παλιές δημοσιεύσεις

“Ας περιμένουν οι γυναίκες” (1998)

Κυριακή 17 Ιουλίου

Ώρα Έναρξης 21:30

Οι τρεις μπατζανάκηδες καθ’ οδόν προς τη Θάσο, κάνουν μια παρέκκλιση από την ευθεία γραμμή της πραγματικότητας, γιατί ξαφνικά μια άλλη ζωή, που είναι αλλού, τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά, τους καλεί επιτακτικά ν’ αλλάξουν ρότα και να σταθμεύσουν στο χώρο του ονείρου. Αλλοπαρμένοι ακολουθούν αυτό το κάλεσμα της άλλης φωνής που την κουβαλούν βαθειά μέσα τους, για να βρεθούν στον τόπο του έρωτα, της φαντασίωσης, του ανέφικτου και του ανεκπλήρωτου: σ’ ένα μυστικό τοπίο του ίδιου τους του εαυτού…

Σκηνοθεσία: Σ.Τσιώλης   Παίζουν: Γ.Ζουγανέλης, Α.Μπακιρτζής, Σ.Μπουλάς

Στις 19 Μαρτίου 2011, μια πρωτοβουλία κατοίκων του Χαϊδαρίου, επιλέξαμε να καταλάβουμε το πρώην εργοστάσιο παπουτσιών στην οδό Δαβάκη, ένα δεσμευμένο από τον Δήμο, αλλά εγκαταλελειμμένο κτίριο, με σκοπό να το μετατρέψουμε από εστία μόλυνσης σε ένα χώρο πολιτικής και πολιτιστικής παρέμβασης, ανοιχτό προς όλους τους κατοίκους του Χαϊδαρίου.

Ο Δήμος εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, αδιαφορούσε πλήρως για το συγκεκριμένο κτίριο, όπως ακριβώς έχει κάνει και για άλλα δεσμευμένα ακίνητα, καθώς και δημοτικούς χώρους όπως το πολιτιστικό κέντρο, το κολυμβητήριο, οι παιδικοί σταθμοί, και όπως θα εξακολουθήσει να κάνει και με τα σχολεία.

Την ίδια στιγμή καταστρέφει χώρους πρασίνου, πολιτιστικούς και ιστορικούς χώρους και κάθε είδους ελεύθερους  χώρους, παραδίδοντάς τους στους εργολάβους και τους επιχειρηματίες. Η καταστροφή του Ποικίλου Όρους και της αρχαίας Ιεράς Οδού από τους εργολάβους του σιδηρόδρομου, η καταπάτηση δασικών περιοχών για εμπορική εκμετάλλευση (Copa Copana), η κατάληψη των πλατειών και των πεζοδρόμων από τραπεζοκαθίσματα, είναι μερικά παραδείγματα.

Το κτίριο του Λολοσίδη, εκτός από αρχιτεκτονική κληρονομιά της μεταπολεμικής περιόδου, αποτελεί και ιστορική παρακαταθήκη της εργατικής τάξης του Χαϊδαρίου, καθώς εκατοντάδες δημότες δούλεψαν σε αυτό και στα άλλα παπουτσάδικα της πόλης. Αφού ο Λολοσίδης έφτιαξε περιουσία από την εργασία των Χαϊδαριωτών, αυτή τη στιγμή προσπαθεί να κερδίσει επιπλέον εκατομμύρια από δημοτικούς πόρους, στέλνοντας εισαγγελικές εντολές σε εμάς, σε μια προσπάθεια να εκβιάσει την κατάσταση.

Από τη στιγμή που το κτίριο είναι δεσμευμένο από τον Δήμο, οποιαδήποτε διεκδίκηση του Λολοσίδη αφορά άμεσα τον Δήμο, ο οποίος και δεν μπορεί να προσποιείται ότι δεν υπάρχει κανένα ζήτημα, και φέρει ευθύνη σε κάθε προσπάθεια καταστολής από τη μεριά του ιδιοκτήτη.

Εμείς, δεν διεκδικούμε την ιδιοκτησία του κτιρίου, όπως δεν διεκδικούμε καμία ιδιοκτησία, και δεν εξυπηρετούμε κάποιο ιδιωτικό συμφέρον. Διεκδικούμε τη χρήση του ως ανοιχτό κοινωνικό χώρο, κάτι το οποίο δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη ότι θα έπραττε ο Δήμος, κρίνοντας από τις μέχρι τώρα πρακτικές του και τα σχέδια που κατά καιρούς έχει παρουσιάσει σχετικά με την «αξιοποίηση» όχι μόνο αυτού του χώρου αλλά και πολλών άλλων.

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΩΡΟΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ

(τ0 κείμενο σε μορφή pdf)

Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια, συνηθισμένοι και οι διαδηλωτές από τα χημικά.

Ωστόσο, αυτό που έλαβε χώρα στις 28 και ιδιαίτερα στις 29/6 στο Σύνταγμα δεν έχει προηγούμενο.

Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά. Ανοιγμένα κεφάλια, σπασμένα χέρια και πλευρά, αναπνευστικά και καρδιακά προβλήματα από τους τόνους ληγμένων χημικών (λες και τα μη ληγμένα είναι ακίνδυνα) που εκτόξευσαν, ακόμα και με καραμπίνες οι «προστάτες του πολίτη», συλλήψεις και φόρτωμα σωρείας αδικημάτων χωρίς καμία υπόσταση, όπως είθισται, επίθεση στο ιατρείο της πλατείας, επίθεση με χημικά και πέτρες στην είσοδο του μετρό, ξυλοφόρτωμα εργαζομένων του μετρό … ο κατάλογος με τις αλητείες των ένστολων φρουρών είναι μακρύς. Η αποκαλυπτική εικόνα της πλατείας Συντάγματος, βομβαρδισμένη από τόνους χημικών, που απαγορεύονται ακόμα και σε περίοδο πολέμου, με τα πλακάκια γεμάτα αίματα, θύμιζε κάτι από ταινίες επιστημονικής φαντασίας, του μακρινού μέλλοντος.

Το μέλλον όμως είναι τώρα. Ένα μέλλον που αποφάσισαν αυτοί για εμάς χωρίς εμάς.

Παράλληλα, ένα μέλλον που ζητάει επιτακτικά την ανάγκη για μαζική αντίσταση και αυτοοργάνωση των ζωών μας.

Και πλέον το αίτημα αυτό γίνεται καθολικό. Δίπλα στην συνεπή αντίσταση των πλέον συνειδητοποιημένων και ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας, που ούτως η άλλως βιώνουν την τρομοκρατική καταστολή χρόνια τώρα, στάθηκε με αυτοθυσία το μεγαλύτερο μέρος των διαδηλωτών. Η ανάγκη για αυτοάμυνα άρχισε να σιγοψιθυρίζεται και στα χείλη ανθρώπων, που μέχρι τώρα θεωρούσαν ότι η κρατική κτηνωδία ήταν υπερβολές ανθρώπων που «πήγαιναν γυρεύοντας». Η οργή πλημμύρισε και αυτούς, που μέχρι πρότινος θεωρούσαν ότι η αντίσταση ήταν αποκλειστικό, τυχοδιωκτικό φαινόμενο κάποιων «ρομαντικών». Η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα χαρακτήρισε ακόμα και εκείνους, που θεωρούσαν ότι το δικαίωμα και η υποχρέωση στην διαμαρτυρία ήταν ένα χαμένο παιχνίδι.

Τίποτα δεν πάει χαμένο στην χαμένη σου ζωή…

Ύστερα από τα τελευταία γεγονότα και ο πλέον ανυποψίαστος και αφελής πήρε χαμπάρι τον ρόλο των «εργαζόμενων» μπάτσων.

Είτε εκτελούν εντολές, είτε δρουν ανεξέλεγκτα και συμμορίτικα (πράγμα καθόλου σπάνιο), η δράση τους παραμένει θεμελιώδης για την διατήρηση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Είναι οι δουλικοί υπηρέτες της εξουσίας που εκμηδενίζει τα όνειρά μας και απαξιώνει την ύπαρξη μας. Πολύτιμοι αρωγοί στην εν λόγω προσπάθειά τους, και (ακρο) δεξί τους χέρι, παραμένουν χρόνια τώρα, οι παρακρατικοί κύκλοι, που (όπως αποδείχτηκε άλλη μια φορά) ούτε σκοτεινοί είναι, ούτε άγνωστοι…
Οι υπουργοί και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι μπορούν να μένουν ήσυχοι και ευχαριστημένοι (για πόσο ακόμα;) ότι ο κρατικός μηχανισμός δουλεύει άψογα … όταν πρόκειται να ισοπεδωθεί ο πολίτης.

Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε την πραγματική διάσταση της οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής λαίλαπας που σαρώνει την κοινωνία του ελλαδικού χώρου. Ένα μέρος αυτής, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, υπερψηφίστηκε και οι ζωές μας υποθηκεύτηκαν για (άλλα) τρία χρόνια, προκειμένου οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, τα golden boys του ιδιωτικού, του δημόσιου και του εκκλησιαστικού τομέα, οι κάθε λογής μαφίες, «νόμιμες» ή παράνομες, να δικαιολογήσουν την καταλήστευση της δημόσιας περιουσίας και την πληρωμή των σπασμένων τους, από τις τσέπες μας. Παράλληλα, η συνεχής προπαγάνδιση της εντεινόμενης «κρίσης» και ο φόβος που σπέρνουν οι τηλε-παπαγάλοι της κοινοβουλευτικής χούντας, αποτελεί μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για την περαιτέρω προώθηση του κοινωνικού και οικονομικού κανιβαλισμού, την συντριβή του πνεύματος, την υποδούλωση του λαού και την απόλυτη κυριαρχία της εθνικής και υπερεθνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Από το παζλ δεν θα μπορούσε να λείπει το κομμάτι της δικαστικής εξουσίας, που με τις πρακτικές της, αποδεικνύει ότι είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει να υποστηρίξει το σύστημα που αποκαλεί δημοκρατία και το οποίο υποτίθεται ότι υπερασπίζει.

Η αντίδραση που δημιουργείται ως φυσική συνέπεια στην δράση των στυλοβατών της σύγχρονης ολιγαρχίας δεν μπορεί να είναι άλλη από την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.

Με κάθε μέσο, σε κάθε χώρο και χρόνο.

Από την γενικευμένη ανυπακοή στους χώρους εργασίας, την άρνηση οποιασδήποτε οικονομικής ή και νομικής υποχρέωσης από μεριά μας, στην κατάληψη και την αυτοδιεύθυνση χώρων προς όφελος της κοινωνίας, στις λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, στο στήσιμο δομών αλληλεγγύης προς όλους τους καταπιεζόμενους, ντόπιους και μη, ως την φυσική και πνευματική αντίσταση στο δόγμα της εκμετάλλευσης, του πνευματικού ακρωτηριασμού, της αποξένωσης, της ιδιώτευσης, της απανθρωπιάς, της βαρβαρότητας, της ανώφελης επιβίωσης.

Γιατί ουτοπία είναι να ζεις σε έναν κόσμο ανελεύθερο.

Το σαθρό οικοδόμημα του καπιταλισμού παραπαίει, ας το βοηθήσουμε να γκρεμοτσακιστεί.

ΑΝΥΠΑΚΟΗ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Ας αναστήσουμε τα όνειρά μας και τα κάθε μας γιατί…

(το κείμενο σε μορφή pdf)

Προβολή ταινιών animation μικρού μήκους.

Θα προβληθούν οι ταινίες:
– Κλειστή Ζώνη (Closed Zone), Yoni Goodman, 2009
– O Υπάλληλος (El Empleo), Santiago “Bou” Grasso, 2009
– Χταπόδια (Oktapodi), Julien Bocabeille, François-Xavier Chanioux, Olivier Delabarre, Thierry Marchand, Quentin Marmier and Emud Mokhberi, 2007
– Όλοι σας, μισείτε ο ένας τον άλλον (Mr Freeman part 58), 2010
– Η Τέχνη της Πτώσης (Fallen Art), Tomek Baginski, 2005
– Σχιζοφρένεια (Skhizein), Jérémy Clapin, 2008
– Big Bang Big Boom, Blu, 2010
– Ok No, Blu, 2001
– Βγες έξω, (Get Out), Charlotte Boisson, 2007
– Το Κτίριο, (Le Building), Animation School “The Gobelins”, Paris, 2005
– French Roast, Fabrice Joubert, 2008
– Το Τελευταίο Πλεκτό, (The Last Knit), Laura Neuvonen, 2005
– Vent, Erik van Schaaik & Martin Fondse, 2006

Τετάρτη 6 Ιουλίου
Ώρα έναρξης προβολής 9:30μμ

Τα έσοδα από την προβολή θα διατεθούν για την οικονομική στήριξη του συλληφθέντα της 48ωρης απεργίας Μανώλη Λ., στον οποίο επιβλήθηκε η καταβολή χρηματικής εγγύησης 70.000 ευρώ (!!!).

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Κυριακή 3 Ιουλίου, ώρα 19:00 – Κουκλοθέατρο και παιχνίδια για μικρούς και μεγάλους

Οι Radical Fans United είναι μια ανοιχτή πρωτοβουλία οπαδών από διάφορες ομάδες που σαν στόχο έχει αφενός την ανταλλαγή απόψεων για γηπεδικά ζητήματα και αφετέρου την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς των οπαδών. Το festival διοργανώνεται από τους RFU κάθε χρόνο. http://rfu.blogspot.com/

Χτες, μέρα Παρασκευή, στο λόφο του Στρέφη, η ειδικά προετοιμασμένη ομάδα του Παπουτσάδικου (Χαβαλένθιανς) αντιμετώπισε σε ποδοσφαιρικό αγώνα knock-out, το φαβορί για τον τίτλο του τουρνουά, Αστέρα 1928.

Το αποτέλεσμα (1-4) δεν είναι αυτό που μετράει. Αυτό που θα θυμόμαστε θα είναι το άπιαστο, ψηλοκρεμαστό και φαλτσαριστό σουτ από τα 30 μέτρα του τερματοφύλακα μας που έγραψε στο 2 λεπτό το 1-0. Στη συνέχεια ο Αστέρας πάτησε γκάζια καθώς φρίκαρε με την ιδέα του αποκλεισμού και κατάφερε, παρά την σφιχτή άμυνα μας και τα συστήματα που είχαμε δουλέψει στην αυλή, να βάλει 4 γκολ. Η σημερινή μέρα και οι 364 επόμενες είναι αρκετές για προετοιμασία. Θα τα πούμε του χρόνου στο λόφο.

Το festival συνεχίζεται σήμερα και αύριο με αγώνες ποδοσφαίρου και basket, συναυλίες, συζητήσεις και προβολές.

Συγχαρητήρια σε όλους, παίκτες οπαδούς και διοργανωτές.