Η ομάδα Θεάτρου και η ομάδα Ισπανικών οργανώνουν συναντήσεις αυτή την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου, στις 18:00 (θέατρο) και τις 19:00 (ισπανικά).

Την Τέταρτη 19 και την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου, ημέρες γενικής απεργίας, το κίνημα οργής και ανυπακοής προς την χούντα που προσπαθεί να επιβάλει το ελληνικό κράτος, το εθνικό και υπερεθνικό κεφάλαιο και τα λοιπά τσιράκια τους, έζησε μεγαλειώδεις στιγμές. Με σημείο καμπής την εξέγερση του Δεκέμβρη του ‘08, το «κίνημα» αυτό – παρόλο που ούτε ενιαίο είναι, ούτε κοινές επιδιώξεις έχει – απέκτησε πολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά στις απεργίες του ‘09 και του ‘10, εμπλουτίστηκε με στοιχεία από τις συνελεύσεις των πλατειών και το «κίνημα των αγανακτισμένων» και απέκτησε μορφή ορμητικού κύματος στην τελευταία απεργιακή κινητοποίηση, την σπουδαιότερη (τόσο ποσοτικά, όσο και ποιοτικά) της τελευταίας εικοσαετίας. Όπως ήταν αναμενόμενο, ένα τέτοιο πολύμορφο και ριζοσπαστικό κύμα έπρεπε να διαλυθεί πριν προλάβει να παρασύρει στο διάβα του την πολιτική και κοινωνική μούχλα του ελλαδικού χώρου.

Έτσι, όλες οι κατασταλτικές μέθοδοι που επιχειρήθηκαν κατά το παρελθόν, χρησιμοποιήθηκαν και τώρα: έλεγχος ταυτοτήτων όσων πλησίαζαν τα σώματα περιφρούρησης της βουλής, παράδοση στις αστυνομικές αρχές, όσων φαίνονταν «περίεργοι», προκείμενου να ακολουθήσει η γνωστή τακτική φορτώματος ενοχοποιητικών στοιχείων και η προφυλάκισή τους με συνοπτικές διαδικασίες, και φυσικά, όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος…

Το παράδοξο στα παραπάνω είναι ότι οι εν λόγω πρακτικές δεν πραγματοποιήθηκαν από τα σώματα «προστασίας του πολίτη», αλλά από τα σώματα «προστασίας του λαού».

Έτσι, η ηγεσία του «Κομμουνιστικού» Κόμματος Ελλάδος στο ρόλο της επιχειρησιακής σχεδίασης της καταστολής των διαδηλωτών (Διοίκηση Επιχειρήσεων γαρ…), έριξε το σύνθημα και ορισμένα από τα μέλη του (με την υποστήριξη πλήθους λοιπών μελών του, μέσω της φυσικής τους παρουσίας) ανέλαβαν το στρατιωτικό μέρος. Κατά τ’ άλλα, η γνωστή από χρόνια ρητορική της ηγεσίας του Περισσού, ακολούθησε τα πεπραγμένα. Μίλησαν για κουκουλοφόρους (ποιοι άραγε φορούσαν κράνη;), για ροπαλοφόρους (ποιοι άραγε κρατούσαν καδρόνια;), για παρακρατικούς (ποιοι άραγε «επιχείρησαν» σε ανοιχτή και παραδεχόμενη συνεργασία με τα ΜΑΤ;), για προβοκάτορες (ποιοι άραγε προσπάθησαν να επιβάλλουν την γραμμή τους σε εκατοντάδες χιλιάδες πλήθους και εν τέλει ποιοι άρχισαν να προκαλούν, όσους δεν την αποδέχτηκαν;), μίλησαν τέλος για φασίζουσες και δολοφονικές πρακτικές (ασχολίαστο..).

Η κατά τ’ άλλα λαλίστατη ηγεσία του ΚΚΕ, δεν εξήγησε σε κανέναν (γιατί να το κάνει άλλωστε;) για ποιο λόγο ανέλαβε να περιφρουρήσει την βουλή, μέσα στην οποία ψηφιζόταν άλλο ένα εξοντωτικό πολυνομοσχέδιο για τον λαό, με το οποίο διατράνωνε την αντίθεσή του, επιτρέποντας και διασφαλίζοντας παράλληλα την προσέλευση των βουλευτών εντός αυτής; Μέσα στα υπόλοιπα τραγελαφικά που συνέβησαν, συμπεριλαμβάνεται το γεγονός ότι όλοι οι εκπρόσωποι του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης, συμπεριλαμβανομένων των εξουσιοδοτημένων δημοσιογράφων του,  έδωσαν συγχαρητήρια στο ΚΚΕ για την τήρηση και την διασφάλιση αυτού του πολιτεύματος, κατά του οποίου, το ΚΚΕ δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για την «ανατροπή» του!!!

Όταν όμως κάποιος επιδιώκει τη ρήξη και την ανατροπή, είθισται να έχει κατά μέτωπο τον εχθρό του και στα μετόπισθεν τον σύμμαχό του. Έγινε λοιπόν σαφές, ότι ο εχθρός του ΚΚΕ ήταν οι υπόλοιποι διαδηλωτές – κατά των οποίων είχε στραμμένη τη διάταξή του, για έναν και μοναδικό λόγο. Να αποτρέψει πάση θυσία την πιθανότητα εισβολής του πλήθους στη Βουλή (πιθανότητα που ανεξάρτητα από το πόσο επιθυμητή ήταν από τον κόσμο τη δεδομένη στιγμή, δεν μπορούσε να μη ληφθεί σοβαρά υπόψη) και την διακοπή των διαδικασιών ψήφισης του πολυνομοσχεδίου. Το ΚΚΕ, ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινοβουλευτικής εξουσίας, σε αγαστή συνεργασία με όλα τα κόμματα, κλήθηκε να βγάλει το φίδι από την τρύπα και να διασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία του κράτους. Άλλωστε, η πρώτη ημέρα της απεργίας και οι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που βρέθηκαν στις διαδηλώσεις, κατέστησαν σαφή την επιχειρησιακή ανεπάρκεια των δυνάμεων καταστολής.

Παρ’ όλα αυτά, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχαν σχεδιάσει, και αυτό φάνηκε όχι μόνο από τα ψελλίσματα της Παπαρήγα την ημέρα εκείνη, αλλά και από τον τρόπο που το ίδιο το κόμμα πέταξε το νεκρό του στα σκυλιά και αρνήθηκε να αποδώσει τις πραγματικές ευθύνες (και πώς να το κάνει άλλωστε, όταν η ευθύνη βαρύνει τους συμμάχους του στην επιχείρηση αυτή, τους μπάτσους, και το ίδιο το κόμμα για την επιλογή αυτής της συνεργασίας και στάσης). Τόσο μακριά βρίσκονται όλοι αυτοί από τον πραγματικά αγωνιζόμενο κόσμο και τις επιδιώξεις του, που δεν κατάφεραν να δουν πόσο προκλητική θα ήταν η στάση τους. Γιατί όταν θέτεις τον εαυτό σου ως ανάχωμα προστασίας του υποκειμένου στο οποίο όλοι εναντιώνονται, γίνεσαι αυτόματα μέρος του, και μοιραία τοποθετείσαι στην πρώτη γραμμή του πυρός. Αναλαμβάνοντας το ρόλο της πολιτοφυλακής (σε πλήρη εξάρτηση), ανεβάζεις τον πήχη της βίας, για τον μοναδικό λόγο ότι στην πράξη όχι μόνο έχεις διαλέξει στρατόπεδο, αλλά και έχεις ήδη αναλάβει επιχειρησιακό ρόλο. Καθιστάς την σύγκρουση αναπόφευκτη και την σφοδρότητά της προκαθορισμένη. Πολύς λόγος μπορεί να γίνει για τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκειά της – με τα οποία άλλοι διαφωνούν και άλλοι συμφωνούν, ωστόσο είναι σαφές ότι όταν η σύγκρουση αφορά τόσο μεγάλα πλήθη, η εξέλιξή της είναι απρόβλεπτη. Και σε κάθε περίπτωση, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εκείνον που θέτει τους όρους και προκαλεί την σύγκρουση, εν προκειμένω, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ.

Σε θεωρητικό και συναισθηματικό επίπεδο, σε αυτήν την κρίσιμη καμπή τόσο για το κίνημα αντίστασης όσο και για την ίδια την κοινωνία, το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν μια διάσπαση του κοινωνικού ιστού των καταπιεσμένων και η δημιουργία βεντέτας μεταξύ πολιτικών και κοινωνικών χώρων, τα μέλη των οποίων (υποτίθεται τουλάχιστον) ότι μάχονται για τον ίδιο σκοπό. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα μεταξύ ιδίων ταξικών υποομάδων, δεν θα ωφελήσει κανέναν, εκτός ίσως από τους δυνάστες των ζωών μας, οι οποίοι θα τρίβουν τα χέρια τους. Δυστυχώς όμως, στην πραγματικότητα, όταν οποιοδήποτε κομμάτι (ή έστω οι ηγεσίες τους) της ευρύτερης αριστεράς, σπεύδει χωρίς δεύτερη σκέψη να δικαιώσει την στάση αυτών οι οποίοι διάλεξαν το αντίπαλο στρατόπεδο, βλέποντας το δέντρο  και όχι το δάσος, παίζουν ακριβώς το παιχνίδι της εξουσίας και η ιστορία θα τους κατατάξει στους «άλλους». Γιατί το ποτάμι οργής που έχει δημιουργηθεί, δεν είναι δυνατόν να σταματήσει, εφόσον υπάρχουν όλες εκείνες οι συνθήκες για μαζική αντίσταση, ταξική, ουσιαστική, ειλικρινή, ανιδιοτελή και αλληλέγγυα. Οποιοδήποτε εμπόδιο φανεί στον δρόμο για την ελευθερία, την ισότητα και την αξιοπρέπεια θα ξεπεραστεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αν η τελευταία απεργιακή κινητοποίηση ήταν η σημαντικότερη των τελευταίων 20 χρόνων, δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε την επόμενη για να την ξεπεράσει…

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ…

ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

ΑΛΛΟΙ ΜΕ Τ΄ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ.

(το κείμενο σε μορφή pdf)

Το Σάββατο 29/10 πραγματοποιήθηκε στο Παπουτσάδικο μία πρώτη συνάντηση ανθρώπων που ενδιαφέρονται να συμμετέχουν στην δημιουργία ομάδων αυτοοργανωμένων μαθημάτων. Στην συνάντηση αυτή, εκδηλώθηκε ενδιαφέρον για διάφορα γνωσιακά αντικείμενα, και δημιουργήθηκαν (αρχικά) κάποιες ομάδες. Οι ομάδες αυτές, όρισαν ξεχωριστές συναντήσεις για την ερχόμενη Παρασκευή 4/11, ώστε να συνδιαμορφωθεί το περιεχόμενο του κάθε μαθήματος από τους ίδιους τους συμμετέχοντες, να οριστεί το πρόγραμμα, και να οργανωθεί η επιλογή και η διαμόρφωση του χώρου του κάθε μαθήματος.

Ομάδες & Ραντεβού (για Παρασκευή 4/11)

• 17:00 – Βιτρώ / Ψηφιδωτό
• 18:00 – Σχέδιο
• 19:00 – Θέατρο
• 20:00 – Αγγλικά
• 20:30 – Αφίσα / Έντυπο – Photoshop
• 21:00 – Η/Υ & internet

Σημείωση: Επίσης, σχηματίστηκε ομάδα Ισπανικών, η οποία όμως θα ορίσει συνάντηση για την επόμενη εβδομάδα.

(Οι ώρες των ραντεβού θα τηρηθούν αυστηρά, ώστε να μπορεί όποιος/α θέλει να συμμετέχει σε πάνω από μία ομάδες).

Ταυτόχρονα, οι ομάδες έδωσαν ραντεβού για κοινή πρώτη συνέλευση το Σάββατο 5/11 στις 18:00, στην οποία θα συζητηθούν ιδέες και προτάσεις για τα ίδια τα μαθήματα αλλά και για το εγχείρημα συνολικά, καθώς επίσης θα οργανωθεί το πρόγραμμα και οι εργασίες διαμόρφωσης των χώρων. Στην συνέλευση αυτή είναι ευπρόσδεκτος/ η οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε θέλει να προτείνει κάτι καινούριο ή να συμμετέχει σε κάποια από τις ήδη σχηματισμένες ομάδες. Αυτή η συνθήκη θα ισχύει καθ’ όλη τη διάρκεια των μαθημάτων, καθώς οι ομάδες δεν θα “κλείσουν”.

Όποιος/α θέλει να συμμετέχει σε κάποια από της ομάδες και δεν μπορεί να έρθει στα καθορισμένα ραντεβού, μπορεί να ενημερώσει για τη συμμετοχή του/της μέσω του email της κατάληψης.

(το κείμενο της κατάληψης για τα αυτοοργανωμένα μαθήματα σε μορφή pdf)

  ΜΑΧΕΣ ΤΑΞΙΚΕΣ & ΟΧΙ ΕΘΝΙΚΕΣ

Έως πότε θα υποτασσόμαστε στους θεσμούς του κράτους και στα εθνικιστικά πανηγυράκια που μας έχουν επιβληθεί;

Σιχαθήκαμε τα 75 χρόνια τυφλής υπακοής, από τότε που πρώτη φορά το 1936 ο δικτάτορας Ι.Μεταξάς εφάρμοσε το θεσμό της μαθητικής παρέλασης, σύμφωνα με τα πρότυπα του οράματός του για τη δημιουργία μιας νέας ναζιστικής νεολαίας.

Αρνούμαστε να δούμε τα παιδιά μας να παρελαύνουν με στρατιωτικό βήμα. Δεν θα επιτρέψουμε την υποταγή τους στους γενίτσαρους της εξουσίας. Δεν θα επιτρέψουμε να μολυνθούν από το εθνικιστικό δηλητήριο.

Ας σταματήσει πλέον στα σχολεία το παραμύθι του πατριωτισμού, που δεν καλλιεργεί παρά τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και τον ρατσισμό, από ένα κράτος που καταστρέφει καθημερινά τις ζωές μας. Καταγγέλουμε όλους αυτούς που έστησαν πατριωτικές γιορτές πάνω στο αίμα των εργατών για να μας οδηγήσουν σε καινούργιες αιματοχυσίες.

Για την ανατροπή στο δρόμο με πορείες και όχι με παρελάσεις για εθνικές λατρείες.

(το κείμενο σε μορφή pdf)

ΚΑΛΕΣΜΑ σε μία πρώτη συνάντηση, προς όσους θέλουν να μοιραστούν γνώσεις, για την διαμόρφωση ομάδων αυτοοργανωμένων μαθημάτων. Σάββατο 29 Οκτώβρη και ώρα 18:00.

Η ΓΝΩΣΗ ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Στην σύγχρονη – δυτικού τύπου – κοινωνία, η διάδοση της «γνώσης» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το εκπαιδευτικό σύστημα και την εκάστοτε εξουσία, που αποφασίζει για τη δομή και τη λειτουργία του. Ως μια καλοστημένη κρεατομηχανή, το σύστημα αυτό αποτελεί (και αποτελούσε πάντα) ένα από τα πιο ισχυρά εξουσιαστικά εργαλεία χειραγώγησης και καταστολής του παιδικού και νεανικού νου. Αποκλειστικός σκοπός του είναι να καταπνιγεί η δημιουργικότητα, η φαντασία, η έμφυτη αμφισβήτηση, και να γαλουχηθούν πειθήνιοι και αποχαυνωμένοι μελλοντικοί ενήλικες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι απελπισμένες προσπάθειες ορισμένων δασκάλων να παρέχουν ψήγματα ανεξάρτητης γνώσης και εργαλείων κριτικής σκέψης στα παιδιά, δεν μπορούν παρά να πέσουν στο κενό, αν δεν συνοδεύονται από την προσωπική επιθυμία του καθενός/καθεμίας για αυτομόρφωση.

Ωστόσο, ενώ η πρόσβαση στην πληροφορία είναι πολύ πιο εύκολη σήμερα, η αυτομόρφωση παραμένει ένα αντικείμενο που απαιτεί προσπάθεια πέρα από ένα απλό «γκουγκλάρισμα». Σε μια εποχή που όλα γύρω μας αποτελούν ένα παζλ δεδομένων, δεν πρέπει να συγχέουμε την πληροφορία με την γνώση. Η πληροφορία ως αποσπασματικό στοιχείο, δεν μπορεί να αποτελέσει εργαλείο για κανενός είδους χρησιμότητα, αν δεν ενσωματωθεί σε μια διαδικασία συνδυαστικής, συνθετικής και αναλυτικής σκέψης και έρευνας, και συνεπώς να μετουσιωθεί σε κεκτημένο, σε γνώση. Η γνώση, έχει τη δυνατότητα να μετατρέπεται σε ένα πανίσχυρο όπλο της συνολικής κριτικής στο υπάρχον. Εκείνοι που θα καταφέρουν τελικά να το αμφισβητήσουν, δεν είναι εκείνοι που θα συγκεντρώσουν την περισσότερη γνώση, αλλά αυτοί που θα χτίσουν, μέσα από την διαδικασία απόκτησης και διάδοσής της, σχέσεις αλληλεγγύης και δράσης. Είναι αυτοί, που πρακτικά θα την διαχωρίσουν από το καθεστώς ηγεμονίας που αυτή υποτάσσεται, θα επαναδιαπραγματευτούν την αξία της, και θα την οικειοποιηθούν.

Αυτή η διαδικασία απαγκίστρωσης της γνώσης από τον εξουσιαστικό ιστό, είναι μια ευθύνη που ανήκει αποκλειστικά σε εμάς. Στον καθένα/καθεμία ξεχωριστά, αλλά και σε όλους μαζί, συλλογικά. Η ατομική αυτομόρφωση είναι απαραίτητη και η σημασία της αδιαμφισβήτητη, όμως οι αντικειμενικοί περιορισμοί του χρόνου, της πρόσβασης στην πληροφορία, της προσωπικής οπτικής γωνίας, μπορούν να παρακαμφθούν μόνο μέσω της συλλογικής διαδικασίας ανταλλαγής απόψεων και γνώσεων. Ταυτόχρονα, η ισότιμη συμμετοχή στην ανταλλαγή αυτή, μπορεί να εξασφαλίσει την ουσιαστική κατάκτηση της γνώσης – μέσω της επεξεργασίας διαφορετικών απόψεων και πρακτικών, και συνεπώς να αποτρέψει την ανώφελη διάδοση απλών πληροφοριών.

Για εμάς, η διαδικασία οικειοποίησης της γνώσης, αποτελεί μια διαδικασία απελευθέρωσης. Από την πιο μικρή «μάχη» αποδέσμευσης της γνώσης από τα σχολικά ή «εγκεκριμένα / προτεινόμενα» βιβλία, μέχρι την δημιουργία διαφορετικών δομών διάδοσής της, η διαδικασία αυτή μας δίνει τη δυνατότητα να αμφισβητούμε, να κρίνουμε, και να διαμορφώνουμε νέες προτάσεις και προοπτικές. Χτίζοντας λοιπόν σχέσεις αλληλεγγύης, ελευθερίας και ισότητας, αρνούμαστε τους ρόλους του δασκάλου και του μαθητή, και επιδιώκουμε όχι μόνο να μοιραστούμε γνώσεις που ήδη κατέχουμε, αλλά και να ανακαλύψουμε νέες, ώστε να εμπλουτίσουμε τόσο τα προσωπικά, όσο και τα συλλογικά νοητικά (και δεξιοτεχνικά) μας οπλοστάσια.

Στα μαθήματα που (αυτο)οργανώνονται στην κατάληψη Παπουτσάδικο, ο καθένας / καθεμία είναι ελεύθερος/η να μοιραστεί οποιαδήποτε γνώση ή δεξιότητα. Κινούμαστε με την γλυκιά περιέργεια που συντροφεύει τα παιδιά στα πρώτα τους βήματα, εγείρουμε την ευρηματικότητα και την φαντασία μας, κάνοντας αυτούς τους κύκλους μαθημάτων ένα παιχνίδι συνδιαμόρφωσης και μοιράσματος. Εναντία σε οτιδήποτε συνδέει τη γνώση με την εμπορευματική διαδικασία. Μακριά από ανταγωνισμούς και ειδήμονες, ευελπιστούμε να διδάξουμε και να διδαχτούμε, καθώς η σχέση μαθητή-δασκάλου για εμάς είναι αμφίδρομη.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Στα αυτοοργανωμένα μαθήματα έχουν ήδη αρχίσει να διαμορφώνονται οι εξής ομάδες:

• Ισπανικά
• Αγγλικά (βασική επικοινωνία και κατανόηση της γλώσσας)
• Αφίσα – Στήσιμο εντύπων – Photoshop
• Υπολογιστές και Ίντερνετ (για αρχάριους)

Σύντομα, ευελπιστούμε να προστεθούν και άλλες ομάδες διαφόρων αντικειμένων. Ιδέες, προτάσεις, προσθήκες, επιθυμητές…

(το κείμενο σε μορφή pdf)