Ανακοινώσεις

Σήμερα που ο βίαιος εκτοπισμός των νοσηλευόμενων από τα ψυχιατρικά νοσοκομεία καλείται “ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης” και η κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας προβάλλεται ως “νοικοκύρεμα”, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να γυρίσουμε τη ματιά μας στα δύο μεγάλα ψυχιατρικά νοσοκομεία της Δυτικής Αττικής.

Εκεί που η ψυχική δυσφορία και οι ήδη ανεπαρκείς κοινοτικές υπηρεσίες αντιμετωπίζονται ως ένα ακόμα λογιστικό ζήτημα που επιδιώκεται να λυθεί με την άνευ σχεδιασμού βίαιη εκκένωσή τους.

Εκεί που ο διοικητής καταστρατηγεί και τα τελευταία απομεινάρια θεραπευτικής λογικής με αυθαίρετες διοικητικές εντολές στο πνεύμα των νεοφιλελεύθερων επιταγών των εντολοδόχων του.

Εκεί όπου η επικρεμάμενη διαδικασία “αξιολογήσεων” του προσωπικού σκοπό άλλο δεν έχει από τη δημιουργία μιας δεξαμενής απολύσεων την αμέσως επόμενη περίοδο, στερώντας τα περαιτέρω από προσωπικό, την ίδια στιγμή που ήδη αδυνατούν να λειτουργούν υπό τους τους στοιχειώδεις όρους θεραπευτικού περιβάλλοντος και ασφάλειας.

Κι όλα αυτά χωρίς να προτείνεται κάποια θεραπευτική προοπτική, με ανεπαρκείς κοινοτικές υπηρεσίες και απουσία εναλλακτικών προσεγγίσεων, τουλάχιστον σε θεσμικό επίπεδο.

Το επιχειρούμενο fast track κλείσιμο των ψυχιατρείων που προγραμματίζεται μας αφορά – όχι, βεβαίως, γιατί τα θέλουμε ανοικτά, όχι γιατί είμαστε υπέρ των ασύλων και των ψυχιατρικών ιδρυμάτων με τις κλειδωμένες πόρτες και τις κατασταλτικές πρακτικές, αλλά ακριβώς γιατί κανείς δεν μιλάει για το τι εννοείται ως κλείσιμο και τι ως άνοιγμα: ως ανοικτή πόρτα και άνοιγμα και ολόπλευρη στήριξη στην κοινότητα, ως ανοικτή ακρόαση και ανοικτός διάλογος.

Οι τελευταίες εξελίξεις στα δύο ψυχιατρικά νοσοκομεία, όμως, δεν είναι μακριά ούτε χωροταξικά, ούτε στη λογική από το Praktiker και το (τέως,

πλέον) Λοιμωδών της Αγίας Βαρβάρας. Εκεί όπου, στο μεν πρώτο ένας υπάλληλος ουσιαστικά οδηγήθηκε στην αυτοκτονία από την

εργοδοσία του, ενώ στη δεύτερη περίπτωση φάνηκαν οι προθέσεις του υπουργείου Υγείας: «Κλείνουμε νοσοκομεία κι’ ανοίγουμε στρα-

τόπεδα συγκέντρωσης».

Δεν περιμένουμε καμία απάντηση παρά μόνο από τους εαυτούς μας. Σε συναντήσεις για να γνωριστούμε και να γνωρίσουμε και τώρα και στο δρόμο και όπου αλλού χρειαστεί, για να σπάσουμε τη μιζέρια και την απαισιοδοξία. Γιατί κάθε δρόμος και πολύ περισσότερο αυτός της ανάρρωσης ανοίγει περπατώντας, γιατί καμία ανάρρωση δεν είναι εφικτή χωρίς το μαζί, γιατί κανένα κίνημα δεν πέτυχε κάτι μόνο μέσα από τη συζήτηση.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗ-ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΤΙΚΗ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΜΑΗ

ΠΟΡΕΙΑ: ΨΝΑ – ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ – PRAKTIKER – ΠΑΛΑΤΑΚΙ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΨΝΑ (ΧΑΪΔΑΡΙ) 11:ΟΟ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ: ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΤΟΥ 18 ΑΝΩ

ΠΑΛΑΤΑΚΙ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ- 14:00

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

pdf

Στρατόπεδο συγκέντρωσης (κέντρο κράτησης ή φιλοξενίας μεταναστών, σύμφωνα με τον κυρίαρχο λόγο) είναι ο χώρος στον οποίο συγκεντρώνονται και κρατούνται κατά κύριο λόγο, προς το παρόν, μετανάστες «χωρίς χαρτιά». Δεν μεσολαβεί κάποια δικαστική διαδικασία, πόσο μάλλον καταδικαστική απόφαση δικαστηρίου για οποιοδήποτε αδίκημα: οι μετανάστες που κρατούνται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν ξέρουν ούτε το γιατί, ούτε το μέχρι πότε. Χαρακτηριστικά, το ανώτατο όριο κράτησης επεκτάθηκε στους 18 μήνες και τελευταία έχει μετατραπεί σε επ’ αόριστον κράτηση! Οι συνθήκες κράτησης είναι από κακές έως απάνθρωπες (σίτιση, στέγαση, ανύπαρκτη ιατρική περίθαλψη).

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τα κέντρα κράτησης μεταναστών, για τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης δηλαδή, πρέπει να σταματήσουμε να τα αντιμετωπίζουμε ως μια εξαίρεση στο κατά τ’ άλλα «δημοκρατικό φιλελεύθερο πολιτικό σκηνικό». Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν κομμάτι της κρατικής διαχείρισης των μεταναστευτικών πληθυσμών που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν χώρες κατεστραμμένες από πολέμους, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, δικτατορίες, οικονομικό μαρασμό (συχνά υπό την αιγίδα και για τα συμφέροντα της «πολιτισμένης Δύσης»). Η ευρύτερη διαχείριση των μεταναστών από το κράτος περιλαμβάνει επίσης επιχειρήσεις σκούπα, θεσμικό ρατσισμό και παρανομοποίηση, φασιστικά πογκρόμ.

Η παρανομοποίηση των μεταναστών δημιουργεί γύρω της μια ζώνη νομιμότητας, στην οποία η εκμετάλλευση των παράνομων πλέον εργατών γίνεται με όρους υπερκέρδους: αυτός ο οποίος θεωρείται και αντιμετωπίζεται σαν παράνομος, πόσες απαιτήσεις μπορεί να αξιώσει από το επίδοξο αφεντικό του; Η σύγχρονη δουλεία των Μανωλάδων σε πλήρη ανάπτυξη. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν κομμάτι της διαχείρισης εργατικού δυναμικού (μέσω της υποβαθμισμένης εργασίας των μεταναστών εργατών) και είναι σαφές ότι δε νοείται καπιταλισμός χωρίς τέτοιου είδους διαχείριση. Με άλλα λόγια, η διαρκής αυταρχικοποίηση των αστικών δημοκρατιών δεν είναι απλά ένα βίτσιο των ακροδεξιών συστημικών καθαρμάτων: αντιθέτως, είναι προϋπόθεση για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου με όρους κερδοφορίας.

Γύρω από την ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης αναπτύσσεται ποικιλοτρόπως η οικονομική δραστηριότητα. Σε επίπεδο γειτονιάς πέφτουν κάποια ψίχουλα ρευστότητας, τα οποία όμως, ειδικά σε περίοδο κρίσης, είναι ικανά να συσπειρώσουν κάποιους λίγους, πλην χρήσιμους, ηλίθιους νοικοκυραίους γύρω από το ενδεχόμενο λειτουργίας στρατοπέδου συγκέντρωσης στη γειτονιά τους. Πολύ μεγαλύτερα οφέλη έχει φυσικά το ελληνικό κράτος, το οποίο χρηματοδοτείται από την Ε.Ε. με υπέρογκα ποσά για την κράτηση και απέλαση των «μεταναστών χωρίς χαρτιά». Η διαχείριση αυτών των χρημάτων γίνεται από το   Υπουργείο Προστασιας του Πολίτη . Δικαιώνεται έτσι ο όρος Ευρώπη-φρούριο και επενδύεται οικονομικά, μετατρέποντας τη φυλάκιση αθώων σε ευρωπαϊκή οδηγία.

Σε πολιτικό επίπεδο, η προώθηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης δημιουργεί νέες κοινωνικές ισορροπίες και τις αντίστοιχες συμμαχίες: ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο βασισμένο στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να υποσχεθεί πλέον στους από κάτω ούτε ευημερία, ούτε «κοινωνική πρόοδο», ούτε καν σταθερές, πόσο μάλλον καλύτερες, συνθήκες ζωής και εργασίας για την κοινωνική πλειοψηφία. Αντιθέτως, η υποβάθμιση της ζωής και της εργασίας είναι η νέα καθημερινότητα. Το κενό που αφήνει το πάλαι ποτέ «κράτος πρόνοιας» μετατρέπεται σε κενό κοινωνικής συναίνεσης και δυνατότητας ενσωμάτωσης των από κάτω μέσα στο κυρίαρχο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης και πρέπει να καλυφθεί με ένα διαφορετικό μοντέλο κρατικής διαχείρισης . Ένα μοντέλο διαχείρισης το οποίο με τη σειρά του θα παράξει και θα βασιστεί σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Αυτό που το κράτος έκτακτης ανάγκης μπορεί να προσφέρει είναι μια μόνιμη συνθήκη Φόβου και απειλής/στοχοποίησης, μέσω της οποίας από τη μία θα επιχειρήσει να πειθαρχήσει όσους αντιστέκονται κι από την άλλη να δημιουργήσει αντιδραστικές συμμαχίες που θα στηρίξουν τη μετάβαση στο νέο ολοκληρωτικό καθεστώς. Το στοιχείο πάνω στο οποίο θα δομηθούν αυτές οι συμμαχίες είναι η ευνοϊκή μεταχείριση του κράτους απέναντι σε μια επικρεμάμενη απειλή εξαίρεσης κατά την οποία, για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες παύουν να ισχύουν όσα το κράτος μέχρι πρότινος διατεινόταν ότι ισχύουν για όλη την κοινωνία, με βάση τις αρχές της ισονομίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης [1]. Οι επιθετικές διχοτομήσεις των πληθυσμών και ο εξοβελισμός (έστω και δυνητικά ή δοκιμαστικά) όλο και περισσότερων κοινωνικών ομάδων σε καθεστώς εξαίρεσης δημιουργεί ένα (εσωτερικό) σύνορο στο εσωτερικό των εθνών-κρατών: πολίτης ή αόρατος;

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα κατάστασης εξαίρεσης σήμερα αποτελούν τα κέντρα κράτησης και φιλοξενίας μεταναστών και άλλων κοινωνικών ομάδων. Τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που προωθούνται τελευταία και στην περιοχή μας.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια διαδικασία μετάβασης από το «κράτος πρόνοιας» στο κράτος έκτακτης ανάγκης κι από εκεί στο κράτος ελέγχου/διαχείρισης πληθυσμών. Και μάλιστα αυτή η διαδικασία γίνεται αντιληπτή, έστω και διαισθητικά μόνο, ακόμα και στους πιο ανυποψίαστους.

Την ίδια στιγμή οι τοπικοί άρχοντες, οι ίδιοι που δεκαετίες τώρα πρέσβευαν και εξυπηρετούσαν στον τόπο αυτό την κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου, χωρίς ίχνος ντροπής, κάνοντας τους δήθεν επαναστάτες κατεβαίνουν σε συγκεντρώσεις για να μας μιλήσουν για στρατόπεδα συγκέντρωσης, για μετανάστες, για δήθεν αντιφασισμό. Η υποκρισία στο απόγειο της. Να το πούμε άλλη μια φορά: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι δομικό στοιχείο του συστήματος που τόσα χρόνια υπηρετούν.

Εμείς, ως κατάληψη παπουτσάδικο, είμαστε αξιακά αντίθετοι με τη λογική των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Για εμάς το θέμα δεν ξεκινά ούτε εξαντλείται στο τοπικό: είμαστε ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε γίνονται στη γειτονιά μας είτε χιλιάδες χιλιόμετρα παραπέρα, σε κάποια σύνορα. Είμαστε ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όχι γιατί φοβόμαστε «μη μολυνθούν οι γειτονιές μας» από την ξαφνική παρουσία μεταναστών, ή γιατί δε θέλουμε να «σπαταληθούν» κρατικοί οικονομικοί πόροι για τη «φιλοξενία» τους. Μόνο ένας ρατσιστής ή ένας φοβισμένος μισάνθρωπος θα τα έλεγε αυτά. Είμαστε ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατί σε αυτά βλέπουμε πτυχές του παρόντος μας και εικόνες του μέλλοντός μας. Στεκόμαστε ταξικά αλληλέγγυοι στους μετανάστες και θα συγκρουστούμε με όποιον προωθήσει τέτοια μοντέλα διαχείρισης πληθυσμών. Είτε έχουν ορατά είτε έχουν αόρατα τείχη.

Κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, ούτε στο Χαϊδάρι ούτε πουθενά.

[1] Ας θυμηθούμε τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών τον Ιούνη του ’12, την επιχείρηση «Θέτις» εναντίον των τοξικομανών, τις φυλακές υψίστης ασφαλείας και τη στέρηση δικαιωμάτων σε φυλακισμένους αγωνιστές.

pdf

Οι ματανάστες είναι αδέρφια ταξικά, στρατόπεδα συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά. (γέφυρα λεωφόρου Σχιστού & λεωφόρος Αθηνών)

ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ

Στο “παπουτσάδικο”, για 3η φορά στα 3 χρόνια κατάληψης, βρεθήκαμε να επανασυνδέουμε το ηλεκτρικό ρεύμα και θα το επανασυνδέουμε κάθε φορά που δεχόμαστε αυτού του είδους την έμμεση καταστολή, καθώς το κόψιμο του ρεύματος καταστέλλει-αναστέλλει τις λειτουργίες των διάφορων ομάδων που λειτουργούν και δίνουν ζωή στον κατειλημμένο αυτό χώρο. Η αμετακίνητη στάση μας, ήταν, είναι και θα είναι ξεκάθαρη ενάντια σε όσους ορέγονται να το λεηλατήσουν εμπορευματοποιώντας το, είτε αυτοί είναι ιδιώτες είτε είναι ο δήμος.

Λίγα λόγια για μας…

Επιλέξαμε να βρισκόμαστε στην “κατάληψη παπουτσάδικο”, να λειτουργούμε συλλογικά, αυτοοργανωμένα, αλληλέγγυα, ισότιμα και χωρίς διακρίσεις.
Στη βάση των παραπάνω αρχών έχουν οργανωθεί: Γυμναστήριο, ομάδα θεάτρου, ομάδα κινηματογράφου, φωτογραφίας καθώς και διάφορα μαθήματα-κύκλοι αυτομόρφωσης. Στεγάζονται εγχειρήματα εχθρικά προς την κατανάλωση, την εμπορευματοποίηση και τη διαμεσολάβηση όπως η hip hop συλλογικότητα του “υπόγειου ήχου” και η ομάδα ραδιοφώνου “ραδιοφράγματα”.

Πέρα όμως από την ικανοποίηση των αναγκών και επιθυμιών όσων συμμετέχουν, η κύρια στόχευση είναι στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που αναπτύσσονται. Παρεμβαίνουμε σε αυτούς τους αγώνες έχοντας ως πρόταγμα την ελευθερία, την ισότητα, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με όπλο την αλληλεγγύη.

Όπως γράφαμε παλαιότερα:

«… Οι κατειλημμένοι χώροι είναι αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και «βλέπουν» προς έναν άλλο κόσμο ισότητας, αλληλοβοήθειας και ελευθερίας. Η συνολική και συλλογική υπεράσπισή τους, όπως και κάθε αντιδομής «από τα κάτω», κάθε αυτοοργανωμένου χώρου, η έμπρακτη αλληλεγγύη σε κάθε αγωνιζόμενο/η και σε όσους/ες διώκονται, πρέπει να είναι βασικά στοιχεία στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον αγώνα ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας.»[1].

Το ηλεκτρικό ρεύμα,

αλλά και το νερό, οι μεταφορές, η επικοινωνία, η περίθαλψη, η παιδεία ποτέ δεν ήταν πραγματικά δημόσια και ελεύθερα όπως θέλουμε να τα διεκδικούμε. Τα πληρώνουμε, τα πλήρωσαν οι εργαζόμενοι από την αρχή της δημιουργίας τους και αποτελούν διαχρονικά, κομμάτια του ιδιωτικού ή κρατικού κεφαλαίου που συμβάλλουν στη καπιταλιστική συσσώρευση.
Από την άλλη, είναικομμάτια του «κοινωνικού» μας μισθού· του μισθού, δηλαδή, που δεν τον παίρνουμε στο χέρι, σε χρήμα, αλλά σε είδος, ως αξίες χρήσης. Οι ιδιοκτήτες αυτών των υπηρεσιών (είτε είναι ιδιώτες είτε το ίδιο το κράτος), μπορούν να τις περικόπτουν, να τις καταργούν, να τις ακριβαίνουν ή να τις ξεπουλάνε, ώστε να εντάσσουν άμεσα τις αξίες χρήσης τις οποίες παράγουν αυτοί οι τομείς, στη διαδικασία παραγωγής κέρδους.

Έτσι, ενώ μείωσαν κατά 18% την τιμή του ρεύματος για τις βιομηχανίες το Σεπτέμβρη του ’13 και ετοιμάζουν καινούρια μείωση μετά από πιέσεις του ΣΕΒ, πάνω από 700.000 σπίτια (με στοιχεία της ΔΕΗ) αδυνατούν να πληρώσουν και χιλιάδες είναι χωρίς ρεύμα. Καθημερινές πλέον είναι οι ειδήσεις για κομμένο ρεύμα σε αρρώστους, ηλικιωμένους, άνεργους, φτωχούς.

Πως αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις

Στεκόμαστε εμπράκτως ενάντια στις αυξήσεις και στο κόψιμο του ηλεκτρικού ρεύματος. Προτάσσουμε την μαζική ανυπακοή και την επανασύνδεση με όρους αλληλεγγύης. Ενημερώνουμε τους γείτονες, ζητάμε βοήθεια, ενεργοποιούμε όσους περισσότερους μπορούμε. Δημοσιοποιούμε τις ενέργειές μας ώστε να παίρνουν θάρρος, να ενεργοποιούνται όσο το δυνατόν περισσότεροι.

Από την πλευρά μας,

έχουμε καταστήσει σαφές, θα το κάνουμε ακόμη μία φορά, ότι η “κατάληψη παπουτσάδικο” θα έχει ρεύμα από το δίκτυο, έως ότου αποφασίσουμε να μη χρησιμοποιούμε ηλεκτρισμό για τις ενεργειακές ανάγκες της κατάληψης.

[1]          Από το “Οι κατειλημμένοι χώροι είναι αναπόσταστο τμήμα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων”, συλλογικό κείμενο των καταλήψεων “παπουτσάδικο”, “σινιάλο”, “αγρός”-γενάρης 2014.

—————————————————————————————————————————————–

Το κείμενο μοιράστηκε με μαζική παρέμβαση-αφισοκόλληση στο κεντρικό Χαϊδάρι.

εδω σε pdf

-Προβολή ντοκυμαντέρ “Ruins”

-Θεατρικό δρώμενο “το εγχειρίδιο του νταβατζή, κεφάλαιο 112: Οι μολυσμένες”

-Συζήτηση: Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών: κατασκευασμένοι εχθροί για την ενισχυση των αντανακλαστικών φόβου, ρατσισμού και απομόνωσης.

Σάββατο 10/5 στις 20.00