Κυριακή 6/6 στις 20:00
Προβολή ταινιών μικρού μήκους + άνοιγμα βιβλιοπωλείου-βιβλιοθήκης
‘Στήνουμε τις δικές μας συλλογικές γιορτές
κόντρα στον ατομισμό
την μοναξιά
την εμπορευματοποίηση των σχέσεων
και του ελεύθερου χρόνου
επανοικειοποιούμαστε τον δημόσιο χώρο
τους δρόμους μας
τις πλατείες μας
τις γειτονιές μας’
στην πλατεία απέναντι από την κατάληψη
(αφίσα που κολλιέται στις γειτονιές μας..)
ΟΤΑΝ
Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ
δρόμοι & πεζόδρομοι, πάρκα & πλατείες
γίνεται πεδίο
ΕΠΙΤΗΡΗΣΗΣ, ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΩΝ, ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΩΝ
επιτρέπεται να χρησιμοποιηθεί μόνο αν ταυτίζεται
ΜΕ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ, ΤΟ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ, ΤΟ ΘΕΑΜΑ
που μεσολαβούν τις σχέσεις και τις ζωές μας
μας χωράει μόνο με
ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ & ΚΩΔΙΚΟΥΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ
ΤΟΤΕ
η «ασφάλειά» μας είναι το πρόσχημα
Ο ΕΛΕΓΧΟΣ & Η ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ
ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ
που κράτος & αφεντικά ετοιμάζουν για εμάς
ΛΟΓΑΡΙΑΖΟΥΝ ΛΑΘΟΣ
ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΠΑΡΚΑ-ΠΛΑΤΕΙΕΣ
ΚΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΓΡΟΣ
στηρίζουμε τη συγκέντρωση-μικροφωνική
για την υπεράσπιση της κατάληψης Αγρός
την Κυριακή 4/4, στις 12:00
Πάρκο Τρίτση στο σιντριβάνι
[…] “Σκέφτηκε μια φράση στα ισπανικά που ακόμα δεν είχε ψάξει τι σημαίνει αλλά τη θυμόταν από παιδί και έλεγε κάτι σαν “viva madrid sin gobierno”. Σκέφτηκε ακόμα αν υπάρχει καλό και κακό και τι θα νόμιζε το παιδί του για αυτόν. Σκέφτηκε τη σχέση του εγκλήματος με τις δομές εξουσίας. Σκέφτηκε το κατά πόσο η βία θα συνεχίσει να κυβερνά τις σχέσεις των ανθρώπων. Σκέφτηκε αν το παιχνίδι έχει ριστάρτ. Σκέφτηκε τέλος, και χαμογέλασε αμυδρά, πως δεν θα τον χάλαγε καθόλου να καούν όλα.”
Ξεκίνησε ως παιχνίδι γραφής όσο προσπαθούσαμε να την παλέψουμε σε κανα δυό σαλόνια και κατέληξε σε ένα φανζίν. Η πραγματικότητα μας ξεπέρασε σε φαντασία. Σε αυτούς τους καλτ δυστοπικούς καιρούς είναι χαρά μας να μοιραζόμαστε, να μιλάμε, να νιώθουμε δίπλα σε ανθρώπους όπως οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του Παπουτσάδικου.
Καλή ανάγνωση
Το φανζίν θα το βρείτε στο Παπουτσάδικο… παρακάτω όμως μπορείτε να ρίξετε μια ματιά σε αυτό.
Ωκεανοί ωραίοι με ωριμάζουν
Ψηφιακή και ψεύτικη η εποχή
Χρώμα δεν έχει, μόνο χαλασμό
Φουρτούνες φέρνει και φόβο
Υποθέσεις υποταγής κάθε μέρα
Τραύματα, τρέλα, ταμπέλες, τρόμος, το τρένο..
Συλλογίζομαι στο σιδηρόδρομο, στις
Ράγες, σε ρεύμα αντίθετο και η ροή
Πορεύεται χωρίς προσταγές από αφέντες
Ο Ουρανός με οδηγεί
Ξυράφι ξεχωρίζει από την ξάστερη όψη του
Νάρκες δεν έχει το πεδίο, ελεύθερο
Μελάνι μένει μερόνυχτα μπροστά στα μάτια μου
Λαχανιασμένες οι λέξεις, η λογική λάθεψε
Και στη κάμαρα κλειστή είναι η κουρτίνα, Κατερίνα..
Ίσως ο ιός της ιδιώτευσης να φταίει
Θέλω.. θέλω ένα θαύμα και όχι το θάνατό μας
Ούτε θεούς, ούτε θυσίες χρειάζομαι, στο θρόνο..
Ηλεκτροσόκ. Ηγεμόνες και η ηθική σας να μην υπάρχουν
Ζωή να ζωγραφίζει φεγγάρια
Έναστρος ο ουρανός, ελεύθερα να αγκαλιάζονται οι ερωτευμένοι άνθρωποι
-Οι εγκλεισμοί προκαλούν εγκαύματα
Δρόμοι ανοίγουν προχωρώντας, όχι με δώρα από τους δικαστές
Γάζες στα γονίδια, με γκάζια τρέχει ο κόσμος, μες στη γυάλα του
-Η γνωμάτευση είναι λάθος
Βουβά τα βράδια, βελόνα στη φλέβα και το βαγόνι
Αναμένει ανυπόμονα το αλφαβητάρι των παθών…
Το παραπάνω “ένα αλφαβητάρι (1/αβ)” είναι η δωδέκατη σελίδα του φανζίν.
Θα ήθελε να αποτελέσει κομμάτι ενός διαλόγου με το βιβλίο “Αλφαβητάρι των Παθών – Αλχημικοί αλγόριθμοι” της Αικατερίνης Τεμπέλη.Και δεν είναι τυχαίες οι επιλογές μας. Με την Κατερίνα έχουμε γνωριστεί -μέσα στους στίχους, μέσα απο λέξεις, μέσα από πράξεις, μέσα στις ρωγμές της κανονικότητας, μέσα εκεί που ανθίζουν αρνήσεις και οι ζωές- στεκόμαστε δίπλα η μία στην άλλη.
Το βιβλίο κυκλοφορεί εκει έξω, αλλά και στη βιβλιοθήκη του Παπουτσάδικου.
Μια βόλτα στο blog της, https://aikaterinitempeli.wordpress.com/ για τα περαιτέρω είναι αναγκαία..
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗ
Εδώ και 8 μήνες, το κράτος εκμεταλλευόμενο την Covid-19, προσπαθεί να μας επιβάλλει να μιλάμε τη γλώσσα της υποταγής και της συναίνεσης μέσα από την έκδοση αλλεπάλληλων διαταγμάτων, την εφαρμογή «υγειονομικών μέτρων» και την επιχείρηση εμπέδωσης ενός «δόγματος του σοκ» με διαδοχικούς περιορισμούς και νέες απαγορεύσεις. Για να κυριαρχήσει όμως ο «νόμος της σιωπής», χρειάστηκε η εκχώρηση συναίνεσης από όλο το πολιτικό φάσμα (της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, συμπεριλαμβανομένης) και παράλληλα επιστρατεύθηκαν ολοκληρωτικές προπαγανδιστικές τεχνικές, με τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ να ενοχοποιούν την κοινωνία μέσω της «ατομικής ευθύνης» για τη διασπορά και τους εκατοντάδες νεκρούς, να ξερνούν ασταμάτητα φόβο και να εξυμνούν τις κρατικές επιλογές. Ταυτόχρονα, κάθε φωνή και κίνηση αμφισβήτησης στις κυριαρχικές προσταγές παρουσιάζεται ως κοινωνική απειλή και σκόπιμα ομογενοποιείται με τον «ψεκασμένο» ή ακροδεξιό οχετό. Η κρατική διαχείριση της Covid-19 επιχειρεί να «χτίσει» μια νέα εθνική συστράτευση απέναντι στον «αόρατο εχθρό», στοιχίζοντας τον πληθυσμό πίσω από το άρμα των κρατικών διαταγών
…ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕΙ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ
Μέσα σε ένα περιβάλλον διαρκών και αλλητροφοδοτούμενων κρίσεων,η καταστολή αποτελεί το «σημείο ισορροπίας» για το κράτος και το κεφάλαιο σε διεθνές επίπεδο. Παράλληλα, στον ελλαδικό χώρο, η επίθεση στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, το νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, η απαγόρευση κυκλοφορίας, οι εφιαλτικές συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές και τα κλειστά κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών, η ανάσυρση της θεωρίας των δύο άκρων (με αφορμή την απόφαση της δίκης της ΧΑ), η ασφυκτική παρουσία των μπάτσων και η μετατροπή τους σε διαχειριστές των υγειονομικών μέτρων, η χουντικής προέλευσης απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 4 ατόμων σε όλη τη χώρα, σε συνδυασμό με την αδιάκοπη επίθεση στον «εσωτερικό εχθρό» μέσω των εκκενώσεων καταλήψεων, τις δικαστικές ομηρίες και φυλακίσεις αγωνιστ(ρι)ών, την εκκένωση του Πολυτεχνείου στις 13/11/20, τον ξυλοδαρμό διαδηλωτ(ρι)ών και τη στρατιωτική κατοχή των Εξαρχείων, αποτελούν προϋπόθεση για την αναπαραγωγή και την εδραίωση του συστήματος εξουσίας. Η εξάπλωση της λοίμωξης Covid-19 αποτελεί τον καταλύτη για τον καθολικό μετασχηματισμό κάθε πτυχής της καθημερινής ζωής από την πλευρά της κυριαρχίας. Η περαιτέρω «απορρύθμιση» των εργασιακών σχέσεων (απλήρωτες υπερωρίες,τηλεργασία, εκ περιτροπής εργασία κτλ), η αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης (τηλεκπαίδευση, λουκέτο στα ΑΕΙ, νομοσχέδια εντατικοποίησης για τα σχολεία κτλ), η επιβολή περιορισμών στις κοινωνικές επαφές (την ίδια στιγμή που άνθρωποι στοιβάζονται σε ΜΜΜ, σχολεία και εργασιακούς χώρους) με την παράλληλη απονέκρωση του δημόσιου χώρου, καθώς και η γενίκευση της χρήσης της τεχνολογίας για την επιτήρηση και τον κοινωνικό έλεγχο, δεν αποτελούν «εικόνες» ενός μακρινού μακάβριου μέλλοντος, αλλά όψεις της αδιανόητης δυστοπίας που ζούμε στο σήμερα.
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ
Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη, να αντιτάξουμε τα προτάγματα και τις πρακτικές της συλλογικοποίησης και της αυτοοργάνωσης. Να μην αρκεστούμε στην επιβίωση, αλλά να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και απέναντι στο δόγμα “σπίτι – δουλειά – οθόνη” να δημιουργήσουμε εστίες άρνησης και αντίστασης. Να μην αφήσουμε το φόβο,την κατάθλιψη και την απομόνωση να κυριαρχήσουν, αλλά να τα μετατρέψουμε σε οργή και αγώνα ενάντια στην«πανδημία» του κράτους, του κεφαλαίου, της πατριαρχίας και του επελαύνοντος ολοκληρωτισμού.
ΝΑ ΕΞΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΟ
ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ,
ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Συνέλευση ενάντια στην κρατική καταστολή και για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις
