Παρακινούμενος από ένα ιδεαλιστικό πνεύμα, ο Αλφρέδο αποφασίζει να δημιουργήσει μια τέχνη «πιο ελεύθερη, που βγαίνει από την καρδιά και επιτρέπει στους ανθρώπους να νιώσουν ζωντανοί». Πιστεύει ότι το θέατρο πρέπει να βγει στο δρόμο σε μια διαρκή δημιουργική αντιπαράθεση με το κοινό. Είτε σε μια πλατεία η οποία επιλέχθηκε στην τύχη, είτε σε ένα πάρκο είτε, τέλος, σε μια πλημμυρισμένη από κόσμο κεντρική λεωφόρο, ο Αλφρέδο και ο θίασός του “Noviembre” (Νοέμβρης), μετατρέπονται σε διαολάκια, προκαλώντας τους περαστικούς, οργανώνοντας εκδηλώσεις κοινωνικής διαμαρτυρίας, αναγκάζοντας ακόμη και τις αστυνομικές δυνάμεις να παρέμβουν. Δεν υπάρχουν ούτε όρια, ούτε απαγορεύσεις. Μόνο ιδέες που αξίζει τον κόπο να προωθηθούν με κάθε μέσο, απ’ τη στιγμή που θα καταφέρουν να κάνουν τον κάθε θεατή να μη νιώθει απλά παρατηρητής, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης.