Ανακοινώσεις

(υλικό που μοιράστηκε, κολλήθηκε και κρεμάστηκε τις προηγούμενες 3 εβδομάδες στις γειτονιές του Χαϊδαρίου)

ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΙΘΜΟΙ

Στα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛ.ΠΕ.), υπό τον έλεγχο και του ομίλου Λάτση, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης στις 8 Μαΐου σημειώνονται εκρήξεις, που σαν αποτέλεσμα έχουν τον τραυματισμό 6 εργατών. Οι 4 από αυτούς τραυματίζονται θανάσιμα. Ο Μπάμπης Δευτεραίος και ο Ραμαντάν Ντελιλάι απεβίωσαν στις 19 Μαΐου, ο Αντώνης Αβράμπος στις 23 Μαΐου και ο Κώστας Μαγγούρας στις 31 Μαΐου. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που οι εργατικές δολοφονίες απλά αποκαλούνται ατυχήματα από κράτος, αφεντικά και ΜΜΕ. Και στα ΕΛ.ΠΕ., όπως και αλλού, είναι γνωστό ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, αλλά οι εργάτες δουλεύουν και εξαντλητικά ωράρια.

Δεν έχουμε αυταπάτες, οι εργατικές δολοφονίες είναι απόρροια των συνθηκών στα εργασιακά κάτεργα. Είναι σαφές πως η εντατικοποίηση της εργασίας διαφαίνεται και σε περιόδους ανάπτυξης, αλλά και σε περιόδους κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Στο παρελθόν, τρανό παράδειγμα είναι ο τεράστιος αριθμός δολοφονημένων εργατών, ντόπιων και μεταναστών, κατά τη διάρκεια των εργασιών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως και πιο πρόσφατα οι εργάτες της ματωμένης Μανωλάδας. Αν αναφέραμε όλα τα περιστατικά η λίστα δεν θα είχε τέλος και όλα αυτά δίχως γνωρίζοντας όσα δεν καταχωρήθηκαν ποτέ και αποσιωπήθηκαν λόγω φόβου. Η κυριαρχία του κεφαλαίου χαρακτηρίζεται από ένταση της καταπίεσης του εργάτη και της εκμετάλλευσής του. Αυτό επιτυγχάνεται από την εντατικοποίηση του ρυθμού παραγωγής, την απελευθέρωση του ωραρίου – κεκτημένο εργατικών αγώνων – και τη νέα μορφή εργατών, που η ζωή τους περιορίζεται στην διαθεσιμότητά τους ολόκληρο το εικοσιτετράωρο, με τραγικά μειωμένη την δυνατότητά αντίστασης σε όλο αυτό, φοβούμενοι όλο και περισσότερο την πιθανότητα απόλυσής τους.

Φτάνουμε στο συμπέρασμα πως το κεφάλαιο μπροστά στο βωμό του υπερκέρδους του, θυσιάζει ανθρώπινες ζωές και τις αντιμετωπίζει ως παράπλευρες απώλειες. Κλασική τακτική των αφεντικών (μικρών & μεγάλων) είναι να εκφράζουν τα συλλυπητήριά και τη συμπαράστασή τους στις οικογένειες των δολοφονημένων εργατών όπως και τώρα. Με την χρήση αυτού του υποκριτικού προσωπείου που πουλάει ευαισθησία, σε συνδυασμό με τις χρηματικές αποζημιώσεις, ξεπλένουν τους θανάτους και συνεχίζουν να δρουν ανενόχλητοι, δολοφονικά, χωρίς να χάνουν χρόνο για την αύξηση των κερδών τους. Οι υποκριτικές τους τακτικές δεν σταματάνε εκεί, αλλά συνεχίζουν ακόμα χειρότερα με την αναζήτηση ιθυνόντων που φυσικά δεν παρουσιάζονται οι ίδιοι, αλλά καταλογίζονται όλα στην «κακή την τύχη»

Ας σκεφτούμε λοιπόν τι κοστίζουν όλες αυτές οι επιλογές των αφεντικών και του κράτους σε εμάς. Μας κοστίζει πολύ χρόνο από τις ζωές μας, μας επιβαρύνει ψυχολογικά, μας στοιχίζει σωματικά με κόπωση και προβλήματα υγείας, έως ακόμα και την ίδια μας τη ζωή. Κόντρα σε αφεντικά και κάθε μορφής εξουσιαστές επιλέγουμε να αντισταθούμε στον κανιβαλισμό των ζωών μας. Αυτοοργανωνόμαστε και αντιστεκόμαστε συλλογικά, αλληλέγγυα, δρούμε ενάντια στο σύστημα που μας εκμεταλλεύεται. Να συντρίψουμε τα αφεντικά και τα τσιράκια τους.

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΠΕΙΛΗ !

* Το παραπάνω κείμενο μοιράστηκε (και μοιράζεται) στο Χαϊδάρι, ενώ μία περίληψή του κολλιέται στις γειτονιές μας σε μορφή αφίσας.

** Το πανό της φωτογραφίας γράφει “(και) στα ΕΛ.ΠΕ. δεν έχουμε αυταπάτες, κράτος & αφεντικά δολοφονούν εργάτες” και κρεμάστηκε στη γέφυρα του Σκαραμαγκά στο ρεύμα προς Ασπρόπυργο, στις 28/5.

για την αλληλεγγύη,

για τα δικαστικά έξοδα ενός από μας

Τρίτη 9 Ιούνη

από τις 20:00 στο Παπουτσάδικο

+ Κουκλοθέατρο “Ένας μετανάστης εξιστορεί…”

+ hip hop καφενείο και όχι μόνο…

τα λέμε γειά…”

Μήπως φταίνε οι γερμανοί; Μήπως φταίνε οι εξωγήινοι;

Μήπως τελικά είναι εύκολο και βολικό να φταίνε κάποιοι, κάπου, μακριά και όχι εδώ δίπλα μας; Κι ακόμα περισσότερο, μήπως τελικά είναι και επικίνδυνο να ορίζουμε τους ίδιους εχθρούς που ορίζουν το κράτος και τα αφεντικά μας; Γιατί όταν οι ευθύνες μετατίθενται σε μέρη απρόσιτα και πρόσωπα αόριστα, είναι πολύ εύκολο να βουλιάζουμε σε απραξία ή να πράττουμε ανώφελα. Κι αυτό μόνο επικίνδυνο μπορεί να είναι για εμάς και βολικό για όλους όσους μας εκμεταλλεύονται.

Αυτή η τακτική δεν είναι καινούριο κόλπο. Αν θα χρειαζόταν να περιγράψουμε με μια λέξη αυτά τα πέντε χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης στην ελλάδα, αυτή θα ήταν η λέξη αποπροσανατολισμός. Κι αυτό, γιατί όλα αυτά τα χρόνια παρουσιάζονταν στην δημόσια σφαίρα ένα σωρό ψευτοδιλήμματα και θεωρίες, που ποτέ δεν σχετίζονταν με τις δικές μας ανάγκες και δεν είχαν να κάνουν άμεσα με την καθημερινότητά μας. Το «ευρώ ή δραχμή», το «εντός ή εκτός της ευρωπαϊκής ένωσης», ακόμα και το ότι «το χρέος είναι η αιτία της κρίσης», είχαν, έχουν και θα έχουν έναν και μόνο στόχο. Την μετουσίωση της υποτίμησης της ζωής μας σε «αναγκαίο κακό» και την αποδοχή του ως τέτοιο από εμάς τους ίδιους. Ο πετσοκομμένος μας μισθός και τα «δεν βγαίνουμε» του αφεντικού, η εντατικοποίηση της δουλειάς, τα ανύπαρκτα ένσημα, οι μισο-κρατικά / μισοϊδιωτικά οργανωμένες νέες σχέσεις εργασίας (voucher κ.ά.), η εσωτερίκευση της ανεργίας ως προσωπική αποτυχία, αποτελούν μια πραγματικότητα που θα έπρεπε να ντυθεί με τον μανδύα κάποιου ψευτοδιλήμματος ή ιδεολογήματος, για να μην βιωθεί ως αυτό που είναι. Την όλο και πιο ακραία υποτίμησή μας για να αυξηθούν τα κέρδη των αφεντικών.

Έτσι λοιπόν και τους τελευταίους μήνες, το επιχείρημα που χρησιμοποιείται για να αιτιολογήσει την εκ νέου υποτίμησή μας είναι πως οι κακοί γερμανοί μας πιέζουνε και πως αυτοί θα φταίνε για όλα τα δεινά που θα ακολουθήσουν. Κάτι που ούτε τυχαίο είναι, ούτε καινούριο. Αυτό το ιδεολόγημα το έχουν χρησιμοποιήσει όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, δεξιές και αριστερές. Γιατί ακόμη κι αν οι λόγοι για την υποτίμηση μεταμφιέζονται σε «αναγκαίο κακό», δεν αρκεί. Η μετακύληση των ευθυνών σε άλλους (σήμερα το γερμανικό κράτος και η Μέρκελ, καναδυό χρόνια νωρίτερα το ΔΝΤ, κλπ. ) και ο ορισμός τους ως κοινός μας εχθρός, είναι απαραίτητα στοιχεία του αποπροσανατολισμού.

Έτσι γεννιούνται οι «εθνικές ενότητες» και τα πλασματικά «κοινά συμφέροντα» που θάβουν τους υπαρκτούς ταξικούς διαχωρισμούς. Θέση που μας βάζει πλάι με τα αφεντικά μας, που εξισώνει τα συμφέροντά μας με όσους μας εκμεταλλεύονται. Θέση που πάντα στις δύσκολες στιγμές του ο ελληνικότατος καπιταλισμός και οι πολιτικές του «βιτρίνες» θα αναπαράγει. Το να δούμε ποια είναι η θέση μας και ποιους πραγματικά έχουμε απέναντί μας, θα μας κάνει να καταλάβουμε πως ο πόλεμος είναι παγκόσμιος και ταξικός και ο εχθρός είναι εδώ και όχι κάπου αλλού. Και αυτός είναι το κάθε μικρό και μεγάλο αφεντικό. Κι αν δεν το καταλάβουμε, όλη αυτή η εθνική ενότητα θα πέσει πάνω στα κεφάλια μας.

Zoύμε σε εκείνο το σημείο στο χάρτη, που από νότο και από ανατολή, ο πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ. Στη Συρία, στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη. Ένας πόλεμος διεξάγεται και οι βόμβες δεν πέφτουν μόνες τους. Είναι η “πολιτισμένη” ευρώπη (μαζί και το ελληνικό κράτος) που τις ρίχνει.
Και δεν φτάνει αυτό. Ο πόλεμος συνεχίζεται στα σύνορα της ευρώπης. Στον Έβρο, στο Αιγαίο, στην Αδριατική, στην Ιβηρική, στη Μεσόγειο. Φράχτες, όπλα, οθόνες, πένες, μικροαστικές ιδεολογίες, σημαδεύουν όσους και όσες θέλουν να μπουν στην ευρώπη – φρούριο. Και θέλουν να μπουν, για να σωθούν από τον πόλεμο που γίνεται στα μέρη τους. Αλλά ένας άλλος πόλεμος, τους περιμένει στις θάλασσες της μεσογείου. Από στρατούς, συνοριοφύλακες, frontex, λιμενικό, δουλέμπορους. Και οι δολοφονίες στη Μεσόγειο, μετατρέπονται σε “μεταναστευτικό πρόβλημα”. Αλλά κανείς δεν μιλά, για το πραγματικό πρόβλημα. Τους πολέμους και τη φτώχεια.
Και στα μέρη μας, οι τηλεοράσεις, οι δημοσιογράφοι, οι ρατσιστές, οι οπαδοί του “τάξη και ασφάλεια”, χέρι χέρι με το ελληνικό κράτος, μιλούν και ξερνούν ρατσιστική χολή και τα αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους. Ή ακόμα στην ευαίσθητη – ροζ αριστερή εκδοχή, μιλούν για ανθρωπιστική πλευρά και τα αφεντικά ξανά, τρίβουν τα χέρια τους. Και γεμίζουν τσέπες και ανοίγουν οι δουλειές (της μετακίνησης, των στρατοπέδων συγκέντρωσης – ή κέντρων “φιλοξενίας”, των οικονομικών πακέτων από την εε). Και εμείς, δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα:

Οι πρόσφυγες & οι μετανάστες είναι ταξικά μας αδέρφια. Μαζί δουλεύουμε, ζούμε μαζί…

ΚΥΡΙΑΚΗ 10/5 στις 20:30 ΠΡΟΒΟΛΗ

Σάββατο 25 Απρίλη 2015…
Scratch Sessions & Bgirls-Bboys vol.2
3mpc, 3μείκτες, 6 ΜΚ2, 1 μουσαμάς…
Ώρα: 20:33: και 1/3
Tόπος: Κατάληψη Παπουτσάδικο

25 Απριλίου.
Ένα βράδυ γεμάτο hiphop,
Με σκοπό να παίξουμε και να ιδρώσουμε
για την “φανέλα” των breakers, των djs, του hiphop.
Με σκοπό να δείξουμε πως το “άθλημα”
παίζεται ακόμα στις “αλάνες” με αγάπη ,
και όχι με ντόπες, “φρου φρου και αρώματα”…
σας περιμένουμε…

Ένα κείμενο με αφορμή την δίκη της Χ.Α.  από τον “Υπόγειο Ήχο”

Ήδη μοιράστηκε και κολλήθηκε και θα συνεχίσει…

Είναι απρίλης του 2015.

Και αρχίζει η δίκη της ναζιστικής, δολοφονικής, μαφιόζικης, φασιστικής,
και όλα τα σκατά που έιναι τέλος πάντων χρυσής αυγής ως εγκληματική οργάνωση .
(διάφορα καλέσματα παίζουν εδω και εκεί, και προφανώς πρέπει να τα στηρίξουμε)

Είναι απρίλης του 2015.
Έχει περάσει εναμιση χρόνος, απο το Σεπτέμβρη του 2013.
Ήταν 18 Σεπτέμβρη, όταν o Παύλος, killah P, 
στάθηκε όρθιος, με ψηλά το κεφάλι,
απέναντι στο βούρκο της ελληνικής κοινωνίας,
απέναντι στο χειρότερο πρόσωπο του φασισμού,
που τρέφεται με ψήφους, οθόνες, φράγκα, συμφέρον, μαχαίρια, στολές,σταυρούς, ματσίλα,
μίσος για το “ξένο” και “διαφορετικό”.
Και συνεχίζει να τρέφεται, και συνεχίζει να διψάει για αίμα…

Ήταν αρχές του 80′ που το hip hop “γεννιόταν”.
Δεν ξεχνάμε το από που και από ποιούς ξεκίνησε, 
που ζει, και αναπνέει.
Στις γειτονιές που αφροαμερικάνοι, λατίνοι, μετανάστες, φτωχοί συναντιόνται και ζουν.
Στις γειτονιές που πολεμούν κάθε μέρα με το φασισμό, σε κάθε του μορφή.
Ή καλύτερα, αμύνονται στο ρατσισμό των “λευκών”, στο πόλεμο των αφεντικών.
Και είναι το hip hop που δίνει φωνή στους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου.

Είναι απρίλης του 2015.
Έτσι και εδώ. Έτσι και εμείς.
Είναι το Κερατσίνι, είναι ο Βύρωνας, το Πέραμα, το Γαλάτσι, το Αιγάλεω, το Περιστέρι.
Είναι κάθε γειτονιά, που έχει τους λόγους της, τους ανθρώπους της και την ιστορία της.
Γιατί το hip hop είναι η φωνή μας, και πρέπει να πάρουμε θέση.
Και απέναντι στους φασίστες της χρυσής αυγής, και όχι μόνο.
Σε αυτούς που δεν γουστάρουν τα γκράφιτι,
που δεν γουστάρουν ρίμες αδέσποτες,
που δεν γουστάρουν αράγματα σε πάρκα και πλατείες. 
Σε αυτούς που γουστάρουν ιεραρχία, στρατό, αστυνομία και ασφάλεια.
Δεν περιμένουμε από κανένα δικαστήριο να καθαρίσει με όλους τους φασισμούς που βρίσκουμε απέναντί μας. 
 Το κάνουμε εμείς οι ίδιοι, μετανάστες και ντόπιοι, εκεί έξω, κάθε μέρα.
Δεν το κάνουμε γαργάρα.
Δεν μπορούμε, όχι γιατί είμαστε μάγκες και δεν μασάμε.
Δεν μπορούμε, γιατί το έχουμε χρέος 
απέναντι στους εαυτούς μας, στο hip hop και στον Παύλο.