Η αποσύνθεση της κοινωνίας και το κλίμα φόβου που επιβάλλει η οικονομική κρίση δεν αρκούν για να μείνουμε σιωπηλοί και απαθείς. Φτιάχνουμε εικόνες του νέου κόσμου που ονειρευόμαστε και δρώντας συλλογικά, δημιουργούμε δομές και σχέσεις που χρησιμεύουν σαν εργαλεία για τον αγώνα μας για ελευθερία, αλληλεγγύη, ισότητα και αξιοπρέπεια. Ο αγώνας αυτός διεξάγεται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα και η οργή των εκμεταλλευόμενων απέναντι στους δυνάστες τους γίνεται δημιουργική δύναμη και οργανωμένη αντίσταση για να αντιμετωπίσει την επελαύνουσα βαρβαρότητα.
Το κράτος και τα αφεντικά όμως, δεν θα παρακολουθούσαν την πιθανή κατάρρευσή τους με σταυρωμένα τα χέρια. Μπροστά στον κίνδυνο της κοινωνικής έκρηξης, αναβάθμισαν τις παραδοσιακές μεθόδους καταστολής, εδραιώνοντας ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης και ανέσυραν τις πιο επαίσχυντες εφεδρείες του, τους φασίστες, όπως έκαναν κάθε φορά που απειλούνταν. Από την μεσοπολεμική Ιταλία του Μουσολίνι, την Γερμανία του Χίτλερ, την Ισπανία του Φράνκο, αλλά και την Ελλάδα του Μεταξά και μετέπειτα των Συνταγματαρχών, ο φασισμός άφησε αναμνήσεις που θα πίστευε κανείς πως θα δημιουργούσαν και τις ανάλογες συνειδήσεις και θα καθιστούσαν κάθε προσπάθεια αναβίωσης αδύνατη. Πόλεμοι, ολοκαυτώματα, εκτελέσεις, πραξικοπήματα, βασανισμοί, εξορίες στα ξερονήσια και κοινωνικός κανιβαλισμός υποστηριζόμενος από ρατσιστικά ιδεολογήματα περί «ανώτερων φυλών» και μίσους για τον «αδύναμο», τον «ξένο», τον «διαφορετικό». Ένα συνονθύλευμα προκατάληψης, άγνοιας, συντηρητισμού και συμφέροντος, μαζί με περίσσιο φόβο, σύγχυση και – για αρκετούς – καταπιεσμένα από το παρελθόν φασιστικά αντανακλαστικά.
Οι γειτονιές μας, οι δυτικές συνοικίες, έχουν συνδέσει την ιστορία τους με την αντίσταση απέναντι στους φασίστες. Πιο ειδικά στο Χαϊδάρι, η προκρούστεια λογική, που θέλει τους πάντες προσαρμοσμένους σε αποδεκτά καλούπια (καταγωγής, φύλου, κανονικότητας, κλπ), πέθανε αιώνες πριν στο Δαφνί, μαζί με τον Προκρούστη. Η ίδια η πόλη, δημιουργήθηκε από μια μικρή κοινότητα μεταναστών από τη Χίο, που ήρθαν να δουλέψουν στο Δρομοκαΐτειο, επεκτάθηκε χωροταξικά από αλλεπάλληλα κύματα προσφύγων και εμπλουτίστηκε πληθυσμιακά από Πελοποννήσιους εργάτες των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά. Η πολυπολιτισμικότητα και η αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων (το Χαϊδάρι έχει τα δύο μεγαλύτερα ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας), είναι μια κοινωνική σύνθεση που όπλισε τους Χαϊδαριώτες ενάντια στο φασισμό διαχρονικά. Με το Μπλοκ15 και τον Βοτανικό Κήπο, όπου οι αγωνιστές εκτελούνταν από τους ναζί, με τους εκατοντάδες εξόριστους και βασανισθέντες από τη Χούντα, το Χαϊδάρι είναι τόπος, που η συλλογική μνήμη δεν έχει επιτρέψει μέχρι σήμερα στους θαυμαστές των ναζί και των ντόπιων συνεργατών τους (τάγματα ασφάλειας, χίτες, και λοιπά φασισταριά και γερμανοτσολιάδες) να εκδηλώσουν οργανωμένα το φασιστικό και ρατσιστικό τους μίσος.
Ωστόσο, είναι τέτοια η συστηματική και ενορχηστρωμένη προώθησή τους με όλα τα μέσα που διαθέτει στα χέρια της η κυρίαρχη τάξη, που δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό σε κανέναν αγωνιζόμενο άνθρωπο. Η άλλοτε γραφική και περιθωριοποιημένη Χρυσή Αυγή, μία νεοναζιστική-παρακρατική οργάνωση τραμπούκων μαχαιροβγαλτών, έχει γίνει ο κύριος μοχλός εκφασισμού της κοινωνίας και όχι μόνο έχει πλέον επίσημη εκπροσώπηση στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αλλά και ορίζει την πολιτική ατζέντα (π.χ. νόμος για την ιθαγένεια, καταστολή καταλήψεων και απεργιακών συγκεντρώσεων, κλπ). Κράτος και παρακράτος σε αγαστή συνεργασία – όπως το επιβάλλει η πολυεπίπεδη σχέση τους, βρίσκονται σε εγρήγορση και εντείνουν τις πρακτικές τους, για να αποτρέψουν ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης ορισμένο πλέον από τους από κάτω, που θα θέσει σε κίνδυνο την κυριαρχία και τους συνδαιτυμόνες της.
Για να φτάσουμε στο σημείο να μην ξενίζει ο λόγος των φασιστών και να μην προκαλούν αποτροπιασμό οι πρακτικές τους, χρειάστηκαν δεκαετίες αλλοίωσης συνειδήσεων, καλλιέργειας του ατομικισμού, του μικροαστισμού, της αποξένωσης και διάλυσης του κοινωνικού ιστού, με τα ΜΜΕ να έχουν τον πρώτο λόγο στην διαμόρφωση των νέων ηθών και της επίπλαστης εικόνας ευμάρειας που χώραγε μπόλικη «εθνική υπερηφάνεια». Από την άλλη, το σύστημα εκπαίδευσης, η εκκλησία, η δικαιοσύνη, ο στρατός, το πολιτικό σύστημα εν γένει, σαν θεσμοί και φορείς ιδεολογιών, είχαν ανοίξει το δρόμο ώστε ο φασιστικός λόγος να αποκτήσει ακροατήριο με μικρές αντιστάσεις. Η υιοθέτηση κοινών συνθημάτων και πρακτικών με τους φασίστες της Χ.Α. από κάθε εκφραστή του συστήματος, είναι χαρακτηριστική της ολοφάνερης πλέον συμπόρευσης κράτους και παρακράτους (επιχείρηση-πογκρόμ «ξένιος Δίας», στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανιστήρια και δημόσια διαπόμπευση κρατουμένων).
Έτσι, μέρος των χαμηλότερων στρωμάτων, αυτών δηλαδή που καλούνται να πληρώσουν την κρίση, έφτασε να πιστεύει πως για τη μιζέρια του, για τις αμέτρητες απάτες, τα σκάνδαλα, τα μνημόνια και την εξαθλίωσή του φταίνε οι μετανάστες. Εν μέσω των εμετικών κραυγών των φασιστών για «ανθρώπινα σκουπίδια», ξέχασαν τους προγόνους τους που και αυτοί έγιναν κάποτε πρόσφυγες και μετανάστες (όπως γίνονται και σήμερα χιλιάδες νέοι άνεργοι). Ξέχασαν πως η ανάπτυξη που τους εξασφάλιζε το νεοελληνικό τους όνειρο, βασιζόταν στην εργασιακή εκμετάλλευση ανθρώπων εξαθλιωμένων και εκδιωγμένων από την χώρα τους εξαιτίας των πολέμων που με τις ψήφους τους συνυπέγραψαν. Ξεχνούν, ότι ο φασισμός έρχεται πρώτα για τους «άλλους» και μετά για όλους. Εκμεταλλεύεται την απαισιοδοξία, την ανασφάλεια, την φρίκη που βιώνουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας και αναβαθμίζει μέρα με την μέρα το μίσος για κάθε τι το διαφορετικό. Χρώμα, φυλή, θρησκεία, σεξουαλικότητα, πολιτικές πεποιθήσεις, καλλιτεχνικές αναζητήσεις, κάθε είδους ελευθερία, όλα μπαίνουν στο στόχαστρο. Πατάει στον κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, εκμεταλλεύεται την έλλειψη αλληλεγγύης, την απουσία ή τη διαστρέβλωση της ιστορικής μνήμης, και σκαρφίζεται κάθε είδους διαχωρισμό (έλληνες-ξένοι, άσπροι- μαύροι, χριστιανοί-μουσουλμάνοι ή άθεοι, πατριώτες- προδότες) για να καλύψει τον πραγματικό, τον ταξικό διαχωρισμό.
Καθόλου τυχαία, το πιο πρόσφορο έδαφος για τη διάχυση των ιδεών τους, οι φασίστες το βρήκαν στην άλλη – την επίσημη – ασπίδα του καθεστώτος, τα σώματα ασφάλειας. Ένα μεγάλο κομμάτι τους, φαίνεται να στηρίζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τους νοσταλγούς των Ες Ες, ενώ παράλληλα η αστική δικαιοσύνη φροντίζει να νομιμοποιεί ουσιαστικά την όποια πράξη τους ξεφεύγει από τα πλαίσια της δικής της νομιμότητας. Στην ίδια κατεύθυνση, τα ΜΜΕ τα καταφέρνουν περίφημα υποκρινόμενα τον αποτροπιασμό τους για το φαινόμενο, ενώ στην πραγματικότητα επιχειρούν το ξέπλυμα των φασιστών, παρουσιάζοντας την δράση τους αλλά και την ίδια τους την ύπαρξη, σαν απόρροια της δράσης και ύπαρξης των κινημάτων αντίστασης στον νέο ολοκληρωτισμό. Με την περίφημη θεωρία του πολέμου των δύο άκρων την οποία ενστερνίζονται ακόμα και οι μετριοπαθείς όλων των αποχρώσεων, επιχειρείται η εξίσωση των κοινωνικών αγώνων με τα ρατσιστικά πογκρόμ, του συστήματος με τους καταπιεσμένους, της αντιβίας-αυτοάμυνας των αντιστεκόμενων με τα μαχαιρώματα μεταναστών, του μίσους των φασιστών με την αλληλεγγύη. Όσο λοιπόν και αν προσποιούνται τους «αντισυστημικούς», η αλήθεια είναι πως αποτελούν το μακρύ χέρι του συστήματος εκμετάλλευσης. Την σιδερένια πυγμή, που παρεμβαίνει όπου το κράτος δεν αρκεί, για να επιβάλει την «τάξη και ασφάλεια» του καπιταλισμού προκειμένου τα αφεντικά να συνεχίσουν να απολαμβάνουν κέρδη.
Καθίσταται έτσι σαφές, πως ο αγώνας ενάντια στον φασισμό, είναι μέρος του ευρύτερου αγώνα ενάντια στο σύστημα που τον γέννα και τον ανατρέφει στα χρόνια της ευημερίας, για να τον εξαπολύσει όταν βρίσκεται σε κρίση. Απαιτεί επαγρύπνηση και διαρκή και διαχρονική δράση σε όλα τα πεδία που λειτουργούν αναχαιτιστικά. Στο δρόμο, με τη φυσική μας παρουσία, για να μην αφήνουμε χώρο στις φασιστικές συμμορίες και κάθε λογής φασιστικές συμπεριφορές. Με τη σύγκρουση αλλά και την αποδόμηση του πολιτικού λόγου και των επιχειρημάτων των φασιστών (όσο αυτός ο οχετός είναι πολιτικός λόγος). Με αντιπληροφόρηση και προπαγάνδιση του ταξικού (και όχι του εθνικού, φυλετικού ή άλλου) πολέμου στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στις γειτονιές και σε κάθε πεδίο κοινωνικής παρέμβασης. Με αντιδομές (συνελεύσεις γειτονιών, κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, καταλήψεις, στέκια, κ.ά.) που θα πραγματώσουν την οριστική ρήξη με τους μηχανισμούς καταπίεσης του συστήματος, τον απεγκλωβισμό απ’ την ανάθεση, την αντιπροσώπευση και τον κοινοβουλευτισμό, και με την έμπρακτη αλληλεγγύη στους φτωχοποιημένους και αποκλεισμένους του κόσμου των αφεντικών.
ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΧΑΪΔΑΡΙ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
κατάληψη Παπουτσάδικο