(υλικό που μοιράστηκε, κολλήθηκε και κρεμάστηκε τις προηγούμενες 3 εβδομάδες στις γειτονιές του Χαϊδαρίου)
ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΙΘΜΟΙ
Στα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛ.ΠΕ.), υπό τον έλεγχο και του ομίλου Λάτση, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης στις 8 Μαΐου σημειώνονται εκρήξεις, που σαν αποτέλεσμα έχουν τον τραυματισμό 6 εργατών. Οι 4 από αυτούς τραυματίζονται θανάσιμα. Ο Μπάμπης Δευτεραίος και ο Ραμαντάν Ντελιλάι απεβίωσαν στις 19 Μαΐου, ο Αντώνης Αβράμπος στις 23 Μαΐου και ο Κώστας Μαγγούρας στις 31 Μαΐου. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που οι εργατικές δολοφονίες απλά αποκαλούνται ατυχήματα από κράτος, αφεντικά και ΜΜΕ. Και στα ΕΛ.ΠΕ., όπως και αλλού, είναι γνωστό ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, αλλά οι εργάτες δουλεύουν και εξαντλητικά ωράρια.
Δεν έχουμε αυταπάτες, οι εργατικές δολοφονίες είναι απόρροια των συνθηκών στα εργασιακά κάτεργα. Είναι σαφές πως η εντατικοποίηση της εργασίας διαφαίνεται και σε περιόδους ανάπτυξης, αλλά και σε περιόδους κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Στο παρελθόν, τρανό παράδειγμα είναι ο τεράστιος αριθμός δολοφονημένων εργατών, ντόπιων και μεταναστών, κατά τη διάρκεια των εργασιών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως και πιο πρόσφατα οι εργάτες της ματωμένης Μανωλάδας. Αν αναφέραμε όλα τα περιστατικά η λίστα δεν θα είχε τέλος και όλα αυτά δίχως γνωρίζοντας όσα δεν καταχωρήθηκαν ποτέ και αποσιωπήθηκαν λόγω φόβου. Η κυριαρχία του κεφαλαίου χαρακτηρίζεται από ένταση της καταπίεσης του εργάτη και της εκμετάλλευσής του. Αυτό επιτυγχάνεται από την εντατικοποίηση του ρυθμού παραγωγής, την απελευθέρωση του ωραρίου – κεκτημένο εργατικών αγώνων – και τη νέα μορφή εργατών, που η ζωή τους περιορίζεται στην διαθεσιμότητά τους ολόκληρο το εικοσιτετράωρο, με τραγικά μειωμένη την δυνατότητά αντίστασης σε όλο αυτό, φοβούμενοι όλο και περισσότερο την πιθανότητα απόλυσής τους.
Φτάνουμε στο συμπέρασμα πως το κεφάλαιο μπροστά στο βωμό του υπερκέρδους του, θυσιάζει ανθρώπινες ζωές και τις αντιμετωπίζει ως παράπλευρες απώλειες. Κλασική τακτική των αφεντικών (μικρών & μεγάλων) είναι να εκφράζουν τα συλλυπητήριά και τη συμπαράστασή τους στις οικογένειες των δολοφονημένων εργατών όπως και τώρα. Με την χρήση αυτού του υποκριτικού προσωπείου που πουλάει ευαισθησία, σε συνδυασμό με τις χρηματικές αποζημιώσεις, ξεπλένουν τους θανάτους και συνεχίζουν να δρουν ανενόχλητοι, δολοφονικά, χωρίς να χάνουν χρόνο για την αύξηση των κερδών τους. Οι υποκριτικές τους τακτικές δεν σταματάνε εκεί, αλλά συνεχίζουν ακόμα χειρότερα με την αναζήτηση ιθυνόντων που φυσικά δεν παρουσιάζονται οι ίδιοι, αλλά καταλογίζονται όλα στην «κακή την τύχη»
Ας σκεφτούμε λοιπόν τι κοστίζουν όλες αυτές οι επιλογές των αφεντικών και του κράτους σε εμάς. Μας κοστίζει πολύ χρόνο από τις ζωές μας, μας επιβαρύνει ψυχολογικά, μας στοιχίζει σωματικά με κόπωση και προβλήματα υγείας, έως ακόμα και την ίδια μας τη ζωή. Κόντρα σε αφεντικά και κάθε μορφής εξουσιαστές επιλέγουμε να αντισταθούμε στον κανιβαλισμό των ζωών μας. Αυτοοργανωνόμαστε και αντιστεκόμαστε συλλογικά, αλληλέγγυα, δρούμε ενάντια στο σύστημα που μας εκμεταλλεύεται. Να συντρίψουμε τα αφεντικά και τα τσιράκια τους.
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΠΕΙΛΗ !
* Το παραπάνω κείμενο μοιράστηκε (και μοιράζεται) στο Χαϊδάρι, ενώ μία περίληψή του κολλιέται στις γειτονιές μας σε μορφή αφίσας.
** Το πανό της φωτογραφίας γράφει “(και) στα ΕΛ.ΠΕ. δεν έχουμε αυταπάτες, κράτος & αφεντικά δολοφονούν εργάτες” και κρεμάστηκε στη γέφυρα του Σκαραμαγκά στο ρεύμα προς Ασπρόπυργο, στις 28/5.