20:30 στην πλατεία απέναντι απο την κατάληψη
Δεν μπορείς να ξέρεις γιατί
γίνεται κάτι κι όχι κάτι άλλο.
Τι οδηγεί σε τι.
Τι καταστρέφει τι.
Ή τι κάνει κάτι να ευδοκιμήσει…
Ή να πεθάνει.
Ή να πάρει άλλη πορεία.
Κι αν συγχωρούσα τον εαυτό μου;
Αν μετάνιωνα;
Μα αν γύριζα πίσω στο χρόνο,
τίποτε δεν θα έκανα διαφορετικά.
Κι αν ήθελα να κοιμηθώ
με όλους αυτούς τους άντρες;
Κι αν η ηρωίνη μού δίδαξε κάτι;
Κι αν όλα όσα έκανα είναι
αυτά που με οδήγησαν εδώ;
Κι αν δεν εξιλεωνόμουν ποτέ;
Αν είχα ήδη εξιλεωθεί;
Μου πήρε χρόνια να γίνω η γυναίκα
που ανάθρεψε η μητέρα μου.
Κι αφού έχασα τον εαυτό μου
στους αγριότοπους και στη θλίψη…
…βρήκα το δικό μου δρόμο
για να βγω από το δάσος.
Δεν ήξερα καν πού πηγαίνω
μέχρι που βρέθηκα εκεί.
Την τελευταία μέρα
της πεζοπορίας μου.
“Σ’ευχαριστώ”,
σκεφτόμουν ξανά και ξανά.
Για όλα όσα μου δίδαξε το μονοπάτι
κι όσα δεν μπορούσα
ακόμη να ξέρω.
Ήξερα πια ότι δε χρειαζόταν να
αγγίζω τα πάντα με γυμνά τα χέρια.
Μου αρκούσε να βλέπω τα ψάρια
κάτω από την επιφάνεια του νερού.
Ότι αυτό ήταν τα πάντα.
Η ζωή μου,
όπως όλες οι ζωές…
μυστήρια,
αμετάκλητη,
πολύτιμη.
Τόσο πολύ κοντά…
Τόσο πολύ παρούσα…
Τόσο πολύ να ανήκει
σε μένα.
Πόσο άγριο ήταν,
να την αφήσω απλώς
να είναι.
Σέριλ Στρέιντ (Αδέσποτη)
Μαζί με τη αφίσα για την προβολή της Παρασκευής κολλήσαμε στους δρόμους της πόλης και την αφίσα που είχαμε βγάλει τον περασμένο Ιούνη..
(αν κάνεις κλίκ πάνω στην αφίσα, θα διαβάσεις και το κείμενο)
