18|1|2014
“Σε καιρούς…κρίσης πανικού”
Παρουσίαση της μπροσούρας & συζήτηση.
”Κι έτσι απλά ένα πρωί, ενώ πίνεις γρήγορα τον καφέ σου στο σπίτι,
ενώ βρίσκεσαι σ’ ένα πηγμένο λεωφορείο, ενώ [..], νιώθεις κρύο ιδρώτα να
λούζει το σώμα, ένα πλάκωμα στο στήθος, μια ανάσα κοφτή που προσπαθεί να
βγει μα είναι τόσο αδύναμη και όλα γύρω διαγράφονται θολά, ισχνά και το
μόνο που ακούγεται είναι ο έντονος και επιβλητικός ήχος της
καρδιάς.”
“σε καιρούς κρίσης πανικού”
έντυπο που τυπώθηκε το φθινόπωρο του 2013 σε 1500 αντίτυπα
Διαπιστώνοντας μια έλλειψη (δια)λόγου πάνω στα ψυχολογικά ζητήματα και, ταυτόχρονα, το μονόδρομο του κυρίαρχου επιστημονικού μονολόγου, αποφασίσαμε να ανοίξουμε, όπως και άλλα συντροφικά εγχειρήματα, το θέμα αυτό μέσα από έντυπα, παρεμβάσεις, εκδηλώσεις και μέσα από τη μαγευτική διαδικασία της συλλογικής αυτομόρφωσης.
Οι διαθέσεις μας, τα συναισθήματά μας παραμένουν θέματα ταμπού ή θέματα που θεωρούμε ότι δεν είναι ανάγκη να μοιράζονται με τους γύρω μας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο βρίσκεται και το έντυπο που κρατάτε στα χέρια σας, χωρίς αυτό να θέλει να αποτελέσει κανενός είδους εγχειρίδιο ή οδηγό, αλλά αντίθετα, να δημιουργήσει τις ερωτήσεις αυτές που μπορούν να βοηθήσουν τα άτομα που «πάσχουν» ή που βρίσκονται δίπλα ή κοντά σε αυτά. Με λίγα λόγια, το έντυπο αυτό απευθύνεται στους συντρόφους-ισσες μας, σε κάθε άνθρωπο που βρίσκει τον εαυτό του μέσα στις ιστορίες που ακολουθούν, σε κάθε άνθρωπο που έχει γνωρίσει ο ίδιος, η ίδια ή οι γύρω του αυτές τις καταστάσεις, σε κάθε άνθρωπο που θεωρεί ότι δεν υπάρχουν φυσιολογικοί και μη άνθρωποι γύρω του.
Παράλληλα, ζώντας μια καθημερινότητα που η ψυχική μας διάθεση ορίζει και ορίζεται συνεχώς από αυτή και μετά από μια σειρά εκδόσεων στην κατεύθυνση της αυτομόρφωσης/ αντιπληροφόρησης τα τελευταία χρόνια, αποφασίσαμε να κοιτάξουμε και να ασχοληθούμε περισσότερο με το πώς επηρεάζουν πρακτικά πτυχές της συνολικής μας δραστηριότητας.
Επιλέξαμε να καταπιαστούμε με τις κρίσεις πανικού, μιας και θεωρούμε ότι αποτελούν ένα από τα πιο συνηθισμένα ζητήματα που εμφανίζονται σε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Επιλέξαμε να ασχοληθούμε με τις κρίσεις πανικού, τόσο λόγω και «προσωπικού ιστορικού», αλλά και επειδή τις εντοπίζουμε καθημερινά πλέον γύρω μας.
