Ένας χρόνος περίπου, μετά τις πολλά υποσχόμενες “εθνοσωτήριες” επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιούνη του 2012 και η επέλαση της βαρβαρότητας είναι ήδη εδώ:
Η εκτόξευση των ποσοστών ανεργίας, η διαρκής πτώση των μισθών, η επισφάλεια των νέων εργασιακών καθεστώτων, οι τραγικές συνθήκες εργασίας, περιγράφουν κατ’ ελάχιστο το μέγεθος της οικονομικής εξαθλίωσης.
Η ένταση του κοινωνικού εκφασισμού, αιτία κι απόρροια της υλικής, πνευματικής και συναισθηματικής φτώχειας που διαρκώς κορυφώνεται, συγκροτεί το υπόβαθρο πάνω στο οποίο χαράσσονται νέες πολιτικές και στρατηγικές του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος της επικυριαρχίας του κεφαλαίου.
Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, δέχεται για ακόμα μία φορά το μένος του κτήνους.
Από τη μία το κράτος – η συγκυβέρνηση εθνικής σωτηρίας – και οι θιασώτες του, από την άλλη η πλειοψηφία μιας κοινωνίας που οδηγείται στην εξαθλίωση και αναζητά τους τρόπους συλλογικής αυτόνομης αντίστασης.
Απέναντι στη βαρβαρότητα, την επέλαση της οποίας ζούμε καθημερινά…
Να δούμε καθαρά, χωρίς φόβο κι αυταπάτες, τον πόλεμο που έχει ήδη κηρυχτεί…
Να αυτοοργανωθούμε στους χώρους εργασίας μας οριζόντια, μακριά από τις διαμεσολαβητικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες…
Να αντισταθούμε στις γειτονιές, στα σχολεία, στους τόπους της καθημερινότητάς μας, ενισχύοντας σχέσεις ισότητας, αλληλεγγύης και συντροφικότητας…
Να δημιουργήσουμε τις δικές μας υποδομές που θα λειτουργήσουν ως συλλογικές εστίες κοινωνικής “αντεπίθεσης”…
Να φανταστούμε και να επινοήσουμε νέους τόπους και τρόπους για να δώσουμε ζωή στις σχέσεις και τις επιθυμίες μας…
Η επιθυμία μας για τη ζωή δεν καταστέλλεται…