Για την αντιφασιστική παρέμβαση του Σαββάτου 9/6, στο Χαϊδάρι
Ξεκινήσαμε με αφισοκόλληση σε κεντρικούς δρόμους, συγκεκριμένα με αφετηρία την περιοχή του προφήτη Ηλία και περνώντας από Αγωνιστών Στρατοπέδου, Δαβάκη και Καραϊσκάκη, καταλήξαμε στην πλατεία Ηρώων. Εκεί κρεμάστηκε πανό, στήθηκε μικροφωνική, διαβάστηκε το κείμενο και μοιράστηκε στον κόσμο που περνούσε από το σημείο. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης γράφτηκαν αντιφασιστικά συνθήματα σε τοίχους. Συνεχίζουμε…
[…]
Ο φασισμός έρχεται στην αρχή για τους «άλλους», μετά για όλους…
Η τρικυμία ξεβράζει όλα τα σκουπίδια στην ακτή και τότε μόνο γίνεται ξεκάθαρο πόσο βρώμικη ήταν η θάλασσα. Ο λόγος περί φασισμού, ως ύστατη επιλογή ενός συστήματος σε αδιέξοδη κρίση και πανικό, μπροστά στην ανάγκη να πατήσει επί πτωμάτων για να διασφαλίσει την αναπαραγωγή του.
Αν σε αρκετούς φαίνεται αδιανόητο πώς σε μια χώρα με χιλιάδες θύματα από το ναζισμό του ’40, οι νοσταλγοί του Χίτλερ αποκτούν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και νομιμοποίηση, πολλοί είναι επίσης αυτοί που αγνοούν το τι πραγματικά συμβαίνει. Αγνοούν ότι ένα «κόμμα» ξεκάθαρα αυτό-προσδιορισμένο ως ναζιστικό, με ύμνους στο επίσημο περιοδικό του για τον Χίτλερ και το Ρούντολφ Ες, με σβάστικες και ναζιστικούς χαιρετισμούς, αποτελούμενο από συμμορίες επανδρωμένες με ανθρώπους της νύχτας και μαφιόζους-μαχαιροβγάλτες, δομημένο με στρατιωτικό σχηματισμό και πειθαρχία, εν έτει 2012 αποκτά αστική νομιμοποίηση. Τείνουμε να ξεχάσουμε έτσι απλά ότι στην περιοχή μας λειτουργούσε το μπλοκ 15, ο θάλαμος όπου κρατούνταν οι μελλοθάνατοι αγωνιστές της αντίστασης, εκεί από όπου οι Εβραίοι μεταφέρονταν κατά χιλιάδες στο Άουσβιτς. Τείνουμε να ξεχάσουμε έτσι απλά τη μεταφορά στο μπλοκ 15 των 60 μελλοθάνατων από τη Ριτσώνα, ή την εκτέλεση των 200 αγωνιστών για αντίποινα την πρωτομαγιά του ’44, ή την εκτέλεση των 59 στο Διομήδειο κήπο, το Σεπτέμβρη του ‘44. Τείνουμε να ξεχάσουμε το μπλόκο της Κοκκινιάς τον Αύγουστο του ’44, όταν οι Γερμανοί κατακτητές μαζί με Έλληνες ταγματασφαλίτες, εκτελούσαν όσους αναγνώριζαν ως κομμουνιστές. Και γιατί όμως να πρέπει να τα θυμηθούμε; Τι σχέση μπορεί να έχουν εκείνες οι εποχές με το σήμερα; Πέρα από τις ναζιστικές κτηνωδίες του ‘40, τι σημαίνει η άνοδος του φασισμού σήμερα;
Οι φασιστικές συμμορίες δεν είναι τίποτα άλλο από το παρακράτος που έχει οργανωθεί από την κρατική εξουσία. Γιατί «εκεί που δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Εκεί που η ιδεολογία του εθνικισμού δε θα καταφέρνει πια να μας διχάσει σε ντόπιους και μετανάστες, θα «μιλάνε» τα ρόπαλα των φασιστών. Εκεί που οι εργοδότες δε θα μπορούν να σπάσουν τις απεργίες των εργαζομένων, θα επεμβαίνουν οι φουσκωτοί μπράβοι. Εκεί που η αστυνομία δε θα θέλει να χτυπήσει στο ψαχνό, θα βγαίνουν τα μαχαίρια της χρυσής αυγής. Εν ολίγοις, ο ρόλος των φασιστών σε περίοδο κρίσης του συστήματος θα είναι αυτός της ράβδου: θα είναι αυτοί που θα καταστείλουν οποιαδήποτε ριζοσπαστικοποίηση κομματιών της κοινωνίας, αυτοί που θα τσακίζουν εν τη γενέσει τους τις κοινωνικές αντιστάσεις που μοιραία θα πυκνώνουν, ενάντια στην επέλαση του ολοκληρωτισμού και της εξαθλίωσης που μας ετοιμάζουν. Θα είναι αυτοί που θα «μεριμνούν» έτσι ώστε το καζάνι που βράζει να μην εκραγεί, αλλά μέσα του να πνιγούμε όλοι όσοι περισσεύουμε.
Και είμαστε όλο και περισσότεροι. Κι αν αρχικά, προκειμένου να μεγαλώσει, ο φασισμός πατάει πάνω σε ρατσιστικά/εθνικιστικά αντανακλαστικά μιας φοβισμένης (και φοβικής) κοινωνίας, σίγουρα δεν περιορίζεται μόνο εκεί: ο φασισμός στην αρχή έρχεται για τους «άλλους», μετά για όλους. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι καταρχήν αγώνας ενάντια στο φόβο.
Κι αν ξεμπερδέψουμε με τις φασιστικές συμμορίες, όλα θα είναι καλά; Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Ο φασισμός δεν περιορίζεται μόνο στην οργανωμένη δράση των παρακρατικών, αλλά δυστυχώς διαχέεται σαν αντιδραστική ιδεολογία σε –μικρότερα ή μεγαλύτερα- κομμάτια της κοινωνίας. Η διαδικασία του κοινωνικού εκφασισμού είναι πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων και όσων τα συμφέροντα εκφράζονται μέσω αυτών, βιομηχάνων, τραπεζιτών, επιχειρηματιών. Έτσι λοιπόν, μέσω των ΜΜΕ προωθείται καθημερινά ένας πόλεμος συμφερόντων μεταξύ των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων: δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον ιδιωτικών, άνεργοι εναντίον εργαζομένων, ντόπιοι εναντίον μεταναστών, φτωχοί εναντίον εξαθλιωμένων. Το κακό είναι ότι η παραπάνω λογική υιοθετείται από κομμάτια της κοινωνίας: «για το ότι οι άνεργοι δεν έχουν δουλειά, φταίνε οι μετανάστες (που πλένουν τζάμια στα φανάρια)», «για την κατάρρευση του συστήματος υγείας φταίνε όσοι μεταφέρουν αρρώστιες από εξωτικές χώρες (και όχι τα νοσοκομεία που κλείνουν)» κ.ο.κ. Ο καθένας μας λοιπόν έχει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί, όταν ενστερνίζεται και αναπαράγει τις ρατσιστικές απόψεις που προπαγανδίζονται μέσω των ΜΜΕ. Γιατί ο οργανωμένος φασισμός των παρακρατικών, προκειμένου να δικαιολογήσει τη δράση του, πρέπει να στηριχθεί και στην αναπαραγωγή αυτών των ρατσιστικών ιδεολογημάτων, δείχνοντας ότι έχει κοινωνική συναίνεση.
Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι αγώνας όλων μας.
Αγώνας όλων μας ενάντια στις οργανωμένες παρακρατικές φασιστικές συμμορίες.
Αγώνας όλων μας ενάντια στις ρατσιστικές λογικές και τον κοινωνικό εκφασισμό.
Αγώνας όλων μας στηριγμένος στην αλληλεγγύη και την κοινή δράση ενάντια σε όσους καταδυναστεύουν τις ζωές μας και μας επιφυλάσουν ένα μέλλον εξαθλίωσης.
ΙΣΤΟΣ / ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ / κατάληψη ΠΑΠΟΥΤΣΑΔΙΚΟ
