Jimmy’s Hall

1930s. Κραχ. Ιρλανδία λίγο μετά τον εμφύλιο.

Ένας κομμουνιστής επιστρέφει μετά από χρόνια εξορίας. Στα μπαγκάζια του, τα υπάρχοντά του: ένα γραμμόφωνο και βινύλια. Μια συνάντηση στο δρόμο, με τα παιδιά της συνοικίας. Με τα παιδιά που χορεύουν, γελάνε και ονειρεύονται. Το όνειρό τους, να φτιάξουν το εγκαταλελειμμένο κοινωνικό κέντρο.

Και έτσι γίνεται… Και εκεί μέσα, μαθαίνουν, χορεύουν, τραγουδάνε, γελάνε και φτιάχνουν μια κοινότητα…

Και η κοινότητα υπερασπίζεται τον εαυτό της, απέναντι στους γαιοκτήμονες, στους ιδιοκτήτες, στην αστυνομία, στους παπάδες, στους φασίστες…

Έτσι κι εμείς…

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΓΕΝΑΡΗ στις 20:00

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει BAR*/DJ Set
*για την ενίσχυση της πολιτικής συνέλευσης της κατάληψης

Εξέγερση και Hip Hop στον αμερικανικό νότο μετά τη δολοφονία του Michael Brown.

Προβολή βίντεο – Συζήτηση – dj set

Τρίτη 27/1 στις 19:30

ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ
ΜΟΝΟ ΑΝ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ,

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ ΣΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Γιατί το ζήτημα δεν είναι ποιος και πώς θα μας εκμεταλλευτεί, αλλά ότι θα το κάνει. Γιατί τα αφεντικά ποτέ στην ιστορία δεν υπερασπίστηκαν τα δικά μας συμφέροντα, αλλά τα δικά τους και της τάξης τους. Έτσι κι εμείς δεν μπορούμε να αρκούμαστε στην ανάθεση του μέλλοντος και της επιβίωσής μας σε χέρια άλλων. Δεν μπορούμε να τρέφουμε αυταπάτες για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον βασισμένο στα συμφέροντα των αφεντικών, είτε δεξιών, είτε αριστερών. Γιατί όταν αυτοί μιλάνε για ανάπτυξη, εννοούν αυτή των εταιριών και των εσόδων τους. Όταν μιλάνε για εθνικό συμφέρον το ίδιο εννοούν. Γιατί και με ΑΟΖ και χωρίς, και με ευρώ και με δραχμή, και με δεξιά και με αριστερά, οι δικές μας τσέπες άδειες θα είναι. Οι δικές μας ζωές ακόμα θα βρίσκονται στη δεξαμενή της εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό, τα μόνα διλήμματα που μπαίνουν σε εμάς είναι: ή εμείς ή αυτοί, ή η επιβίωσή μας ή η ευημερία τους. “Όλοι μαζί” δεν μπορούμε. Γιατί ουτοπικό (ή μη πραγματικό) γίνεται κάτι που το παρατάμε στα χέρια των άλλων, αντί να το επιδιώκουμε εμείς με τα δικά μας μέσα.

Προβολή-συζήτηση από την ομάδα αρτοφρό.

Παρασκευή 16 Γενάρη στις 20:00

Η Καταστροφή: ο μύθος του αναπόφευκτου

Το Θέατρο του Καταπιεσμένου είναι μια προσέγγιση του θεάτρου που έχει στόχο τη διεύρυνση των τρόπων ανάγνωσης της πραγματικότητας, τη χειραφέτηση από το «αναπόφευκτο μέλλον» που δημιουργούν οι Καταπιεστές για τους Καταπιεζόμενους και εν τέλει την πραγμάτωση της συνθήκης κοινωνικού αυτοπροσδιορισμού.

Η Κυριαρχία χρησιμοποιεί τη Λήθη και το Φόβο προκειμένου να νομιμοποιήσει τη βία των συμφερόντων της. Αποκρύπτει την Ιστορία και προτείνει ως μόνη λύση στην «επερχόμενη ολική καταστροφή», τη διαχείριση των προβλημάτων του πλανήτη από αυτούς που τα δημιούργησαν. Η κουλτούρα της Καταστροφής ωστόσο, δε σταματά στο λόγο των πολιτικών. Ένα ευρύ πλέγμα κοινωνικών μέσων προβάλλει την καθημερινότητα με εφιαλτικές «βεβαιότητες». Η επιστήμη, η τέχνη, η παιδεία και η τεχνολογία είναι μερικά από αυτά τα μέσα που επιβάλλουν μια μονοδιάστατη ερμηνεία του παρόντος, συνθέτοντας παράλληλα ένα «αναπόφευκτο μέλλον» όπου η υπακοή στους κανόνες είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.

Τα τελευταία χρόνια, η πλειοψηφία της κινηματογραφικής παραγωγής παρουσιάζει ένα κοντινό μέλλον όπου θεωρούνται δεδομένα τόσο η εργαστηριακή επιβίωση σε ένα κατεστραμμένο φυσικό περιβάλλον, όσο ο πλήρης επιστημονικός – τεχνολογικός έλεγχος και η καθολική καταστολή και απομόνωση οποιασδήποτε διαφορετικής φωνής ή στάσης.

Την Παρασκευή 16 Γενάρη στις 8μμ θα προβληθεί η ισπανική ταινία επιστημονικής φαντασίας Automata (2014) και θα αναζητήσουμε πίσω από τις εικόνες ενός «αναπόφευκτου» μέλλοντος, ποιά μονοδιάστατη ερμηνεία του παρόντος μας προτρέπει να πιστεύουμε ότι η «φιλική διαχείριση» της εκμετάλλευσης Φύσης και Ανθρώπου είναι ο μόνος δυνατός δρόμος, ενώ κάθε ουσιαστική ρήξη με το Υπάρχον είναι Ουτοπία.

Το πρόγραμμα δεν είναι μόνιμο και θα ενημερώνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

UNITED WE STAND

Σε καιρούς…

ανεργίας, κατηφόρας μεροκάματων, μισθών, συντάξεων,
παραπαιδείας στο απόγειο,
ανύπαρκτου δημόσιου συστήματος υγείας,
που το “χρήμα” είναι η απόλυτη αξία,
που οι τράπεζες, οι εφοπλιστές,
η επίσημη κι ανεπίσημη μαφία κυβερνούν,
σε καιρούς φτώχειας…

Σε καιρούς…

έκτακτης ανάγκης, μπάτσων, αστυνομίας,
ρατσισμού, ξενοφοβίας, μπράβων
και πιο πολλών μπάτσων
και πιο πολύ αστυνομίας…
και ασφάλειας και ασφάλεια και ασφάλεια…

Σε καιρούς…

megabyte, καλωδίων, διαδικτυακής επικοινωνίας,
δημοσιογράφων, ρουφιάνων, lifestyle, κουτσομπολιού.
Αποχαυνωμένου κοινού…
κυριαρχίας της οθόνης και της κάμερας…

Σε τέτοιους καιρούς…

η κατάθλιψη επεκτείνεται,
οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται,
τα νεύρα μας είναι τσακισμένα,
οι τσαμπουκάδες στρέφονται στους διπλανούς, για εκτόνωση…
και η απάθεια κυριαρχεί…

Σε τέτοιους καιρούς…

εμείς οι από τα “κάτω”, και ιδιαίτερα τα πιο ζωντανά κομμάτια,
που βρισκόμαστε στην καρδιάτης πόλης,
στα πάρκα, στις πλατείες, στα γήπεδα, στις καταλήψεις, στους δρόμους…
θα πρέπει να έχουμε το μυαλό και τη καρδιά στη θέση του…
Και να καταλάβουμε ότι:
είτε η “βία” μας θα είναι στοχευμένη για να διεκδικεί,
και ενωμένοι θα σταθούμε στα πόδια μας…
ενωμένοι ενάντια σε μπάτσους και φασίστες…
ενωμένοι ενάντια στις “νόμιμες” επιθέσεις του κράτους,
στα σκατά που υποτιμούν τη ζωή και το μυαλό μας…
είτε αλλιώς θα τρωγόμαστε μεταξύ μας
και θα πέφτουμε ο καθένας και η καθεμία μόνοι μας…!

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ της κατάληψης ΠΑΠΟΥΤΣΑΔΙΚΟ

(αφίσα & κείμενο που μοιράστηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Χαϊδάρι)