Zoύμε σε εκείνο το σημείο στο χάρτη, που από νότο και από ανατολή, ο πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ. Στη Συρία, στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη. Ένας πόλεμος διεξάγεται και οι βόμβες δεν πέφτουν μόνες τους. Είναι η “πολιτισμένη” ευρώπη (μαζί και το ελληνικό κράτος) που τις ρίχνει.
Και δεν φτάνει αυτό. Ο πόλεμος συνεχίζεται στα σύνορα της ευρώπης. Στον Έβρο, στο Αιγαίο, στην Αδριατική, στην Ιβηρική, στη Μεσόγειο. Φράχτες, όπλα, οθόνες, πένες, μικροαστικές ιδεολογίες, σημαδεύουν όσους και όσες θέλουν να μπουν στην ευρώπη – φρούριο. Και θέλουν να μπουν, για να σωθούν από τον πόλεμο που γίνεται στα μέρη τους. Αλλά ένας άλλος πόλεμος, τους περιμένει στις θάλασσες της μεσογείου. Από στρατούς, συνοριοφύλακες, frontex, λιμενικό, δουλέμπορους. Και οι δολοφονίες στη Μεσόγειο, μετατρέπονται σε “μεταναστευτικό πρόβλημα”. Αλλά κανείς δεν μιλά, για το πραγματικό πρόβλημα. Τους πολέμους και τη φτώχεια.
Και στα μέρη μας, οι τηλεοράσεις, οι δημοσιογράφοι, οι ρατσιστές, οι οπαδοί του “τάξη και ασφάλεια”, χέρι χέρι με το ελληνικό κράτος, μιλούν και ξερνούν ρατσιστική χολή και τα αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους. Ή ακόμα στην ευαίσθητη – ροζ αριστερή εκδοχή, μιλούν για ανθρωπιστική πλευρά και τα αφεντικά ξανά, τρίβουν τα χέρια τους. Και γεμίζουν τσέπες και ανοίγουν οι δουλειές (της μετακίνησης, των στρατοπέδων συγκέντρωσης – ή κέντρων “φιλοξενίας”, των οικονομικών πακέτων από την εε). Και εμείς, δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα:
Οι πρόσφυγες & οι μετανάστες είναι ταξικά μας αδέρφια. Μαζί δουλεύουμε, ζούμε μαζί…