papoutsadiko

-Sonderkommando
-Get Rid Of
-Les Βίαιες
-Τα Σούκο
-Κατράμι

Σεξιστικές, ομοφοβικές, γενικά εξουσιαστικές συμπεριφορές δε θα γίνουν ανεκτές, για οποιοδήποτε περιστατικό απευθυνθείτε στο μπαρ.

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την πολιτική τοποθέτηση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους τέσσερις προφυλακισμένους συντρόφους Φώτη Δ., Ιάσονα Ρ., Λάμπρο Β. και Παναγιώτη Β.

Στις 14/11/21 οι σύντροφοι Φώτης Δ. και Ιάσονας Ρ. εμβολίστηκαν εν κινήσει από όχημα χωρίς διακριτικά και στην συνέχεια οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ. Εκεί, τα ένστολα σκουπίδια της ΕΛΑΣ προέβησαν σε υποχρεωτική λήψη αποτυπωμάτων και δείγματος DNA, με σκοπό τη σύνδεση τους με την επίθεση που δέχθηκε η τροχαία Πειραιά το ίδιο βράδυ. Με διαδικασία μισής μέρας εισέβαλλαν στα σπίτια τους φροντίζοντας να κατασκευάσουν ενοχοποιητικά στοιχεία, στήνοντας έτσι ένα σαθρό κατηγορητήριο εις βάρος τους. Ταυτόχρονα τα ΜΜΕ επιδόθηκαν στον συνήθη άθλιο ρόλο τους, μιλώντας για σπίτια παρασκευαστήρια βομβών και εκρηκτικών υλών, σε μια προσπάθεια κανονικοποίησης του νέου ποινικού κώδικα στην κοινή γνώμη (αναβάθμιση κατοχής και χρήσης μολότοφ σε βαθμό κακουργήματος), ο οποίος αξίζει να σημειωθεί ότι τέθηκε σε ισχύ μια μέρα πριν τη σύλληψη τους. Η, για πολλοστή φορά, μιντιακή κατασκευή ενόχων, ενίσχυσε κοινωνικά τον λόγο της εισαγγελίας και δημιούργησε το κατάλληλο έδαφος για την προφυλάκιση των δύο συντρόφων μας, οι οποίοι εδώ και 11 μήνες βρίσκονται αιχμάλωτοι στα κολαστήρια Κορυδαλλού και Αυλώνα.
Με την ημερομηνία της δίκης να μην έχει οριστεί και την δικογραφία να παραμένει ανοικτή, η ανακρίτρια είχε τα περιθώρια να εμπλέξει κι άλλα άτομα. Έτσι, το πρωί της Τρίτης 20/9, έπειτα από δίωξη που άσκησε η ίδια, μπάτσοι της κρατικής μπουκάρουν με συνοδεία εισαγγελέα στο σπίτι των συντρόφων Παναγιώτη Β. και Λάμπρου Β. Οι σύντροφοι συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στη ΓΑΔΑ, όπου για αρκετές ώρες δεν ήταν γνωστοί οι λόγοι της κράτησής τους και δεν τους δινόταν το δικαίωμα επικοινωνίας με τους δικηγόρους και τα κοντινά τους πρόσωπα. Την επόμενη μέρα πέρασαν από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο στην Ευελπίδων για παραβίαση του νόμου περί όπλων και μετέπειτα αφέθηκαν ελεύθεροι.

Στις 26/9 οι σύντροφοι πέρασαν πρώτη φορά από την ανακρίτρια Πειραιά για την υπόθεση της επίθεσης στην τροχαία Πειραιά, όπου πήραν αναβολή για τις 6/10. Εκεί έγιναν για εμάς φανερές οι προθέσεις της ανακρίτριας καθώς και το μένος και η προκατάληψη της, αφού επιδίωξε να τους ανακρίνει χωρίς να έχει δώσει τη δικογραφία στους δύο συνηγόρους. Με εριστική και ειρωνική στάση μάλιστα δεν ξεχνά να υπενθυμίσει την εξουσία που κατέχει, απειλώντας πως μπορεί να βγάλει ένταλμα σύλληψης εκείνη τη στιγμή και να τους προφυλακίσει. Στις 6/10 κατατέθηκε από τους συνηγόρους υπεράσπισης αίτημα εξαίρεσης με σκοπό την αντικατάσταση της ανακρίτριας. Παρότι η διαδικασία εξέτασης του αιτήματος συνηθίζεται να λαμβάνει χώρα μία με δύο μέρες αργότερα, στην προκειμένη απορρίφθηκε έπειτα από την απόφαση του δικαστικού συμβουλίου που συστάθηκε την ίδια στιγμή, λόγω των συνεχών πιέσεων της ανακρίτριας να κινηθεί πολύ γρήγορα η διαδικασία ώστε να προφυλακιστούν οι σύντροφοί μας που φαίνεται να ήταν ο κύριος στόχος της. Οι μεθοδεύσεις που χρησιμοποιεί ο κρατικός μηχανισμός προκειμένου να καταστείλει με οποιονδήποτε τρόπο και μέσα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας δεν είναι πρωτοφανείς. Αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά πόσο σάπιο είναι το σινάφι τους, καθώς δικαστικό συμβούλιο και εισαγγελέας σε άγαστη συνεργασία κουκουλώνουν μια σειρά παρατυπιών της ίδιας, όπως ερωτήσεις ανακριτικού χαρακτήρα σε αίτημα αναβολής αλλά και την εχθρική στάση που τήρησε απέναντι στη δικηγόρο. Αργά το βράδυ με πάτημα τις συντροφικές και προσωπικές σχέσεις με τους προφυλακισμένους συντρόφους Φώτη Δ. και Ιάσονα Ρ. αλλά και χρησιμοποιώντας το ανήκουστο και γελοίο επιχείρημα πως οι συντροφοι μας κρυβόντουσαν για 11 μηνες, τους προφυλακίζει και το επόμενο πρωί οδηγούνται στις φυλακές Κορυδαλλού. Βέβαια δικαιολογούμε την «κυρία» ανακρίτρια γιατί μάλλον οι μπάτσοι της κρατικής ξέχασαν να την ενημερώσουν μετά από τις καθημερινές παρακολουθήσεις των τουλάχιστον πέντε τελευταίων μηνών στους χώρους εργασίας τους και στο σπίτι τους.

Οι προφυλακίσεις ατόμων, παρότι έρχονται σε αντίθεση με τις υποτιθέμενες βασικές αρχές του ίδιου του αστικού “δικαίου” τους, στερώντας την ελευθερία χωρίς καν “απόδειξη” ενοχής, χρησιμοποιούνται κατά κόρον εναντίον αγωνιστών και αγωνιστριών. Ειδικά δε όταν τα στοιχεία της υπόθεσης, υπαρκτά ή κατασκευασμένα, κάνουν πιθανή την αθώωση των κατηγορουμένων, τιμωρώντας σαδιστικά την ίδια την επιλογή των ανθρώπων να αγωνίζονται. Αποτελούν το πρώτο στάδιο εφαρμογής του καθεστώτος εξαίρεσης σε διωκόμενους και διωκόμενες για πολιτικούς λόγους, είτε ως διαρκής απειλή για κάποιο επίπεδο κατηγοριών και πάνω, είτε ως σχεδόν αυτονόητο συμπλήρωμα των διώξεων με 187Α. Το κράτος προσπαθεί να καλύψει την εξοντωτική αυτή ποινική μεταχείριση ενόχων και αθώων λόγω του υποτιθέμενου φόβου φυγοδικίας και του κινδύνου που διατρέχει το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο μέχρι να διεξαχθεί η δίκη. Επιχειρήματα που δεν στέκουν στην πραγματικότητα, καθώς υπονοείται έτσι ότι η φυγοδικία και η διαβίωση σε καθεστώς παρανομίας είναι μια εύκολη επιλογή, που μπορεί να πάρει ο καθένας και η καθεμία μας για να αποφύγει την εκάστοτε κρατική σκευωρία. Όσο για τον κίνδυνο που διατρέχει το κοινωνικό σύνολο, είναι τουλάχιστον γελοίο να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα ενάντια σε άτομα που κατηγορούνται για πολιτικές δράσεις, που στοχεύουν κρατικούς θεσμούς και υπηρεσίες.

Μία ακόμη πλευρά της παρούσας δίωξης, που καταδεικνύει τις τακτικές που χρησιμοποιεί η κυριαρχία για να τσακίσει αυτούς και αυτές που συνεχίζουν να αντιστέκονται, αφορά την για ακόμη μία φορά ποινικοποίηση συντροφικών και φιλικών σχέσεων, καθώς είναι ρητώς ομολογημένο και από την ανακρίτρια ότι δεν προκύπτουν άλλα στοιχεία πλην των σχέσεων των Π. Β. και Λ. Β. με τους ήδη προφυλακισθέντες για την ίδια υπόθεση Φ. Δ. και Ι. Ρ. Φυσικά, η τακτική αυτή δεν είναι πρωτοφανής. Η υπόθεση του συντρόφου Βαγγέλη Σταθόπουλου είναι ενδεικτική για το πόσο εύκολα και ηθελημένα ποινικοποιούνται οι συντροφικές σχέσεις, καθώς η επιλογή του να σταθεί δίπλα στον τραυματία σύντροφο Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη στάθηκε ο λόγος να καταδικαστεί σε 19 χρόνια, χωρίς κανένα άλλο στοιχείο και παρά τις μαρτυρίες που τον τοποθετούν σε άλλο σημείο από αυτό της ληστείας. Ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα είναι η υπόθεση του πλέον αποφυλακισμένου Πάνου Καλαϊτζή, ο οποίος παρέμεινε έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού για έξι μήνες, με μόνο στοιχείο την φιλοξενία του τότε άρρωστου συντρόφου Θάνου Χατζηαγγέλλου, με τον οποίον συνεργάζονται και επαγγελματικά.

Η σκοπιμότητα αυτής της αθλιότητας από πλευράς κράτους είναι προφανής. Η απόπειρα απομόνωσης συντρόφων και συντροφισσών στοχεύει στην φυσική και ηθική εξόντωσή τους. Η φωνή των δικαστηρίων σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ηχεί ξεκάθαρα στα αυτιά μας: όποιος τολμάει να δείχνει την αλληλεγγύη του σε αγωνιστ(ρι)ές, είναι εχθρός του κράτους. Η ίδια η απλή συσχέτιση με οποιονδήποτε τρόπο με τον κόσμο του αγώνα, είναι ποινικώς κολάσιμη.
Είναι σαφές πως τα τελευταία χρόνια, το κράτος θωρακίζεται νομικά και κατασταλτικά, ώστε να καταφέρει να διαχειριστεί τις πιθανές κοινωνικές αντιδράσεις λόγω των απανωτών κρίσεων (οικονομική, υγειονομική, ενεργειακή, πολεμική). Ανέκαθεν γνωρίζαμε άλλωστε οτι η αστική δικαιοσύνη είναι ταξική και αποτελεί ένα εργαλείο στα χέρια του κράτους απέναντι στους καταπιεσμένους που αγωνίζονται. Ειδικά η τωρινή κυβέρνηση έχει πάρει σαφή επιλογή να διαχειρίζεται κάθε κοινωνικό ζήτημα με καταστολή. Από τις εκκενώσεις πολιτικών και στεγαστικών καταλήψεων και την νομοθέτηση ειδικού σώματος αστυνομίας για τα πανεπιστήμια, το οποίο δεν έχει καταφέρει ακόμη να επιτελέσει τον σκοπό του λόγω των αντιδράσεων, στον στρατό κατοχής που έχει στρατοπεδεύσει μόνιμα στα Εξάρχεια για να επιβάλλει την ανάπλαση του Λόφου Στρέφη και την κατασκευή του μετρό και την επιβολή, με γκλοπ και αύρες, του νόμου περιορισμού των διαδηλώσεων, το κράτος έχει προσλάβει πλέον τόσους μπάτσους που έχει καταλήξει να στέλνει ομάδες ΔΙΑΣ και ΔΡΑΣΗ σε πυρκαγιές.
Όπως είναι φυσικό, η επίθεση που εξαπολύει το κράτος ευρύτερα στην κοινωνία, εξειδικεύεται στα αγωνιζόμενα κομμάτια της, και ακόμη περισσότερο στον αναρχικό χώρο, με ένταση των διώξεων, κατασκευή κατηγορητηρίων, άνοιγμα υποθέσεων-ομπρέλες ώστε να εμπλέκουν πλήθος συντρόφων και συντροφισσών κατά το δοκούν. Ταυτόχρονα αυστηροποιούν την ποινική μεταχείρισή τους, στοχεύοντας αφενός στην τρομοκράτηση και αφετέρου στην φυσική εξόντωσή τους.

Ανέκαθεν η αναρχική ταυτότητα (και κάθε ταυτότητα που πάει κόντρα στην κανονικότητα τους) ήταν στο στόχαστρο κράτους και κεφαλαίου, με το κράτος και τα αφεντικά να τρομάζουν στη σκέψη ότι υπάρχουν ακόμα αγωνιστές και αγωνίστριες οι οποίοι/ες αντιτίθενται στα σχέδια τους, με πολύμορφους αγώνες από τις δράσεις αλληλεγγύης (συλλογικές κουζίνες, δίκτυα αλληλοβοήθειας), τον συνδικαλισμό βάσης, το τσάκισμα των φασιστικών και παρακρατικών ομάδων, τις πολιτικές και στεγαστικές καταλήψεις, μέχρι τις επιθέσεις κάθε είδους σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους (μπάτσους, τράπεζες, τμήματα κλπ). Ήμασταν και θα είμαστε εδώ για άλλα τόσα χρόνια να βάζουμε τα σώματα μας σαν οδόφραγμα στα σχέδια τους, να προτάσσουμε την αλληλεγγύη μας στους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου και να χτίζουμε συντροφικές και φιλικές σχέσεις μέσα από τους αγώνες μας.

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΌΦΟΥΣ ΜΑΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ