Τρίτη 24 Σεπτέμβρη 20:20
Basketball & Rap in the streets vol.21
Γήπεδο μπάσκετ (Ιερά Οδό & Κολοκοτρώνη )
Δίπλα στο μετρο Αγ.Μαρίνα
turntable tunez: Dj Crashoverride
Για την οικονομική ενίσχυση ενός απο εμάς
για δικαστικά έξοδα
Σε κατάσταση φρικης..
Σε κατάσταση freekis..
Στην αυλή του Παπουτσάδικο,
από τις 20:00 μέχρι τις 24:00
Μια βόλτα απο το site της κατάληψης Ευαγγελισμου https://evagelismos.squat.gr/
Με αφορμή τους τελευταίους νόμους ενάντια στην έκτρωση που πέρασαν
στην Αλαμπάμα, τη Λουιζιάνα και το Μιζούρι…
Με αφορμή το ξεμύτισμα του “κινήματος υπέρ της ζωής” και στα μέρη μας…
Με αφορμή την όλο και εντεινόμενη αντεπίθεση της πατριαρχίας
– μέσα και από τα θεσμικά της εργαλεία –
σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου
και με όλους τους τρόπους…
για το πώς από το 2012 στις ΗΠΑ, και ειδικά στο Νότο, οι Πολιτειακοί νόμοι που “ρύθμιζαν” τις κλινικές αναπαραγωγικής υγείας όπου γίνονταν (και) εκτρώσεις, καλλιέργησαν το έδαφος για να μπορούν να περάσουν οι πρόσφατοι νόμοι
| μετά την προβολή θα θέλαμε να ακολουθήσει συζήτηση | στον χώρο θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης για το “Σπίτι των Γυναικών” |
όπου μιλάει για τον εαυτό του και άλλους και άλλες σαν κι αυτόν, εκφράζει το “εμείς” αντί του “εγώ” και περιγράφει το πως είναι να ζείς ως χρήστης και επιζών της ψυχιατρικής.
Η ψυχολογία και οι κανόνες που φτιάχνει, συμβαδίζουν χέρι χέρι με την ψυχιατρική για όσους και όσες δεν χωράνε στους κανόνες, και χρησημοποιούνται για να οργανώσουν την εργασία, την εκπαίδευση και γενικότερα τον τρόπο που το κράτος “μιλάει” στους υπηκόους του.
Η ζωή ερμηνεύεται με αποπολιτικοποιημένο τρόπο και ατομικούς όρους. Οι επιστήμες αυτές, μας λένε πως η εργασία δεν μας εξοντώνει, είμαστε εμείς που είμαστε “ευαίσθητες” και “αδύναμοι”. Ο κόσμος δεν έχει προβλήματα, “εσύ έχεις το πρόβλημα” ή μπορεί να είσαι κιόλας. Και το πρόβλημα λύνεται με ένα χάπι, μια συνεδρία, έναν εγκλεισμό, μια ουσία ή αιθέρια έλαια…
+ Προβολή ταινίας “το δόντι της μαϊμούς”
Μια ταινία του 1960, όπου το σενάριο το έχουν δημιουργήσει συλλογικά, χρήστες και χρήστριες του La Borde…
Δεν ξέρουμε τι έγινε. Μήπως του έδωσε λάθος εντύπωση; Είχε πιει; Γιατί κυκλοφορούσε μόνη της; Τι φορούσε; Πήγαινε γυρεύοντας. Γιατί δεν πήγε στην αστυνομία; Αντιστάθηκε; Πόσο αντιστάθηκε; Πού είναι τα χτυπήματα; Πήγε στο νοσοκομείο; Πόσους ερωτικούς συντρόφους είχε; Το μετάνιωσε που πήγε μαζί του και θέλει να το δικαιολογήσει. Θέλει να τον εκδικηθεί. Αφού ήταν ζευγάρι. Αφού είχαν ξανακάνει σεξ μαζί. Αφού του είπε ναι στην αρχή. Γιατί πήγε σπίτι του; Γιατί τον κάλεσε σπίτι της; Λίγες μέρες μετά, πάλι στα μπαρ τριγύρναγε. Μια χαρά τη βλέπω, αν είχε βιαστεί θα ήταν σε χειρότερη κατάσταση.
Είναι παιδί από καλή οικογένεια. Είναι καλό παιδί. Δεν είναι κανένα τέρας. Κάποια παρεξήγηση έχει γίνει. Είναι προσωπικό τους ζήτημα, δεν ανακατευόμαστε. Ας ακούσουμε και τη δική του γνώμη. Μικρός είναι, ένα λάθος έκανε. Δεν γίνεται να του καταστρέψουμε τη ζωή για μια απερισκεψία. Έτσι είναι τα αγόρια, παρορμητικά. Δεν μπόρεσε να αντισταθεί στις ορμές του. Άντρας είναι, τι να κάνει.
Δεν είναι βιασμός αυτό…
Όταν ακούς για έναν βιασμό, αν πιστεύεις ή λες οτιδήποτε από αυτά, είσαι το ίδιο ένοχος όσο κι ο βιαστής. Είσαι αυτός που ξεπλένει τον βιαστή, αυτός που τον δικαιολογεί. Αυτός που την ίδια στιγμή, το άτομο που υπέστη τον βιασμό, την στήνεις στα πέντε μέτρα, αμφισβητείς την κάθε λέξη της, αναρωτιέσαι για τις προθέσεις της, για το ποιόν της, για το παρελθόν της. Είσαι αυτός που θα την καταδικάσει αν εκείνη αντεπιτέθηκε, τραυμάτισε, σκότωσε τον επίδοξο βιαστή της. Και που την ίδια στιγμή, για τον εαυτό σου, θα διατηρείς το «δικαίωμα» να αναζητάς εκδίκηση για τους «ανώμαλους», τα «τέρατα» που φτάνουν μέχρι τα δελτία των ειδήσεων. Είσαι αυτός που τροφοδοτεί και αναπαράγει την κουλτούρα του βιασμού, αυτός που έχει ευθύ και καθημερινό όφελος από την ύπαρξή της, είσαι αυτός που επιβάλλει τη σιωπή. Είσαι αυτός που καθιστά τον βιασμό εφικτό.
Γιατί ο βιασμός δεν συμβαίνει σε κενό. Χρειάζεται τόσους και τόσους που θα κάνουν τα στραβά μάτια. Που θα πουν «δεν ξέρω, δεν είδα» όταν κάποια βρει το θάρρος να πει τι της συνέβη. Αμέτρητοι πρόθυμοι να ξεπλύνουν βιαστές νομίζοντας πως μας κοροϊδεύουν ότι κρατάνε ίσες αποστάσεις. Αλλά μάντεψε: Σ’ έναν βιασμό δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις. Δεν υπάρχουν θολές γραμμές, άτυχες στιγμές ή μοιρασμένες ευθύνες.
Και μάντεψε και τ’ άλλο: Δράκοι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια σου.
Οι βιαστές δεν είναι τέρατα, είναι άντρες καθημερινοί. Που είτε σε φωτεινά δωμάτια, είτε σε σκοτεινά σοκάκια, μας επιβάλουν αυτό που θεωρούν – και θεωρείς κι εσύ – ότι τους οφείλουμε: να είμαστε πειθήνιες, υπάκουες, εξυπηρετικές και διαθέσιμες.
Οι βιαστές είναι άντρες καθημερινοί. Είναι αυτοί που το πρωί στη δουλειά θα συζητούν ευχάριστα μαζί σου. Αυτοί που όταν παραγγέλνουν καφέ, θα χαμογελάσουν. Αυτοί που έχεις περάσει χρόνο μαζί τους, που έχουν οικογένεια, παιδιά, φίλους.
Οι βιαστές είναι άντρες καθημερινοί. Είναι πελάτες και αφεντικά, είναι γκόμενοι και «φίλοι», είναι πατεράδες, θείοι, γείτονες, περαστικοί.
Είναι οι «ομαλοί». Είναι τα «καλά» παιδιά.
Τι είναι και τι δεν είναι βιασμός, εμείς θα το ορίσουμε.
Ούτε εσύ, ούτε κανένας νόμος.
Το τι είναι και τι δεν είναι βιασμός, μόνο εμείς μπορούμε να το ορίσουμε. Αυτές που τον βιώνουμε. Αυτές που κάθε μέρα απειλούμαστε απ’ αυτόν. Αυτοί που δεν ταιριάζουμε στα αρρενωπά σας πρότυπα. Αυτά που δεν ταιριάζουμε στα δυαδικά σας πρότυπα. Αυτές που θέλεις να μας βγάλεις «τρελές».
Σε εμάς πέφτει ο λόγος. Σε εμάς και τους ανθρώπους που στέκονται δίπλα μας.
Κι αν μέχρι τώρα νόμιζες ότι σου πέφτει λόγος, ότι είναι ένα θέμα προς συζήτηση, ότι είναι ζήτημα απόψεων, «στοιχείων», «αποδείξεων», να βγάλεις το σκασμό. Γιατί αρκετά σε ανεχτήκαμε.
Δεν γελιόμαστε. Ζούμε σε έναν κόσμο που μας υποτιμά, μας εξουσιάζει και μας καταπιέζει, όλες τις μέρες, σε όλα τα μέρη, με όλους τους τρόπους. Αλλά μην γελιέστε και εσείς. Μόνο τους εαυτούς σας πείθετε. Εμείς, ξέρουμε πολύ καλά ποιους έχουμε δίπλα μας, και ποιους έχουμε απέναντί μας.
Το νου σας. Γιατί οι σιωπές τελείωσαν.-
Κατάληψη ΠΑΠΟΥΤΣΑΔΙΚΟ
Στηρίζουμε το κάλεσμα της “ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ” , για τη διαδήλωση έξω από το Υπουργείο Υγείας (Αριστοτέλους 17)
Ακολουθεί το κείμενο της Πρωτοβουλίας
” Tο νέο νομοσχέδιο για την «ακούσια ψυχιατρική περίθαλψη», που έβγαλε στη δημοσιότητα και προχωράει προς ψήφιση η κυβέρνηση, πίσω από το περιτύλιγμα κάποιων επίπλαστων αλλαγών αναφορικά με τις διαδικασίες της ακούσιας νοσηλείας, εισάγει την θεσμοθέτηση της «θεραπείας στην κοινότητας κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας», γνωστής διεθνώς ως «υποχρεωτικής θεραπείας στην κοινότητα». Δηλαδή, με γνωμάτευση του ψυχιάτρου, ο χαρακτηριζόμενος ως «ψυχικά ασθενής» θα πρέπει να «συναινεί» στην υποχρεωτική λήψη της φαρμακευτικής αγωγής, με μόνη εναλλακτική, αν δεν υπογράψει ότι «συναινεί», τον ακούσιο εγκλεισμό του σε μονάδα ψυχιατρικής νοσηλείας – και αυτή η «συναίνεση» θα συνοδεύει την έκδοση εισαγγελικής παραγγελίας για την υποχρεωτική λήψη της φαρμακευτικής αγωγής για περίοδο χρόνου που, στην πράξη, παρ΄ όλη την προβλεπόμενη (πολύμηνη) διάρκεια, θα μπορεί ν΄ ανανεώνεται επ΄ αόριστον.
Οι επιτελείς του Υπουργείου και διάφοροι καλοθελητές των ΜΚΟ ψυχικής υγείας πλασάρουν αυτό το μέτρο σαν μια «κοινοτική» παρέμβαση, επειδή η εισαγγελική παραγγελία θα εκτελείται μέσα στην κοινότητα: το άτομο στο οποίο θα εφαρμόζεται το μέτρο, που θα διαμένει στον όποιο τόπο (επίσημα δηλωμένο) κατοικίας του, θα πρέπει να μεταβαίνει στην υπηρεσία ψυχικής υγείας που θα του έχει οριστεί (ως επί το πλείστον σε εξωτερικά ιατρεία) για να κάνει την μηνιαία (ή και τριμηνιαία) ένεσή του. Σ΄ αυτόν, άλλωστε, το μονόδρομο της φαρμακοθεραπείας ανάγεται και η έννοια της «θεραπείας», που εν προκειμένω χρησιμοποιείται και γενικά επικρατεί στο κυρίαρχο ψυχιατρικό σύστημα.
Είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με μια πλήρη διαστρέβλωση και αντιστροφή της έννοιας και της πρακτικής της κοινοτικής παρέμβασης, που, εξ΄ ορισμού, αποκλείει κάθε έννοια καταναγκασμού και επιβολής και είναι συνυφασμένη με τον διάλογο, την επικοινωνία, την διαπραγμάτευση, την συνοδεία, την στήριξη – με μια προστασία συνυφασμένη με τον σεβασμό της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του υποκειμένου. Αντί γι΄ αυτό, έχουμε να κάνουμε με μια διάχυση της καταστολής μέσα στην κοινότητα.
Είναι ένα μέτρο εισαγόμενο από χώρες όπου ξεκίνησε η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ψυχική Υγεία, με το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων (ΗΠΑ), τις δραστικές περικοπές και την συρρίκνωση των υπηρεσιών (στην Βρετανία και αλλού) και με διακηρυγμένο στόχο, στο σκεπτικό που οδήγησε σ΄ αυτό το νομοσχέδιο, όχι το πώς θα προχωρούσαμε στην κατεύθυνση του ξεπεράσματος του εγκλεισμού και των ψυχιατρείων, προς ένα κοινοτικά βασισμένο σύστημα υπηρεσιών, αλλά, απλώς, για το πώς θα μειώσουμε, αφενός, τις ακούσιες νοσηλείες (που τώρα είναι στο 65% των εισαγωγών) και, αφετέρου, τα ράντζα στις ψυχιατρικές μονάδες νοσηλείας. Να μειώσουμε, υποτίθεται, τις ακούσιες νοσηλείες χωρίς ν΄ αγγίξουμε στο ελάχιστο το σύστημα που τις παράγει. Και προπαντός, να μειώσουμε τον χρόνο νοσηλείας και έτσι το κόστος της περίθαλψης των ψυχικά πασχόντων, καθώς, όπως γίνεται και στις χώρες από τις οποίες εισάγεται το μέτρο αυτό, θα μπορεί κάποιος να μην εισάγεται για νοσηλεία, εφόσον του γίνει η «εισαγγελική παραγγελία για θεραπεία στην κοινότητα», ή θα μπορεί να παίρνει πιο γρήγορα εξιτήριο στο βαθμό που θα μπορεί να εκδίδεται αυτή η εισαγγελική εντολή για υποχρεωτική θεραπεία μετά το εξιτήριο.
Το γεγονός ότι ο στόχος της μείωσης των ακούσιων νοσηλειών απέτυχε πλήρως στις χώρες προέλευσης του μέτρου, ουδόλως ενδιαφέρει τους επιτελείς του Υπουργείου, καθώς η στόχευση αφορά, πρωτίστως, στην μείωση των εισαγωγών και στο γρήγορο εξιτήριο – όχι μέσω του μετασχηματισμού του «τρόπου λειτουργίας του συστήματος» των υπηρεσιών, αλλά με τις κατασταλτικές πρακτικές να μεταφέρονται και να εφαρμόζονται στον τόπο κατοικίας. Όπως περίπου συμβαίνει με τους κρατούμενους, που εκτελούν την ποινή εκτός φυλακής. Ο ψυχικά πάσχων ως εν δυνάμει εσαεί κρατούμενος, μέσα ή έξω από ίδρυμα.
Η μόνη απάντηση στο υψηλό ποσοστό των ακούσιων νοσηλειών και στην θεραπευτική και κοινωνική εγκατάλειψη των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία θα ήταν η επιδίωξη της δημιουργίας ενός ολοκληρωμένου και κοινοτικά βασισμένου συστήματος υπηρεσιών, με ταυτόχρονη την αλλαγή του «τρόπου σκέψης και πρακτικής» της κυρίαρχης ψυχιατρικής.
Αντίθετα, το νομοσχέδιο αυτό αποτελεί μιαν ολοσχερή παλινδρόμηση προς ένα κατασταλτικό έλεγχο της όποιας διαφορετικότητας μέσα στην κοινωνία. Ακυρώνει και τα τελευταία υπολείμματα θεραπευτικότητας, που είχαν απομείνει στην κυρίαρχη ψυχιατρική, με την θεραπεία να μετατρέπεται σε μιαν εσαεί επιβολή, σε μια στεγνά εξουσιαστική πρακτική.
Καλούμε όλες και όλους σε διαδήλωση έξω από το Υπουργείο Υγείας (Αριστοτέλους 17), την Τρίτη, 21 Μαΐου, ώρα 12 μ.
Να απαιτήσουμε την απόσυρση αυτού του νομοθετικού εκτρώματος και την στροφή προς μια πραγματικά κοινοτικά βασισμένη Ψυχική Υγεία, χωρίς καμιά καταστολή, χωρίς καμιάν επιβολή, με ισότιμη σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου, για μια χειραφετητική Ψυχική Υγεία. ”
———————————————————————————————————–
Στη συνέχεια ακολουθεί μια αφίσα απο τον Κομήτη * Holzkamp
| ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ; Οι στενοί συγγενείς ενός ανθρώπου που αρνείται να εξεταστεί από ψυχίατρο έχουν δικαίωμα να ζητήσουν από τον Εισαγγελέα να μεταφερθεί με την βία σε ψυχιατρική κλινική. Περίπου 3.500 εισαγγελικές εντολές για ακούσια νοσηλεία δόθηκαν στην Αττική μέσα στο 2017, με το 60% να παραμένουν τελικά στο ψυχιατρείο για τουλάχιστον έναν μήνα, κατά την πρώτη εισαγωγή. Το αρμόδιο υπουργείο σχεδιάζει τώρα την εισαγωγή του θεσμού της “υποχρεωτικής κατ’ οίκον νοσηλείας”. Ο εν λόγω θεσμός εφαρμόζεται ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παρά το γεγονός ότι οι εμπνευστές του παραδέχονται, πλέον, ότι όχι μόνο δεν περιορίζει τον εγκλεισμό και τις επανεισαγωγές στα ψυχιατρεία, αλλά επιπλέον συρρικνώνει τα δικαιώματα των ληπτών. Το να καταστεί η οικογένεια – μια απ’ τις κύριες αιτίες των ψυχικών δυσκολιών – ο θεματοφύλακας της θεραπείας μπορεί να είναι διπλά επιβλαβές: τόσο για την ίδια, όσο και για τον πάσχοντα. Η μεν πρώτη “εξαναγκάζεται” να γίνει ο επιτηρητής της καταστολής. Ο δε πάσχοντας, το σπίτι του οποίου αποτελεί συχνά το έσχατο καταφύγιο σε στιγμές κρίσης, στριμώχνεται σε μια μικρή ιδιωτική φυλακή απ’ όπου απόδραση δεν υπάρχει, παρά μόνο για την επανεισαγωγή του στο ψυχιατρείο. Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θέλει να έχει την εμπειρία της θεσμικής βίας του ψυχιατρείου. Και είναι πιθανό η κατ’ οίκον νοσηλεία να θεωρηθεί πιο ανθρώπινη λύση. Όμως τα σπίτια που πρόκειται να αντικαταστήσουν τα δωμάτια των ψυχιατρείων δεν είναι τίποτα μεζονέτες με κήπο και θέα. Είναι τα σπίτια της εργατικής τάξης, που συχνά ούτε τις βασικές υλικές προϋποθέσεις δεν μπορούν να καλύψουν. Δεν είναι ασύνδετες μεταξύ τους όλες αυτές οι διαδικασίες κατάρρευσης, τα συντρίμμια των οποίων πέφτουν πάνω στα κεφάλια μας. Το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό δόγμα του “περιορισμού των δαπανών για την υγεία” είναι βαθιά αντικοινωνικό. Και σε μια στιγμή κρίσης, σαν σήμερα, έρχεται να συναντήσει το ελληνικό παράδειγμα της πολυετούς ασυδοσίας στην κοινωνική πρόνοια. Η λεγόμενη Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, δηλαδή η σταδιακή αντικατάσταση των ψυχιατρικών ασύλων με κοινοτικές δομές φροντίδας, θεραπείας και ευαισθητοποίησης της κοινωνίας, δεν έγινε ποτέ. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια φαγώθηκαν και οι όποιες δομές ψυχικής υγείας υπήρχαν υποβαθμίστηκαν για να αγοραστούν φρεγάτες και F-16. Και τώρα που ο κόμπος της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης έφτασε στο χτένι, ο πάλαι ποτέ κέρβερος του συντηρητισμού, η αγία ελληνική οικογένεια, αναδεικνύεται ως ο βέλτιστος αντικαταστάτης του ασύλου. Η θέση της έχει αναβαθμιστεί αισθητά μέσα στην κρίση, από υλική και ιδεολογική άποψη. Όμως δεν είναι για να χαιρόμαστε, όσο οι έξοδοι διαφυγής οδηγούν κατευθείαν σε νέες, “αόρατες” φυλακές κι όσο η πολυδιαφημισμένη “πρόοδος” των κοινωνιών μας είναι κατ’ ουσίαν η επιστροφή στο παλιό μοντέλο: τα ψυχιατρεία άσυλα κι οι τρελοί κλεισμένοι στα σπίτια τους. |