παλιές δημοσιεύσεις
Η συναυλία που οργανώθηκε στις 8 Ιουλίου στoν χώρο του Πολυτεχνείου, από τον κινηματικό σταθμό 98 fm ,με σκοπό αφενός την οικονομική ενίσχυση του σταθμού και αφετέρου την οικονομική ενίσχυση των συλληφθέντων της απεργίας 28-29 Ιουνίου, πνίγηκε στα δακρυγόνα και οδήγησε στην σύλληψη και προφυλάκιση ενός ατόμου.
Αργά το βράδυ, και ενώ η συναυλία ήταν σε εξέλιξη, κάποιοι επιλέγουν να επιτεθούν στην διμοιρία των ΜΑΤ που βρίσκεται επί της Μπουμπουλίνας. Αυτό είναι αρκετό για κινηθούν τα γρανάζια του κατασταλτικού μηχανισμού ενάντια σε μια αυτοοργανωμένη συναυλία και του κόσμου που συμμετείχε σε αυτήν. Οι μπάτσοι κατεβαίνουν την Τοσίτσα ρίχνοντας χημικά και κρότου λάμψης με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ασφυκτική ατμόσφαιρα στο χώρο της συναυλίας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και ενώ κάποιος κόσμος επιλέγει να φύγει, μια διμοιρία που βρισκόταν σε παρακείμενο στενάκι της Μπουμπουλίνας, απομονώνει και επιτίθεται με βία στον Χ.Κ. ο οποίος απομακρύνονταν εκείνη την ώρα από το Πολυτεχνείο.
Κάπου εδώ τελειώνει το πολιτιστικό κομμάτι και αρχίζει ο «πολιτισμός των μπάτσων».
Ο Χ.Κ. ξυλοκοπείται άγρια από τα ΜΑΤ και μεταφέρεται ημιλιπόθυμος και αιμόφυρτος στην κλούβα όπου λαμβάνει και άλλες «φιλικές» περιποιήσεις από τα ένστολα καθίκια. Μεταφέρεται στην ΓΑΔΑ, αλλά και εκεί δεν φαίνεται να ανησυχεί κανείς για την κατάσταση της υγείας του, ακόμα και όταν πέφτει λιπόθυμος. Το πρωί μεταφέρεται στα δικαστήρια για να περάσει από εισαγγελέα, παρόλο που ζητά συνέχεια να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Τελικά ,του απαγγέλλονται κατηγορίες για δυο κακουργήματα (κατοχή, χρήση εκρηκτικών υλών) και δυο πλημμελήματα (διαταραχή κοινής ειρήνης, εξύβριση) και μεταφέρεται στον νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται για μια εβδομάδα, αφού όπως διαπιστώνεται από τους γιατρούς τα τραύματά του είναι πολύ σοβαρά (κάταγμα στο μέσο κρανίο, εννέα ράμματα στο κεφάλι, κάταγμα στον αγκώνα και την ωμοπλάτη, εξάρθρωση γονάτου, δέκα ράμματα στο πόδι και πολλαπλά και μεγάλης έντασης χτυπήματα από γκλομπ στα πλευρά και την πλάτη, τα οποία του προκάλεσαν νεφρική ανεπάρκεια). Εκεί, στο δωμάτιο νοσηλείας όπου βρίσκεται φρουρούμενος γίνεται και το «θεάρεστο» έργο της ανακριτικής διαδικασίας. Ουσιαστικά η ανακρίτρια, βασιζόμενη στην «αδιαμφισβήτητη» μαρτυρία ενός από τους βασανιστές του, του κάνει γνωστή την άμεση προφυλάκισή του.
Η δικαιοσύνη, χέρι-χέρι με τις δυνάμεις καταστολής, τον μεταγάγουν στο νοσοκομείο των φυλακών του Κορυδαλλού και μετά από μία εβδομάδα, στα μαύρα κελιά της «δημοκρατίας» τους, όπου βρίσκεται προφυλακισμένος μέχρι και σήμερα. Οι εντολές της κυριαρχίας προς τις δυνάμεις καταστολής είναι ξεκάθαρες, και εφαρμόζονται με το απαιτούμενο μένος, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που αφορούν το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που δεν αναπαράγει την μιζέρια της κρίσης τους και αντιστέκεται με προτάσεις για έναν άλλο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης. Εκείνους που επιλέγουν να αυτοοργανωθούν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ Χ.Κ.
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
(το κείμενο σε μορφή pdf)
Κείμενο που μοιράστηκε στην αντιφασιστική πορεία της Παρασκευής (30/9) στο Αιγάλεω, και συνυπογράφεται από 7 συλλογικότητες της δυτικής Αθήνας
(το κείμενο σε μορφή pdf)
ΑΦΙΣΑ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στους δρόμους τους Χαϊδαρίου
Έχουν βαλθεί να μας πείσουν τα «αφεντικά της πόλης», ο δήμαρχος, τα δημοτικά συμβούλια, χέρι-χέρι με τους εμπόρους, τον ΑΣΔΑ, τους καταστηματάρχες και την τοπική μαφία, ότι θα υποβαθμιστεί η περιοχή, επειδή έχει τεθεί θέμα «ο ΟΚΑΝΑ στο ΑΤΤΙΚΟ».
Και όταν λένε υποβάθμιση οι «ιδιοκτήτες», εννοούν πως θα πέσει η αξία της περιοχής. Αυτό είναι το πρόβλημα τους. Το οικόπεδο, η αντικειμενική αξία.
Και κάνουν σάκο του μποξ, τους τοξικοεξαρτημένους. Να μην έρθουν εδώ. Λένε. Θα υποβαθμίσουν τη περιοχή. Ως «άλλα» σκουπίδια της πόλης τους λένε.
Ξεχνούν ότι το Χαϊδάρι ζει χρόνια τώρα με το Δρομοκαΐτειο και το Δαφνί. Ξεχνούν ότι στο Δαφνί υπάρχει μονάδα απεξάρτησης. Ξεχνούν ότι στο Χαϊδάρι οι «τρελλοί» και οι «άρρωστοι», ζουν χρόνια εδώ, αρμονικά, ως κομμάτι της κοινωνίας. Και ότι η πρέζα δεν θα έρθει με τον ΟΚΑΝΑ. Είναι ήδη εδώ.
Ξερνούν ρατσισμό, απέναντι στον «πάτο της κοινωνίας», τους τοξικοεξαρτημένους.
Ας ξεράσουμε και εμείς πάνω στο φόβο, που επιβάλλουν…