fanzin

fan_pap_logo

Το “fanzin” είναι ένας χώρος – μια στέγη,

η οποία φιλοξενεί την έκφραση των ανθρώπων του Παπουτσάδικου.

Είναι και ένας τρόπος έκφρασης

και μια άρνηση των προσωπικών προφίλ του κόσμου του διαδικτύου,

αλλά ταυτόχρονα κουβαλά και μια σχέση,

τη σχέση της κατάληψης Παπουτσάδικο…

Για οτιδήποτε δεις εδώ, την ευθύνη έχουν οι υπογράφοντες

Και οτιδήποτε δεις εδώ, δεν είναι αποτέλεσμα συνδιαμόρφωσης

κρύβει όμως αυτη τη σχέση, που λέγαμε, και το σεβασμό στο Παπουτσάδικο

                                                                                                        Και οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται…

.

.

— Περιέχόμενα —

1. Ένας μετανάστης αφηγείται..» – κουκλοθέατρο στην αυλή του Παπουτσάδικου

2.  Συμβουλές επιβίωσης στο κόσμο των «free press»-«εναλλακτικών»

3. «Μπάσταρδοι, νιώθουμε ακόμα ρε…»

4. Μια ιστορία και σκέψεις για τη μετακίνηση στη πόλη.

5. Ανεκπλήρωτα όνειρα και καθημερινοί εφιάλτες από τη Δαβάκη 20  

6. Περι Ούστ ο λόγος

7. Ταξίδι με Σπείρα

8. Η δύναμη που εμείς υπολογίζουμε

9. Θωρακισμένη μερσεντές, δεν ονειρευτήκαμε ποτές

10. Λίγο- λίγο ήρθε μπόλικος φόβος…

11. Μα εμείς θα ξαναπατήσουμε στην Terra Incognita

12. ένα αλφαβητάρι (1/αβ)

13. κε άρδα τόδο

14. κε αρδα τοδο #2

 

.ΚΕ ΑΡΔΑ ΤΟΔΟ ZINE

το βολ.2 

[…] “Χοροπήδησε για να καταφέρει να σηκώσει το δερμάτινο παντελόνι της και να κλείσει το φερμουάρ. Το φαρδύ ζιβάγκο μπλουζάκι της τής κρατούσε τα ίσια , μαύρα μαλλιά μέσα απ’ το ρούχο. ‘Έσκυψε να δέσει τα κορδόνια απ’ τις πράσινες βαριές μπότες της.

Άνοιξε μία απ’ τις πόρτες της ντουλάπας για να βρει τα γάντια του σκι που κάπου είχε χώσει. Τα φόρεσε. Άρχισε να τυλίγει προσεκτικά και ψύχραιμα με μιά μονωτική ταινία το γάντι γύρω απ’ τον δεξί της καρπό. Έκανε περίπου τρεις στροφές απ’ την ταινία και την έκοψε με τα δόντια της για να κάνει το ίδιο και στον άλλο της καρπό. Κοιτάχτηκε στον ολόσωμο καθρέφτη που ήταν κολλημένος στην πόρτα της ντουλάπας. Φόρεσε την μπαλακλάβα της και έκλεισε το ντουλαπόφυλλο.” […]

Ξεκίνησε ως παιχνίδι γραφής όσο προσπαθούσαμε να την παλέψουμε σε κανα δυό σαλόνια και κατέληξε σε ένα φανζίν. Η πραγματικότητα, δυστυχώς, μας ξεπέρασε σε φαντασία.

Γράφουμε, λοιπόν, στην εποχή των πιστοποιητικών και των απαγορεύσεων, το βολ.2 ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο (κάποιες μικρές αστυνομικές ιστορίες και μία συνταγή γραμμένες με τέσσερα χέρια εν είδει σκυταλοδρομίας), ελπίζοντας να έρθουμε πιο κοντά.
Αυτά που θα διαβάσετε είναι λίγο-πολύ κομμάτια απ’ τη φωνή μας, είναι ο τρόπος μας να μοιραστούμε και να επικοινωνήσουμε, είναι ένα παιχνίδι.

To κε αρδα τοδο #2 θα το βρείτε στο Παπουτσάδικο και παρακάτω μπορείτε να του ρίξετε μιά ματιά
Mέιλ επικοινωνίας: queardatodozine@gmail.com

 

υ.γ. Το παρόν φανζίν συνεχίζει να μην είναι σοβαρό και εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι ευκαιριακές αφορμές για τέχνη μας φαίνονται κάπως μ α λ α κ ί α ιδέα.

 

διαβάστε εδώ

 

.

.

κε άρδα τόδο, σελίδα δεκατρία (δώδεκα)

 

[…] “Σκέφτηκε μια φράση στα ισπανικά που ακόμα δεν είχε ψάξει τι σημαίνει αλλά τη θυμόταν από παιδί και έλεγε κάτι σαν “viva madrid sin gobierno”. Σκέφτηκε ακόμα αν υπάρχει καλό και κακό και τι θα νόμιζε το παιδί του για αυτόν. Σκέφτηκε τη σχέση του εγκλήματος με τις δομές εξουσίας. Σκέφτηκε το κατά πόσο η βία θα συνεχίσει να κυβερνά τις σχέσεις των ανθρώπων. Σκέφτηκε αν το παιχνίδι έχει ριστάρτ. Σκέφτηκε τέλος, και χαμογέλασε αμυδρά, πως δεν θα τον χάλαγε καθόλου να καούν όλα.”

Ξεκίνησε ως παιχνίδι γραφής όσο προσπαθούσαμε να την παλέψουμε σε κανα δυό σαλόνια και κατέληξε σε ένα φανζίν. Η πραγματικότητα μας ξεπέρασε σε φαντασία. Σε αυτούς τους καλτ δυστοπικούς καιρούς είναι χαρά μας να μοιραζόμαστε, να μιλάμε, να νιώθουμε δίπλα σε ανθρώπους όπως οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του Παπουτσάδικου.

Καλή ανάγνωση

Το φανζίν θα το βρείτε στο Παπουτσάδικο… παρακάτω όμως μπορείτε να ρίξετε μια ματιά σε αυτό, (πατώντας εδώ)..

 

ένα αλφαβητάρι (1/αβ) , σελίδα δώδεκα

Ωκεανοί ωραίοι με ωριμάζουν

Ψηφιακή και ψεύτικη η εποχή

Χρώμα δεν έχει, μόνο χαλασμό

Φουρτούνες φέρνει και φόβο

Υποθέσεις υποταγής κάθε μέρα

Τραύματα, τρέλα, ταμπέλες, τρόμος, το τρένο..

Συλλογίζομαι στο σιδηρόδρομο, στις

Ράγες, σε ρεύμα αντίθετο και η ροή

Πορεύεται χωρίς προσταγές από αφέντες

Ο Ουρανός με οδηγεί

Ξυράφι ξεχωρίζει από την ξάστερη όψη του

Νάρκες δεν έχει το πεδίο, ελεύθερο

Μελάνι μένει μερόνυχτα μπροστά στα μάτια μου

Λαχανιασμένες οι λέξεις, η λογική λάθεψε

Και στη κάμαρα κλειστή είναι η κουρτίνα, Κατερίνα..

Ίσως ο ιός της ιδιώτευσης να φταίει

Θέλω.. θέλω ένα θαύμα και όχι το θάνατό μας

Ούτε θεούς, ούτε θυσίες χρειάζομαι, στο θρόνο..

Ηλεκτροσόκ. Ηγεμόνες και η ηθική σας να μην υπάρχουν

Ζωή να ζωγραφίζει φεγγάρια

Έναστρος ο ουρανός, ελεύθερα να αγκαλιάζονται οι ερωτευμένοι άνθρωποι

-Οι εγκλεισμοί προκαλούν εγκαύματα

Δρόμοι ανοίγουν προχωρώντας, όχι με δώρα από τους δικαστές

Γάζες στα γονίδια, με γκάζια τρέχει ο κόσμος, μες στη γυάλα του

-Η γνωμάτευση είναι λάθος

Βουβά τα βράδια, βελόνα στη φλέβα και το βαγόνι

Αναμένει ανυπόμονα το αλφαβητάρι των παθών…

 

Το παραπάνω “ένα αλφαβητάρι (1/αβ)” είναι η δωδέκατη σελίδα του φανζίν.
Θα ήθελε να αποτελέσει κομμάτι ενός διαλόγου με το βιβλίο “Αλφαβητάρι των Παθών – Αλχημικοί αλγόριθμοι” της Αικατερίνης Τεμπέλη.Και δεν είναι τυχαίες οι επιλογές μας. Με την Κατερίνα έχουμε γνωριστεί  -μέσα στους στίχους, μέσα απο λέξεις, μέσα από πράξεις, μέσα στις ρωγμές της κανονικότητας, μέσα εκεί που ανθίζουν αρνήσεις και οι ζωές- στεκόμαστε δίπλα η μία στην άλλη.

Το βιβλίο κυκλοφορεί εκει έξω, αλλά και στη βιβλιοθήκη του Παπουτσάδικου.

Μια βόλτα στο blog της, https://aikaterinitempeli.wordpress.com/ για τα περαιτέρω είναι αναγκαία..

 

Μα εμείς θα ξαναπατήσουμε στην Terra Incognita

 

Το alter ego μου η κατάληψη στην Ολύμπου στη Σαλούγκα.

Άγνωστη Γη για μπάτσους και φασίστες

και όλα τα σκατά που υποτιμούν τις ζωές μας

Τerra Incognita ακόμα και αν περπατάν στα ντουβάρια της,

ένστολα καθίκια που δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε.

Άγνωστη Γη η ελευθερία για αυτούς

Liberta φωνάζουμε και καμιά φωτιά δεν μπορεί να μας κάψει,

γιατί καίει μέσα μας

και αν έχουμε a priori, casus beli με τους παρακρατικούς που βάλαν φωτιά στη Libertatia

Πάντα με μια ερώτηση, κινείται η σκέψη μας, cui bono?

Ποιός ωφελείται;

de facto κόντρα σε νόμους και αστυνόμους,

erga omnes στο κόσμο που κινείται με το φόβο και τον ατομισμό αγκαλιά

σε ένα κόσμο που διψά για ασφάλεια μέσα από οθόνες και ζει in vitro.

o tempora o mores!

Πρωτοσέλιδα για ακόμα μια φορά ο εσωτερικός εχθρός

μα ο στόχος στοχεύει εσένα και εμένα, στοχεύει εμάς

που θα πάμε για δουλειά αύριο

και η σιωπή βασιλεύει στους δρόμους,

πρώτη φορά τέτοια σιωπή σε όλο τον πλανήτη

μα τα σφιγμένα χείλη και οι γροθιές μας βαστάν

και θα βαστάν γερά στους ζόρικους καιρούς

Moratorium με το σινάφι τους δεν έχει.

Mea culpa αν το πίστεψες αυτό. Λάθος μου.

Ρώτα όσους και όσες πάλεψαν για όσα βρήκαμε εμείς στο δρόμο μας.

Ρώτα πως πέρασαν στα ξερονήσια, στις φυλακές, στα τρελάδικα

Ρώτα τους δρόμους και θα σου απαντήσουν,

το αίμα που κυλά ζεστό στην Πέτρου Ράλλη,

τα πνευμόνια μας που πήραν νερό στη Μεσόγειο,

και τις σκούρες επιδερμίδες μας στα χωράφια

που σκουραίνουν και άλλο από τα δωδεκάωρα

Ρώτα την Ελένη, τη Λάιλα και τις πληγές στο σώμα τους που δεν έκλεισαν ποτέ

Ρώτα τα αποτεφρωμένα δάση και το νερό την ιστορία τους.

Και αν έχεις άντερα ακολούθα το requiem για ένα όνειρο

Πηγαίνοντας και αντίθετα και αντίστροφα

Vice Versa οι κινήσεις του μυαλού και φωτιά στην κανονικότητα

Σε όλα τα δίπολα που το status quo, μας εκπαιδεύει σαν υπηκόους

μην τυχόν και βγούμε από τη νόρμα που φτιάξανε

και στενεύει, όλο και περισσότερο..

Η Σκύλα και η Χάρυβδη ζηλεύουν τα ανύπαρκτα περάσματα που μας αφήνει η πραγματικότητα.

Μα εμείς θα ξανά πατήσουμε στην Terra Incognita,

με τους αγ(κ)ώνες μας ενωμένους ποδοπατώντας με τα βρώμικα παπούτσια μας

τον κόσμο-φυλακή που χτίζεται, μέχρι να χωρέσουμε όλες και όλοι…

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Terra Incognita

ex libris Κατάληψη Παπουτσάδικο

 

Το παραπάνω κείμενο υπάρχει τυπωμένο στην Καταληψη Παπουτσάδικο και στα πέριξ της.

Παρακάτω σε μορφή pdf : θα ξαναπατησουμε στην Terra

 

fanzin: “λίγο-λίγο ήρθε μπόλικος φόβος… ” σελίδα δέκατη

“λίγο βόλτες με τα σκυλιά ράτσας
λίγο γυμναστικές
λίγο βαράκια
λίγο πιλάτες
λίγο τροφές χωρις γλουτένη
και λίγο αντισηπτικά
λίγο τατουάζ
λίγο αντιρατσισμό, ( λίγο όμως )
λίγο τα γυναικεία δικαιώματα
λίγο η πρώτη πρόεδρος της δημοκρατίας,
λίγο gps για να πάω βόλτα
λίγο να δείχνω τα μπράτσα
λίγο τα μπούτια
λίγο να βγάζω selfie για το insta
λίγο τα πτυχία μου
             (το ατομικό μου κεφάλαιο… )
λίγο τηλεόραση
λίγο να καταλάβω τι μου λένε, λίγο
λίγο εκκλησία
λίγο οικογένεια
λίγο πατρίδα
λίγο την πέφτουν οι Τούρκοι στον Έβρο…

λίγο λίγο..
δεν θα έχουμε χώρο να ανασάνουμε
με τους μαλάκες της διπλανής πόρτας…
και όχι από τον κορονοϊό…

λίγο λίγο ..
ο νέος άνθρωπος είναι ήδη εδώ..
λίγο λίγο, τα δεχόμαστε όλα…

λίγο απαγόρευση κυκλοφορίας
λίγα τα κρεβάτια της εντατικής
λίγες νοσηλεύτριες, λίγοι νοσηλευτές,
λίγοι γιατροί και γιατρίνες
και…

μπόλικες αυθεντίες με άσπρες μπλούζες
μελετούν τις ζωές μας με μπόλικα γραφήματα
μπόλικα στατιστικά μοντέλα
που μας πάνε εκθετικά στο διάολο
που πάνε χέρι χέρι με
μπόλικες μπλε στολές
και μπόλικα χακί άρματα
και μπόλικοι κοστουμάτοι και άριστοι,
με μπόλικα μαύρα ράσα
ψέλνουν για την μπόλικη ατομική ευθύνη

και..

το μόνο που παίζει είναι
μπόλικος φόβος
απέραντη σιωπή στους δρόμους
και μπόλικος θάνατος …

να ακονίσουμε την σκέψη
και την οργή μας
να κρατήσουμε ζωντανή

 

“Θωρακισμένη μερσεντές, δεν ονειρευτήκαμε ποτές”

καναμε όνειρα τρελά /  με καταλήψεις παντού σε κάθε γειτονιά

Μια συνέχεια, μιας κατασκευασμένης είδησης και μια συλλογική απάντησή της

 

Όλα ξεκίνησαν στο Χαϊδάρι…

όταν αστυνομικοί της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. εντόπισαν ένα αυτοκίνητο, το έκριναν ως ύποπτο και προσπάθησαν να ελέγξουν τον οδηγό του. Εκείνος όχι μόνο δεν σταμάτησε, αλλά ανέπτυξε ταχύτητα και προσπάθησε να εξαφανιστεί. Ακολούθησε άγρια καταδίωξη μέχρι στα στενά του Χαϊδαρίου με αποτέλεσμα το ύποπτο αυτοκίνητο να εμβολίσει τρία σταθμευμένα ΙΧ, προκαλώντας σοβαρές υλικές ζημιές.

Η συνέχεια της είδησης..

Στη συνέχεια ο οδηγός, κατέβηκε από την οροφή του αυτοκινήτου. Έντρομοι οι αστυνομικοί αντίκρισαν ένα χοντρούλη κύριο ντυμένο στα κόκκινα. Αμέσως προχώρησαν σε απόσταση αναπνοής, από τον εύσωμο κύριο. Έβλεπαν μια κλασσική κομμουνιστική φιγούρα, μακρυά γενειάδα, ψαρά μαλλια και ένα σάκο στη πλάτη.

Για τον σάκο, διασταυρωμενες πληροφορίες κάνουν λογο, για κλοπιμαία ανυπολόγιστης αξίας, αλλά αυτά οι δημοσιογράφοι, δεν θα σας τα πουνε. Ο σάκος λοιπόν, περιείχε κλοπιμαία από το κόσμο των αφεντικών. Και ο σάκος έχει μαγικές ιδιότητες. Δεν χωράει μέσα κλεμμένα χρήματα από μισθούς και μεροκάματα, κλεμμένα δώρα και κλεμμένα ένσημα. Περιείχε όμως, μέρος από μπόλικη αλλοτρίωση, κλεμμένο χρόνο της εργασίας μας, κλεμμένες ανάσες μας, κλεμμένα μας όνειρα. Τέτοια περιείχε ο σάκος του εύσωμου κύριου με τα κόκκινα, που έπαιρνε πίσω αυτά που μας ανήκουν και μας κλέβουν κάθε μέρα τα αφεντικά, το κράτος, ο καπιταλισμός, η πατριαρχία.

Τα μόνα στοιχεία που περισυνέλεξαν μέσα από το σάκο, την ώρα της καταδίωξης, ήταν έντυπο υλικό, άκρως επικίνδυνο, με αναφορές σε “άκουσον άκουσον” αυξήσεις μισθών, ζητήματα δημοσίου χώρου, έκφρασης, ζητήματα φύλου, ενάντια στην κανονικότητα, “άκουσον άκουσον”…

Το έντυπο υλικό έχει σταλεί σε ειδικά εργαστήρια του Υπουργειου Προστασίας των Αφεντικών, για την τέλεση πειράματος σε αποχαυνωμένους τηλεθεατές. Ο σκοπός του πειράματος παραμένει μυστικός, εφόσον οι νοητικές αντιδράσεις όσων συμμετέχουν στο πειραμα είναι αμελητέες. Ενδεχόμενος σκοπός μελέτης, είναι να αποδειχθεί και με αυτό τον τρόπο, πως η βλακεία είναι αήττητη.

Κάποιοι κάτοικοι -ρουφιάνοι πήραν τηλεφωνο στο γνωστό τετραψηφιο και δήλωσαν

τον έχω ξαναδεί να κινείται στην περιοχή πριν απο ένα χρόνο, τέτοια εποχή ήταν“. Δεδομένο, που οδηγεί τις Αρχές στο συμπέρασμα, οτι επιλέγει την ευρύτερη περιοχή για χτυπήματα. Άλλες πληροφορίες μιλούν για πρόσωπο, με πολλά ονόματα. Μερικά απο αυτά είναι, “Βασίλης” “Κάρολος” και “Κλάους. Ήδη έχει ενημερωθεί η Ιντερπόλ και αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Πληροφορίες κάνουν λόγο για κρησφύγετα σε Λαπωνία, Βερολίνο, Καισαρεία, Βρυξέλλες. Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί η δυνατότητα εμφάνισης σε πολλές περιοχές ταυτόχρονα. Και ένα χαρακτηριστικό που οι Αρχές θεωρούν σημαντικό, είναι το χαρακτηριστικό γέλιο του κυρίου με τα κόκκινα και τα πολλά ονόματα. Το γέλιο του λοιπόν, είναι μικρό και κοφτό και επαναλαμβάνει τρεις φορές το “χο”. Υπάρχει και μια πληροφορία από κάτοικο πως “ο Βασιλης, την έκανε ταράτσα”. Ειδικό επιτελείο, σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες ανελαβαν το δύσκολο αυτό έργο της αποκρυπρογραφησης. Ενώ στο έντυπο υλικό που συλλέχθηκε από τον σάκο του, υπήρχε και η φράση “ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απο την ..”. Θα σταλεί και αυτό για σύγκριση γραφικού χαρακτήρα και αποκρυπτογράφηση. Τα αποτελέσματα αναμένονται.

Την ίδια ώρα, τα ειδικά ραντάρ της αστυνομίας συνέλαβαν στην ευρύτερη περιοχή, “περιεργα” ιπτάμενα τετράποδα με κέρατα. Πιθανότατα ήταν συνεργοί του ευσωμου κυρίου με τα κόκκινα. Βοηθώντας τον στη διαφυγή, πετώντας με ένα “άγνωστο- γνωστό” όχημα, από ταράτσα σε ταράτσα. Μοναδικό στοιχείο συνδεσης των σημείων αυτων, η ύπαρξη καμιναδας. Αυτόπτες μάρτυρες μίλησαν για ελάφια και ταράνδους, αλλά κρίνονται ως αναξιόπιστοι και θα περάσουν απο ψυχιατρική εξέταση και ηλεκτροσόκ. Η έρευνα είναι σε εξέλιξη.

Ένα άλλο κομμάτι της έρευνας που συνεχίζεται, αφορά το κλεμμένο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο “Βασίλης” ή “Κάρολος” ή “Κλάους”. Όπως διαπίστωσαν οι Αρχές, το αυτοκίνητο ήταν μια θωρακισμενη μερσεντες, (αυτήν που δεν ονειρεύτηκε πότες) μοντέλο του 1993, γνωστού τραγουδιστή της τότε εποχής, με το κωδικό όνομα “Δάκης”.

Ο τραγουδιστής δεν θέλησε να κάνει τις δηλώσεις, όπου του υπόδειξαν οι Αξιωματικοί της Ασφάλειας για το περίεργο περιστατικό, καταδικάζοντας την βία των καταπιεσμένων. Ήδη πάει ταξιδι, για φιλική ανάκριση σε απομακρυσμενο νησί του Αιγαίου με τα έξοδα πληρωμένα.

Στην απόφαση αυτή, οδηγήθηκαν οι Αρχές, γιατί σύμφωνα και με τα αρχεία της υπηρεσίας πληροφοριών, είχαν εντοπιστεί υπολείμματα RNA, που ταυτιζονται με μια επίθεση πρωτοφανής για την τότε εποχή της δεκαετίας του 90, με επικίνδυνο “τσάι με λεμόνι”, σε μπαλκόνι κρατικής υπηρεσιας.

Οι ίδιες πηγές, αναφέρουν ότι ο τραγουδοποιός θεωρείται ο “γονέας Γ” της κίνησης σε ταράτσες, μετά από τις επίθεσεις στο μπαλκονι, με τσάι και λεμόνι.

Η γνωστή επιτυχία του εν λόγω άσματος, δεν θεωρείται τυχαία. Η σύνδεση μέσω της ομοιοκαταληξίας είναι προφανές, με το γνωστό σύνθημα “μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι” του αντιεξουσιαστικού, γηπεδικου, μαθητικού, εργατικού, φοιτητικού, κοινωνικού, αντικοινωνικού χωρου. Οι έρευνες συνεχίζονται με εντατικούς ρυθμούς… προς όλες τις κατευθύνσεις.

Ο κύριος με τα κόκκινα εθεάθη σε γνωστό εμπορικό πολυκατάστημα και security άνοιξαν πυρ με πλαστικές σφαίρες. Οι έρευνες συνεχίζονται… Χριστούγεννα και Υπακοή τέλος. Ζωή μαγική.

Και παρακάτω ακολουθεί η συλλογική απάντηση.

Από: oi_katalipseis_mas_tha_ftasoun_sto_feggari@revolt.gr
Προς: Επιτροπή Επιστημονικής Φαντασίας Υπουργείου Τάξης & Ασφάλειας
Θέμα: Απάντηση για τις δημοσιεύσεις σχετικά με την ταινία μικρού μήκους «Ο κλέφτης με τα τρικάκια” – παραγωγής ΕΛ.ΑΣ. και σκηνοθεσίας Media

Ηλίθιοι ρουφιάνοι #2,

Σε απάντηση των αστυνομικών ρεπορτάζ για την καταδίωξη κλεμμένης μερσεντές με αντιεξουσιαστικό υλικό γνωστής κατάληψης στο Χαϊδάρι που κυκλοφόρησαν τις προηγούμενες μέρες (το 2ο ρεπορτάζ στοχοποίησης μέσα στην ίδια εβδομάδα), παρακαλούμε, την επόμενη φορά που θα θελήσετε να δημιουργήσετε κλίμα στοχοποίησης ενάντια στην δική μας ή οποιαδήποτε άλλη κατάληψη, να επενδύσετε λίγο παραπάνω στους σεναριογράφους σας. Το brain drain από ό,τι φαίνεται έχει πλήξει ιδιαίτερα τον κλάδο του αστυνομικού ρεπορτάζ και των εντολέων του, καθώς το μόνο προϊόν που παράγει πλέον είναι κακέκτυπα ριμέικ παλιών σεναρίων συνομωσίας.

Όπως λίγες μέρες νωρίτερα που οι κατασκευασμένες ειδήσεις για ορμητήρια μόνο γέλιο μπορούσαν να προκαλέσουν και σε εμάς και σε όσους γείτονες μας ξέρουν 9 χρόνια τώρα στο Χαϊδάρι, έτσι και τώρα τα κατασκευασμένα στοιχεία για σύνδεση της κατάληψης με την κλεμμένη μερσεντές πάνω στο εύρημα των δύο τρικακιών (!) μόνο απογοήτευση μπορούν να προκαλέσουν. Είναι πραγματικά θλιβερό να προσπαθείτε να γράψετε ένα σενάριο τρόμου και να καταλήγετε σε μία παρωδία.

Και τελικά, είναι παραπάνω από θλιβερό το να προσπαθείτε να αποπολιτικοποιήσετε τις καταλήψεις συνδέοντάς μας με την έννοια της μη νομιμότητας, για να αποκτήσετε την κοινωνική συναίνεση στα κατασταλτικά σας σχέδια. Οι παλιότεροι προκάτοχοί σας – που τόσο τους αναπολείτε – είχαν τουλάχιστον την ευθύτητα να ποινικοποιούν την πολιτική με ιδιώνυμα. Εσείς, απλά κακέκτυπα, με έλλειψη φαντασίας.

«Η δύναμη που εμείς υπολογίζουμε» σελίδα όγδοη

Η δύναμη που εμείς υπολογίζουμε…

Το χιπ χοπ

Η γειτονιά Ο σεβασμός Οι σχέσεις Οι άνθρωποι

Μάτια που συναντιούνται και βγάζουν φλόγες

Σφιγμένες γροθιές, δυο χέρια, δέκα μπλεγμένα δάχτυλα

Μυαλά που βάζουν λέξεις σε σειρά με ψυχή

Περιγράφοντας όσα βιώνουν

Αυτιά που ακούνε και στόματα που σέβονται και μετράνε τα επόμενα λόγια

Πλούσιες καρδιές με φτωχά λεξιλόγια

Ξαποσταίνουν σε παγκάκια σκαλισμένα με όνειρα

Συναντιούνται στο χρώμα της Δύσης

Μοιράζονται στιγμές με τσιγάρα και αντιφάσεις

και ο χρόνος λιγοστεύει..

με συντροφιά τη πιο κοινότυπη Αλήθεια που διστάζει να βγει από δαγκωμένα χείλια

και ένα απόκομμα από το ταξίδι στη χώρα του ποτέ

με παρανοϊκά όνειρα, ανακαλύπτουν νέες γλώσσες

πέφτοντας στο κενό του σήμερα

και οι λέξεις είναι πράξεις, δεν είναι μόνο λόγια

και οι πράξεις μιλάνε

άλλοτε ουρλιάζουν, άλλοτε σωπαίνουν

τη μαγική στιγμή που στέκονται πλάι

και προχωράνε μαζί…

Και τα μάτια, τα χέρια, τα μπλεγμένα δάχτυλα, οι σφιγμένες γροθιές, οι πλούσιες καρδιές

δεν λειτουργούν μόνα

μα ούτε είναι τέλεια

και ούτε βλέπουν, αγγίζουν, νιώθουν όλα το ίδιο

Αλλά.. λειτουργούμε μαζί…

Μιλάμε, εκφραζόμαστε,

διαφωνούμε συμφωνώντας και συμφωνούμε διαφωνώντας με το σκατένιο τους κόσμο

Μαζί.. συλλογικά.. αναδιοργανωμένα..

(δεν χωράμε στο κόσμο που φτιάχνουν τα αφεντικά)

χωρίς αφεντικά

με τις αντιφάσεις μας

δεν έχουμε ευαγγέλιο να προσκυνάμε..

Υποκλινόμαστε στη ζωή

δεν προσκυνάμε για κανέναν

έτσι μεγαλώσαμε στις Πλατείες

Ζώντας Thriller

σε καιρούς κρίσης με πολεμικές μηχανές εν κινήσει

και το απόκομμα από το εισιτήριο από το ταξίδι που δεν κάναμε

μένει θαμμένο σε ένα συρτάρι μαζί με την αλήθεια

που ακροβατεί στην άκρη ενός γκρεμού

με ένα αναπτήρα και ένα ημερολόγιο στα χέρια

και είναι πιο μεγάλος ο φόβος της φωτιάς στα γραπτά και τις ζωές μας

παρά η πτώση από ύψη..

Μέχρι την επόμενη φορά,

μέχρι τα σύννεφα να χαζεύουμε να γίνονται πορτοκαλί

και να σκαρώνουμε τα πιο μακρινά μας ταξίδια…

Ταξίδι με Σπείρα

Ενα ταξίδι με τους Σπείρα, μέσα απο τα live και τους δίσκους…

Από το 2004 στο Πύργο φτάσαμε 19 Γενάρη 2019 στο Παπουτσάδικο
Στην εποχή που ανατέλλει…

Ενα μικρό φανζίν, με αφορμή το live που διοργανώσαμε
Υπόγειος Ήχος και Σπείρα στην κατάληψη Παπουτσάδικο.

Αν θές να το βρείς έλα μια βόλτα στο Παπουτσάδικο, να το κατεβάσεις πάτα εδώ

Περι Ούστ ο λόγος

Με αφορμή τη συναυλία 6 Οκτώβρη στο Παπουτσάδικο

 

Ανεκπλήρωτα όνειρα και καθημερινοί εφιάλτες από τη Δαβάκη 20

θα μπορούσες να το δεις σαν ένα ημερολόγιο απο λέξεις και εικόνες/ Ένα ημερολόγιο της γειτονιάς/ Ημερολόγιο ενός σπιτιού που δεν κοιμόταν κανείς και καμία το βράδυ μέσα/ Ημερολόγιο μια κατάληψης που λείπουν πολλές σελίδες/θα μπορούσες να το δεις, όπως θες/ θα μπορούσες να το προσπεράσεις και δεν θα χάσεις τίποτα, αν έτσι νομίζεις…

16 σέλιδο το οποίο αν θες να το βρεις πέρνα απο το Παπουτσάδικο, αλλιώς η επικοινωνία με το email: katalipsipapoutsadiko@espiv.net είναι εφικτή

Αλλιώς, παρακάτω υπάρχει σε ηλεκτρονική μορφη και για κατέβασμα εδώ

 

Για τα περαιτέρω μια βόλτα απο τη σελίδα του «fanzin» …

 

Μια ιστορία και σκέψεις για τη μετακίνηση στη πόλη. – Σελ.4

Εισητήρια. Χαρτιά με αριθμούς, ημερομηνίες, ώρες, δρομολόγια.

Ακυρωτικά μηχανήματα, τυπώνουν αριθμούς, αυτή είναι η δουλειά τους.

Ελεγκτής, το πρόσωπο που συμπληρώνει-ολοκληρώνει τον έλεγχο.

Μια ιστορία και σκέψεις για τη μετακίνηση στη πόλη.

(παρακάτω ακολουθεί το 4σέλιδο που κυκλοφόρησε το Μάρτη του 2017 /μοιράστηκε άτακτα σε βαγόνια, λεωφορεία και στάσεις /                                                                                                                             αν ψάξεις θα το βρείς στο Παπουτσάδικο..)

Σταθμός τρένων/ εισιτήρια/ ακυρωτικά / ελεγκτές / βαγόνι / ταξίδι…

Στο κέντρο της πόλης, σε ένα σταθμό τρένων, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, λίγο πριν φύγει το τελευταίο βαγόνι…μια παρέα γκραφιτάδων, ένα κορίτσι, ένα αγόρι, ένας σεκιουριτάς, πλήθος…

Το κορίτσι και το αγόρι βρέθηκαν εκεί στο τέλος της βόλτας, για να αποχαιρετιστούν και ταυτόχρονα να χαιρετήσουν  μια νέα πραγματικότητα.  Είναι η δεύτερη ή τρίτη φορά που βρίσκονται, μαζί, όμως από αυτή τη στιγμή και μετά, ο χρόνος ορίζεται από αυτό το σταθμό τρένων, από εκείνο το παγκάκι που κάθισαν για λίγο, απέναντι από το δέντρο, που τους αγκάλιασε στη σκιά του.

Η παρέα γκραφιτάδων χασκογελούν και περιμένουν μια πληροφορία. Μια πληροφορία πολύτιμη, για τη στιγμή, που θα τους κάνει το χατίρι, που θα ωριμάσουν οι συνθήκες. Αν έχεις υπομονή και είσαι προσηλωμένος στο στόχο θα το πετύχεις, θα το καταλάβεις, αν ξέρεις να διαβάζεις, όχι μόνο γράμματα, αλλά και τη στιγμή που οι ισορροπίες σου χαμογελούν, σου κλείνουν το μάτι και…

Ο σεκιουριτάς περιμένει το τίποτα. Σε δυο ώρες, τελειώνει η βάρδια και η βαρεμάρα έχει γίνει η μόνη μόνιμη συντροφιά του, μαζί με κάτι «τουρίστες της ζωής, γερασμένους» που νιώθουν ασφάλεια δίπλα σε στολές.

Λίγο πιο κάτω, ένα πάρτι, σέρνει στα αυτιά των περαστικών, «γρήγορα» τραγούδια, απ’ αυτά με ημερομηνία λήξης, που κανείς και καμία δεν τα θυμάται την επόμενη σεζόν, όση επιτυχία και να γνώρισαν. Τριγύρω, περαστικοί και περαστικές, άλλοι περιμένουν το τρένο για να γυρίσουν σπίτι – ξεκούραση, ύπνος, δουλειά και υποχρεώσεις αύριο – άλλες περιμένουν κάποιον, κάποια για να συνεχίσουν τη περιπλάνηση στη πόλη, άλλες παρέες, ήδη σχηματισμένες, περπατάνε πάνω-κάτω χωρίς σκοπό, μοιράζοντας σκέψεις, ιστορίες και άγχη. Τριγύρω σκουπίδια, αποτσίγαρα, περιτύλιγμα κρουασάν, χαρτομάντηλα. Πλαστικά απομεινάρια, μιας «πλαστικής» ζωής και «χτυπημένα» εισιτήρια.

Εισιτήρια. Χαρτιά με αριθμούς, ημερομηνίες, ώρες, δρομολόγια. Χαρτιά συγκεκριμένου μεγέθους, συγκεκριμένης αξίας, που χωρίζουν τους επιβάτες σε παράνομους και νόμιμους. Πόσο παράλογο; Ένα κομμάτι χαρτί, να διαχωρίζει το νόμιμο πλήθος, από τους παράνομους. Και νόμιμοι είναι όσοι και όσες κατέχουν αυτό το κομμάτι χαρτί, με τα κατάλληλα νούμερα. Με τους κατάλληλους αριθμούς, που θα τυπωθούν πάνω στο συγκεκριμένο κομμάτι χαρτί από κάτι μηχανήματα που ακυρώνουν το εισιτήριο.

Ακυρωτικά Μηχανήματα, τυπώνουν αριθμούς, αυτή είναι η δουλειά τους. Μηχανήματα. Στέκουν ακίνητα. Δεν περιμένουν τίποτα. Τυπώνουν ημερομηνίες, αριθμούς, δρομολόγια, οτιδήποτε και να συμβαίνει δίπλα τους, αυτά συνεχίζουν το έργο τους. Κάθε μέρα, ακούν και βλέπουν. Περνάνε από δίπλα τους, κάποιοι κοντοστέκονται για μια στιγμή, βάζουν το εισιτήριο στη σχισμή και εξαφανίζονται στις κυλιόμενες σκάλες. Κάθε μέρα, ακούν και βλέπουν επιβάτες, έρωτες στα ξεκινήματα, επαγγελματικά ραντεβού, φιλίες που κρατάνε χρόνια και ψεύτικα χαμόγελα. Αγχωμένες σιωπές, άτσαλες κινήσεις, ευγενικούς χαιρετισμούς και γαμωσταυρίδια. Όμως αυτά στέκουν ακίνητα και συνεχίζουν τη δουλειά τους. Τυπώνουν αριθμούς πάνω σε εισιτήρια και διαχωρίζουν τους παράνομους, τους ξεχασιάρηδες, τους φτωχούς. Μηχανήματα που είναι κομμάτι του ελέγχου της μετακίνησης στη πόλη.

Και έρχονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κάτι καινούρια μηχανήματα, «ακυρωτικά». Με «νέες» μεθόδους ελέγχου, όπως τώρα… Και φυτρώνουν κάτι διάφανοι τοίχοι και μπάρες, «Νέα» απαγορεύεται προστίθενται στο λογαριασμό.  «Έξυπνα» εισιτήρια και «νέοι» κανόνες. Τα «έξυπνα εισιτήρια» όμως τα γουστάρουν αυτοί και αυτές που σκέφτονται γρήγορα, που η «ευκολία» στη καθημερινότητα γίνεται ο «δούρειος ίππος» που βάζουν στη τσέπη, στο πορτοφόλι, και κυρίως στο μυαλό τους. Τα «έξυπνα» εισιτήρια είναι για αυτούς και αυτές που δεν σκέφτονται τη μετακίνηση στη πόλη ως δικαίωμα, τους αποκλεισμούς που παράγει το γαμημένο 1,20 για να πας και άλλο 1,20 να γυρίσεις, τη διαλογή, την πειθάρχηση, τον έλεγχο…τον έλεγχο… για αυτούς είναι τα «έξυπνα» εισιτήρια, για τους «έξυπνους» με μυαλό κουρκούτι… Όμως ο έλεγχος δεν είναι για αυτούς. Και ο έλεγχος έχει πολλά ποδάρια…

Η παρέα των γκραφιτάδων το ξέρει καλά. Συναγερμοί, κάμερες, σεκιουριτάδες, ρουφιάνοι, μπάτσοι. Το αγόρι και το κορίτσι το ξέρουν καλά. Κάμερες από κινητά, ρουφιάνοι, σεκιουριτάδες, μπάτσοι. Το πλήθος αγνοεί, δεν ξέρει τίποτα, όπως και ο σεκιουριτάς. Είναι στατιστικά αποδεδειγμένο το, ότι ο σεκιουριτάς δεν ξέρει τίποτα, σαν το μπάτσο ένα πράμα. Λες και στα σεμινάρια και στις σχολές διαλέγουν τους πιο ηλίθιους, για αυτό βαφτίζουν και «έξυπνα» τα εισιτήρια, στη σύγκριση με το διανοητικό επίπεδο του σεκιουριτά. Και ο έλεγχος έχει πολλά ποδάρια…

Ελεγκτής ,το πρόσωπο που συμπληρώνει-ολοκληρώνει τον έλεγχο. Κομβικός ρόλος. Το τελικό στάδιο του ελέγχου στη μετακίνηση στη πόλη. Η προσωποποίηση του ελέγχου. Την έχει στημένη, στην είσοδο ή στην έξοδο, εκεί όπου δεν υπάρχει οπτική επαφή με τα  «ακυρωτικά». Λέει ένα «τα εισιτήριά σας, παρακαλώ», θεωρώντας ότι ο σταθμός του ανήκει για τα επόμενα λεπτά της ώρας, έχοντας αυτή τη σιχαμένη έπαρση, που πηγάζει από την εξουσία της δουλείας του,  αντιμετωπίζοντας αγχωμένες κινήσεις των χεριών, ψαχουλέματα σε τσέπες και τσάντες για το «χτυπημένο» εισιτήριο, συγκαταβατικά χαμόγελα του κώλου, χαρούμενα, που ξεχωρίζουν τους ιδιοκτήτες «εισιτηρίων», όσους και όσες τάσσονται στο πλευρό του νόμου, που η λέξη «δίκαιο» δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μάθημα στο πρώτο εξάμηνο της νομικής. Το κομμάτι της δυσκολίας στη δουλειά-ντροπή του ελεγκτή , ξεκινά όταν υπάρχουν εκεί γύρω, συνωμοτικοί «ψίθυροι» ενεργοποίησης αντανακλαστικών αποφυγής του, όταν πέφτει σύρμα στο μιλητό, «ελεγκτής έ, του νου σας» ή απότομες κινήσεις, σπαστικές, που τραβούν τη προσοχή, κάνουν το απαραίτητο σούσουρο, για να καταλάβουν όλοι την ύπαρξη του, προσπαθώντας να τον αποφύγουν, και τον ελεγκτή και τον έλεγχο. Είναι και αυτές οι ματιές με περίσσια αξιοπρέπεια. Έργο τέχνης του σπουδαιότερου ζωγράφου που δεν γεννήθηκε ακόμα. Οι ματιές που σμίγουν, τη κρίσιμη ώρα του ελέγχου, τον κοιτούν με μίσος και ίσως όχι μόνο τον κοιτούν. Και είναι αυτό το «σμίγουν» που κάνει τη διαφορά, αυτό το «μαζί», που δημιουργεί καταλαμβάνοντας το σημείο ελέγχου, «ακυρώνοντας» τον έλεγχο.

Τα προηγούμενα στάδια του ελέγχου τα περνάς, πάντα θα υπάρχουν οι τρύπες στα συρματοπλέγματα και αν δεν υπάρχουν θα τις δημιουργούμε. Είναι ιστορικό μας κεκτημένο. Μέχρι τον ελεγκτή, φτάνεις. Δύσκολα περνάς όμως στην επόμενη πίστα. Σαν τον «αρχηγό» που παίζαμε στα ηλεκτρονικά, παλιά. Να δεις, πως αλλιώς τον λέγαμε; «Τέρας», «κακός», αυτά θυμάμαι… και είναι εκεί για να σου δώσει ένα «μάθημα», αλλά οι κινήσεις του ίδιες, λες και είναι «μηχάνημα». Κάθε μέρα, ακούει και βλέπει επιβάτες, χιλιάδες ιστορίες, άλλες πραγματικές, άλλες φανταστικές. Όμως αυτοί στέκουν ακίνητοι στο μυαλό και συνεχίζουν τη δουλειά τους. Και δουλειά τους είναι ο τελικός έλεγχος. «έλεγχος εισιτηρίων». Συμπληρώνουν τα «ακυρωτικά» μηχανήματα. Βλέπουν αν είσαι νόμιμος και συνεχίζεις το ταξίδι. Αλλιώς, η αποβίβαση κοστίζει πολλά ταξίδια. 60 νόμιμα είναι 1 παράνομο, λέει ο κανόνας. Τιμωρία, για να πειθαρχήσεις. Το έγκλημα, όμως είναι η μετακίνηση του εαυτού σου. Έτσι είπαν, ότι είναι έγκλημα…και οι παραβάτες τιμωρούνται.

Και συνεχίζει ο ελεγκτής τη δουλεία του. Η συνεργασία με τους μπάτσους. Δεν έχεις εισιτήριο. Δεν το χτύπησες. Δεν το ακύρωσες. Δεν κουβαλάς και τα  «χαρτιά» σου. Βαρύ φορτίο όντως αν σκεφτείς, ότι για αυτό το μπλε ορθογώνιο χαρτί που κρατάς, ή τη πράσινη κάρτα, που γράφει το όνομά σου, άλλοι πεθαίνουν στα ανοιχτά του Αιγαίου – λίγο πιο δίπλα από εκεί που μπορεί να ρίξεις μια βουτιά τον Αύγουστο-, ή βγάζουν χειμώνα σε κάτι αντίσκηνα, επειδή τους πέφταν βόμβες στα κεφάλια. Αόρατοι από τη νόμιμη ζωή. Εξόριστοι από την πραγματικότητά.

Επιστροφή στο σταθμό τρένων, το αγόρι και το κορίτσι, εξόριστοι από τη πραγματικότητα. Να δεις πως το λέγε κείνο το σύνθημα απέναντι από το παγκάκι «ο έρωτας μας κάνει αόρατους» Όπως η παρέα των γκραφιτάδων, αόρατοι από τη νόμιμη ζωή, την ώρα που το «άγρυπνο» μάτι του σεκιουριτά συνάντησε την αγκαλιά του Μορφέα και το πλήθος αραίωνε.    

είναι το “μαζί” που δημιουργεί,

καταλαμβάνοντας 

το σημείο ελέγχου – “ακυρώνοντας” τον έλεγχο

στον Θανάση Καναούτη

fanzin

 

 

 

“Μπάσταρδοι, νιώθουμε ακόμα ρε…” σελίδα τρίτη του fanzin

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Λάμπρος, ο Μιχάλης, ο Γιάννης…

Τρία παιδιά από τις γειτονιές μας, είναι εδώ

και μαζί τους είμαστε και εμείς εδώ

Πήραμε μια ανάσα ξανά, μια ανάσα, κουράγιο και δύναμη.

Κάθε τραγούδι τους, ένα κομμάτι μας.

Κάθε κομμάτι μας ενώνεται,

σε αυτά τα 3046 δευτερόλεπτα που διαρκεί ένα ταξίδι που κάνουμε μαζί

και ας επιβιώνουμε χωριστά.

Κάθε κομμάτι ένα σφυροκόπημα σε μυαλό και καρδιά.

Από τη γειτονιά, ο Μιχάλης, ο Λάμπρος, ο Γιάννης

μας θυμίζουν  στιγμές που περάσαμε μαζί..

Μαζί στην κουβέντα, μαζί στο σουλάτσο, μαζί μεγαλώνουμε, μαζεύουμε στιγμές,

όπως εκείνο το βράδυ στην ταράτσα,

στην πλατεία, στην υπόγεια διάβαση, στο Μπαρουτάδικο…

Μαζί με όσες και όσους δεν έχουν χώρο σε αυτό τον κόσμο

και γίνονται οι φωνές των καρδιών μας, που δεν έμαθες να ακούς.

Μαζί με τους νεκρούς μας, που δεν φοβήθηκαν και δεν φοβούνται..

χτυπάνε στις καρδιές μας, και ζούνε μέσα μας…

Μαζί με τα αδόκιμα πορτραίτα του κόσμου μας

Με τις αντιφάσεις μας, παίρνουμε πίσω το χώρο μας, σπιθαμή σπιθαμή

Ποντάροντας με ρίσκο τα ρέστα μας, σε κάθε τελευταία παρτίδα

Από έθνος ορφανοί και περήφανοι

με πατρίδα το σύμπαν και  την ανιδιοτέλεια

με πατρίδα, εκεί που είναι το ζόρι μόνιμα και τα μάτια που λένε την αλήθεια,

κάτι νύχτες που ο ουρανός γίνεται κόκκινος.

Περπατάμε σε ένα τεντωμένο σχοινί με σίγουρα βήματα

έχοντας δίπλα ο ένας τον άλλο, η μια την άλλή

τσουγκράμε τα ποτήρια μας, με ένα χαμόγελο στα χείλη και ένα κόμπο στο λαιμό.

Μπάσταρδοι.. νιώθουμε ακόμα ρε…

 

Σελίδα 2

Συμβουλές επιβίωσης στο κόσμο των “free press”-“εναλλακτικών” – Show the Way

symvoules free press

 

To παραπάνω κείμενο τυπώθηκε σε αφίσα, και υπάρχει σαν κείμενο στο Παπουτσάδικο.

 

Σελίδα Πρώτη

” Ένας μετανάστης αφηγείται..” – κουκλοθέατρο στην αυλή του Παπουτσάδικου