papoutsadiko

“Εγώ είμαι ο γκρεμιστής
γιατί είμαι εγώ κι ο χτίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα
νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα
τρέμει ενός πόθου αστέρι”

(Κ.Παλαμάς, «Ο γκρεμιστής»)

Στις 12/2/2012 ένα ακόμα μνημόνιο «σφαγή» υπερψηφίστηκε, υποθηκεύοντας το μέλλον πολλών γενεών. Από σήμερα τίποτε δεν θα είναι το ίδιο, καθώς χάθηκαν πια και τα βασικά που προφασίζεται ότι παρέχει η δημοκρατία, και τα οποία είχαν κατακτηθεί μέσα από αγώνες δεκαετιών. Μισθοί, συντάξεις, υγεία, παιδεία και οι υποτυπώδεις άλλες κοινωνικές παροχές, ΤΕΛΟΣ. Οι μάσκες έπεσαν και ο καλυμμένος καπιταλισμός που μέχρι τώρα δήθεν «έδινε ευκαιρίες», δείχνει επιτέλους τις προθέσεις του, και γίνεται όλο και πιο άγριος και προκλητικός για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Αν και το προσωπείο του καπιταλισμού έπεσε, με θράσος εξακολουθεί να υπόσχεται στους υπηκόους του την «ευημερία», προτάσσοντας σαν λύσεις και απαραίτητες προϋποθέσεις, την εθνική ενότητα και την κοινωνική συναίνεση. Στην πραγματικότητα, ζούμε πλέον εικόνες από το μέλλον, το οποίο η κυριαρχία βίαια επιβάλλει, χωρίς ψήγματα κοινωνικής συναίνεσης. Εκτός όμως από το μέλλον που μας ετοιμάζουν αφεντικά και κράτος, υπάρχει και ένα άλλο μέλλον που τους επιφυλάσσουμε εμείς, και αυτό είναι ο δρόμος της εξέγερσης και της ανυπακοής.

Το μνημόνιο μπορεί να ψηφίστηκε – κανείς δεν πίστευε ότι δεν θα ψηφιζόταν, παρόλα αυτά η κοινωνία ήταν εκεί, στο δρόμο… Η μεγαλειώδης πορεία με τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, που για πολλές ώρες κατέκλυσαν το κέντρο, έδωσε το ηχηρό μήνυμα ότι τίποτε δεν τελείωσε, όλα τώρα αρχίζουν. Άνθρωποι όλων των ηλικιών δήλωσαν με την στάση τους αποφασισμένοι να παραμείνουν στους δρόμους, παρά τους δεκάδες τραυματισμούς, παρά τον χημικό πόλεμο. Το πλήθος δεν τρομοκρατήθηκε από την καταστολή, δεν οπισθοχωρούσε άτακτα όταν οι μπάτσοι έριχναν τόνους χημικών, αντίθετα έφευγε και επέστρεφε συντεταγμένα, φωνάζοντας συνθήματα. Χιλιάδες κόσμος παρέμεινε στο δρόμο, και σιωπηλά ή ενεργά συμμετείχε στο γκρέμισμα των συμβόλων της κυριαρχίας, δείχνοντας να κατανοεί την ταξική αντιβία. Ο κόσμος επικροτούσε την στοχευμένη οργή κατά των «ναών» του καπιταλισμού (τράπεζες, αλυσίδες καταστημάτων, πολυκαταστήματα, εκκλησιαστικά είδη, ενεχυροδανειστήρια), μια οργή που ίσως για πρώτη φορά διοχετεύτηκε με τόσο ξεκάθαρο προσανατολισμό. Το δεδομένο αυτό από μόνο του, δεν  μπορεί να επιφέρει γενικευμένα συμπεράσματα, ωστόσο η ταξική πάλη είναι γεγονός. Κάποιοι άρχισαν να νιώθουν  και τα καταλαβαίνουν την ταξική τους θέση αλλά και τον πραγματικό εχθρό, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι στο δρόμο γεννιούνται συνειδήσεις.

Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε και η στάση όλης της θεσμικής αριστεράς (παρά τις ανακοινώσεις-καταδίκες της επόμενης μέρας και παρά τις διαφορετικές κομματικές εντολές την στιγμή των γεγονότων), που παρέμεινε στους δρόμους για ώρες, μην επιτρέποντας έτσι στις δυνάμεις καταστολής να σπάσουν εύκολα το εξεγερσιακό μέτωπο. Παρόλα αυτά, για ακόμη μία φορά τα τελευταία χρόνια, υπήρξε όργιο καταστολής, καθώς οι μπάτσοι αιματοκύλησαν την πορεία στέλνοντας στα νοσοκομεία δεκάδες διαδηλωτές, μερικούς από αυτούς σοβαρά τραυματισμένους, που αντιμετώπισαν κίνδυνο για τη ζωή τους ή για μόνιμες σωματικές βλάβες, ενώ εκατοντάδες ήταν και τα λιποθυμικά επεισόδια εξαιτίας των χημικών, που αντιμετωπίστηκαν επιτόπου. Οι συλλήψεις έφτασαν τις 79 (εκ των οποίων οι 23 έγιναν κατά την απόπειρα κατάληψης του δημαρχείου Αθηνών), ενώ τις επόμενες ημέρες, προς τέρψιν των απανταχού τρομολάγνων, δημοσιεύτηκαν οι φωτογραφίες των προφυλακισθέντων, και συνοδεύτηκαν με προτροπές χαφιεδισμού. Άλλωστε, η προσπάθεια για δημιουργία κλίματος τρομοκράτησης και συκοφάντησης των αγωνιστών ήταν συντονισμένη, και είχε ξεκινήσει από το πρωί της Κυριακής, με προληπτικές προσαγωγές – απαγωγές αγωνιστών από τα σπίτια τους.

Και ενώ οι δρόμοι είχαν μετατραπεί σε πεδία μάχης, στο κοινοβούλιο εκτυλισσόταν – σε ζωντανή μετάδοση – μια κωμωδία άνευ προηγουμένου, με υποτιθέμενες ανταρσίες και διαγραφές και στα τρία κόμματα που απαρτίζουν την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Σε αυτό το θέατρο του παραλόγου της κυνοβουλευτικής δημοκρατίας συμμετείχαν φυσικά τα ΜΜΕ, που ακολουθώντας πιστά τις προσταγές των αφεντικών τους έπαιξαν άψογα τον εντεταλμένο ρόλο τους, δείχνοντας το σχεδόν άδειο Σύνταγμα και αποφεύγοντας εικόνες από τους πλημμυρισμένους δρόμους όλου του κέντρου της πόλης, υποτιμώντας τους διαδηλωτές τόσο αριθμητικά – μιλώντας για λίγες χιλιάδες, όσο και ουσιαστικά – λοιδορώντας τις εξεγερσιακές τους διαθέσεις και βαφτίζοντάς τους παρακρατικούς και μαφιόζους (βλέπε «μαρτυρίες» για εκβιασμούς των ιδιοκτητών για να μην καούν οι επιχειρήσεις τους). Η συνηθισμένη τους πρακτική να εστιάζουν στις υλικές ζημιές και να χύνουν  κροκοδείλια δάκρυα για νεοκλασικά κτίρια που δεν «σεβάστηκαν» οι διαδηλωτές εφαρμόστηκε και αυτή τη φορά, τη στιγμή που με τα μέτρα που παίρνονται παίζονται ανθρώπινες ζωές, ολόκληρες περιοχές (π.χ. Κερατέα, Λιόσια) υποβαθμίζονται, επιχειρήσεις κλείνουν σε μια νύχτα κι εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο, κτήρια εγκαταλείπονται ή κατεδαφίζονται για να γίνουν πολυκατοικίες και ανθρώπινες ζωές υποθηκεύονται, όλα αυτά προς όφελος κράτους και κεφαλαίου. Τα  δάκρυα  και ο πόνος τους για τα νεοκλασικά κτήρια δεν μας αγγίζουν, από τη στιγμή που σε αυτά στεγάζονται τράπεζες και πολυκαταστήματα… πόσο μάλλον όταν έξω από τις πόρτες τους τα βράδια συνωστίζονται άστεγοι. Όσο για τον πρόεδρο του εμπορικού συλλόγου Αθηνών που θεώρησε τα επεισόδια «επίθεση ενάντια στον πολιτισμό» να του υπενθυμίσουμε ότι πολιτισμός δεν είναι τα ντουβάρια, αλλά να ζεις με αξιοπρέπεια και όχι απλά να επιβιώνεις, κι αυτό με περισσή δυσκολία…

Η νύχτα της Κυριακής, το βράδυ που ψηφίστηκαν τα νέα μέτρα, σήμανε το τέλος της προηγούμενής μας ζωής. Μπορεί να υποθηκεύτηκε το μέλλον μας, αλλά ο κάθε αγώνας, η κάθε μάχη αποτελεί μια παρακαταθήκη για την συλλογική μνήμη, και ως τέτοια, η νύχτα της Κυριακής – που πολλές στιγμές έγινε «μέρα» – έβαλε ένα μικρό λιθαράκι στο αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και κάθε είδους κυριαρχία. Αυτή η νύχτα, απέδειξε σε πρακτικό επίπεδο, ότι η διάχυση του κόσμου στους δρόμους της πόλης (ή κατ’ επέκταση στις γειτονιές) ενισχύει τη δύναμή του και μεταφέρει το «παιχνίδι» στο δικό του γήπεδο, σε αντίθεση με τη συγκέντρωσή του σε μια και μόνο τοποθεσία (όπως το Σύνταγμα) όπου περιορίζεται σημαντικά η δράση του. Από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Αυτοοργάνωση, καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιών, συλλογικά εγχειρήματα ξεπηδούν παντού, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή εξεγερσιακής διάθεσης. Και αν γι αυτούς είμαστε καθάρματα, ή πλέμπα, όπως δήλωσε ο Σαμαράς κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Σαρκοζύ μιλώντας το 2005  για τους εξεγερμένους των γαλλικών προαστίων, να ξέρουν ότι δεν πρόκειται να αφήσουμε τίποτα όρθιο από τον κόσμο τους αλλά θα κτίσουμε από την αρχή ένα δικό μας κόσμο βασισμένο στην αλληλεγγύη, στην αντίσταση και στην αξιοπρέπεια!!!

Εξεγέρσεις σε κάθε γειτονιά μέχρι την ολική ρήξη

Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων

(το κείμενο σε μορφή pdf)

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Η συγκυβέρνηση εθνικής “σωτηρίας”, που στηρίζεται από τα κόμματα του ΠΑ.ΣΟ.Κ, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑ.Ο.Σ., προχώρησε για μια ακόμη φορά σε εκτεταμένη επιχείρηση τρομοκράτησης του λαού. Την Κυριακή 12 Φλεβάρη, πραγματοποιήθηκε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στην Αθήνα, έξω από την Βουλή, την ώρα της συζήτησης του Μνημονίου (ΙΙ) .

Αυτές τις ημέρες βιώνουμε μια πρωτοφανή βάρβαρη επίθεση ενάντια στα δικαιώματά μας, που είχαν κατακτηθεί με αίμα από τους προγόνους μας. Την επίθεση αυτή την δεχόμαστε από το κράτος, το κεφάλαιο, το Δ.Ν.Τ. , την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από την κυβέρνηση είναι εμφανής ο φόβος τους προς το λαϊκό κίνημα,το οποίο ολοένα και αυξάνεται, απεργεί, διαδηλώνει και οργανώνεται στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές. Είναι αγχωμένοι από την οργή που νιώθει ο κόσμος εναντίον τους.

Αυτό βέβαια,δεν είναι δύσκολο να φανεί. Είναι πλέον σύνηθες φαινόμενο, σε κάθε μεγάλη κινητοποίηση του λαού, να επιστρατεύονται εκατοντάδες αστυνομικοί, οι οποίοι μόλις λάβουν την εντολή, είναι έτοιμοι να πνίξουν τον κόσμο στα χημικά!! Με αυτόν τον τρόπο δείχνουν πως δεν παλεύουν ενάντια στους δανειστές, όπως μας λένε, αλλά έχουν άλλον αντίπαλο. Εχθρός τους είναι ο λαός.

Την Κυριακή, ενώ είχε συγκεντρωθεί πλήθος κόσμου έξω απο το Κοινοβούλιο, δείχνοντας την αντίθεσή του στα νέα μέτρα που επιβάλλονται εις βάρος του, οι εξουσιαστές μας, φοβόντουσαν τον κόσμο ο οποίος παρέμενε στους δρόμους αλλά και όσους συνέρρεαν στη συγκέντρωση κατά δεκάδες. Έτσι,ήρθε η ώρα να αναλάβουν δράση οι προστάτες του πολίτη,οι αστυνομικοί!!

Αρχικά όλη η περιοχή γύρω από τη Βουλή γέμισε με καπνούς από τα δακρυγόνα και τα χημικά, αναγκάζοντας τον κόσμο να καταφεύγει στα γύρω στενά. Τότε επιστρατεύτηκε η επίλεκτη (!) ομάδα ΔΕΛΤΑ, η οποία εφορμούσε στα στενά με τα μηχανάκια και έπεφταν πάνω στον κόσμο. Το αποτέλεσμα που ήθελαν, το πέτυχαν, αφού το Μνημόνιο (ΙΙ) ψηφίστηκε. Το περίεργο(?) της υπόθεσης ήταν η σιγή των ΜΜΕ για την μεγαλειώδη αυτή συγκέντρωση.. Κάποιοι έκαναν λόγο μέχρι και για 1 εκατομμύριο κόσμο στους δρόμους, ενώ η τηλεόραση και τα φερέφωνα του κράτους, οι δημοσιογράφοι μιλούσαν για 30 χιλιάδες. Επικεντρώθηκαν για άλλη μια φορά στους 30(!!) κουκουλοφόρους που “έσπαγαν ” και “λεηλατούσαν” , σαν να είχαμε επέλαση των βαρβάρων! Και πάλι όμως έπεσαν έξω! Και πάλι έκρυψαν την αλήθεια! Κανείς από αυτούς δεν ανέφερε τον πραγματικό αριθμό των ανθρώπων που διαμαρτύρονταν με τον τρόπο τους! Στους δρόμους της Αθήνας, βρίσκονταν εκατοντάδες διαδηλωτές, πνιγμένοι από θυμό και οργή, καίγοντας οτιδήποτε θυμίζει πως ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία όπου κυριαρχεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Τελικά το σχέδιο του κράτους πέτυχε.Το λαϊκό κίνημα υποτιμήθηκε στα μάτια όσων δεν κατέβηκαν στο δρόμο και παρακολούθησαν τα γεγονότα πίσω από μια οθόνη.
Η συμβολή της Αστυνομίας ήταν ολοφάνερη και αν μη τι άλλο αναμενόμενη..
Οι “προστάτες ” μας,έχουν αναλάβει το έργο της κατάπτωσης του ηθικού της κοινωνίας..Φορώντας τη στολή,νομίζουν πως μπορούν να επηρεάσουν τις ζωές μας..Είναι καθημερινά τα φαινόμενα,όπου κάνουν κατάχρηση της εξουσίας,ασκώντας βία εναντίον συνανθρώπων μας που ανήκουν σε μειονότητες,συνήθως μετανάστες ή άτομα που η κοινωνία έχει θέσει στο περιθώριο λόγω των συνηθειών τους.

Ας καταλάβουν οι “κύριοι” πως το κίνημα δεν πεθαίνει..
Μπορεί για κάποιο διάστημα να θάβεται, αλλά αυτό ριζώνει βαθιά και ανεβαίνει πιο δυνατό, πιο μαχητικό, πιο αποφασισμένο να επιτύχει!
Όσα δακρυγόνα και να μας πετάνε, μας πεισμώνουν περισσότερο, μας εξοργίζουν, μας αγριεύουν!!
Είμαστε καταδικασμένοι και ταυτόχρονα αποφασισμένοι να νικήσουμε!
Οργανωνόμαστε σε όλες τις γειτονιές, δημιουργούμε δυνατούς πυρήνες δράσης, αντίστασης και αλληλεγγύης!!

.Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!!
.ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΣΥΝΤΗΡΕΙ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ!
.ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ ΣΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ!
.ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ  ΟΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ,ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ,ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ!
.ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΘΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
.ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ
.ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ!
. ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ,ΠΟΤΕ??
ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ,ΠΟΙΟΙ??
.ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ,ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ,ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ!
.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ!!

Ανυπάκουοι Μαθητές Χαϊδαρίου

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΣΚΛΑΒΟΙ

Αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι το αποτέλεσμα του καπιταλισμού. Νοσοκομεία κλείνουν, σχολεία υποβαθμίζονται, συντάξεις περικόπτονται, μισθοί εξαφανίζονται, οι δρόμοι γέμισαν άστεγους, παιδιά λιποθυμάνε από την πείνα στο σχολείο…

Όποιος αντιστέκεται τρομοκρατείται, καταστάλλεται ή διαβιβάζεται στα κελιά της δημοκρατίας, σε συνθήκες εξαθλίωσης.

Το δίλλημα που μας θέτουν, χρεοκοπία ή μνημόνια, στην πραγματικότητα είναι εξαθλίωση ή εξαθλίωση.

Εμείς αρνούμαστε να μπούμε σε αυτή τη λογική. Το πραγματικό δίλλημα της κοινωνίας μπροστά στις αλυσίδες της είναι εξαθλίωση ή εξέγερση.

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ.

πρωτοβουλία συντρόφων & συντροφισσών από την κατάληψη Παπουτσάδικο

Η Ελληνική Χαλυβουργία, ιδιοκτησία του εργοσταρχιάρχη Μάνεση, είναι μια από τις 3 εταιρίες (χαλυβουργική, σιδενόρ, ελ.χαλυβουργία) που ελέγχουν το 100% της παραγωγής χάλυβα στη χώρα. Μόνο τα 2 τελευταία χρόνια έχει υπάρξει μια αύξηση της παραγωγής, από 196.000 τόνους σε 266.000 τόνους χάλυβα, ενώ τα κέρδη της εταιρίας το 2010 ήταν 227 εκατομμύρια ευρώ.

Σε μια συνέλευση στα τέλη Οκτώβρη του 2011,οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν την πρόταση της εταιρίας για περικοπές μισθών της τάξης του 40%, την εντατικοποίηση της δουλειάς και την ελαστικότητα των ωραρίων. Η εταιρία απέλυσε 34 εργάτες, και στις 1 Νοέμβρη ξεκίνησε η απεργία και η κατάληψη του εργοστασίου. Στο επίκεντρο του αγώνα τους υπάρχουν 2 κύριες διεκδικήσεις, η επαναπρόσληψη των απολυμένων και η άρνηση της απόφασης του αφεντικού. Σε μια επικοινωνία με τους εργαζομένους, η συνέλευση τους  διευκρινίζει: «Η εντατικοποίηση της δουλειάς αύξησε την παραγωγή του χάλυβα τον περασμένο χρόνο από 196.000 σε 266.000 τόνους, ανεβάζοντας την επικινδυνότητα για εργατικά ατυχήματα σε καθημερινή βάση με αποτέλεσμα το θάνατο ενός εργαζομένου. Υπάρχει πολλή δουλειά, παρόλο που η εταιρεία ισχυρίζεται το αντίθετο για να δικαιολογήσει τους απολυμένους. Δεν έχουμε πάρει άδειες εδώ και πολλά χρόνια».

Σε ένα βίντεο σχετικά με το θέμα, ένας απεργός εξηγεί ότι “στη διάρκεια των 30 χρόνων που εργάζεται για την χαλυβουργία, συνέβησαν 7 θανατηφόρα ατυχήματα στο μέρος όπου εργάζεται και δεκάδες έχουν τραυματιστεί σοβαρά, υποφέροντας από σοβαρά εγκαύματα, ακρωτηριασμούς κ.λ.π. σε αυτό το καταραμένο εργοστάσιο. Τα κέρδη της εταιρίας Μάνεση είναι απεριόριστα, ωστόσο συνεχίζει τον εκβιασμό λέγοντας μας ότι αν δεν δεχτούμε τους εργασιακούς του όρους, δηλαδή να δουλεύουμε σαν σκλάβοι με μισθό 596 ευρώ το μήνα, θα απολύσει ακόμα 180 εργαζομένους από το σύνολο των 378.”

Στην πρόταση της εταιρίας να δουλεύουν 5ωρα το επόμενο τετράμηνο, η συνέλευση των εργαζομένων απαντά καλώντας σε αλληλεγγύη: «για τους εργάτες της χαλυβουργίας δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Αν χάσουμε σε αυτό τον αγώνα θα σήμαινε ότι ανοίγουμε την “πόρτα” στην 5ωρη εργασία, και στο νόμο της ζούγκλας και για τα άλλα εργοστάσια, αυτό που περιμένουν όλα τα αφεντικά της βιομηχανίας να συμβεί στην Ελλάδα και αργότερα σε όλη την Ευρώπη».

Σε συζήτηση που έγινε χθες στην χαλυβουργία, η γυναίκα ενός απεργού είπε: «από την πρώτη στιγμή αυτός ο αγώνας στηρίχθηκε από συνδικάτα, ομοσπονδίες, συνεργασίες γυναικών και νέων, συνελεύσεις από τις γειτονιές, συνελεύσεις ανέργων, φοιτητών κ.λ.π. Από το πρώτο λεπτό, υπήρξε ένα ποτάμι αλληλεγγύης που μετατρέπεται με την πάροδο του χρόνου σε χείμαρρο και προσφέρει οικονομική βοήθεια και τρόφιμα στις οικογένειες μας. Ευχαριστούμε για το εύρος της αλληλεγγύης ανάμεσα στην εργατική τάξη. Ευχαριστούμε για την διεθνή αλληλεγγύη από όλους τους εργαζόμενους».

-Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών
Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών
-Αλληλεγγύη στον αγώνα των απεργών της χαλυβουργίας. Θα νικήσουμε

Σύντροφοι από την Βαρκελώνη

* σημείωση του μεταφραστή: αυτή τη στιγμή οι απολυμένοι χαλυβουργοί είναι 65

Εδώ και 3 μήνες, από 31 Οκτώβρη, οι εργάτες της Χαλυβουργίας βρίσκονται σε απεργία διαρκείας. Αντιστέκονται στα μέτρα που προσπάθησε να περάσει η εργοδοσία, για 5ωρη εργασία και αντίστοιχη μείωση των μισθών κατά 40%. Πολεμάνε όλοι μαζί, επίσης για να παρθούν πίσω οι εκδικητικές απολύσεις στις οποίες προχωράει συνεχώς η εργοδοσία, 65 το σύνολο μέχρι τώρα, μετά την απόρριψη των νέων μέτρων και την κήρυξη απεργίας. Ο αγώνας που δίνουν είναι αγώνας κομβικός για τη συνέχιση ή το σταμάτημα αντίστοιχων προσπαθειών, εκ μέρους των απανταχού εργοδοτών, καθώς είναι η πρώτη προσπάθεια ελαστικοποίησης της εργασίας σε βιομηχανία.

Στον αγώνα αυτό τα ΜΜΕ σιωπούν εκκωφαντικά, λάμπουν δια της απουσίας τους. Φυσικά δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο από τα όργανα προπαγάνδας του Κράτους. Η ΓΣΕΕ όμως, η οποία υποτίθεται ότι λειτουργεί από και για τους εργάτες, αλήθεια τι κάνει τόσο καιρό; Η ΓΣΕΕ και το ΕΚΑ, μη μπορώντας να κάνουν διαφορετικά, καθώς το τεράστιο κίνημα αλληλέγγυας σε όλη τη χωρά αλλά και πανευρωπαϊκά  τους παρέκαμψε και τους ξεπέρασε ουσιαστικά, αναγκάστηκαν να προκυρήξουν  απεργίες-πυροτεχνήματα, μια πανθριασιακή και μια παννατική, για να κρατήσουν τα προσχήματα. Και οι δυο αυτές απεργίες δεν προπαγανδίστηκαν (πιστοποιώντας έτσι το ρόλο των επίσημων συνδικάτων) και φυσικά δεν ανταποκρίνονται στο μέγεθος του αγώνα των απεργών χαλυβουργών και στην επίθεση που συνιστούν τα νέα εργασιακά μέτρα, που τα αφεντικά με το σιγοντάρισμα των εργατοπατέρων θέλουν να εφαρμόσουν σε όλους τους εργαζομένους. Το υπουργείο Εργασίας συμβουλεύει: «να λήξει η απεργία για να μη μείνετε όλοι στο δρόμο». Από τέτοιου είδους «συμβουλές» μέχρι την ευθεία τρομοκράτηση και τούμπαλιν, ας μην έχουμε αυταπάτες, εκείνοι τη δουλειά τους, εμείς τη δικιά μας. Και ποια είναι η δικιά μας δουλειά;

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στον αγώνα των απεργών. Κινήσεις αλληλεγγύης οργανώνονται παντού, από συνδικαλιστικούς φορείς, λαϊκές συνελεύσεις, στέκια, συλλογικότητες και από ανένταχτο κόσμο, όσο μπορεί ο καθένας στηρίζει την απεργία. Και η αλληλεγγύη αυτή είναι μεγάλη ακριβώς γιατί ο αγώνας είναι πραγματικός, δεν είναι συνθηκολόγηση με τα αφεντικά, είναι απεργία και είναι διαρκείας. Είναι ακριβώς αυτό που, δυστυχώς, δεν έγινε στις άλλες μονάδες της Χαλυβουργίας στο Βόλο, εκεί όπου αυτά τα μέτρα πέρασαν χωρίς καμία μάχη. Το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στον καθένα μας, αυτό να αναγνωρίσουμε και να σηκώσουμε.

Να μην ξεχάσουμε ότι πέρυσι τέτοιο καιρό οι Χαλυβουργοί είχαν ένα νεκρό συνάδελφο κι άλλους, λιγότερο ή περισσότερο, βαριά τραυματισμένους. Ένα ακόμα από τα γνωστά εργατικά «ατυχήματα», που είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας των αφεντικών να αυξήσουν τα κέρδη τους, με το να αυξάνουν την εκμετάλλευση (περισσότερες ώρες εργασίας, χειρότερες συνθήκες) αδιαφορώντας ταυτόχρονα για μέτρα ασφαλείας. Να σταθούμε δίπλα σε ανθρώπους που δουλεύουν καθημερινά στη φωτιά και το μέταλλο, σε εργάτες που αντιστέκονται στις ορέξεις του αφεντικού, που πολεμούν για το δίκιο τους όπως τους αρμόζει, σαν εργάτες, σαν εκμεταλλευόμενοι. Το παράδειγμα τους να μεταφερθεί σε κάθε εργασιακό χώρο.

Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας ενάντια στα αφεντικά είναι δύσκολος, αλλά ειδικά σε εποχές καπιταλιστικής κρίσης τα περιθώρια ειρήνης είναι μηδαμινά. Αυτός είναι ένας πόλεμος που πρέπει όλοι να πολεμήσουμε. Να οργανώσουμε τη γενική απεργία διαρκείας μέχρι την πλήρη αποδιοργάνωση αυτού του σάπιου μοντέλου παραγωγής. Να προετοιμάσουμε το έδαφος για την επανοικειοποίηση των μέσων παραγωγής. Να αυτοδιαχειριστούμε την παραγωγή, προς όφελος της κοινωνίας. Να ξεφορτωθούμε τα αφεντικά και το Κράτος. Για την εργατική χειραφέτηση και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Για έναν κόσμο ελευθερίας, χωρίς αφεντικά και δούλους.

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

(το κείμενο σε μορφή pdf)

Το καθιερωμένο καφενείο της Πέμπτης μεταφέρεται (για αυτή την εβδομάδα) την Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου, και θα έχει φαγητό, μουσική, τραγούδι, και ότι κάνουμε κέφι.

Το Σάββατο 31 Δεκεμβρίου δεν θα γίνει το μεσημεριανό μαγειρείο, και το βράδυ, μετά την αλλαγή του χρόνου (1:30 και μετά) θα γίνει Πρωτοχρονιάτικο Πάρτυ. Ντυθείτε ζεστά, πάρτε και το ποτό σας και ελάτε να χορέψουμε.

Τέλος αυτή την εβδομάδα (μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς) δεν θα γίνουν τα προγραμματισμένα αυτοοργανωμένα μαθήματα.