Η εποχή που διανύουμε είναι ενδιαφέρουσα, αν μη τι άλλο. Όχι δεν κάνουμε πλάκα, ούτε έχουμε όρεξη για αστειάκια, αυτά μας τελειώνουν μαζί με όλα εκείνα που θεωρούσαμε δεδομένα ως τώρα. Αυτό το τώρα που βιώνουμε κάθε μέρα. Στη δουλειά, στην ουρά του ΟΑΕΔ, στο σχολείο, στο δρόμο, στα πρόσωπα των φίλων, στα νοσοκομεία, στις γαμημένες τις τράπεζες περιμένοντας τη σύνταξη. Είναι η εποχή της υποτίμησης της ζωής μας.
Και όσο την υποτίμηση της ζωής μας την περνάμε στο ντούκου, τόσο ανοίγει η όρεξη των αφεντικών…
Έτσι άρχισαν να ακουμπάνε και τα βασικά. Όπως το ρεύμα. Και τσουπ, πάρε διακοπές ρεύματος στα σπίτια που δεν πληρώνουν. Στα σπίτια μας, στους χώρους μας. Ούτε στις βίλες τους, ούτε στα εργοστάσια και τα πολυκαταστήματά τους. Λες και το ρεύμα είναι το φόρεμα ή το αυτοκίνητο, που αγόρασες με δόσεις και στο παίρνει πίσω η τράπεζα. Λες και δεν το έχεις πληρώσει ήδη όταν με τους φόρους σου χτίζονταν τα εργοστάσια της ΔΕΗ, ή όταν μετατράπηκε η πόλη σου σε λιγνιτωρυχείο.
Για να μην πολυλογούμε όμως για τα αυτονόητα, το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό.
Είναι ανάγκη και μάλιστα βασική για κάθε σπίτι, είτε έχει, είτε δεν έχει να πληρώσει τον λογαριασμό. Και όσες φορές και να γίνεται διακοπή ρεύματος στα κτίρια που ζούμε, «εμείς» που φτιάχνουμε αυτόν τον κόσμο με τα χέρια και τα μυαλά μας, θα βρίσκουμε τους τρόπους να λύνουμε τα προβλήματά μας, συλλογικά και αυτοοργανωμένα, στις γειτονιές μας, στις κοινότητες μας.
Να επανασυνδέουμε και να συνεχίζουμε … κόντρα στο καιρό…
Για την ιστορία, την Τρίτη 9 Οκτωβρίου το πρωί, ένα συνεργείο της ΔΕΔΗΕ (αντί της ΔΕΗ) έρχεται στο Παπουτσάδικο και μέσα σε χρόνο 5 λεπτών το πολύ, έχει ολοκληρώσει την διακοπή ηλεκτροδότησης του κατειλημμένου κτιρίου (για δεύτερη φορά). Ήρθαν σε έναν χώρο που δίνει ανάσα στη γειτονιά. Σε έναν απελευθερωμένο κοινωνικό χώρο που αυτοοργανωμένα άτομα και συλλογικότητες καλύπτουν τις ανάγκες τους. Σε ένα χώρο που γίνονται μαθήματα και εργαστήρια, εκδηλώσεις, συζητήσεις, χαριστικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες.