Τρίτη 17 Οκτώβρη – 20:30 στο Παπουτσάδικο
Προβολή ταινίας “basketball diaries”
Νew York – Δεκαετία 90 –
Ένας πιτσιρικάς που «μιλάει» στη «πορτοκαλί μπάλα» σε τσιμέντα και τερέν.
Γύρω του παίζουν “διάφορα”, από αναβολικά μέχρι πρέζα.
Πειραματισμός, ρομαντισμός, περιέργεια, αλητεία, εξάρτηση
και ένας καινούριος “θαυμαστός” κόσμος ανοίγει τις πύλες του.
Παράδεισός και Κόλαση .
Κάθε μέρα.
Κόλαση και Παράδεισος.
Στους δρόμους της πόλης το παιχνίδι συνεχίζει
χωρίς τζάμπολ και επαναφορά.
Στο κοινωνικό βουρκο, που στιγματίζει, λυπάται και περιθωριοποιεί
μέχρι να έρθει η πτώση
Ένας αγώνας επιβίωσης, χωρίς νικητή..
Καλή δύναμη σε όλους και σε όλες μας…
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του ποιητή Jim Caroll
και αποτελεί την αυτοβιογραφία του.
ακολουθεί το ποίημα “Cops” του Jim Caroll
Cops
(1969) I notice that cops are often tense
Often awkward people
in getting off buses cops don’t wait
for the green light to indicate the door is open
leaving them pounding on it
and disturbing my nod
cops lack imagination.
who that carries a gun so close to his thigh
possesses imagination?
how can cops
with their awkwardness
and feeble imagination
even begin to think of themselves as good sex partners?
you would laugh
at a cop in bed.
cops are paranoid
they jitter as they walk
they don’t breathe air easily
realizing my basic freedom
I breathe the air quire easily
as I walk to places where I see less cops.
Some people seem to like cops
I, for one, do not dig these mother fuckers.