Μήπως φταίνε οι γερμανοί; Μήπως φταίνε οι εξωγήινοι;
Μήπως τελικά είναι εύκολο και βολικό να φταίνε κάποιοι, κάπου, μακριά και όχι εδώ δίπλα μας; Κι ακόμα περισσότερο, μήπως τελικά είναι και επικίνδυνο να ορίζουμε τους ίδιους εχθρούς που ορίζουν το κράτος και τα αφεντικά μας; Γιατί όταν οι ευθύνες μετατίθενται σε μέρη απρόσιτα και πρόσωπα αόριστα, είναι πολύ εύκολο να βουλιάζουμε σε απραξία ή να πράττουμε ανώφελα. Κι αυτό μόνο επικίνδυνο μπορεί να είναι για εμάς και βολικό για όλους όσους μας εκμεταλλεύονται.
Αυτή η τακτική δεν είναι καινούριο κόλπο. Αν θα χρειαζόταν να περιγράψουμε με μια λέξη αυτά τα πέντε χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης στην ελλάδα, αυτή θα ήταν η λέξη αποπροσανατολισμός. Κι αυτό, γιατί όλα αυτά τα χρόνια παρουσιάζονταν στην δημόσια σφαίρα ένα σωρό ψευτοδιλήμματα και θεωρίες, που ποτέ δεν σχετίζονταν με τις δικές μας ανάγκες και δεν είχαν να κάνουν άμεσα με την καθημερινότητά μας. Το «ευρώ ή δραχμή», το «εντός ή εκτός της ευρωπαϊκής ένωσης», ακόμα και το ότι «το χρέος είναι η αιτία της κρίσης», είχαν, έχουν και θα έχουν έναν και μόνο στόχο. Την μετουσίωση της υποτίμησης της ζωής μας σε «αναγκαίο κακό» και την αποδοχή του ως τέτοιο από εμάς τους ίδιους. Ο πετσοκομμένος μας μισθός και τα «δεν βγαίνουμε» του αφεντικού, η εντατικοποίηση της δουλειάς, τα ανύπαρκτα ένσημα, οι μισο-κρατικά / μισοϊδιωτικά οργανωμένες νέες σχέσεις εργασίας (voucher κ.ά.), η εσωτερίκευση της ανεργίας ως προσωπική αποτυχία, αποτελούν μια πραγματικότητα που θα έπρεπε να ντυθεί με τον μανδύα κάποιου ψευτοδιλήμματος ή ιδεολογήματος, για να μην βιωθεί ως αυτό που είναι. Την όλο και πιο ακραία υποτίμησή μας για να αυξηθούν τα κέρδη των αφεντικών.
Έτσι λοιπόν και τους τελευταίους μήνες, το επιχείρημα που χρησιμοποιείται για να αιτιολογήσει την εκ νέου υποτίμησή μας είναι πως οι κακοί γερμανοί μας πιέζουνε και πως αυτοί θα φταίνε για όλα τα δεινά που θα ακολουθήσουν. Κάτι που ούτε τυχαίο είναι, ούτε καινούριο. Αυτό το ιδεολόγημα το έχουν χρησιμοποιήσει όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, δεξιές και αριστερές. Γιατί ακόμη κι αν οι λόγοι για την υποτίμηση μεταμφιέζονται σε «αναγκαίο κακό», δεν αρκεί. Η μετακύληση των ευθυνών σε άλλους (σήμερα το γερμανικό κράτος και η Μέρκελ, καναδυό χρόνια νωρίτερα το ΔΝΤ, κλπ. ) και ο ορισμός τους ως κοινός μας εχθρός, είναι απαραίτητα στοιχεία του αποπροσανατολισμού.
Έτσι γεννιούνται οι «εθνικές ενότητες» και τα πλασματικά «κοινά συμφέροντα» που θάβουν τους υπαρκτούς ταξικούς διαχωρισμούς. Θέση που μας βάζει πλάι με τα αφεντικά μας, που εξισώνει τα συμφέροντά μας με όσους μας εκμεταλλεύονται. Θέση που πάντα στις δύσκολες στιγμές του ο ελληνικότατος καπιταλισμός και οι πολιτικές του «βιτρίνες» θα αναπαράγει. Το να δούμε ποια είναι η θέση μας και ποιους πραγματικά έχουμε απέναντί μας, θα μας κάνει να καταλάβουμε πως ο πόλεμος είναι παγκόσμιος και ταξικός και ο εχθρός είναι εδώ και όχι κάπου αλλού. Και αυτός είναι το κάθε μικρό και μεγάλο αφεντικό. Κι αν δεν το καταλάβουμε, όλη αυτή η εθνική ενότητα θα πέσει πάνω στα κεφάλια μας.