Στήνουμε τις δικές μας γιορτές ενάντια στο φόβο και τον ατομικισμό
Επικοινωνία : katalipsipapoutsadiko@espiv.net
Πληροφορίες πρόσβασης στην κατάληψη:
Κατάληψη Παπουτσάδικο (Δαβάκη 20 Χαϊδάρι)
Παρασκευή 21 Νοέμβρη στις 9μμ.
ΠΡΟΒΟΛΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Για την εκούσια δουλεία.
Το 16ο αιώνα, ο Etienne de la Boetie θέτει με την «Πραγματεία περί εθελοδουλείας» ένα ερώτημα: είμαστε εξαναγκασμένοι να υπακούμε στους τυράννους; Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να εγκαταλείπει τόσο εύκολα το φυσικό του δικαίωμα για Ελευθερία; Το 2009, ο Jean-François Brient κυκλοφορεί το «Περί της σύγχρονης δουλείας», ντοκιμαντέρ βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του (2007). Ο κεντρικός σκοπός αυτού του φιλμ είναι να αποκαλύψει τη συνθήκη του σημερινού ανθρώπου ως σύγχρονου δούλου μέσα στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού εμπορευματικού συστήματος, καθώς και να παρουσιάσει τις διάφορες μορφές περιπλοκής που αποκρύπτουν τη δουλική του αυτή συνθήκη. Επηρεασμένο από τον ντε λα Μποεσί, αλλά και από τους Ντεμπόρ, Διογένη και Μαρξ, το έργο στέκεται κριτικά απέναντι στη θέση που κρατάει η κοινωνία απέναντι στην υποδούλωσή της, αφού τη θεωρεί συνένοχη με την παθητική στάση που διατηρεί απέναντι σε αυτή. Ωστόσο αναγνωρίζει τις διάφορες πτυχές από τις οποίες προέρχεται αυτή η υποδούλωση με κυρίαρχα στοιχεία πέρα από την κλασσική θεώρηση της εργασίας ως τέτοια, τη διαστρέβλωση της γλώσσας, το χώρο του θεάματος και την εμπορευματοποίηση όλων των αγαθών και των σχέσεων.
Η ομάδα Πολιτικού Θεάτρου του Καταπιεσμένου αρτοφρό ετοιμάζει φέτος ανοιχτές συναντήσεις για να μοιραστεί τις θεματικές του Καταπιεσμένου. Με επίκεντρο τις σημερινές συνθήκες αναπαραγωγής της Καταπίεσης μέσω της εκδούλευσης της καθημερινότητας, το ερώτημα είναι: τι είναι πραγματικό; Ποιό είναι το σημείο της «εκούσιας» δουλείας, ποιές οι αντιστάσεις μας; Την Παρασκευή, θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ, θα γίνει παρουσίαση/κάλεσμα του Θεάτρου του Καταπιεσμένου και θα ακολουθήσει συζήτηση.
Επικοινωνία : katalipsipapoutsadiko@espiv.net
Πληροφορίες πρόσβασης στην κατάληψη:
Κατάληψη Παπουτσάδικο (Δαβάκη 20 Χαϊδάρι)
Τα κορίτσια της βροχής τον καιρό της Χούντας ήταν μόλις είκοσι χρονών. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χωρίς να προδώσουν τα ιδανικά τους. Πάλεψαν ισάξια δίπλα στους άντρες εκείνης της εποχής που αγωνίζονταν για τη δημοκρατία.
Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες. Είναι ακόμη πολύ νέες, ενεργές και εξακολουθούν να πιστεύουν στον αγώνα που έκαναν. Είναι γυναίκες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα που ακόμα και σήμερα τις δένει μια δυνατή φιλία.
Τις χαρακτηρίζει η ίδια περηφάνια, με τις Γυναίκες της Αντίστασης, το ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Επικοινωνία : katalipsipapoutsadiko@espiv.net
Πληροφορίες πρόσβασης στην κατάληψη:
Κατάληψη Παπουτσάδικο (Δαβάκη 20 Χαϊδάρι)
Τον Μάρτη του 2011, το “Παπουτσάδικο” πέρασε από την εγκατάλειψη στην κατάληψη. Μια πράξη που ήταν συνειδητή επιλογή και για εμάς που καταλάβαμε το κτίριο και για όσους και όσες στήριξαν αυτή την κίνηση. Πράξη ενάντια στον ατομικισμό και την απομόνωση, ενάντια στην καπήλευση του δημόσιου χώρου (είτε από εργοστασιάρχες, είτε από δημοτικούς άρχοντες), ενάντια στην ιεραρχία και το πατρονάρισμα των θεσμών, ενάντια στους αποκλεισμούς από δημόσια και κοινωνικά αγαθά.
Τρεισήμισι χρόνια μετά, το “Παπουτσάδικο” δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα, ούτε να επιχειρηματολογήσει και να απαριθμήσει το τι έχει κάνει για να υπερασπιστεί τον εαυτό και την ύπαρξή του. Αυτό το κάνουν οι ίδιες οι πράξεις, οι θέσεις και η παρουσία του αυτά τα χρόνια στο Χαϊδάρι. Οι κάτοικοι αυτής της πόλης ξέρουν πολύ καλά ποιοι είμαστε, τι λέμε και τι κάνουμε. Μας ξέρουν από παιδιά, μας βλέπουν στο δρόμο με τις φάτσες και τα ονόματά μας να υπερασπιζόμαστε αυτά που πιστεύουμε. Έρχονται στο “Παπουτσάδικο” για να συμμετέχουν ή να παρακολουθήσουν δραστηριότητες και πολιτικές εκδηλώσεις, μας πιάνουν την κουβέντα στο δρόμο και τις γειτονιές μας. Και αυτοί, οι γείτονές μας, οι Χαϊδαριώτες που συναντάμε μέσα και έξω από τον χώρο μας, όλοι αυτοί που με επιλογή μας έχουμε χτίσει σχέσεις σεβασμού και εμπιστοσύνης, αυτοί είναι και οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να μας “ζητάν τα ρέστα”. Όχι οι θεσμοί και οι νόμοι τους, ούτε οι εργοστασιάρχες και τα αφεντικά. Με αυτούς, κινούμαστε σε αντίθετο ρεύμα.
Γιατί όταν οι δήμοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να παραχωρούν “νόμιμα” τους δημόσιους χώρους σε επιχειρηματίες – είτε ιδιώτες, είτε ΜΚΟ & ΚΟΙΝΣΕΠ – συχνά με δημόσια χρηματοδότηση και χορηγίες, αυτό που εμείς επιλέγουμε να κάνουμε είναι να ανακαταλάβουμε “παράνομα” με τα δικά μας μέσα (υλικά, σωματικά, ψυχικά, πολιτικά) τον δημόσιο χώρο. Όταν οι εργοστασιάρχες και τα αφεντικά “νόμιμα” μας εκμεταλλεύονται και με τα κέρδη αυτής της εκμετάλλευσης καθορίζουν κι από πάνω το τι είναι δημόσιο αγαθό και τι όχι (ακόμα και από χωροταξική σκοπιά / βλέπε στρατόπεδο Χαϊδαρίου, αεροδρόμιο Ελληνικού, “Παπουτσάδικο”, κλπ), αυτό που εμείς επιλέγουμε να κάνουμε είναι “παράνομα” να πάρουμε πίσω αυτά που έχουμε κερδίσει με τον ιδρώτα μας. Όταν η ΔΕΗ “νόμιμα” δολοφονεί ανθρώπους και το παρουσιάζει σαν παράπλευρες απώλειες και στατιστικά νούμερα, όταν “νόμιμα” μας χρεώνει την ίδια μας την επιβίωση (τη στιγμή που κάνει σκόντο σε κάθε λογής εκμεταλλευτές), αυτό που εμείς επιλέγουμε να κάνουμε είναι να παίρνουμε ρεύμα από το δίκτυο “παράνομα”. Όταν λοιπόν τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά θυσιάζονται “νόμιμα” στο βωμό του κέρδους και της εκμετάλλευσης, εμείς συνειδητά επιλέγουμε να είμαστε “παράνομοι”. Γιατί τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά (το ρεύμα, το νερό, ο δημόσιος χώρος, κλπ), όλα εκείνα δηλαδή που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την επιβίωση, δεν δεχόμαστε να γίνονται αντικείμενα κέρδους και πεδία επιχειρηματικής δραστηριότητας.
το “Παπουτσάδικο” εδώ και δύο χρόνια δέχεται κατ’ επανάληψη την επίθεση (και) της ΔΕΗ, με τουλάχιστον δέκα διακοπές ρεύματος. Αυτοί λένε ότι το κάνουν γιατί είμαστε “παράνομοι”, γιατί δέχονται “καταγγελίες”, γιατί “είναι ζήτημα επικινδυνότητας” και “θέλουν να μας προστατέψουν” από ατυχήματα. Εμείς λέμε ότι συνειδητά είμαστε “παράνομοι”, έχουμε επίγνωση των ρουφιάνων και των συσχετισμών τους και η ίδια η ΔΕΗ μας έχει αναγκάσει να παίρνουμε ρεύμα με επικίνδυνους τρόπους, όπως το έχει κάνει και το κάνει καθημερινά σε χιλιάδες ανθρώπους. Λέμε όμως και το εξής. Μπορεί αυτοί να έχουν περισσότερα μέσα, να έχουν γραφειοκράτες, θεσμούς και ρουφιάνους στο οπλοστάσιό τους, μπορεί να προσπαθούν να μας βάζουν εμπόδια στη λειτουργία της κατάληψης, μπορεί ακόμα να νομίζουν ότι θα κουραστούμε και θα παραιτηθούμε, δεν έχουν όμως υπολογίσει καλά. Γιατί τα εμπόδια δεν μας πτοούν, τα συναντάμε σε όλη μας τη ζωή, σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας, ατομικά και συλλογικά και έχουμε μάθει να τα υπερνικάμε. Με επιμονή και υπομονή, με συλλογική δουλειά και εφευρετικότητα.
Κι επειδή κινούμαστε σε αντίθετο ρεύμα, ίσως ακόμα να μην έχουν καταλάβει ποιοι είμαστε τελικά “εμείς”. Για να καταλάβουν λοιπόν, είμαστε εργάτες – ανειδίκευτοι ή μη, είμαστε όλοι όσοι βρεθήκαμε στις συναυλίες, στις συζητήσεις, στις προβολές, στις πολιτικές εκδηλώσεις, στις συλλογικές κουζίνες, στις μικροφωνικές, στις πορείες και σε όλα όσα διοργάνωσε το “Παπουτσάδικο”. Είμαστε αυτοί που ζούμε σε αυτές εδώ τις γειτονιές, είμαστε ο κοινωνικός περίγυρος αυτών των ανθρώπων, οι φίλοι και οι οικογένειες τους, οι πολιτικοί τους σύντροφοι και οι ομάδες, τα στέκια και οι καταλήψεις που έχουμε συμπράξει με το “Παπουτσάδικο”. Είμαστε ο “Υπόγειος Ήχος” (hip hop συλλογικότητα), η “αρτοφρό” (ομάδα θεάτρου), το “Αυτοοργανωμένο Εγχείρημα Ενασχόλησης με το Σώμα” (γυμναστική, χορός, ακροβατικά, κ.ά.) και όλες οι ομάδες που υπήρξαν κάποια στιγμή στο “Παπουτσάδικο”. Είμαστε “παράνομοι” και καταληψίες. Και όλοι εμείς είμαστε αυτοί που από επιλογή στεκόμαστε απέναντι σε θεσμούς, νόμους, εργοστασιάρχες, αφεντικά και τους ρουφιάνους και τους μπράβους τους!
(το κείμενο σε pdf εδώ )
Το live οικονομικής ενίσχυσης για κάλυψη ιατρικών εξόδων που αναβλήθηκε την προηγούμενη Παρασκευή λόγω καιρού, θα γίνει το Σάββατο 8 Νοέμβρη στις 20:30.
Εδώ και ένα μήνα περίπου διεξάγεται σε όλο το ευρωπαϊκό έδαφος υπό τις εντολές της ΕΕ, μια στρατιωτικού τύπου επιχείρηση με τον ευφάνταστο τίτλο “Mos Maiorum” -“τα ήθη των προγόνων μας”- που αφορά στη “διαχείριση των μεταναστευτικών ροών” και τη θωράκιση της Ευρώπης-Φρούριο. Πρόκειται για μια επιχείρηση που επεκτείνει σε όλο το μήκος και πλάτος του ευρωπαϊκού εδάφους τη φιλοσοφία του στρατοπέδου συγκέντρωσης, τον πυρήνα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού: ρατσισμός, καταστολή, φόβος, στρατιωτικοποίηση του εδάφους, εγκλεισμός και περιθωριοποίηση για τους “από κάτω”.
Τον Αύγουστο του 2013, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Αμυγδαλέζας, σε έναν από τους χώρους που φυλακίζονται οι μετανάστες μετά από αντίστοιχου “ήθους” επιχειρήσεις (Ξένιος Δίας, Θησέας κ.α.), εκεί όπου κρατούνται για 18 και πλέον μήνες χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα αδίκημα παρά μόνο το ότι βρίσκονται “χωρίς χαρτιά” σε ελληνικό έδαφος, εκεί που η καθημερινότητα καθορίζεται από τις ορέξεις των δεσμοφυλάκων και των βασανιστών, οι μετανάστες εξεγείρονται: βάζουν φωτιά στα κοντέινερ, επιτίθενται στους δεσμώτες τους, ενώ δέκα από αυτούς βρίσκουν προσωρινά το δρόμο της ελευθερίας, έξω από αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «ελληνικό Γκουαντάναμο». Τις επόμενες μέρες 65 μετανάστες σύρονται σιδεροδέσμιοι, χτυπημένοι και ξυπόλητοι στα δικαστήρια χωρίς καν την παρουσία δικηγόρου ή μεταφραστή.
Στις 3 Νοέμβρη δικάζονται με βαριά κακουργήματα ως υπαίτιοι της εξέγερσης. Δικάζονται για την αυτονόητη αντίσταση στη σύγχρονη δουλεία, την ταπείνωση και την εκμετάλλευση.
Η αλληλεγγύη στους μετανάστες δεν είναι “ανθρωπιστικό καθήκον”. Είναι η αναγνώριση της κοινής μας μοίρας, είναι προϋπόθεση ενός αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, την επιταχυνόμενη βία της καπιταλιστικής μηχανής, το σκοτάδι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ 2013
(ΔΙΚΗ 3 ΝΟΕΜΒΡΗ, πρωτοδικείο Δέγλερη)
Αγρός (πάρκο Τρίτση, Ίλιον)
Θερσίτης ( Ίλιον)
Antifascist Action (Περιστέρι)
Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι)
Σινιάλο (Αιγάλεω)
μπλόκο στην εξουσία (Νίκαια)
Ρεσάλτο (Κερατσίνι)
Πρωτοβουλία Αναρχικών Περάματος