… Τα χαρακτηριστικά της φάσης γνωστά:
ανοιχτά mics, dj’s, spray στη τσάντα, λούπες- μπάσα που τραντάζουν τη ψυχή
και μια περίσσια δόση τσαμπουκά και σεβασμού. που απαιτεί ο δρόμος.
Βλέπετε δε ζητάμε άδεια για να κάνουμε εκδηλώσεις,
θεωρούμε ότι ο κόσμος , οι δρόμοι, οι πλατείες μας ανήκουν,
δεν έχουμε καταστατικά δεν ενημερώνουμε τα «στρουμφάκια» ,
ούτε τους φιλήσυχους πολίτες για να περάσουμε καλά.
Περνάμε καλά όταν τους χαλάμε τη συνταγή των πόλεων νεκροταφείων που έχουμε εγκλωβιστεί.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε αγώνες άλλων κοινωνικών ομάδων ενάντια στις αδικίες που τους επιβάλλονται.
Κοιτάμε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο τους υπόλοιπους εγκλωβισμένους στα γκέτο της Γαλλίας,
τους εξεγερμένους της Τυνησίας, και τα αλάνια των δυτικών προαστίων της Αθήνας .
Επί της ουσίας ψάχνουμε να βρούμε τη μαγιά για να αλλάξουμε την ιστορία
χρησιμοποιώντας τη μουσική σαν όχημα.
Φυσικά δε χρειάζεται μόνο μουσική αλλά είναι μια αρχή,
ας δούμε ποιοι είμαστε, ας δούμε που πάμε κι ας προετοιμαζόμαστε για τα καλύτερα.
ΥΓ Αν η μισή μας καρδιά είναι εδω…
η άλλη μιση χτυπά δυνατα στους εξεγερμένους δρόμους της Τουρκίας…
(απο το blog του υπόγειου ήχου)