Μετά από ένα μήνα εργασιών διαμόρφωσης του πάνω ορόφου του εργοστασίου, μέσα από συλλογική δουλειά όλων όσων θα συμμετέχουν στα μαθήματα, οι χώροι έχουν γίνει βιώσιμοι και μπορούν πλέον να φιλοξενήσουν τα αυτοοργανωμένα μαθήματα.
περισσότερες πληροφορίες εδώ
Το Σάββατο 10/12, είχε καλεστεί στο Πέραμα, στις 12.00, στην πλατεία Τσορμπατζόγλου, πορεία ενάντια στην αστυνομική βία, την κρατική καταστολή και το δόγμα «μηδενικής ανοχής». Η πορεία αφορούσε στην αστυνομική βία που ασκήθηκε σε σύντροφο από το Πέραμα από 4 άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ και στις κατηγορίες που του αποδόθηκαν κατόπιν για απείθεια, αντίσταση κατά της αρχής και οπλοφορία (για ένα πολυεργαλείο στο μπρελόκ), επειδή μαζί με μία συντρόφισσα πετούσαν τρικάκια (φεϊγ βολάν) την Κυριακή 4/12 έξω από το ΕΠΑΛ Περάματος. Τα τρικάκια αναφέρονταν στην αστυνομική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου τρία χρόνια πριν και στην κοινωνική-ταξική εξέγερση που ακολούθησε.
ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΗ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΑΣ
αναδημοσίευση από http://destato.blogspot.com/
Τι φέρνει κοντά δυο ανθρώπους από διαφορετικά μέρη του πλανήτη και με μεγάλη διαφορά ηλικίας; Πώς οι διαφορές τους αμβλύνονται, γίνονται ομοιότητες και καταφέρνουν να έρθουν κοντά, χτίζοντας μια παράξενη φιλία;
Σε μια κοινωνία που το πρόταγμα της είναι ο ατομοκεντρισμός, οι κραυγές κάποιων ανθρώπων για πραγματική και ουσιαστική επικοινωνία, έξω από τις προκαθορισμένες δομές, σπάνε τα πρότυπα και ταξιδεύουν πάνω και πέρα από κάθε ‘”ωκεανό”.
Η Mary είναι 8 χρονών και ο Max 44. Τίποτα στη ζωή τους δεν είναι συνηθισμένο καθώς και οι δυο λίγο ή πολύ βιώνουν την μοναξιά, την απόρριψη και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Ένα μικρό κορίτσι μεγαλώνει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που έχει διαλυθεί από τα κοινωνικά αδιέξοδα. Οι γονείς της, αλλοτριωμένοι, από τις ίδιες τους τις επιλογές έχουν παραιτηθεί από την ζωή και από την ίδια τους την κόρη. Η Mary όμως είναι πολύ μικρή για να παραιτηθεί. Αντιστέκεται και ονειρεύεται! Ο Max ζει εδώ και πολλά χρόνια στην ”μητρόπολη των μητροπόλεων”, την Νέα Υόρκη που είναι για αυτόν ”μια μουντή, καταθλιπτική αποθήκη ψυχών γεμάτη ιδιόρρυθμους κατοίκους τους οποίους ο ίδιος δεν μπορεί να κατανοήσει”. Οι κάτοικοι αυτής της πόλης, θεωρώντας ότι ο Max δεν μπορεί να τους απορρίπτει χωρίς να έχει κάποιου είδους δυσλειτουργία, τον κατατάσσουν στα άτομα που πάσχουν από συνδρόμου Aspergers (ελαφριά μορφή αυτισμού). Σε αυτόν τους τον αγώνα, επιστρατεύουν τους νέους φύλακες της κοινωνικής αποδεκτής συμπεριφοράς και ηθικής, τους ψυχιάτρους, που με την σειρά τους κατασκευάζουν ψυχικά ασθενείς, και τους τοποθετούν μέσα σε αυστηρά προκαθορισμένα πλαίσια. Η ομαλή λειτουργία μιας κοινωνίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαταραχθεί για κανένα λόγο! Έτσι ο Max κουβαλώντας το στίγμα του ψυχικά ασθενή ή νοητικά διαταραγμένου, απομονώνεται από το κοινωνικό σύνολο, προσπαθώντας να διατηρήσει την ανθρώπινη οντότητα του μακρυά από τα βλέμματα του έξω κόσμου, κλεισμένος μέσα στο σπίτι του.
Αυτή η τόσο παράξενη φιλία ξεκινάει με την ανταλλαγή αλληλογραφίας (και γλυκών που και οι δυο τους αγαπούν πολύ), όπου η Mary ”ρουφώντας σαν αλφαβητική σούπα” ζητάει απαντήσεις σε όλες τις παιδικές της απορίες. Από την άλλη ο Max παρόλο που τα γράμματα, του πυροδοτούν κρίσεις πανικού, ξεφεύγοντας από την δική του ”κανονικότητα” αρχίζει να αντιμετωπίζει τους φόβους του, να συγκρούεται με τα συναισθήματα, να κλαίει με τα δάκρυα που του χάρισε μέσα σε ένα μπουκαλάκι η μικρή του φίλη, αποδεικνύοντας ότι η χαρά μπορεί να βρεθεί μακριά από τα κοινωνικά στερεότυπα.
Το animation αυτής της εβδομάδας αποτελεί έναν ύμνο στη φιλία και στην διαφορετικότητα, καθώς στοχεύει να καταδείξει τον κοινωνικό ρατσισμό και αποκλεισμό που πηγάζει από αυτόν.
Οι προβληματισμοί που τίθενται πολλοί… Ο στιγματισμός των ψυχικά ασθενών, ο κοινωνικός και θρησκευτικός ρατσισμός, οι πλαστές ανάγκες και τα καταναλωτικά πρότυπα, η αδιαφορία στο οικογενειακό περιβάλλον, η αποξένωση στην μητρόπολη, η ματαιοδοξία και ως αντιστάθμισμα ξεπηδούν η επικοινωνία, η φιλία, η κατανόηση και αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου .
Εδώ και πάνω από ένα μήνα, από 31 Οκτώβρη, οι εργάτες της Χαλυβουργίας βρίσκονται σε απεργία διαρκείας. Αντιστέκονται στα μέτρα που προσπάθησε να περάσει η εργοδοσία, για 5ωρη εργασία και αντίστοιχη μείωση των μισθών κατά 40%. Πολεμάνε όλοι μαζί, επίσης για να παρθούν πίσω οι εκδικητικές απολύσεις στις οποίες προχωράει συνεχώς η εργοδοσία, 50 το σύνολο μέχρι τώρα, μετά την απόρριψη των νέων μέτρων και την κήρυξη απεργίας. Ο αγώνας που δίνουν είναι αγώνας κομβικός για τη συνέχιση ή το σταμάτημα αντίστοιχων προσπαθειών, εκ μέρους των απανταχού εργοδοτών, καθώς είναι η πρώτη προσπάθεια ελαστικοποίησης της εργασίας σε βιομηχανία.
Στον αγώνα αυτό τα ΜΜΕ σιωπούν εκκωφαντικά, λάμπουν δια της απουσίας τους. Φυσικά δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο από τα όργανα προπαγάνδας του Κράτους. Η ΓΣΕΕ όμως, η οποία υποτίθεται ότι λειτουργεί από και για τους εργάτες, αλήθεια τι κάνει τόσο καιρό; Το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας; Το υπουργείο Εργασίας συμβουλεύει: «να λήξει η απεργία για να μη μείνετε όλοι στο δρόμο». Από τέτοιου είδους «συμβουλές» μέχρι την ευθεία τρομοκράτηση και τούμπαλιν, ας μην έχουμε αυταπάτες, εκείνοι τη δουλειά τους, εμείς τη δικιά μας. Και ποια είναι η δικιά μας δουλειά;
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στον αγώνα των απεργών. Κινήσεις αλληλεγγύης οργανώνονται παντού, από συνδικαλιστικούς φορείς, λαϊκές συνελεύσεις, στέκια, συλλογικότητες και από ανένταχτο κόσμο, όσο μπορεί ο καθένας στηρίζει την απεργία. Και η αλληλεγγύη αυτή είναι μεγάλη ακριβώς γιατί ο αγώνας είναι πραγματικός, δεν είναι συνθηκολόγηση με τα αφεντικά, είναι απεργία και είναι διαρκείας. Είναι ακριβώς αυτό που, δυστυχώς, δεν έγινε στις άλλες μονάδες της Χαλυβουργίας στο Βόλο, εκεί όπου αυτά τα μέτρα πέρασαν χωρίς καμία μάχη. Το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στον καθένα μας, αυτό να αναγνωρίσουμε και να σηκώσουμε.
Να μην ξεχάσουμε ότι πέρυσι τέτοιο καιρό οι Χαλυβουργοί είχαν ένα νεκρό συνάδελφο κι άλλους, λιγότερο ή περισσότερο, βαριά τραυματισμένους. Ένα ακόμα από τα γνωστά εργατικά «ατυχήματα», που είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας των αφεντικών να αυξήσουν τα κέρδη τους, με το να αυξάνουν την εκμετάλλευση (περισσότερες ώρες εργασίας, χειρότερες συνθήκες) αδιαφορώντας ταυτόχρονα για μέτρα ασφαλείας. Να σταθούμε δίπλα σε ανθρώπους που δουλεύουν καθημερινά στη φωτιά και το μέταλλο, σε εργάτες που αντιστέκονται στις ορέξεις του αφεντικού, που πολεμούν για το δίκιο τους όπως τους αρμόζει, σαν εργάτες, σαν εκμεταλλευόμενοι. Το παράδειγμα τους να μεταφερθεί σε κάθε εργασιακό χώρο.
Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας ενάντια στα αφεντικά είναι δύσκολος, αλλά ειδικά σε εποχές καπιταλιστικής κρίσης τα περιθώρια ειρήνης είναι μηδαμινά. Αυτός είναι ένας πόλεμος που πρέπει όλοι να πολεμήσουμε. Να οργανώσουμε τη γενική απεργία διαρκείας μέχρι την πλήρη αποδιοργάνωση αυτού του σάπιου μοντέλου παραγωγής. Να προετοιμάσουμε το έδαφος για την επανοικειοποίηση των μέσων παραγωγής. Να αυτοδιαχειριστούμε την παραγωγή, προς όφελος της κοινωνίας. Να ξεφορτωθούμε τα αφεντικά και το Κράτος. Για την εργατική χειραφέτηση και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Για έναν κόσμο ελευθερίας, χωρίς αφεντικά και δούλους.
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ*
Την Κυριακή το βράδυ στις 04/12 κατα την διάρκεια πολιτικής παρέμβασης συντρόφων από τη συνέλευση Περάματος για την αλληλεγγύη και την δράση (DeStato), εν όψη της επετείου της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08 και τρία χρονια μετά την δολοφονία από μπάτσο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τους γίνεται έλεγχος στοιχείων από μπάτσους της ΔΙΑΣ.Αυτοί μόλις αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο της παρέμβασης, ξυλοκοπουν και συλλαμβάνουν τον σύντροφο και προσαγάγουν την συντρόφισσα στο Α.Τ Περάματος.
Ο σύντροφος παραπέμπεται σε δίκη με ψευδή κατάθεση μπάτσου για απείθεια και αντίσταση κατά της αρχής (υποθέτουμε επειδή όταν οι μπάτσοι έδερναν τον συντροφό μας αυτος δεν έδειξε να το ευχαριστιέται και προσπάθησε να καλυφθεί απο τα χτυπήματα) και για οπλοκατοχή (ένα ολόκληρο πολυεργαλείο πέντε εκατοστών με ανοιχτήρι μπύρας,κατσαβίδι κ.α)
Η ΑΙΤΙΑ
Ειδικά δικαστήρια,στημένες κατηγορίες,οι αιματοκυλισμένες απο τα ΜΑΤ πορείες και οι δολοφονίες μεταναστών έχουν μια κοινή συνισταμένη,την μηδενική ανοχή και την εξόντωση από πλευράς κράτους και αστυνομίας οποιουδήποτε τους χαλάει τα σχέδια.
Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο φυσικά και συγκεκριμένα για το παραπάνω γεγονός αυτο που έχουμε να πούμε είναι πώς η δίωξη των πολιτικών φρονημάτων δεν ήταν επινόηση της χούντας αφου μέχρι και σήμερα την περίοδο της “δημοκρατίας” συνεχίζεται η ίδια τακτική απλά τώρα με συγκαλλημένο και με πιο “δημοκρατικό” τρόπο (στην κατάθεση του μπάτσου δεν αναφέρεται πουθενά η παρέμβαση ούτε και το πολιτικό της περιεχόμενο που είναι η πραγματική αιτία που διώκεται ο σύντροφος).
Γι αυτό να μην έχουμε αυταπάτες ότι αντίθετο στο κράτος και τα τσιράκια του θα καταστέλεται με οποιονδήποτε τρόπο.
Ευθύνη μας είναι να σταθούμε με αξιοπρέπεια απέναντι στην κρατική καταστολή και συλλογικά να απαντήσουμε με τον τρόπο που αρμόζει στους κάθε λογής μπάτσους των ζωών μας.
*Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το γεγονός σας παραπέμπουμε στο κείμενο των συντροφισσών-ων στην ηλεκτρονική σελίδα http://destato.blogspot.com/
ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ 10/12 12:00
ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΣΟΡΜΠΑΤΖΟΓΛΟΥ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ
ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
(το κείμενο σε μορφή pdf)
