Η αποσύνθεση της κοινωνίας και το κλίμα φόβου που επιβάλλει η οικονομική κρίση δεν αρκούν για να μείνουμε σιωπηλοί και απαθείς. Φτιάχνουμε εικόνες του νέου κόσμου που ονειρευόμαστε και δρώντας συλλογικά, δημιουργούμε δομές και σχέσεις που χρησιμεύουν σαν εργαλεία για τον αγώνα μας για ελευθερία, αλληλεγγύη, ισότητα και αξιοπρέπεια. Ο αγώνας αυτός διεξάγεται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα και η οργή των εκμεταλλευόμενων απέναντι στους δυνάστες τους γίνεται δημιουργική δύναμη και οργανωμένη αντίσταση για να αντιμετωπίσει την επελαύνουσα βαρβαρότητα.

Το κράτος και τα αφεντικά όμως, δεν θα παρακολουθούσαν την πιθανή κατάρρευσή τους με σταυρωμένα τα χέρια. Μπροστά στον κίνδυνο της κοινωνικής έκρηξης, αναβάθμισαν τις παραδοσιακές μεθόδους καταστολής, εδραιώνοντας ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης και ανέσυραν τις πιο επαίσχυντες εφεδρείες του, τους φασίστες, όπως  έκαναν κάθε φορά που απειλούνταν. Από την μεσοπολεμική Ιταλία του Μουσολίνι,  την Γερμανία του Χίτλερ, την Ισπανία του Φράνκο, αλλά και την Ελλάδα του Μεταξά και μετέπειτα των Συνταγματαρχών, ο φασισμός άφησε αναμνήσεις που θα πίστευε κανείς πως θα δημιουργούσαν και τις ανάλογες συνειδήσεις και θα καθιστούσαν κάθε προσπάθεια αναβίωσης αδύνατη. Πόλεμοι, ολοκαυτώματα, εκτελέσεις, πραξικοπήματα, βασανισμοί, εξορίες στα ξερονήσια και κοινωνικός κανιβαλισμός  υποστηριζόμενος από ρατσιστικά ιδεολογήματα περί «ανώτερων φυλών» και μίσους για τον «αδύναμο», τον «ξένο», τον «διαφορετικό». Ένα συνονθύλευμα προκατάληψης, άγνοιας, συντηρητισμού και συμφέροντος, μαζί με περίσσιο φόβο, σύγχυση και – για αρκετούς – καταπιεσμένα από το παρελθόν φασιστικά αντανακλαστικά.

Οι γειτονιές μας, οι δυτικές συνοικίες, έχουν συνδέσει την ιστορία τους με την αντίσταση απέναντι στους φασίστες. Πιο ειδικά στο Χαϊδάρι, η προκρούστεια λογική, που θέλει τους πάντες προσαρμοσμένους σε αποδεκτά καλούπια (καταγωγής, φύλου, κανονικότητας, κλπ), πέθανε αιώνες πριν στο Δαφνί, μαζί με τον Προκρούστη. Η ίδια η πόλη, δημιουργήθηκε από μια μικρή κοινότητα μεταναστών από τη Χίο, που ήρθαν να δουλέψουν στο Δρομοκαΐτειο, επεκτάθηκε χωροταξικά από αλλεπάλληλα κύματα προσφύγων και εμπλουτίστηκε πληθυσμιακά από Πελοποννήσιους εργάτες των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά. Η πολυπολιτισμικότητα και η αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων (το Χαϊδάρι έχει τα δύο μεγαλύτερα ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας), είναι μια κοινωνική σύνθεση που όπλισε τους Χαϊδαριώτες ενάντια στο φασισμό διαχρονικά. Με το Μπλοκ15 και τον Βοτανικό Κήπο, όπου οι αγωνιστές εκτελούνταν από τους ναζί, με τους εκατοντάδες εξόριστους και βασανισθέντες από τη Χούντα, το Χαϊδάρι  είναι τόπος, που η συλλογική μνήμη δεν έχει επιτρέψει μέχρι σήμερα στους θαυμαστές των ναζί και των ντόπιων συνεργατών τους (τάγματα ασφάλειας, χίτες, και λοιπά φασισταριά και γερμανοτσολιάδες) να εκδηλώσουν οργανωμένα το φασιστικό και ρατσιστικό τους μίσος.

Ωστόσο, είναι τέτοια η συστηματική και ενορχηστρωμένη προώθησή τους με όλα τα μέσα που διαθέτει στα χέρια της η κυρίαρχη τάξη, που δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό σε κανέναν αγωνιζόμενο άνθρωπο. Η άλλοτε γραφική και περιθωριοποιημένη Χρυσή Αυγή, μία νεοναζιστική-παρακρατική οργάνωση τραμπούκων μαχαιροβγαλτών, έχει γίνει ο κύριος μοχλός εκφασισμού της κοινωνίας και όχι μόνο έχει πλέον επίσημη εκπροσώπηση στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αλλά και ορίζει την πολιτική ατζέντα (π.χ. νόμος για την ιθαγένεια, καταστολή καταλήψεων και απεργιακών συγκεντρώσεων, κλπ). Κράτος και παρακράτος σε αγαστή συνεργασία – όπως το επιβάλλει η πολυεπίπεδη σχέση τους, βρίσκονται σε εγρήγορση και εντείνουν τις πρακτικές τους, για να αποτρέψουν ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης ορισμένο πλέον από τους από κάτω, που θα θέσει σε κίνδυνο την κυριαρχία και τους συνδαιτυμόνες της.

Για να φτάσουμε στο σημείο να μην ξενίζει ο λόγος των φασιστών και να μην προκαλούν αποτροπιασμό οι πρακτικές τους, χρειάστηκαν δεκαετίες αλλοίωσης συνειδήσεων, καλλιέργειας του ατομικισμού, του μικροαστισμού, της αποξένωσης και διάλυσης του κοινωνικού ιστού, με τα ΜΜΕ να έχουν τον πρώτο λόγο στην διαμόρφωση των νέων ηθών και της επίπλαστης εικόνας ευμάρειας που χώραγε μπόλικη «εθνική υπερηφάνεια». Από την άλλη, το σύστημα εκπαίδευσης, η εκκλησία, η δικαιοσύνη, ο στρατός, το πολιτικό σύστημα εν γένει, σαν θεσμοί και φορείς ιδεολογιών, είχαν ανοίξει το δρόμο ώστε ο φασιστικός λόγος να αποκτήσει ακροατήριο με μικρές αντιστάσεις. Η υιοθέτηση κοινών συνθημάτων και πρακτικών με τους φασίστες της Χ.Α. από κάθε εκφραστή του συστήματος, είναι χαρακτηριστική της ολοφάνερης πλέον συμπόρευσης κράτους και παρακράτους (επιχείρηση-πογκρόμ «ξένιος Δίας», στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανιστήρια και δημόσια διαπόμπευση κρατουμένων).

Έτσι, μέρος των χαμηλότερων στρωμάτων, αυτών δηλαδή που καλούνται να πληρώσουν την κρίση, έφτασε να πιστεύει πως για τη μιζέρια του, για τις αμέτρητες απάτες, τα σκάνδαλα, τα μνημόνια και την εξαθλίωσή του φταίνε οι μετανάστες. Εν μέσω των εμετικών κραυγών των φασιστών για «ανθρώπινα σκουπίδια», ξέχασαν τους προγόνους τους που και αυτοί έγιναν κάποτε πρόσφυγες και μετανάστες (όπως γίνονται και σήμερα χιλιάδες νέοι άνεργοι). Ξέχασαν πως η ανάπτυξη που τους εξασφάλιζε το νεοελληνικό τους όνειρο, βασιζόταν στην εργασιακή εκμετάλλευση ανθρώπων εξαθλιωμένων και εκδιωγμένων από την χώρα τους εξαιτίας των πολέμων που με τις ψήφους τους συνυπέγραψαν. Ξεχνούν, ότι ο φασισμός έρχεται πρώτα για τους «άλλους» και μετά για όλους. Εκμεταλλεύεται την απαισιοδοξία, την ανασφάλεια, την φρίκη που βιώνουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας και αναβαθμίζει μέρα με την μέρα το μίσος για κάθε τι το διαφορετικό. Χρώμα, φυλή, θρησκεία, σεξουαλικότητα, πολιτικές πεποιθήσεις, καλλιτεχνικές αναζητήσεις, κάθε είδους ελευθερία, όλα μπαίνουν στο στόχαστρο. Πατάει στον κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, εκμεταλλεύεται την έλλειψη αλληλεγγύης, την απουσία ή τη διαστρέβλωση της ιστορικής μνήμης, και σκαρφίζεται κάθε είδους διαχωρισμό (έλληνες-ξένοι, άσπροι- μαύροι, χριστιανοί-μουσουλμάνοι ή άθεοι, πατριώτες- προδότες) για να καλύψει τον πραγματικό, τον ταξικό διαχωρισμό.

Καθόλου τυχαία, το πιο πρόσφορο έδαφος για τη διάχυση των ιδεών τους, οι φασίστες το βρήκαν στην άλλη – την επίσημη – ασπίδα του καθεστώτος, τα σώματα ασφάλειας. Ένα μεγάλο κομμάτι τους, φαίνεται να στηρίζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τους νοσταλγούς των Ες Ες, ενώ παράλληλα η αστική δικαιοσύνη φροντίζει  να νομιμοποιεί ουσιαστικά την όποια πράξη τους ξεφεύγει από τα πλαίσια της δικής της νομιμότητας. Στην ίδια κατεύθυνση, τα ΜΜΕ  τα καταφέρνουν περίφημα υποκρινόμενα  τον αποτροπιασμό τους για το φαινόμενο, ενώ στην πραγματικότητα επιχειρούν το ξέπλυμα των φασιστών, παρουσιάζοντας την δράση τους αλλά και την ίδια τους την ύπαρξη, σαν απόρροια της δράσης και ύπαρξης των κινημάτων αντίστασης στον νέο ολοκληρωτισμό. Με την περίφημη θεωρία του πολέμου των δύο άκρων την οποία ενστερνίζονται ακόμα και οι μετριοπαθείς όλων των αποχρώσεων, επιχειρείται η εξίσωση των κοινωνικών αγώνων με τα ρατσιστικά πογκρόμ, του συστήματος με τους καταπιεσμένους, της αντιβίας-αυτοάμυνας των αντιστεκόμενων με τα μαχαιρώματα μεταναστών, του μίσους των φασιστών με την αλληλεγγύη. Όσο λοιπόν και αν προσποιούνται τους «αντισυστημικούς», η αλήθεια είναι πως αποτελούν το μακρύ χέρι του συστήματος εκμετάλλευσης. Την σιδερένια πυγμή, που παρεμβαίνει όπου το κράτος δεν αρκεί, για να επιβάλει την «τάξη και ασφάλεια» του καπιταλισμού προκειμένου τα αφεντικά να συνεχίσουν να απολαμβάνουν κέρδη.

Καθίσταται έτσι σαφές, πως ο αγώνας ενάντια στον φασισμό, είναι μέρος του ευρύτερου αγώνα ενάντια στο σύστημα που τον γέννα και τον ανατρέφει στα χρόνια της ευημερίας, για να τον εξαπολύσει όταν βρίσκεται σε κρίση.  Απαιτεί επαγρύπνηση και διαρκή και διαχρονική δράση σε όλα τα πεδία που λειτουργούν αναχαιτιστικά. Στο δρόμο, με τη φυσική μας παρουσία, για να μην αφήνουμε χώρο στις φασιστικές συμμορίες και κάθε λογής φασιστικές συμπεριφορές. Με τη σύγκρουση αλλά και την αποδόμηση του πολιτικού λόγου και των επιχειρημάτων των φασιστών (όσο αυτός ο οχετός είναι πολιτικός λόγος). Με αντιπληροφόρηση και προπαγάνδιση του ταξικού (και όχι του εθνικού, φυλετικού ή άλλου) πολέμου στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στις γειτονιές και σε κάθε πεδίο κοινωνικής παρέμβασης. Με αντιδομές (συνελεύσεις γειτονιών, κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, καταλήψεις, στέκια, κ.ά.) που θα πραγματώσουν την οριστική ρήξη με τους μηχανισμούς καταπίεσης του συστήματος, τον απεγκλωβισμό απ’ την ανάθεση, την αντιπροσώπευση και τον κοινοβουλευτισμό, και με την έμπρακτη αλληλεγγύη στους φτωχοποιημένους και αποκλεισμένους του κόσμου των αφεντικών.

ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΧΑΪΔΑΡΙ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

κατάληψη Παπουτσάδικο

Το hip hop καφενείο επιστρέφει στο τόπο του εγκλήματος.
Οπλίστε το μυαλό σας με ρίμες, φέρτε μαζί σας θανατηφόρα beats και ελάτε τη Τρίτη 4 Δεκεμβρίου στο Παπουτσάδικο για το δεύτερο γύρο. Όπως και την προηγούμενη Τρίτη έτσι και τώρα θα υπάρχουν mics για freestyle και παράλληλα video-προβολή γαλλικής ταινίας για όσους απλά θέλουν να αράξουν.

Από ένα καφενείο δε θα έλειπαν φυσικά οι μπίρες και οι καφέδες, οπότε χαλαρώστε.Για τους πολύ μερακλήδες ίσως ξεθάψουμε (εκτός από ρίμες)
το τάβλι και τα τραπουλόχαρτα για καμιά πρέφα!!!!!

Αυτό που σίγουρα δε θα έχουμε, είναι αυταρχικές, ιεραρχικές και φασιστικές διαθέσεις και ιδέες. Αν βρείτε τίποτα τέτοιες στο δρόμο σας, παρακαλούμε να τις αφήσετε εκεί που είναι ή ακόμα καλύτερα πατήστε τις κάτω μέχρι να θαφτούν κάτω από το χώμα ολοκληρωτικά. ; )

technical infos.
Για τα freestyle sessions υπάρχει ένας ικανοποιητικός αριθμός παραγωγών.
Παρ΄ όλα αυτά όποιος επιθυμεί να πατήσει πάνω συγκεκριμένου ύφους beat,
είτε είναι δικά του είτε άλλων παραγωγών, μπορεί να τα φέρει μαζί του.

Iδανικός τρόπος είναι τα φέρετε σε audio cd (σε μορφή wav) ώστε να παίζουν σίγουρα.
Επίσης είναι δεκτά και τα mp3 η άλλες μορφές ψηφιακής συμπίεσης, αρκεί να συνοδεύονται
από μέσο αναπαραγωγής. δηλαδή mp3 player, φορητός υπολογιστής ή κάτι αντίστοιχο,
καθώς δεν είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει laptop για την αναπαραγωγή τους (είναι θέμα τύχης).

τα παραπάνω αναφέρονται για την διευκόλυνση και την ευχαρίστηση όλων και μόνο. ; )

Αυτόνομα, ισότιμα, αλληλέγγυα και συλλογικά.

Υπόγειος Ήχος 2012.

http://ypogeioshxos.blogspot.gr/

κάλεσμα σε πορεία ενάντια στην καταστολή των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων και αγώνων

ΠΟΡΕΙΑ 1/12 – 12:00 ΠΛ.ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ
(συντονισμός καταλήψεων, αυτοοργανωμένων χώρων και στεκιών αθήνας, σύντροφοι – συντρόφισσες)

(ακολουθεί διασυλλογικό κείμενο από τις καταλήψεις “Παπουτσάδικο” και “Σινιάλο” – το κείμενο σε μορφή pdf εδώ)

Σε περιόδους κρίσης και απότομων μεταβολών στους ρυθμούς της κανονικότητας, η κυριαρχία της άρχουσας τάξης απειλείται από την άρνηση των καταπιεσμένων να υπακούσουν στην ισοπέδωση της ζωής τους. Όταν ένα ευρύ κομμάτι της κοινωνίας αρχίζει να αμφισβητεί ρητά και κατηγορηματικά την εξουσία, τότε το κράτος αφήνει στην άκρη τον δημοκρατικό μανδύα, για να φανεί απροκάλυπτα η χλαμύδα του ταξικού πολέμου. Με βία και τρομοκρατία, η εξουσία ορίζει τις επιδιώξεις της ως υπέρτατο αγαθό, ως ζήτημα υπαρξιακό[1] για την ίδια την κοινωνία. Καταδεικνύει εσωτερικούς εχθρούς, όλους όσους δεν αναγνωρίζουν το συμφέρον της εξουσίας ως δικό τους, όλους όσους επιλέγουν να αντιστέκονται, με πρώτους αυτούς που αντιστέκονταν πάντα. Η αξιοσέβαστη για τους (μικρο)αστούς τήβεννος της δικαιοσύνης και της νομιμότητας, εναποτίθεται μπροστά στα άρβυλα των μπάτσων και των φασιστών. Στην κοινωνία του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων, των μεταναστών και των χρεοκοπημένων νοικοκυριών, το κράτος έκτακτης ανάγκης δεν είναι αναγκαίο κακό για την επιβίωση της κοινωνίας, αλλά  επιλογή της ντόπιας εξουσίας και όπλο για τη δική της επιβίωση.

Η αναβάθμιση της κρατικής καταστολής σε πρωτεύον στοιχείο εφαρμογής της πολιτικής ατζέντας είναι ο βασικός πυλώνας της επιλογής του κράτους έκτακτης ανάγκης. Οι εστίες αντίστασης,  στοχοποιούνται σαν εστίες ανομίας κατά την έκφραση του Δένδια και οι αγωνιστές σαν κουκουλοφόροι κατά τον Σαμαρά και τον συρφετό των απόγονων των δοσίλογων ταγματασφαλιτών και των κρανοφόρων που τους συνοδεύουν. Η συντεταγμένη Πολιτεία[2] ρίχνεται σύσσωμη σε ένα κυνήγι μαγισσών, με επανειλημμένες ερωτήσεις στη βουλή για κατειλημμένους χώρους και εισαγγελικές εντολές για χαρτογράφηση των καταλήψεων. Το κράτος της μηδενικής ανοχής αποκαθιστά τη νομιμότητα, ορίζοντας αυθαίρετα ως παράνομο οτιδήποτε στέκεται ενάντια στο νέο ολοκληρωτισμό. Καταλήψεις, στέκια, χώροι αντίστασης στην κοινωνική βαρβαρότητα αλλά και αυτοοργανωμένοι κοινωνικοί αγώνες, απεργίες, λαϊκές συνελεύσεις και συλλογικότητες, δέχονται επιθέσεις απίστευτης αγριότητας από τους μπάτσους και τα ΜΜΕ, απειλές, τρομοκρατία, συλλήψεις, βασανισμούς, διαπόμπευση, χτυπήματα φασιστοσυμμοριών[3]. Το κράτος δουλεύει μαζί με το παρακράτος και τα ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία ενάντια στους αγωνιστές και σε κάθε εστία πραγματικής αντίστασης. Και φυσικά, η νομιμότητά τους είναι «μονόφθαλμη». Λίστες με φοροφυγάδες «εξαφανίζονται», μεγαλοκαταχραστές «δημόσιου χρήματος» αφήνονται ανενόχλητοι από τα αυτόφωρα, «τάγματα εφόδου» παρελαύνουν στην καθημερινή μας ζωή με σκοπό να την ελέγχουν, μετανάστες χτυπιούνται ανελέητα από νυχτερινές συμμορίες με τη συνδρομή της αστυνομίας.

Η καταστολή του αντιστεκόμενου κομματιού της κοινωνίας και η παρουσίασή του ως μη νόμιμο και μη αποδεκτό από την κοινωνία, ανάγεται σε αυτοσκοπό μιας εξουσίας που πρέπει να πείσει τους πολλούς, ότι το συμφέρον τους είναι ίδιο με αυτό των αφεντικών τους. Με κινηματογραφικές καταδρομικές εκκενώσεις σαν αυτή της κατάληψης ΔΕΛΤΑ στη Θεσσαλονίκη, κράτος και παρακράτος προσπαθούν να ενεργοποιήσουν τα φοβικά αντανακλαστικά μιας ήδη φοβικής κοινωνίας. Το κράτος, το κοινοβούλιο και οι μπάτσοι του Δένδια εμφανίζονται σαν οι υπερασπιστές  του «καλού» και της «νομιμότητας» ενάντια στις «υπόγειες δυνάμεις του κακού» που φωλιάζουν στα στέκια, στις καταλήψεις, στους κοινωνικούς χώρους. Η εξουσία δαιμονοποιεί κάποιους και αθωώνει άλλους, στη βάση της δικής της «ηθικής». Η αντί-βία των καταπιεσμένων εξισώνεται με τη βία των μπράβων. Τα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης εξισώνονται με τα ξυράφια των φασιστών. Η βία θα πρέπει να παταχθεί, όταν προέρχεται από τα κάτω.

Η καταστολή και η από-νομιμοποίηση των κοινωνικών αγώνων και των αντιστεκόμενων ανθρώπων είναι αναμενόμενη για έναν πολύ σημαντικό λόγο. Σε περιόδους κρίσης και εξαθλίωσης οι ίδιοι οι από κάτω μπορούν – αν θελήσουν – να προκαλέσουν μια πραγματική «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» για την εξουσία. Ο καθορισμός και ο επαναπροσδιορισμός της νομιμότητας δεν είναι προνόμιο των κυρίαρχων. Η νομιμότητα των κοινωνικών αγώνων, των αυτοοργανωμένων χώρων και των καταλήψεων κερδίζεται στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων μέσα από τις ίδιες τις κοινωνικές σχέσεις, δεν απονέμεται από κανέναν Δένδια. Αντίθετα με τους κυρίαρχους που στέκονται απέναντι, εμείς είμαστε κομμάτι της κοινωνίας, ζούμε και δρούμε μέσα και με αυτήν. Δημιουργούμε οριζόντιες ισότιμες δομές, παράγουμε πολιτισμό μέσα και έξω από τους χώρους μας, δεν κατέχουμε αλλά μοιραζόμαστε γνώσεις και αγαθά, κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη, δημιουργούμε δικά μας κανάλια επικοινωνίας και πληροφόρησης, παράγουμε μια συνείδηση αντίστασης και ανυποταγής. Στους αυτοοργανωμένους χώρους και τις καταλήψεις φτιάχνουμε τον κόσμο που θέλουμε να ζούμε, με δικά μας ραδιόφωνα και εφημερίδες, με ομάδες αυτομόρφωσης, συλλογικές κουζίνες, αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία, κοινωνικά ιατρεία, γυμναστήρια, μπαξέδες, μουσικές και χορούς. Χωρίς διαχωρισμούς και ανισότητες, χωρίς καταναγκασμούς και επιβολές. Μπορεί τα παραπάνω να συνιστούν «εστίες ανομίας» για το κράτος, οι τοπικές κοινωνίες όμως που συνδιαλέγονται με αυτά έχουν διαφορετική άποψη.

Η μεθόδευση του κράτους και η κλιμάκωση της βίας απέναντι στους αυτοοργανωμένους χώρους είναι ευθέως ανάλογη της κοινωνικής ασφυξίας, της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας του συστήματός τους, της δημοκρατίας τους και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Τα κοινωνικά εγχειρήματα, οι καταλήψεις και τα στέκια, χτυπιούνται γιατί αποτελούν εστίες αντίστασης στον κοινωνικό ζόφο, εστίες πολιτικής και πολιτιστικής δημιουργίας, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας. Προπάντων όμως, γιατί είναι φορείς της πρότασης για μια άλλη κοινωνία που θα χτιστεί στα ερείπια της παλιάς, αυτοοργανωμένη από τους ίδιους τους παραγωγούς του υλικού πλούτου και τους πραγματικούς δημιουργούς του πολιτισμού, που θα πατά στις αρχές της απόλυτης ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Σε ένα κόσμο που καταρρέει και αποσυντίθεται ταχύτατα, βγάζοντας στην επιφάνεια όλο τον κρυμμένο από την «ευημερία» βούρκο και εμφανίζοντας σε όλο της το μεγαλείο την υλική, κοινωνική και πνευματική φτώχεια, η πρόταση της ανατροπής για μια νέα αυτοοργανωμένη κοινωνία των από κάτω είναι για εμάς η μόνη ρεαλιστική διέξοδος. Οι εξουσιαστές έχουν κάθε δίκιο να φοβούνται.

Ως καταληψίες και υποκείμενα, που προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, επιλέξαμε να δημιουργήσουμε ένα χώρο συλλογικής ενασχόλησης με το σώμα μας και τη φυσική μας κατάσταση.

Συγκροτούμε ένα πεδίο διαμόρφωσης αδιαμεσολάβητων και αντιεμπορευματικών σχέσεων, αρνούμενοι να παράξουμε οικονομικούς αποκλεισμούς με «συνδρομές» και «μηνιάτικα», γιατί εχθρευόμαστε τον κατακερματισμό και την εμπορευματοποίηση της ενασχόλησής μας.

Προτάσσουμε τη δημιουργία αυτοοργανωμένων αντιδομών, που θα επιλύουν τα καθημερινά ατομικά και κοινωνικά προβλήματα, ενώ παράλληλα αποτελούν από μόνες τους μορφή οργάνωσης και αντίστασης του κοινωνικοταξικού ανταγωνισμού. Δημιουργούμε ρήγμα σε κάθε είδους κρατικό ή ιδιωτικό μονοπώλιο, απορρίπτοντας κάθε σχέση με κρατικούς μηχανισμούς, σπόνσορες, το δήμο, κόμματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις κ.τ.λ., γιατί δεν θέλουμε να γίνουμε ένα ακόμη γυμναστήριο-προπονητήριο, πόσο μάλλον ένα «τσάμπα γυμναστήριο». Όχι μόνο επειδή τα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος δε χωράνε σε ένα εναλλακτικά ρηχό τσαμπατζιλίκι, αλλά κυρίως, επειδή αντιλαμβανόμαστε τέτοιου είδους σχέσεις ως χρηστικές, και κατ’ επέκταση, υπονομευτικές απέναντι στην δημιουργία αδιαμεσολάβητων, ανιδιοτελών σχέσεων.

Σημαντικό διακύβευμα για το αυτομορφωτικό μας εγχείρημα αποτελεί η κατάργηση των ρόλων. Ακριβώς επειδή εχθρευόμαστε τις εξουσιαστικές σχέσεις και δεν αντιλαμβανόμαστε τη γνώση ως προϊόν και στους κατόχους οποιασδήποτε γνώσης δεν αναγνωρίζουμε «ειδικούς» και «αυθεντίες», επιλέγουμε την απελευθέρωση της γνώσης από ρόλους που παράγουν έμφυλους και ταξικούς διαχωρισμούς και διακρίσεις με βάση τις επιδόσεις, που εντείνουν τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό.

Αναπόσπαστο κομμάτι και βάση του εγχειρήματος –πέρα από τις προπονήσεις που ήδη πραγματοποιούνται στο χώρο και όσες προσδοκούμε να υπάρξουν- είναι η συνέλευσή μας. Μέσω της διαδικασίας, ανταλλάσουμε πολιτικά περιεχόμενα (μιας που καθετί είναι πολιτικό, ακόμα και oι προπoνήσεις μας), αναλύουμε και επεξεργαζόμαστε ζητήματα σχετικά με το σώμα μας και την αυτοδιαχείρισή του,  προσπαθώντας να αποδoμήσουμε τις διάφορες κυριαρχικές νοηματοδοτήσεις ως προς αυτά τα ζητήματα, διαρρηγνύοντας τις εξατομικευμένες, μοναχικές και ανταγωνιστικές σχέσεις που θεσμίζονται – και όχι απλά αναπαράγονται- στις κάθε είδους «σχολές». Χωρίς να έχουμε μαγικές συνταγές, επενδύουμε στις μεταξύ μας σχέσεις, συνδιαμορφώνουμε, ενισχύουμε τις επιθυμίες μας και απαντάμε στις αναγκές μας στη βάση της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης. Επιπρόσθετα, τη συνέλευση αφορά και το διαχειριστικό σκέλος του προπονητηρίου, όπως ζητήματα καθαρισμού και συντήρησης του χώρου, απόκτησης εξοπλισμού, κλπ.

Το εγχείρημά μας αποτελεί κομμάτι της αυτομορφωτικής διαδικασίας που πραγματοποιείται στην κατάληψη Παπουτσάδικο, ως άλλο ένα πεδίο αυτομορφωτικών δραστηριοτήτων ενασχόλησης με το σώμα. Μέσα στον κατειλημμένο χώρο του Παπουτσάδικου επιλέγουμε να αυτοοργανώσουμε την καθημερινότητά μας  με ξεκάθαρα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, στηρίζοντας έμπρακτα και τον ίδιο το χώρο.

Καλούμε όποιον/α κατέχει οποιαδήποτε γνώση που σχετίζεται με το σώμα και όποιον/α επιθυμεί να ασχοληθεί με το σώμα του με του όρους του αυτομορφωτικού εγχειρήματος να συμμετάσχει και να συνδιαμορφώσει στις ήδη υπάρχουσες δραστηριότητες ή να δημιουργήσουμε από κοινού καινούργιες δραστηριότητες.

Ώρες συνάντησης για τις ήδη υπάρχουσες δραστηριότητες και τη συνδιαμόρφωση νέων δραστηριοτήτων:

– Muay thai:   Δευτέρα 18:00
– Aerobic (ασκήσεις εδάφους και ενδυνάμωσης) και αποθεραπεία με pilates :    Τρίτη 13:00 & Πέμπτη 12:30
– σύγχρονος χορός :   Παρασκευή 13:30