Ημερήσια αρχεία: 4 Ιουλίου 2017

Το PARASITES είναι ένα αυτοοργανωμένο μουσικό εγχείρημα, με σκοπό τη δημιουργία αυτόνομης μουσικής.
Στηρίζουμε τα αυτοογρανωμένα συγκροτήματα και την D.I.Y σκηνή. Στεκόμαστε ενάντια στην μουσική βιομηχανία, καθώς δεν πιστεύουμε σε ”ευκαιρίες” που θα μας ”αναδείξουν” άλλα επικροτούμε την συλλογική προσπάθεια των συγκροτημάτων να χτίσουν την δική τους μουσική. Στηρίζουμε συνειδητά και αλληλέγγυα αυτούς που θέλουν να δημιουργήσουν ερμηνεύοντας σε γκαράζ, πλατείες και καταλήψεις.

ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ
Παίζουμε μουσική για τους δικούς μας λόγους και για τις δικές μας ανάγκες. Ενάντια σε διαφημιστικές εταιρίες και σπόνσορες, προωθούμε τις συναυλίες μας στόμα με στόμα και κυρίως στον δρόμο. Περιφρουρούμε τον χώρο μας με συντροφικότητα και αλληλεγγύη και όχι με τραμπουκισμούς και νταβατζιλίκια. Δεν υποχρεώνουμε κανέναν να πληρώσει είσοδο αλλά πιστεύουμε στην συνειδητή και ελεύθερη οικονομική συνεισφορά. Τα έσοδα δεν πάνε σε ατομικές τσέπες αλλά στην μουσική κοινότητα του PARASITES.

Σίγουρα το Parasites δεν θα φέρει την μουσική επανάσταση ενάντια στα αφεντικά της μουσικής βιομηχανίας. Ωστόσο, μπορεί ως συλλογικότητα να κάνει μικρά βήματα και να σταθεί με δυναμικότητα απέναντι τους. Αξίζει τον κόπο να στήνονται τα πάντα από εμάς.

Τη Δευτέρα, πετάξαμε στο Χαϊδάρι τρικάκια για την Ηριάννα…

Τα τρικάκια…

“Λευτεριά στην Ηριάννα”   /   “η δικαιοσύνη σας δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους” 

“εσυ θα χώριζες αν το ήθελαν μπάτσοι και δικαστές;”

“ο έρωτας σε κάποιες κόστισε μέρες και νύχτες… στην Ηριαννα 13 χρόνια φυλακή”

“Η ηριάννα δεν είναι μόνη. ούτε και η μόνη…”

“13 χρόνια φυλακή για συντροφικές,ερωτικές σχέσεις/ εμείς επιλέγουμε με ποιούς θα ζήσουμε…”

“μπάτσοι, εισαγγελείς, δημοσιογράφοι, “ευαίσθητοι” καλλιτέχνες…βρωμάτε…. όσο τα αφεντικά σας,  όσο και η δημοκρατία σας.“

Και ένα απόσπασμα από το ποίημα Διαβεβαίωση της Ασάτα Σακούρ

“…Με έχουν κλείσει μέσα οι άνομοι./Μου έχουν περάσει χειροπέδες αυτοί που μισούν./ Με φίμωσαν οι άπληστοι./ Και αν ξέρω ένα πράμα, είναι πως ένας τοίχος είναι μονάχα ένας τοίχος/ και τίποτα περισσότερο./ Μπορεί να γκρεμιστεί./Πιστεύω στη ζωή./Πιστεύω στη γέννηση./Πιστεύω στον ιδρώτα της αγάπης/ και τη φωτιά της αλήθειας…”

Και ένα απόσπασμα από το γράμμα του συντρόφου της…

“Καταδικάζοντας την Ηριάννα, καταδικάζουν το συναισθηματικό δεσμό, τη συμπάθεια, το χαμόγελο, το νοιάξιμο…”