ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ενάντια στον ψυχιατρικό ολοκληρωτισμό

ΠΕ 24/9 | 6μ.μ. | πλατεία Δημαρχείου Χαϊδαρίου

… για τους θανάτους που πέρασαν στα ψιλά…

eimaste oloi treloiΤην Παρασκευή 4/9/2015 οι καπνοί από τη φωτιά στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί, έφτασαν στα σπίτια όλων μας, μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών. Όλοι ρίγησαν, στενοχωρήθηκαν, τσαντίστηκαν, και μετά άλλαξαν κανάλι. Γιατί μπορούσαν. Γιατί δεν ήταν ούτε δεμένοι, ούτε κλειδωμένοι. Γιατί κανένας νόμος, καμία επιστημονική διάγνωση δεν τους ανάγκαζε να μην έχουν επιλογή. Αντίθετα, 3 άνθρωποι σκοτώθηκαν (δεν πέθαναν απλώς). Γιατί εκείνοι όχι απλώς δεν μπόρεσαν, αλλά δεν τους επιτρεπόταν να κάνουν αλλιώς. Δεμένοι στα κρεβάτια τους για μήνες, κλειδωμένοι στα δωμάτιά τους, μόνοι. Αποστερημένοι από τη θεμελιώδη για την επιβίωση συνθήκη της ατομικής τους αυτονομίας, με τη σφραγίδα του κράτους και των θεσμών του, με τη βούλα της επιστήμης και με την ηθική νομιμοποίηση της κοινωνίας. Γιατί αυτοί οι 3 ήταν «επικίνδυνοι», το είπαν άλλωστε κι οι γιατροί. Εμείς γιατροί δεν είμαστε. Αλλά αν όλο αυτό δεν είναι τρελό τότε τι είναι?

Είναι ο τρόπος που από τη δημιουργία του το κράτος επιλέγει να διαχειρίζεται τα προβλήματά του. Ρυθμίζοντάς τα νομικά, ελέγχοντάς τα θεσμικά και ορίζοντας τρόπους κατασταλτικής διαχείρισής τους. Γιατί το ζήτημα της δημόσιας υγείας είναι στην πραγματικότητα για το κράτος ζήτημα δημόσιας τάξης. Γιατί το πραγματικό του πρόβλημα είναι οι από τα κάτω ταξικά προσδιορισμένοι, οι «επικίνδυνοι», οι «τρελοί» και το πώς θα τους διαχειρίζεται και θα τους καταστέλλει. Γιατί μπορεί η ασθένεια να είναι διαταξική, η «θεραπεία» όμως έχει ταξικό πρόσημο. Γι’ αυτόν και για κανέναν άλλο λόγο η αποασυλοποίηση είναι στην πραγματικότητα αποχρηματοδότηση. Οι ανασφάλιστοι και οι φτωχοί «τρελοί» κοστίζουν. Όχι μόνο σε φάρμακα και θεραπεία, αλλά και σε φροντίδα. Άστους εκεί κλειδωμένους και δεμένους, να περιμένουν τη θανατική τους καταδίκη, γιατί όλα τα άλλα κοστίζουν.

Είναι επίσης ο τρόπος που η επιστήμη, έπαιξε διαχρονικά τον θεσμικό της ρόλο στην επίτευξη του κοινωνικού ελέγχου, στη διαχείριση δηλαδή των προβλημάτων του κράτους. Η ψυχιατρική, μέσα από το δογματικό στόμα του «ειδικού» όριζε από την γέννησή της το τι σημαίνει κανονικό και τι μη-κανονικό, τι σημαίνει υγιές και τι σημαίνει νοσηρό, τι σημαίνει θεραπεία. Έτσι ανάλογα με τα κοινωνικά ήθη, έβγαζε και τις διαγνώσεις. Ανάλογα με την τεχνολογική εξέλιξη και τη χρηματοδότηση, έβγαζε τις θεραπείες. Τι κι αν έκανε λάθη, λάθη γίνονται. Δεν έγινε και τίποτα που τα λάθη μετριούνται σε εκατομμύρια νεκρούς, βασανισμένους και ακρωτηριασμένους ανθρώπους. Τι κι αν πέρασαν τη ζωή τους μέσα στα ψυχιατρεία οι γυναίκες, οι ερωτευμένοι νέοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι άεργοι και οι άνεργοι, οι περιθωριακοί, οι σκλάβοι, οι πολιτικά αντιφρονούντες. Τι κι αν οι θεραπείες ήταν εγκλεισμός, απομόνωση, φάρμακα, δεσίματα, ηλεκτροσόκ, λοβοτομές, ευνουχισμοί. Κι αν όλα αυτά μοιάζουν με αρχαία ιστορία, ας κοιτάξει κανείς τι είδους διαταραχές ορίζονται στις μέρες μας, τι θεραπείες εφαρμόζονται, πόσοι νεκροί προστίθενται στη λίστα.

Είναι τέλος, ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα, ανάλογα με το ποιος είσαι, από πού είσαι, πόσα λεφτά και τι κοινωνικές σχέσεις έχεις. Είναι η εικόνα του τι συμβαίνει όταν είσαι στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας. Όταν για σένα νοιάζονται μόνο αν ο θάνατός σου προκαλεί φρίκη, δεμένος σε ένα κρεβάτι ή ξεβρασμένος σε μια παραλία. Και μόνο όταν αυτό γίνει γνωστό, μόνο όταν δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από κάγκελα και τοίχους ή πίσω από την απόσταση των χιλιομέτρων. Καμιά κουβέντα για το τι συνέβαινε όταν ήσουν ζωντανός. Γιατί αν δεν καταφέρει η λυπηρή σου ιστορία να φτάσει στην οθόνη του σπιτιού μας, για σένα αρμόδιοι είναι οι ειδικοί. Ό,τι στολή κι αν φοράνε. Εμείς γιατροί δεν είμαστε. Αλλά αν το κράτος, οι θεσμοί, η επιστήμη και η κοινωνία θεωρούν ότι αυτή η πραγματικότητα είναι υγιής, τότε εμείς είμαστε όλοι τρελοί!

eimaste-oloi-treloi-(small)

ΠΡΟΒΟΛΗ Stand-Up Comedy Πέμπτη 2/7 στις 21:00

“The Greatest Bullshit Story ever told”

Mια κωμική προσέγγιση στα κακώς κείμενα του χριστιανισμού από τους

Rowan Atkinson – Bill Hicks – Adam Ferrara – Jim Jefferies – Lewiss Black – Eddie Izzard

Πέμπτη 2 Ιουλίου, 21:00 – Παπουτσάδικο
stand up afisa

Δολοφονίες στα ΕΛ.ΠΕ. (κείμενο, αφίσα & πανό)

(υλικό που μοιράστηκε, κολλήθηκε και κρεμάστηκε τις προηγούμενες 3 εβδομάδες στις γειτονιές του Χαϊδαρίου)

ELPE-keimenoΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΙΘΜΟΙ

Στα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛ.ΠΕ.), υπό τον έλεγχο και του ομίλου Λάτση, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης στις 8 Μαΐου σημειώνονται εκρήξεις, που σαν αποτέλεσμα έχουν τον τραυματισμό 6 εργατών. Οι 4 από αυτούς τραυματίζονται θανάσιμα. Ο Μπάμπης Δευτεραίος και ο Ραμαντάν Ντελιλάι απεβίωσαν στις 19 Μαΐου, ο Αντώνης Αβράμπος στις 23 Μαΐου και ο Κώστας Μαγγούρας στις 31 Μαΐου. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που οι εργατικές δολοφονίες απλά αποκαλούνται ατυχήματα από κράτος, αφεντικά και ΜΜΕ. Και στα ΕΛ.ΠΕ., όπως και αλλού, είναι γνωστό ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, αλλά οι εργάτες δουλεύουν και εξαντλητικά ωράρια.

Δεν έχουμε αυταπάτες, οι εργατικές δολοφονίες είναι απόρροια των συνθηκών στα εργασιακά κάτεργα. Είναι σαφές πως η εντατικοποίηση της εργασίας διαφαίνεται και σε περιόδους ανάπτυξης, αλλά και σε περιόδους κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Στο παρελθόν, τρανό παράδειγμα είναι ο τεράστιος αριθμός δολοφονημένων εργατών, ντόπιων και μεταναστών, κατά τη διάρκεια των εργασιών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως και πιο πρόσφατα οι εργάτες της ματωμένης Μανωλάδας. Αν αναφέραμε όλα τα περιστατικά η λίστα δεν θα είχε τέλος και όλα αυτά δίχως γνωρίζοντας όσα δεν καταχωρήθηκαν ποτέ και αποσιωπήθηκαν λόγω φόβου. Η κυριαρχία του κεφαλαίου χαρακτηρίζεται από ένταση της καταπίεσης του εργάτη και της εκμετάλλευσής του. Αυτό επιτυγχάνεται από την εντατικοποίηση του ρυθμού παραγωγής, την απελευθέρωση του ωραρίου – κεκτημένο εργατικών αγώνων – και τη νέα μορφή εργατών, που η ζωή τους περιορίζεται στην διαθεσιμότητά τους ολόκληρο το εικοσιτετράωρο, με τραγικά μειωμένη την δυνατότητά αντίστασης σε όλο αυτό, φοβούμενοι όλο και περισσότερο την πιθανότητα απόλυσής τους.

Φτάνουμε στο συμπέρασμα πως το κεφάλαιο μπροστά στο βωμό του υπερκέρδους του, θυσιάζει ανθρώπινες ζωές και τις αντιμετωπίζει ως παράπλευρες απώλειες. Κλασική τακτική των αφεντικών (μικρών & μεγάλων) είναι να εκφράζουν τα συλλυπητήριά και τη συμπαράστασή τους στις οικογένειες των δολοφονημένων εργατών όπως και τώρα. Με την χρήση αυτού του υποκριτικού προσωπείου που πουλάει ευαισθησία, σε συνδυασμό με τις χρηματικές αποζημιώσεις, ξεπλένουν τους θανάτους και συνεχίζουν να δρουν ανενόχλητοι, δολοφονικά, χωρίς να χάνουν χρόνο για την αύξηση των κερδών τους. Οι υποκριτικές τους τακτικές δεν σταματάνε εκεί, αλλά συνεχίζουν ακόμα χειρότερα με την αναζήτηση ιθυνόντων που φυσικά δεν παρουσιάζονται οι ίδιοι, αλλά καταλογίζονται όλα στην «κακή την τύχη»

Ας σκεφτούμε λοιπόν τι κοστίζουν όλες αυτές οι επιλογές των αφεντικών και του κράτους σε εμάς. Μας κοστίζει πολύ χρόνο από τις ζωές μας, μας επιβαρύνει ψυχολογικά, μας στοιχίζει σωματικά με κόπωση και προβλήματα υγείας, έως ακόμα και την ίδια μας τη ζωή. Κόντρα σε αφεντικά και κάθε μορφής εξουσιαστές επιλέγουμε να αντισταθούμε στον κανιβαλισμό των ζωών μας. Αυτοοργανωνόμαστε και αντιστεκόμαστε συλλογικά, αλληλέγγυα, δρούμε ενάντια στο σύστημα που μας εκμεταλλεύεται. Να συντρίψουμε τα αφεντικά και τα τσιράκια τους.

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΠΕΙΛΗ !

* Το παραπάνω κείμενο μοιράστηκε (και μοιράζεται) στο Χαϊδάρι, ενώ μία περίληψή του κολλιέται στις γειτονιές μας σε μορφή αφίσας.

** Το πανό της φωτογραφίας γράφει “(και) στα ΕΛ.ΠΕ. δεν έχουμε αυταπάτες, κράτος & αφεντικά δολοφονούν εργάτες” και κρεμάστηκε στη γέφυρα του Σκαραμαγκά στο ρεύμα προς Ασπρόπυργο, στις 28/5.