κείμενο που τριγυρνάει σε τοίχους σχολείων (και όχι μόνο), στις γειτονιές μας…
Σε αυτήν την πόλη οι πρώτοι κάτοικοι ήταν πρόσφυγες και μετανάστες. Χίος, Μικρά Ασία, Πόντος. Μετά άρχισαν να φτάνουν οι «εσωτερικοί» μετανάστες, για να βρουν ένα «καλύτερο» αύριο. Όσοι και όσες έφτασαν τότε «εδώ», έχτισαν τα σπίτια τους και τα όνειρά τους.
Τα χρόνια πέρναγαν και τέλη της δεκαετίας 80 και αρχές 90 έρχονται μετανάστες από τα βαλκάνια, Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία και Ρωσία. Συνάμα από την Ανατολή, Ιράκ, Πακιστάν. Μαζί το χτίσαμε το Χαϊδάρι. Εμείς το ζούμε. Ότι και να ψελλίζει η ρατσιστική χολή. Είτε προέρχεται από δημοσιογράφους, τοπικούς άρχοντες, αφεντικά, μπάτσους και το λοιπό σκυλολόι.
Και σήμερα, στη πιο απομακρυσμένη γωνιά της πόλης, στο Σκαραμαγκά, έχει «χτιστεί» μια φυλακή για όσους και όσες ήρθαν από το Αφγανιστάν, τη Συρία και οπουδήποτε ο καπιταλισμός ρίχνει βόμβες και κερδίζει από το αίμα. Και στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σκαραμαγκά ζουν και παιδιά. Και τα παιδιά κάθε χρόνο, τέτοια εποχή ξεκινάνε τη σχολική «χρονιά». Και κάποια παιδιά από το Σκαραμαγκά, έρχονται και σε αυτό το σχολείο.*
Και αρχίζει να ψελλίζει το ρατσιστικό σκυλολόι, έξω από τα κάγκελα, προσπαθώντας να βρει πατήματα. Άδικα και τσάμπα κόπος. Γιατί υπάρχουν παιδιά, γονείς, μαθητές, δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί, γείτονες, που δεν ανέχονται και μάχονται το ρατσισμό. Και ο ρατσισμός μπορεί να κρύβεται πίσω από επιχειρήματα για την «ασφάλεια», είτε να κρύβεται πίσω από την κινδυνολογία για την «υγεία» των παιδιών. Και είμαστε σίγουροι και σίγουρες, για ένα. Τα παιδιά κινδυνεύουν πιο πολύ από το να μεγαλώσουν, να διαπαιδαγωγηθούν με μίσος για το «διαφορετικό» , με μίσος για το «ξένο».
Σε καιρούς που τα σχολεία δεν έχουν δάσκαλους και δασκάλες, που τα κτίρια των σχολείων είναι ετοιμόρροπα, που το σχολείο έχει γίνει πάρκινγκ για τα παιδιά. Σε καιρούς που η υποτίμηση των ζωών μας χτυπάει κόκκινο, είναι ηλίθιο, αβάσιμο και επικίνδυνο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά προσφύγων, είναι το πρόβλημα. Δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι ο τρόπος που μαθαίνουν να σκέφτονται τα παιδιά μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Ανταγωνισμός, πειθαρχεία, υποταγή. Πρόβλημα είναι η ίδια, η εκπαιδευτική διαδικασία, που «φυλακίζει» σώμα, μυαλό και φαντασία. Πρόβλημα είναι να μαθαίνουν τα παιδιά να παίζουν μόνο μέσα από οθόνες και χειριστήρια. Πρόβλημα είναι ο φόβος και το μίσος για το «ξένο». Και πρόβλημα για τους γονείς είναι να μη βγάζουν άχνα, για όλα αυτά και άλλα τόσα, που αφορούν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών.
Τα παιδιά, όμως, δεν έχουν προλάβει να μπολιάσουν το μυαλό τους με όλα αυτά τα προβλήματα.Στο παιχνίδι, στα θρανία, στις βόλτες, στη ζωή δεν αναγνωρίζουν τόπο καταγωγής.Χαμόγελα αναγνωρίζουν και μάτια καθαρά. Δεν ρωτάει κανείς «από πού είσαι» για να παίξει μπάλα, μήλα, κυνηγητό. Και θα έπρεπε να παίρνουμε από τα παιδιά, αυτά τα μαθήματα. Η συνύπαρξη με το διαφορετικό γκρεμίζει τέρατα, που δημιουργούνται από τα όσα βλέπουμε, ακούμε, διαβάζουμε, στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες, στο διαδίκτυο και στη γειτονιά. Το να ζούμε μαζί, και όχι η καθεμία και ο καθένας για τη πάρτη του, είναι το βασικότερο μάθημα ζωής, με καθημερινές εξετάσεις. Το να αγωνιζόμαστε για την ζωή μας, για τα παιδιά μας , για το σχολείο μας, είναι ο μόνος δρόμος για να αλλάξουμε προς το καλύτερο τη ζωή μας. Δεν θα μας σώσει κανείς και ούτε θα σωθεί κανείς από ατομικές καβάτζες.
Πρόβλημα για εμάς παραμένει σταθερά και αμετάκλητα: το ρατσιστικό σκυλολόι, οι γονείς-ιδιοκτήτες παιδιών, οι δάσκαλοι που διδάσκουν πειθαρχεία, οι μαθητές που θα το πούνε στη «κυρία», οι γείτονες που απαιτούν τάξη και ασφάλεια, η «ασφάλεια» και η υποτίμηση των ζωών μας.
Μέχρι νεοτέρας, κατάληψη Παπουτσάδικο
