Δεν ξέρουμε τι έγινε. Μήπως του έδωσε λάθος εντύπωση; Είχε πιει; Γιατί κυκλοφορούσε μόνη της; Τι φορούσε; Πήγαινε γυρεύοντας. Γιατί δεν πήγε στην αστυνομία; Αντιστάθηκε; Πόσο αντιστάθηκε; Πού είναι τα χτυπήματα; Πήγε στο νοσοκομείο; Πόσους ερωτικούς συντρόφους είχε; Το μετάνιωσε που πήγε μαζί του και θέλει να το δικαιολογήσει. Θέλει να τον εκδικηθεί. Αφού ήταν ζευγάρι. Αφού είχαν ξανακάνει σεξ μαζί. Αφού του είπε ναι στην αρχή. Γιατί πήγε σπίτι του; Γιατί τον κάλεσε σπίτι της; Λίγες μέρες μετά, πάλι στα μπαρ τριγύρναγε. Μια χαρά τη βλέπω, αν είχε βιαστεί θα ήταν σε χειρότερη κατάσταση.
Είναι παιδί από καλή οικογένεια. Είναι καλό παιδί. Δεν είναι κανένα τέρας. Κάποια παρεξήγηση έχει γίνει. Είναι προσωπικό τους ζήτημα, δεν ανακατευόμαστε. Ας ακούσουμε και τη δική του γνώμη. Μικρός είναι, ένα λάθος έκανε. Δεν γίνεται να του καταστρέψουμε τη ζωή για μια απερισκεψία. Έτσι είναι τα αγόρια, παρορμητικά. Δεν μπόρεσε να αντισταθεί στις ορμές του. Άντρας είναι, τι να κάνει.
Δεν είναι βιασμός αυτό…
Όταν ακούς για έναν βιασμό, αν πιστεύεις ή λες οτιδήποτε από αυτά, είσαι το ίδιο ένοχος όσο κι ο βιαστής. Είσαι αυτός που ξεπλένει τον βιαστή, αυτός που τον δικαιολογεί. Αυτός που την ίδια στιγμή, το άτομο που υπέστη τον βιασμό, την στήνεις στα πέντε μέτρα, αμφισβητείς την κάθε λέξη της, αναρωτιέσαι για τις προθέσεις της, για το ποιόν της, για το παρελθόν της. Είσαι αυτός που θα την καταδικάσει αν εκείνη αντεπιτέθηκε, τραυμάτισε, σκότωσε τον επίδοξο βιαστή της. Και που την ίδια στιγμή, για τον εαυτό σου, θα διατηρείς το «δικαίωμα» να αναζητάς εκδίκηση για τους «ανώμαλους», τα «τέρατα» που φτάνουν μέχρι τα δελτία των ειδήσεων. Είσαι αυτός που τροφοδοτεί και αναπαράγει την κουλτούρα του βιασμού, αυτός που έχει ευθύ και καθημερινό όφελος από την ύπαρξή της, είσαι αυτός που επιβάλλει τη σιωπή. Είσαι αυτός που καθιστά τον βιασμό εφικτό.
Γιατί ο βιασμός δεν συμβαίνει σε κενό. Χρειάζεται τόσους και τόσους που θα κάνουν τα στραβά μάτια. Που θα πουν «δεν ξέρω, δεν είδα» όταν κάποια βρει το θάρρος να πει τι της συνέβη. Αμέτρητοι πρόθυμοι να ξεπλύνουν βιαστές νομίζοντας πως μας κοροϊδεύουν ότι κρατάνε ίσες αποστάσεις. Αλλά μάντεψε: Σ’ έναν βιασμό δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις. Δεν υπάρχουν θολές γραμμές, άτυχες στιγμές ή μοιρασμένες ευθύνες.
Και μάντεψε και τ’ άλλο: Δράκοι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια σου.
Οι βιαστές δεν είναι τέρατα, είναι άντρες καθημερινοί. Που είτε σε φωτεινά δωμάτια, είτε σε σκοτεινά σοκάκια, μας επιβάλουν αυτό που θεωρούν – και θεωρείς κι εσύ – ότι τους οφείλουμε: να είμαστε πειθήνιες, υπάκουες, εξυπηρετικές και διαθέσιμες.
Οι βιαστές είναι άντρες καθημερινοί. Είναι αυτοί που το πρωί στη δουλειά θα συζητούν ευχάριστα μαζί σου. Αυτοί που όταν παραγγέλνουν καφέ, θα χαμογελάσουν. Αυτοί που έχεις περάσει χρόνο μαζί τους, που έχουν οικογένεια, παιδιά, φίλους.
Οι βιαστές είναι άντρες καθημερινοί. Είναι πελάτες και αφεντικά, είναι γκόμενοι και «φίλοι», είναι πατεράδες, θείοι, γείτονες, περαστικοί.
Είναι οι «ομαλοί». Είναι τα «καλά» παιδιά.
Τι είναι και τι δεν είναι βιασμός, εμείς θα το ορίσουμε.
Ούτε εσύ, ούτε κανένας νόμος.
Το τι είναι και τι δεν είναι βιασμός, μόνο εμείς μπορούμε να το ορίσουμε. Αυτές που τον βιώνουμε. Αυτές που κάθε μέρα απειλούμαστε απ’ αυτόν. Αυτοί που δεν ταιριάζουμε στα αρρενωπά σας πρότυπα. Αυτά που δεν ταιριάζουμε στα δυαδικά σας πρότυπα. Αυτές που θέλεις να μας βγάλεις «τρελές».
Σε εμάς πέφτει ο λόγος. Σε εμάς και τους ανθρώπους που στέκονται δίπλα μας.
Κι αν μέχρι τώρα νόμιζες ότι σου πέφτει λόγος, ότι είναι ένα θέμα προς συζήτηση, ότι είναι ζήτημα απόψεων, «στοιχείων», «αποδείξεων», να βγάλεις το σκασμό. Γιατί αρκετά σε ανεχτήκαμε.
Δεν γελιόμαστε. Ζούμε σε έναν κόσμο που μας υποτιμά, μας εξουσιάζει και μας καταπιέζει, όλες τις μέρες, σε όλα τα μέρη, με όλους τους τρόπους. Αλλά μην γελιέστε και εσείς. Μόνο τους εαυτούς σας πείθετε. Εμείς, ξέρουμε πολύ καλά ποιους έχουμε δίπλα μας, και ποιους έχουμε απέναντί μας.
Το νου σας. Γιατί οι σιωπές τελείωσαν.-
Κατάληψη ΠΑΠΟΥΤΣΑΔΙΚΟ