Η δύναμη που εμείς υπολογίζουμε…
Το χιπ χοπ
Η γειτονιά Ο σεβασμός Οι σχέσεις Οι άνθρωποι
Μάτια που συναντιούνται και βγάζουν φλόγες
Σφιγμένες γροθιές, δυο χέρια, δέκα μπλεγμένα δάχτυλα
Μυαλά που βάζουν λέξεις σε σειρά με ψυχή
Περιγράφοντας όσα βιώνουν
Αυτιά που ακούνε και στόματα που σέβονται και μετράνε τα επόμενα λόγια
Πλούσιες καρδιές με φτωχά λεξιλόγια
Ξαποσταίνουν σε παγκάκια σκαλισμένα με όνειρα
Συναντιούνται στο χρώμα της Δύσης
Μοιράζονται στιγμές με τσιγάρα και αντιφάσεις
και ο χρόνος λιγοστεύει..
με συντροφιά τη πιο κοινότυπη Αλήθεια που διστάζει να βγει από δαγκωμένα χείλια
και ένα απόκομμα από το ταξίδι στη χώρα του ποτέ
με παρανοϊκά όνειρα, ανακαλύπτουν νέες γλώσσες
πέφτοντας στο κενό του σήμερα
και οι λέξεις είναι πράξεις, δεν είναι μόνο λόγια
και οι πράξεις μιλάνε
άλλοτε ουρλιάζουν, άλλοτε σωπαίνουν
τη μαγική στιγμή που στέκονται πλάι
και προχωράνε μαζί…
Και τα μάτια, τα χέρια, τα μπλεγμένα δάχτυλα, οι σφιγμένες γροθιές, οι πλούσιες καρδιές
δεν λειτουργούν μόνα
μα ούτε είναι τέλεια
και ούτε βλέπουν, αγγίζουν, νιώθουν όλα το ίδιο
Αλλά.. λειτουργούμε μαζί…
Μιλάμε, εκφραζόμαστε,
διαφωνούμε συμφωνώντας και συμφωνούμε διαφωνώντας με το σκατένιο τους κόσμο
Μαζί.. συλλογικά.. αναδιοργανωμένα..
(δεν χωράμε στο κόσμο που φτιάχνουν τα αφεντικά)
χωρίς αφεντικά
με τις αντιφάσεις μας
δεν έχουμε ευαγγέλιο να προσκυνάμε..
Υποκλινόμαστε στη ζωή
δεν προσκυνάμε για κανέναν
έτσι μεγαλώσαμε στις Πλατείες
Ζώντας Thriller
σε καιρούς κρίσης με πολεμικές μηχανές εν κινήσει
και το απόκομμα από το εισιτήριο από το ταξίδι που δεν κάναμε
μένει θαμμένο σε ένα συρτάρι μαζί με την αλήθεια
που ακροβατεί στην άκρη ενός γκρεμού
με ένα αναπτήρα και ένα ημερολόγιο στα χέρια
και είναι πιο μεγάλος ο φόβος της φωτιάς στα γραπτά και τις ζωές μας
παρά η πτώση από ύψη..
Μέχρι την επόμενη φορά,
μέχρι τα σύννεφα να χαζεύουμε να γίνονται πορτοκαλί
και να σκαρώνουμε τα πιο μακρινά μας ταξίδια…