Ο Λάμπρος, ο Μιχάλης, ο Γιάννης…
Τρία παιδιά από τις γειτονιές μας, είναι εδώ
και μαζί τους είμαστε και εμείς εδώ
Πήραμε μια ανάσα ξανά, μια ανάσα, κουράγιο και δύναμη.
Κάθε τραγούδι τους, ένα κομμάτι μας.
Κάθε κομμάτι μας ενώνεται,
σε αυτά τα 3046 δευτερόλεπτα που διαρκεί ένα ταξίδι που κάνουμε μαζί
και ας επιβιώνουμε χωριστά.
Κάθε κομμάτι ένα σφυροκόπημα σε μυαλό και καρδιά.
Από τη γειτονιά, ο Μιχάλης, ο Λάμπρος, ο Γιάννης
μας θυμίζουν στιγμές που περάσαμε μαζί..
Μαζί στην κουβέντα, μαζί στο σουλάτσο, μαζί μεγαλώνουμε, μαζεύουμε στιγμές,
όπως εκείνο το βράδυ στην ταράτσα,
στην πλατεία, στην υπόγεια διάβαση, στο Μπαρουτάδικο…
Μαζί με όσες και όσους δεν έχουν χώρο σε αυτό τον κόσμο
και γίνονται οι φωνές των καρδιών μας, που δεν έμαθες να ακούς.
Μαζί με τους νεκρούς μας, που δεν φοβήθηκαν και δεν φοβούνται..
χτυπάνε στις καρδιές μας, και ζούνε μέσα μας…
Μαζί με τα αδόκιμα πορτραίτα του κόσμου μας,
Με τις αντιφάσεις μας, παίρνουμε πίσω το χώρο μας, σπιθαμή σπιθαμή
Ποντάροντας με ρίσκο τα ρέστα μας, σε κάθε τελευταία παρτίδα
Από έθνος ορφανοί και περήφανοι
με πατρίδα το σύμπαν και την ανιδιοτέλεια
με πατρίδα, εκεί που είναι το ζόρι μόνιμα και τα μάτια που λένε την αλήθεια,
κάτι νύχτες που ο ουρανός γίνεται κόκκινος.
Περπατάμε σε ένα τεντωμένο σχοινί με σίγουρα βήματα
έχοντας δίπλα ο ένας τον άλλο, η μια την άλλή
τσουγκράμε τα ποτήρια μας, με ένα χαμόγελο στα χείλη και ένα κόμπο στο λαιμό.
Μπάσταρδοι.. νιώθουμε ακόμα ρε…
https://papoutsadiko.espivblogs.net/fanzin
