Phreaks: Κάνε τον ήλιο να κλάψει – Ποιήματα του Γ.Κοκκινίδη

Ο Γιώργος Κοκκινίδης γεννήθηκε το 1955 στο Ηράκλειο και σπούδασε στο τµήµα Χηµικών Μηχανικών στη Θεσαλλονίκη απο το 1973 ως το 1978. Έπειτα διαγνώστηκε ως «ψυχικά ασθενής» κι έτσι πέρασε ένα µεγάλο κοµµάτι της ζωής του έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική, συγκεκριµένα στο Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων Χανίων. Από τότε ξεκίνησε να γράφει για τη ζωή του στα ψυχιατρεία. Έφυγε το 2012 σε ηλικία 57 ετών.

Εμείς είμαστε οι Phreaks. Μια οµάδα ενασχόλησης µε το βιβλίο και τη σκέψη, που δηµιουργήθηκε στην κατάληψη Παπουτσάδικο. Η ανάγκη και η επιθυµία µας, να εµπλουτίσουµε τα εργαλεία µιας επικίνδυνης σκέψης, κόντρα σε ειδικούς, κουλτουριάρηδες και αφεντικά µας έφερε εδώ.

Αυτή την έκδοση με ποιήματα του Γιώργου Κοκκινίδη αποφασίσαμε να την κάνουμε για δύο σημαντικούς λόγους.

Ο πρώτος είναι αυτός της ανάγκης για συλλογική έκφραση ενάντια στην ατοµική. Της ικανότητας να εκφράζεις το «εµείς» αντί του «εγώ». Λέμε λοιπόν πως αν είναι ποιητής κάποιος που γράφει µόνος του, για την µοναδική εµπειρία του απευθυνόµενος σε άλλες µοναδικότητες, τότε ο Γιώργος Κοκκινίδης δεν είναι ποιητής. Κι αυτό γιατί ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες της προσωπικής του έκφρασης γράφει και µιλάει ως κοµµάτι µιας κοινότητας. Κυρίως όµως, ο τρόπος που γράφει και αυτά που λέει κάνουν ξεκάθαρο ότι δεν είναι ένας καλλιτέχνης κλεισµένος στο ακίνδυνο σαλόνι του.

Ο δεύτερος έχει να κάνει µε τη φιλανθρωπία και τον κερδοσκοπικό ανθρωπισµό. Η φιλανθρωπία είναι ο τρόπος που έχουν βρει οι καταπιεστές για να πετάνε κανένα ξεροκόµµατο στους καταπιεσµένους, ενώ ταυτόχρονα κρατάνε γερά στη θέση του ό,τι δηµιουργεί την καταπίεση και την ανισότητα. Είναι ο τρόπος που έχει βρει το κράτος και οι φίλοι του για να υποτιµούν τις ζωές µας, ενώ παράλληλα προσποιούνται ότι νοιάζονται για µας και το καλό µας. Είναι ο τρόπος να ξεπλένονται συνειδήσεις, ενώ βγάζουν φράγκα οι ΜΚΟ. Εµείς τη φιλανθρωπία και τον κερδοσκοπικό ανθρωπισµό τα βλέπουµε σαν κάτι εχθρικό. Αντί αυτής έχουµε ως ειλικρινή πρόθεση και σκοπό την αλληλεγγύη. Την θέση που µας θέλει να σκεφτόµαστε, να µιλάµε και να πράττουµε, δίπλα στους χρήστες και επιζώντες της ψυχιατρικής και όχι από πάνω τους. Είναι το µόνο που στέκεται αξιοπρεπώς απέναντι στη βία της ψυχιατρικής.

Οι εικόνες που συνοδεύουν την έκδοση ανήκουν στον Marc Lamy τον οποίο έκλεισαν το 1988 σε ψυχιατρική κλινική επειδή είχε ακουστικές παραισθήσεις. Εµπνευσµένος, όπως έλεγε ο ίδιος, από υπερφυσικές φωνές που έµοιαζαν να έρχονται από τα βάθη του χρόνου, άρχιζε να ζωγραφίζει µε ένα µαύρο στυλό.

-Χαϊδάρι, 2019

Αν θέλετε να το βρείτε μια επίσκεψη από το Παπουτσάδικο ή σε στέκια και καταλήψεις είναι αναγκαία. Αλλιώς ένα email στο phreaks@espiv.net

Παρακάτω ακολουθούν μερικά ποιήματα του Γιώργου Κοκκινίδη που περιλαμβάνονται σ’ αυτήν την έκδοση:

Αδιαφορία

Πάλι θα µε τραβήξουνε

από τα κύµατα πνιγµένο

µη γνωρίζοντας στη νεκροψία

έγκληµα, ατύχηµα, αυτοχειρία

αν είναι.

Μα εγώ σαν γελαστό πουλί

θε να πετάω

Αδιαφορώντας

για του νεκροτόµου µου την αµφιβολία.

Σκέψεις

Αν θα µπορούσε

ο ήλιος να κλάψει

δε θα υπήρχαν

αλυσίδες.

Χρέος πρώτο.

Κάνε τον ήλιο

να κλάψει.

Προσποίηση

Θα προσποιούµαστε

ότι κοιταζόµαστε

ενώ παράλληλα

θα κηδευόµαστε

σε διπλανούς τάφους.

Κι όταν το σκοτάδι

θα πέσει

µόνοι θα µείνουµε.

Θα σηκωθούµε

και θα χορεύουµε

και θα φιλιόµαστε.

Και έπειτα…

έτσι για πλάκα

θα αλλάξουµε τάφους.