Η δικαιοσύνη ως έννοια είναι από εκείνες που μαθαίναμε στο σχολείο ότι ανήκουν στις αφηρημένες, σωστά; Σωστά. Η δικαιοσύνη είναι αφηρημένη, αφαιρείται από τις ζωές μας όταν εννοείται απλώς ως η ελεγκτική εξουσία του πού εφαρμόζεται ο νόμος. Ο νόμος που ορίζεται από εκείνη την άλλη εξουσία, τη νομοθετική, που άλλο νόμο ορίζει για εμάς, άλλο για «τον εαυτό της». Και αυτή η αφαίρεση εξασφαλίζεται ότι θα συνεχίσει να ισχύει, μέσα από εκείνη την άλλη την τρίτη εξουσία, την εκτελεστική. Έτσι, ποιο είναι τελικά το δίκαιο; Νιώθει κανείς ότι ζούμε σε ένα κόσμο δίκαιο; Είναι δίκαιη η δικαιοσύνη τους;

Αυτό που είναι η δικαιοσύνη ως εξουσία, είναι ένα σύμπλεγμα σχέσεων κέρδους με υλικούς και μη υλικούς όρους, είναι ένα εγγενές εργαλείο στα χέρια του κράτους. Οι δικαστές και οι εισαγγελείς, σε αγαστή συνεργασία με αστυνομία και στρατό, θεσμούς και παρακράτος, μαφίες και εκκλησία, media και αφεντικά, παράγουν ιδεολογία, κέρδος και φυλακές. Εκφοβισμό, σωφρονισμό και απομόνωση. Κελιά πραγματικά, κουτάκια νοητά, και η ασφάλεια χαμογελά.

Κι έτσι μπορούν, με περίσσια σοβαρότητα και θράσος, να μας λένε κατάμουτρα ότι οι αποφάσεις τους βγαίνουν με στοιχεία, με αποδείξεις, με μαρτυρίες. Έτσι λένε…

Λένε για εκείνες τις μαρτυρίες μπάτσων, όπου ο ένας λέει κάτι, κάτι άλλο ψελλίζει ο άλλος, και πάρε την ετυμηγορία αμετανόητε αντιφασίστα. Γιατί όπως είπε και ο Πρόεδρος, αν οι μαρτυρίες ήταν ψεύτικες, αν βρισκόσουν κάτω από τέτοια αδικία, θα έπρεπε να είχες λουφάξει, «να ήσουν πρόβατο». Αλλά δεν είσαι, οπότε… Ένοχος. Δεν έχεις κυβερνητικές, αριστεροδεξιές πλάτες. Ένοχος. Δεν πουλάς κρατικό αντιναζισμό. Ένοχος.

Λένε για εκείνες τις μαρτυρίες κάποιων αόρατων μαρτύρων που είδαν κάποιες σκιές. Λένε για εκείνα τα στοιχεία DNA που εξετάστηκαν, αλλά δεν μπορούν να ξαναεξεταστούν γιατί δεν υπάρχουν. Και πάρε την ετυμηγορία αμετανόητη γυνή. Γιατί όπως είπε και η εισαγγελέας «τι ήθελες εσύ με αυτόν;». Δεν διάλεξες να ερωτευτείς έναν «ευυπόληπτο» πολίτη. Ένοχη. Έκανες «κακές παρέες». Ένοχη.

Λένε για εκείνα τα στοιχεία που δεν βρέθηκαν ποτέ, αλλά θα βρεθούν όταν χρειαστεί. Και να σου εμφανίζονται την κατάλληλη στιγμή και έχουν για «καπέλο» το DNA. Κι αν οι μαρτυρίες δεν ταιριάζουν στο «κουστούμι», δεν χρειάζεται να τους δοθεί βαρύτητα. Γιατί είσαι ένοχος έτσι κι αλλιώς αμετανόητε αναρχικέ.

Και η λίστα όλο και μεγαλώνει. Δεν απέδειξες ότι προσπάθησε να σε βιάσει. Ένοχη. Δεν απέδειξες ότι δεν ήθελες να σε βιάσει. Ένοχη. Δεν έχει σημασία αν δεν είχες να πληρώσεις το ρεύμα. Ένοχος. Και η λίστα μεγαλώνει επικίνδυνα. Αν δεν είσαι του σιναφιού τους, αν δεν είσαι από τα «τζάκια» τους, ένοχος. Αν είσαι Ρομά και σε πυροβολήσουν έξω από το σπίτι σου, δεν μπορεί, κάποια ενοχή θα ‘χεις κι εσύ. Κι αν είσαι μετανάστης σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ή όπως όμορφα το λένε «κέντρο φιλοξενίας», τότε δεν χρειάζεται καν το δικαστήριο. Ούτε μάρτυρες, ούτε στοιχεία. Είσαι ένοχος εξ ορισμού.

Γιατί η δικαιοσύνη τους, έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αλλιώς ζυγίζει τον κόσμο μας, αλλιώς τον δικό τους. Εκείνον τον κόσμο με τις επιχειρήσεις, το κέρδος, το χρήμα, το οργανωμένο έγκλημα, τις ΜΚΟ, τους εμπόρους σωμάτων και θανάτου, τις τράπεζες, τις κρατικές και παρακρατικές μαφίες. Γιατί αυτοί που έχουν τα μέσα, δεν είναι «μέσα», γνωστόν τοις πάσι.

Και τελικά, ποιανών η δικαιοσύνη το δίκαιο θα δικάσει;

Ο δικός μας κόσμος. Οι εργάτες, με μπλοκάκι και χωρίς, μαύροι και λευκοί, και στο χρώμα και στα χαρτιά. Όσες ψάχνουν για δουλειά, όσες δεν αντέχουν στη δουλειά. Όσοι δεν χωράν στον κόσμο τους, όσες περισσεύουν, όσοι βγάζουν καλοκαίρια και χειμώνες σε φυλακές, ψυχιατρεία και όλων των ειδών τα κελιά. Όσες ασφυκτιούν με την καθημερινότητα, όσοι συλλογικοποιούν τις αρνήσεις τους, όσοι στέκονται κόντρα σε όλους τους ατομισμούς, όσες μάχονται για να γκρεμίσουν αυτόν τον σάπιο κόσμο.

Γιατί στον δικό μας κόσμο,

εμείς στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη,

κόντρα σε ό,τι μας δικάζει.

για το σύντροφο Ν.Α.

που καταδικάστηκε σε 6 χρόνια γιατί επέλεξε να είναι αντιφασίστας και διαδήλωσε ενάντια (και) στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

για την Ηριάννα & τον Περικλή

που καταδικάστηκαν σε 13 χρόνια γιατί επέλεξαν οι κοινωνικές τους σχέσεις να μην ορίζονται από κανόνες τρομολαγνικού παροξυσμού

για τον Τάσο

που καταδικάστηκε σε 25 χρόνια γιατί στον ταξικό πόλεμο επέλεξε την πλευρά των αδικημένων και των καταπιεσμένων

για την Π.Α.

που καταδικάστηκε σε 15 χρόνια γιατί επέλεξε να αμυνθεί στην επίθεση του επίδοξου βιαστή της

για τους 8 μετανάστες της Πέτρου Ράλλη

που καταδικάστηκαν για να καλυφθεί ο εκδικητικός ξυλοδαρμός τους από τους δεσμοφύλακες μέσα στα κελιά τους, επειδή τόλμησαν να ρωτήσουν γιατί κρατούνται τόσους μήνες

για όσους & όσες δεν έχουν τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές πλάτες των των βιαστών (βλ. Ξάνθη), των φασιστών (βλ. Ρουπακιάς), των μπάτσων (βλ. Σαραλιώτης) και των κάθε λογής αφεντικών, μητροπολιτών, αρπακτικών και καραβοκύρηδων που βρίσκονται στα «σπιτάκια» τους και συνεχίζουν κανονικά τις ζωές τους