Μηνιαία αρχεία: Νοέμβριος 2014

6 άρθρα

Οι καταλήψεις μεγαλώνουν γερά παιδιά…

katΟι μαθητές δίνουν μία ακόμα μάχη για να κερδίσουν όλα αυτά που τους στερεί το εκπαιδευτικό σύστημα, ένα σύστημα που πάντα μας θέλει μηχανές, χωρίς ελεύθερη βούληση και πνεύμα, αφοπλισμένους, να μην μπορούμε να αντιδράσουμε σε οτιδήποτε μας επιβάλλεται.

Στη μάχη αυτή έχουν -όπως και εμείς- όπλα τον αυθορμητισμό, τις καταλήψεις, τις πορείες και τις καθημερινές συγκρούσεις. Όλα “παράνομα” γι’ αυτό το σύστημα. Όλα “νόμιμα” για τα όνειρα μας και τα κοινά μας θέλω. Δεν έχουμε παρά να σταθούμε δίπλα στους μαθητές που έχουν απέναντί τους έναν παλιό, γερασμένο και ξοφλημένο κόσμο.

Οι καταλήψεις των μαθητών έχουν αιτήματα διαχρονικά (δεν διαφέρουν και πολύ από τα μαθητικά χρόνια τα δικά μας ή των γονιών μας). Στο σήμερα είναι ενάντια στο Νέο Λύκειο και στην Τράπεζα Θεμάτων. Ενάντια σε αλλαγές, που φέρνουν πιο πολλές εξετάσεις, πιο πολλές ώρες διαβάσματος, για μια ύλη που μπουκώνει το μυαλό και μετατρέπει τους πιτσιρικάδες σε παπαγάλους. Ενάντια σε αλλαγές, που σε στέλνουν φροντιστήριο πιο επιτακτικά και κάπως έτσι, πάει περίπατο η δημόσια δωρεάν παιδεία.

Η κατάληψη είναι μια πράξη, μια κίνηση, που από τη μία πλευρά διεκδικεί μπλοκάροντας την κανονικότητα, από την άλλη πλευρά είναι η στιγμή που το σχολείο – το κτίριο, ανήκει σε αυτούς και σε αυτές που το χρησιμοποιούν, που το ζουν κάθε μέρα. Παίρνουμε πίσω τον χώρο και τον χρόνο μας και ορίζουμε εμείς τη ζωή μας. Χωρίς απουσιολόγια, χωρίς αποβολές, χωρίς πρωινές προσευχές, αλλά με όρεξη για ζωή.

Απέναντι στις καταλήψεις, θα δούμε να στέκονται “αγανακτισμένοι” γονείς και καθηγητές, διευθυντές, αστυνομία, συμμαθητές που έχουν γίνει ήδη σαν τους γερασμένους στα μυαλά γονείς τους, αλλά και οι “φοβισμένοι” που δεν κάνουν το ένα βήμα παραπάνω. Ο κάθε ένας από αυτούς με τον δικό του ρόλο. Ο γονιός που θα αποτρέψει το παιδί, με απειλές. Ο διευθυντής που θα προσπαθεί να επιβάλλει την “τάξη”. Ο συμμαθητής, που είτε τον “έπεισαν” οι γονείς του, είτε η τηλεόραση, είτε τελικά υπέκυψε στο δόγμα της εποχής “σκάσε και κολύμπα” και κρατάει το στόμα του κλειστό μπροστά στους “μεγάλους”. Και για το τέλος ο μπάτσος, που θα επεμβαίνει όπου χρειαστεί, όπου του επιδείξει ο διευθυντής του σχολείου, όπου υπάρχει “παρανομία”.

Και αν “νόμιμοι” μαθητές είναι τα “καλά” παιδιά που δεν δημιουργούν εντάσεις, που δεν σκέφτονται, που είναι υποκινούμενα από την πολλή τηλεόραση και την απάθεια, που δεν αντιμιλούν και το βουλώνουν, κι αν “παράνομοι” μαθητές, είναι όλα τα παραπάνω αντεστραμμένα (γιατί οι “μεγάλοι” έχουν ξεχάσει τι σημαίνει “παιδί”), τότε γεννιούνται ερωτήσεις. Μήπως το νόμιμο δεν είναι και τόσο ηθικό; Και ποιος ορίζει το νόμο; Μήπως οι νόμοι σας είναι φτιαγμένοι για τα κυβικά σας;

Βλέπουμε τελικά ότι μετά τις “νόμιμες” απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την άρση κάθε εργασιακού κεκτημένου, την όλο και πιο αυξανόμενη αστυνομοκρατία, τις αναδιαρθρώσεις στα πανεπιστήμια έρχεται και η “νόμιμη” σειρά των σχολείων. Η κρίση ήταν λοιπόν μια καλή πρόφαση για την αναδιάρθρωση όλου του συστήματος μέχρι την υλοποίηση του ολοκληρωτισμού. Από αυτήν την αναδιάρθρωση “πέρασαν” όλοι και ήρθε η ώρα των σχολείων να προσαρμοστούν όχι στις ανάγκες των μαθητών αλλά στις ανάγκες του ανταγωνισμού και της ανάπτυξης.

Οι μαθητές έχουν τη δύναμη να σταθούν απέναντι σε όλο αυτό που έχουν ετοιμάσει για το μέλλον τους, γι’ αυτό που εμείς βιώνουμε σαν παρόν.

 

(κείμενο της κατάληψης Παπουτσάδικο για τις μαθητικές καταλήψεις / σε pdf εδώ)

Και λίγα λόγια που περιγράφουν τις τελευταίες 2 εβδομάδες στο Χαϊδάρι.

Την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκαν 2 πορείες από τους μαθητές στο Χαϊδάρι. Η μία στις 11/11 από όλα τα σχολεία και η δεύτερη τρεις μέρες αργότερα μόνο από τα Γυμνάσια. Στη δεύτερη πορεία οι μαθητές του 4ου Γυμνασίου βρίσκονταν στην κεφαλή, με το δικό τους πανό. Αυτή την εβδομάδα, έκαναν την εμφάνισή τους και οι μπάτσοι, σε αρκετά σχολεία. “Όλως τυχαίως”, η πρώτη “επίσκεψη” έγινε στο 4ο Γυμνάσιο. Η δεύτερη (μια μέρα αργότερα) στο 2ο Λύκειο, αφού οι μαθητές συνέχισαν την κατάληψή τους μετά από τις απειλές του  Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια συνέλευσής τους, όπου τους έδωσε εντολή να μπουν για μάθημα και δήλωσε ότι δεν θα λάβει υπόψη του καμία διαδικασία. Η εκφοβιστική και προειδοποιητική παρουσία του εισαγγελέα και σε άλλα σχολεία έπαιξε σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις των μαθητών για συνέχιση των δράσεών τους. Σε όλα αυτά προστίθενται και άλλου είδους εκφοβισμοί (φωτογραφήσεις και βιντεοσκοπήσεις των καταληψιών, έλεγχοι ταυτότητας εκτός σχολείου, κ.ά.) από φορείς, θεσμούς, μπάτσους και γονείς.

(οι φωτογραφίες από τα σχολεία και τις πορείες των πιτσιρικάδων)

Ρεμπέτικο Γλέντι και Συλλογική Κουζίνα – Κυριακή 23 Νοέμβρη από τις 13:00

rebetikoetoimo2

Στήνουμε τις δικές μας γιορτές ενάντια στο φόβο και τον ατομικισμό

Κυριακή 23 Νοέμβρη
από τις 13:00 και μετά

Ρεμπέτικο Γλέντι + Συλλογική Κουζίνα
Για την οικονομική ενίσχυση της κατάληψης

 

Επικοινωνία : katalipsipapoutsadiko@espiv.net

Πληροφορίες πρόσβασης στην κατάληψη:

Κατάληψη Παπουτσάδικο (Δαβάκη 20 Χαϊδάρι)

Εκδήλωση/Άνοιγμα της Ομάδας Πολιτικού Θεάτρου του Καταπιεσμένου – Παρασκευή 21 Νοέμβρη στις 21:00

allages.indd

Παρασκευή 21 Νοέμβρη στις 9μμ.

 ΠΡΟΒΟΛΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Για την εκούσια δουλεία.

Το 16ο αιώνα, ο Etienne de la Boetie θέτει με την «Πραγματεία περί εθελοδουλείας» ένα ερώτημα: είμαστε εξαναγκασμένοι να υπακούμε στους τυράννους; Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να εγκαταλείπει τόσο εύκολα το φυσικό του δικαίωμα για Ελευθερία; Το 2009, ο Jean-François Brient κυκλοφορεί το «Περί της σύγχρονης δουλείας», ντοκιμαντέρ βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του (2007). Ο κεντρικός σκοπός αυτού του φιλμ είναι να αποκαλύψει τη συνθήκη του σημερινού ανθρώπου ως σύγχρονου δούλου μέσα στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού εμπορευματικού συστήματος, καθώς και να παρουσιάσει τις διάφορες μορφές περιπλοκής που αποκρύπτουν τη δουλική του αυτή συνθήκη. Επηρεασμένο από τον ντε λα Μποεσί, αλλά και από τους Ντεμπόρ, Διογένη και Μαρξ, το έργο στέκεται κριτικά απέναντι στη θέση που κρατάει η κοινωνία απέναντι στην υποδούλωσή της, αφού τη θεωρεί συνένοχη με την παθητική στάση που διατηρεί απέναντι σε αυτή. Ωστόσο αναγνωρίζει τις διάφορες πτυχές από τις οποίες προέρχεται αυτή η υποδούλωση με κυρίαρχα στοιχεία πέρα από την κλασσική θεώρηση της εργασίας ως τέτοια, τη διαστρέβλωση της γλώσσας, το χώρο του θεάματος και την εμπορευματοποίηση όλων των αγαθών και των σχέσεων.

 

Η ομάδα Πολιτικού Θεάτρου του Καταπιεσμένου αρτοφρό ετοιμάζει φέτος ανοιχτές συναντήσεις για να μοιραστεί τις θεματικές του Καταπιεσμένου. Με επίκεντρο τις σημερινές συνθήκες αναπαραγωγής της Καταπίεσης μέσω της εκδούλευσης της καθημερινότητας, το ερώτημα είναι: τι είναι πραγματικό; Ποιό είναι το σημείο της «εκούσιας» δουλείας, ποιές οι αντιστάσεις μας; Την Παρασκευή, θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ, θα γίνει παρουσίαση/κάλεσμα του Θεάτρου του Καταπιεσμένου και θα ακολουθήσει συζήτηση.

Επικοινωνία : katalipsipapoutsadiko@espiv.net

Πληροφορίες πρόσβασης στην κατάληψη:

Κατάληψη Παπουτσάδικο (Δαβάκη 20 Χαϊδάρι)

Προβολή Ντοκυμαντέρ: “Τα Κορίτσια της Βροχής” της Αλίντας Δημητρίου – Παρασκευή 14 Νοέμβρη στις 19:00

Τα κορίτσια της βροχής τον καιρό της Χούντας ήταν μόλις είκοσι χρονών. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χωρίς να προδώσουν τα ιδανικά τους. Πάλεψαν ισάξια δίπλα στους άντρες εκείνης της εποχής που αγωνίζονταν για τη δημοκρατία.
Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες. Είναι ακόμη πολύ νέες, ενεργές και εξακολουθούν να πιστεύουν στον αγώνα που έκαναν. Είναι γυναίκες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα που ακόμα και σήμερα τις δένει μια δυνατή φιλία.
Τις χαρακτηρίζει η ίδια περηφάνια, με τις Γυναίκες της Αντίστασης, το ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα για την εδραίωση της  ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Επικοινωνία : katalipsipapoutsadiko@espiv.net

Πληροφορίες πρόσβασης στην κατάληψη:

Κατάληψη Παπουτσάδικο (Δαβάκη 20 Χαϊδάρι)

Κινούμαστε σε αντίθετο ρεύμα…

keimeno revma -eikona

Τον Μάρτη του 2011, το “Παπουτσάδικο” πέρασε από την εγκατάλειψη στην κατάληψη. Μια πράξη που ήταν συνειδητή επιλογή και για εμάς που καταλάβαμε το κτίριο και για όσους και όσες στήριξαν αυτή την κίνηση. Πράξη ενάντια στον ατομικισμό και την απομόνωση, ενάντια στην καπήλευση του δημόσιου χώρου (είτε από εργοστασιάρχες, είτε από δημοτικούς άρχοντες), ενάντια στην ιεραρχία και το πατρονάρισμα των θεσμών, ενάντια στους αποκλεισμούς από δημόσια και κοινωνικά αγαθά.

Τρεισήμισι χρόνια μετά, το “Παπουτσάδικο” δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα, ούτε να επιχειρηματολογήσει και να απαριθμήσει το τι έχει κάνει για να υπερασπιστεί τον εαυτό και την ύπαρξή του. Αυτό το κάνουν οι ίδιες οι πράξεις, οι θέσεις και η παρουσία του αυτά τα χρόνια στο Χαϊδάρι. Οι κάτοικοι αυτής της πόλης ξέρουν πολύ καλά ποιοι είμαστε, τι λέμε και τι κάνουμε. Μας ξέρουν από παιδιά, μας βλέπουν στο δρόμο με τις φάτσες και τα ονόματά μας να υπερασπιζόμαστε αυτά που πιστεύουμε. Έρχονται στο “Παπουτσάδικο” για να συμμετέχουν ή να παρακολουθήσουν δραστηριότητες και πολιτικές εκδηλώσεις, μας πιάνουν την κουβέντα στο δρόμο και τις γειτονιές μας. Και αυτοί, οι γείτονές μας, οι Χαϊδαριώτες που συναντάμε μέσα και έξω από τον χώρο μας, όλοι αυτοί που με επιλογή μας έχουμε χτίσει σχέσεις σεβασμού και εμπιστοσύνης, αυτοί είναι και οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να μας “ζητάν τα ρέστα”. Όχι οι θεσμοί και οι νόμοι τους, ούτε οι εργοστασιάρχες και τα αφεντικά. Με αυτούς, κινούμαστε σε αντίθετο ρεύμα.

Γιατί όταν οι δήμοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να παραχωρούν “νόμιμα” τους δημόσιους χώρους σε επιχειρηματίες – είτε ιδιώτες, είτε ΜΚΟ & ΚΟΙΝΣΕΠ – συχνά με δημόσια χρηματοδότηση και χορηγίες, αυτό που εμείς επιλέγουμε να κάνουμε είναι να ανακαταλάβουμε “παράνομα” με τα δικά μας μέσα (υλικά, σωματικά, ψυχικά, πολιτικά) τον δημόσιο χώρο. Όταν οι εργοστασιάρχες και τα αφεντικά “νόμιμα” μας εκμεταλλεύονται και με τα κέρδη αυτής της εκμετάλλευσης καθορίζουν κι από πάνω το τι είναι δημόσιο αγαθό και τι όχι (ακόμα και από χωροταξική σκοπιά / βλέπε στρατόπεδο Χαϊδαρίου, αεροδρόμιο Ελληνικού, “Παπουτσάδικο”, κλπ), αυτό που εμείς επιλέγουμε να κάνουμε είναι “παράνομα” να πάρουμε πίσω αυτά που έχουμε κερδίσει με τον ιδρώτα μας. Όταν η ΔΕΗ “νόμιμα” δολοφονεί ανθρώπους και το παρουσιάζει σαν παράπλευρες απώλειες και στατιστικά νούμερα, όταν “νόμιμα” μας χρεώνει την ίδια μας την επιβίωση (τη στιγμή που κάνει σκόντο σε κάθε λογής εκμεταλλευτές), αυτό που εμείς επιλέγουμε να κάνουμε είναι να παίρνουμε ρεύμα από το δίκτυο “παράνομα”. Όταν λοιπόν τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά θυσιάζονται “νόμιμα” στο βωμό του κέρδους και της εκμετάλλευσης, εμείς συνειδητά επιλέγουμε να είμαστε “παράνομοι”. Γιατί τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά (το ρεύμα, το νερό, ο δημόσιος χώρος, κλπ), όλα εκείνα δηλαδή που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την επιβίωση, δεν δεχόμαστε να γίνονται αντικείμενα κέρδους και πεδία επιχειρηματικής δραστηριότητας.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ,

το “Παπουτσάδικο” εδώ και δύο χρόνια δέχεται κατ’ επανάληψη την επίθεση (και) της ΔΕΗ, με τουλάχιστον δέκα διακοπές ρεύματος. Αυτοί λένε ότι το κάνουν γιατί είμαστε “παράνομοι”, γιατί δέχονται “καταγγελίες”, γιατί “είναι ζήτημα επικινδυνότητας” και “θέλουν να μας προστατέψουν” από ατυχήματα. Εμείς λέμε ότι συνειδητά είμαστε “παράνομοι”, έχουμε επίγνωση των ρουφιάνων και των συσχετισμών τους και η ίδια η ΔΕΗ μας έχει αναγκάσει να παίρνουμε ρεύμα με επικίνδυνους τρόπους, όπως το έχει κάνει και το κάνει καθημερινά σε χιλιάδες ανθρώπους. Λέμε όμως και το εξής. Μπορεί αυτοί να έχουν περισσότερα μέσα, να έχουν γραφειοκράτες, θεσμούς και ρουφιάνους στο οπλοστάσιό τους, μπορεί να προσπαθούν να μας βάζουν εμπόδια στη λειτουργία της κατάληψης, μπορεί ακόμα να νομίζουν ότι θα κουραστούμε και θα παραιτηθούμε, δεν έχουν όμως υπολογίσει καλά. Γιατί τα εμπόδια δεν μας πτοούν, τα συναντάμε σε όλη μας τη ζωή, σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας, ατομικά και συλλογικά και έχουμε μάθει να τα υπερνικάμε. Με επιμονή και υπομονή, με συλλογική δουλειά και εφευρετικότητα.

Κι επειδή κινούμαστε σε αντίθετο ρεύμα, ίσως ακόμα να μην έχουν καταλάβει ποιοι είμαστε τελικά “εμείς”. Για να καταλάβουν λοιπόν, είμαστε εργάτες – ανειδίκευτοι ή μη, είμαστε όλοι όσοι βρεθήκαμε στις συναυλίες, στις συζητήσεις, στις προβολές, στις πολιτικές εκδηλώσεις, στις συλλογικές κουζίνες, στις μικροφωνικές, στις πορείες και σε όλα όσα διοργάνωσε το “Παπουτσάδικο”. Είμαστε αυτοί που ζούμε σε αυτές εδώ τις γειτονιές, είμαστε ο κοινωνικός περίγυρος αυτών των ανθρώπων, οι φίλοι και οι οικογένειες τους, οι πολιτικοί τους σύντροφοι και οι ομάδες, τα στέκια και οι καταλήψεις που έχουμε συμπράξει με το “Παπουτσάδικο”. Είμαστε ο “Υπόγειος Ήχος” (hip hop συλλογικότητα), η “αρτοφρό” (ομάδα θεάτρου), το “Αυτοοργανωμένο Εγχείρημα Ενασχόλησης με το Σώμα” (γυμναστική, χορός, ακροβατικά, κ.ά.) και όλες οι ομάδες που υπήρξαν κάποια στιγμή στο “Παπουτσάδικο”. Είμαστε “παράνομοι” και καταληψίες. Και όλοι εμείς είμαστε αυτοί που από επιλογή στεκόμαστε απέναντι σε θεσμούς, νόμους, εργοστασιάρχες, αφεντικά και τους ρουφιάνους και τους μπράβους τους!

(το κείμενο σε pdf εδώ )