Ο λόγος των “τρελών” – ΠΡΟΒΟΛΗ | ΠΕ 9/6 | πλ.Ηρώων, Χαϊδάρι

Θα μιλήσουν οι “τρελοί” και οι “τρελές”. Με λέξεις και εικόνες δικές τους.
Για ό,τι θέλουν. Ό,τι τους απασχολεί. Ό,τι ζούμε. Για όσα δεν ρώτησε ποτέ κανείς.

Δεν θα μιλήσουν “ειδικοί”. Δεν θα μιλήσουν όσοι ρυθμίζουν – ελέγχουν – καταστέλλουν.
Δεν θα μιλήσουν όσοι τους θεωρούν ηλίθιους, παράξενους, επικίνδυνους. Δεν θα μιλήσουν όσοι τους λυπούνται.

Δεν θα μιλήσουμε εμείς. Εμείς απλώς θα δώσουμε τη φωνή μας στον:

λόγο των “τρελών”
ενάντια στον λόγο των “λογικών”

Για το τι είναι “τρέλα”…
Για τα φάρμακα… Για τα δεσίματα στα κρεβάτια… Για τα ύποπτα βλέμματα στη γειτονιά…
Για ένα τσούρμο μπάτσων, που σε συνοδεύουν στη φυλακή που φτιάξαν οι “λογικοί” αυτού του κόσμου.

Και σε αυτόν τον κόσμο, το “κανονικό”, το “υγιές”, ορίζει και το “μη κανονικό”, το “άρρωστο”.
Και η ζωή είναι γεμάτη μοναξιά, ανασφάλειες, ζόρια παντός τύπου,
στραπατσαρισμένους έρωτες, επιβολές, απαγορεύσεις, απογοητεύσεις και τσακισμένα όνειρα…
Καταναγκασμοί κοινωνικών προτύπων, κομμένων και ραμμένων στα μέτρα τους.
Κατά παραγγελία ζουρλομανδύες για την τάξη μας.

Και εσείς – οι “λογικοί” – ψάξτε στα γονίδια για την τρέλα, βρείτε στο dna το “πρόβλημα”.
Και ρυθμίστε το με φάρμακα και διαγνώσεις. Φάρμακα και διαγνώσεις…
Για να χωράμε στους μανδύες όλο και περισσότεροι…
Για να περισσεύουμε από τον κόσμο σας όλο και περισσότερες…
Τρελές και στιγματισμένες… Τρελοί και επικίνδυνοι…

Και αν υπάρχει “φάρμακο” και “θεραπεία” για την αρρώστια αυτή… της τρέλας…
Δεν είναι το παλιό αλοπερντίν, δεν είναι κάποιο αντιψυχωσικό,
δεν είναι μια χημική ουσία που μπλοκάρει νευρώνες του εγκεφάλου μας…
Δεν είναι οι ιμάντες στα κρεβάτια, ούτε οι κάμερες για παρακολούθηση… Δεν είναι…

Αν υπάρχει θεραπεία, τούτη είναι μόνο οι σχέσεις μας.
Σχέσεις εμπιστοσύνης, σχέσεις αληθινές, σχέσεις κατανόησης.
Αν υπάρχει θεραπεία, η ελευθερία είναι…

Στον πόλεμο των “λογικών” αυτού του κόσμου
εμείς έχουμε διαλέξει πλευρά.
Αυτή των “τρελών”.

o-logos-twn-trelwn-49χ86-RGB-small

ΠΡΟΒΟΛΗ της ταινίας ΠΕΜΠΤΗ 9/6 στις 20:30 στην πλ. Ηρώων* (Στρ.Καραϊσκάκη 41, Χαϊδάρι)

η ταινία που θα προβληθεί δημιουργήθηκε από την πολιτική συνέλευση της κατάληψης

 

 

*σε περίπτωση βροχής η προβολή θα γίνει στον χώρο της κατάληψης

 

 

Στο παραπάνω βίντεο χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από τα ακόλουθα γραπτά:
1). “Μας αφορά όλους”, Γιώργος Γιαννουλόπουλος
(βλ. http://www.psyspirosi.gr/2009-03-13-1…)
2). “Είναι οι ειδικοί”, Δημήτρης Παπασταμάτης
(βλ. https://aikaterinitempeli.wordpress.c…)


Και μια υπενθύμιση για το τι λέμε εμείς.

(το κείμενο αυτό είναι μια μικρή σύνοψη της εισήγησης της ομώνυμης εκδήλωσης που έγινε στις 26/3/15 στην κατάληψη Παπουτσάδικο)

τιτλοσ

 

Σε μια πόλη σαν το Χαϊδάρι, όπου λειτουργούν τα δύο μεγαλύτερα ψυχιατρεία της χώρας, το ζήτημα της διαχείρισης της ψυχικής υγείας είναι αναπόφευκτα κομμάτι της τοπικής κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτό όμως που δεν είναι απαραίτητα κομμάτι αυτής της πραγματικότητας, είναι η γνώση και η επίγνωση για τις συνθήκες και τις πρακτικές νοσηλείας, αλλά και για τον ρόλο που διαχρονικά παίζουν αυτές οι δομές και η επιστήμη σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, εμείς ως πολιτικά υποκείμενα (και όχι ως «ειδικοί»), επιλέγουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα στη βάση της σύνδεσής του με τις κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους που το επηρεάζουν ή/και το καθορίζουν και όχι στη βάση της ύπαρξης ή μη της ψυχικής ασθένειας, ούτε στο πώς αντιμετωπίζεται. Κι αυτό, με στόχο να καταδείξουμε το πώς και το γιατί το κράτος, με την επίφαση της ψυχικής υγείας, δημιουργεί θεσμικά εργαλεία χρήσιμα στην επίτευξη του κοινωνικού ελέγχου και όχι τόσο στην επίτευξη της θεραπείας.

δημοσια υγεια
Ο έλεγχος αποτελεί δομικό στοιχείο του συγκεντρωτικού μοντέλου διοίκησης των σύγχρονων κρατών και ως τέτοιο, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των συστημάτων και των δομών υγείας. Όπως και όλα τα ζητήματα, η υγεία του πληθυσμού διευθετείται θεσμικά από το κράτος με βάση το τρίπτυχο ρύθμιση / έλεγχος / διαχείριση (βλ. νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική εξουσία), με εστίαση στο αποτέλεσμα και όχι στο αίτιο, πάντα με γνώμονα την διατήρηση της κοινωνικής και πολιτικής ισορροπίας. Έτσι, η έννοια της δημόσιας υγείας δεν αφορά τόσο την ουμανιστική προσέγγιση της βιωσιμότητας, όσο την επίλυση του κοινωνικοπολιτικού προβλήματος της μαζικής ασθένειας. Η θέσπιση δηλαδή των κεντρικών υγειονομικών συστημάτων, προήλθε από την ανάγκη του κράτους να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα που προκαλούσαν οι επαναλαμβανόμενες επιδημίες στις μεγαλουπόλεις. Δεν σχετίστηκε ούτε με την ανάγκη των ανθρώπων να επιβιώνουν, ούτε με την εξάλειψη των παραγόντων που προκαλούν την ασθένεια (π.χ. κακές συνθήκες διαβίωσης, πόλεις χωρίς υποδομές, μόλυνση, κλπ.). Έτσι, το σύγχρονο υγειονομικό σύστημα, είναι ένα σύστημα στο οποίο οι πολιτικές αρχές καθορίζουν και επιβλέπουν την άσκηση της ιατρικής. Βασίζεται δε στο παραπάνω τρίπτυχο, στον ορισμό υγειονομικών κανόνων (ρύθμιση), στη δημιουργία θεσμών κοινοτικής επιτήρησης (έλεγχος) και στην θέσπιση δομών αντιμετώπισης (διαχείριση). Υπό το πρίσμα του κράτους λοιπόν, η δημόσια υγεία είναι μία έννοια σαν εκείνη της δημόσιας τάξης· και οι δύο, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες με τη λογική του ελέγχου και της διαχείρισης κρίσεων.

η επιστημη
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ιατρική επιστήμη – μεταξύ άλλων – έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του υγειονομικού συστήματος, αποκτώντας πλέον θεσμικό ρόλο στη διαχείριση της δημόσιας υγείας. Ως κομμάτι ενός ευρύτερου συστήματος διαχείρισης της ασθένειας και των επιπτώσεών της, η ιατρική ενσωμάτωσε μη ιατρικές παραμέτρους στη διαδικασία της προσέγγισής της (στατιστική, κοινωνιολογία, κ.ά.). Σαν συνέπεια, ενσωμάτωσε τη λογική της γενίκευσης, αλλά και την έννοια του ελέγχου της επιστήμης πάνω στις κοινωνικές δομές. Αυτοί οι συσχετισμοί οδήγησαν αναπόφευκτα σε μία φιλοσοφικού τύπου συζήτηση για την αντίθεση μεταξύ «υγιούς» και «νοσηρού», κάτι που συνέδεσε και σε θεωρητικό επίπεδο την ιατρική με το πεπρωμένο του κράτους και οδήγησε στη γέννηση της ψυχιατρικής, ως επισφράγισμα αυτής της σύζευξης. Η ψυχιατρική, ως ειδική ιατρική επιστήμη, κληρονομεί το επιστημονικό κύρος της ιατρικής και δίνει τεχνικό και επιστημονικό χαρακτήρα στον κοινωνικό αποκλεισμό, σκιαγραφώντας τα όρια της κανονικότητας μέσα από τον ορισμό ασθενειών, διαταραχών και παρεκκλίσεων. Κι αυτό, με γνώμονα τα κοινωνικά ήθη, τις πολιτικές επιταγές και την υποκειμενικότητα και όχι τα αντικειμενικά διαγνωστικά εργαλεία (ιατρικές εξετάσεις, επιστημονικά στοιχεία και δεδομένα). Ταυτόχρονα, μετουσιώνει τη σχέση μεταξύ γιατρού και ασθενή σε σχέση απόλυτης και αδιαμφισβήτητης εξουσίας, απογυμνώνοντας τον δεύτερο από την ατομική επιλογή και την ευθύνη του εαυτού του, αντικειμενοποιώντας τον, κάνοντάς τον έρμαιο στα χέρια θεσμικών παραγόντων και κράτους. Ο συσχετισμός της ψυχιατρικής με την επιστήμη, με την ανάλυση της κοινωνίας και των ορίων του «φυσιολογικού», δημιουργεί γενικότερους κανόνες για το τι σημαίνει αποδεκτή συμπεριφορά και τι σημαίνει επικινδυνότητα, υπαγορεύει κανόνες για τη σχέση μεταξύ ειδικού και μη-ειδικού και για τους τρόπους αντιμετώπισης των παρεκκλίσεων. Έτσι, αυτό που τελικά κάνει είναι να παράγει ιδεολογία, που όχι μόνο νομιμοποιεί ηθικά τις πρακτικές της – οι οποίες βασίζονται στην καταστολή και τη διαχείριση, αλλά ξεπερνάει και τα όρια της ειδικότητάς της, καθιερώνοντας νόρμες που υιοθετούνται από την κοινωνία ως θέσφατα.

το ασυλο
Το άσυλο προϋπήρχε όχι μόνο της ψυχιατρικής, αλλά και του κρατικού υγειονομικού συστήματος. Αν και υιοθετήθηκε από το σύγχρονο κράτος ως ψυχιατρική δομή, δεν απώλεσε τα χαρακτηριστικά του ασύλου. Κι αυτό γιατί η ψυχιατρική, αφενός ανέλαβε τον ρόλο του να κατατάσσει στη σφαίρα της ψυχικής ασθένειας όλες τις «παρεκκλίσεις» που διαχρονικά εγκλείονταν σε αυτό, αφετέρου επισφράγισε τη φυλακτικού και όχι θεραπευτικού τύπου λειτουργία του ασύλου. Χαρακτηριστικά, ο Νόμος Περί Συστάσεως Φρενοκομείων του 1862, στα κριτήρια για την έξοδο κάποιου από το άσυλο, εκτός από την «ίαση» συμπεριλάμβανε την «απουσία επικινδυνότητας» και την «κοινωνική βιωσιμότητα». Έτσι, τα υποκείμενα του άσυλου διαχρονικά είχαν συγκεκριμένα ταξικά, έμφυλα, φυλετικά και ηλικιακά πρόσημα και η διαχείρισή τους είχε σαφή χαρακτηριστικά κοινωνικού ελέγχου. Οι άποροι, οι περιφερόμενοι, οι πολιτικά αντιφρονούντες, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι άνεργοι, κ.ά., κατηγοριοποιημένοι ως ψυχασθενείς, οδηγούνταν υποχρεωτικά από τις αρχές σε εγκλεισμό σε άσυλα, σε μοναστήρια, σε ποινικές φυλακές και σε αστυνομικά τμήματα, ενώ όπου και όποτε υπήρχε γιατρός, η απόφασή του είχε χαρακτήρα διαταγής και σε νομικό επίπεδο (κάτι που ισχύει μέχρι και σήμερα). Ταυτόχρονα, η αρχιτεκτονική ως «θεραπευτικό μέσο» αποτέλεσε βασική παράμετρο της γενικότερης πρότασης της ψυχιατρικής για τα άσυλα, ενισχύοντας τη φυλακτικού τύπου μορφή τους. Κλειστές, οχυρωμένες εγκαταστάσεις, με εκτεταμένες περιοχές για την εργασία των ασθενών, με διαρρύθμιση κατάλληλη για την επίτευξη της πειθαρχίας, μακριά από κατοικημένες περιοχές για την αποφυγή αντιπερισπασμών. Η μορφή του ασύλου, σε συνδυασμό με την επιστημονική εξουσία του ψυχίατρου και την εμπλοκή των δικαστικών και κατασταλτικών αρχών σε αυτό, το καθιστούν μία δομή – μέσο του κοινωνικού ελέγχου και σε καμία περίπτωση θεραπευτική δομή.

αντιψυχιατρικη
Το κίνημα της αντί-ψυχιατρικής αναπτύχθηκε τις δεκαετίες 1960 και 1970. Η εμπειρία κάποιων ψυχιάτρων μέσα στα άσυλα, σε συνδυασμό με το περιβάλλον των ποικίλων κοινωνικών κινημάτων της εποχής, οδήγησαν στην αμφισβήτηση και την κριτική της υπάρχουσας ψυχιατρικής, των πρακτικών της και της ιδεολογίας που παράγει. Το γενικό πλαίσιο της σκέψης των λεγόμενων αντί-ψυχιάτρων, ήταν η κοινωνικοποίηση της τρέλας, η πρόταση δηλαδή πως πρέπει συνολικά σαν κοινωνία να εξετάσουμε την τρέλα, καθώς αυτή δεν είναι αμιγώς ιατρικό ζήτημα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έγιναν διάφορες προσπάθειες διαφορετικής προσέγγισης του ζητήματος, κάτι που παρήγαγε πολύτιμα συμπεράσματα για την ψυχική υγεία, την ασθένεια και την θεραπεία, αλλά και την σχέση του ασθενή με την κοινότητα. Η εμπειρία αυτών των πειραματισμών, απέδειξε ότι η αποφυγή των κατασταλτικών μεθόδων (χημική καταστολή, ηλεκτροσόκ, δεσίματα, κλπ.), της απομόνωσης και του περιοριστικού εγκλεισμού είναι δυνατά, όταν δίνεται έμφαση στις σχέσεις ισοτιμίας ανάμεσα στους ασθενείς και το ιατρικό προσωπικό, όταν κάθε περίπτωση αντιμετωπίζεται μοναδικά και πέρα από γενικεύσεις και όταν καλλιεργείται η κοινωνικοποίηση και η έννοια της κοινότητας. Αυτό ήταν και το όριο το οποίο βρήκαν μπροστά τους οι αντί-ψυχίατροι, την ίδια την κοινωνία. Γιατί η διάχυση (ή η επανατοποθέτηση) αυτής της ευθύνης μέσα στην κοινωνία και η αποδόμηση της εγκατεστημένης ιδεολογίας που σχετίζεται με την έννοια της ψυχικής ασθένειας και του αποκλεισμού, με την έννοια της κανονικότητας και της αποδοτικότητας, με την «απαγόρευση» της ανάληψης ευθυνών από τους μη-ειδικούς, είναι κάτι πιο συνολικό και βαθιά πολιτικό.

Κλείνοντας

Το ζήτημα της ψυχικής υγείας δεν μας απασχόλησε με όρους εντοπιότητας (αν και η αφορμή ήταν αυτή) ή ως ένα μερικό/ειδικό ζήτημα. Αντιθέτως, το αντιλαμβανόμαστε ως πολιτικό και συνολικό ζήτημα, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής δράσης και του λόγου μας. Γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για μια απελευθερωμένη κοινωνία, όταν δεν πιάνουμε όλες τις παραμέτρους που σχετίζονται με τον έλεγχο και τον ρόλο της εξουσίας και των θεσμών πάνω στις ζωές μας. Και ως προς αυτό, η περιγραφή της πορείας της ψυχιατρικής, είναι αποκαλυπτική.


το κείμενο σε μορφή pdf εδώ

Περισσότερα εδώ

Ενάντια στα κέντρα διαλογής – Με τους μετανάστες είμαστε μαζί (vol.1)

κεντρα-διαλογης-1

 

 

 

 

κεντρα-διαλογης———————————————————————————————————————————–

Ενάντια στα κέντρα διαλογής

Είναι διαλογή… Και διαλέγουν αυτοί που ασκούν την εξουσία. Το κράτος και οι θεσμοί, κάτω από το πέπλο της «εθνικής ενότητας», εξουσιοδοτούν στρατό και αστυνομία να κάνουν τη διαλογή. Με τον γνωστό «φιλόξενο» τρόπο που χαρακτηρίζει είτε το κράτος, είτε τα σώματα ασφαλείας. Κι όλα αυτά, στα λεγόμενα κέντρα «μετεγκατάστασης», «φιλοξενίας», hotspot ή όπως αλλιώς ονομάζουν τα Κέντρα Διαλογής. Εκεί, που οι από τα κάτω, οι βομβαρδισμένοι, οι κυνηγημένοι εργάτες και εργάτριες, θα διαλεχτούν και θα κατηγοριοποιηθούν σε διαφορετικά κουτάκια. Αυτά, που θα καθορίσουν το είδος της «φιλοξενίας» που θα δεχτούν από εδώ και πέρα αυτοί οι «βάρβαροι», στις «πολιτισμένες» ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Τι σημαίνει όμως διαλογή; Τι σημαίνει πολύ περισσότερο, διαλογή ανθρώπων; Είναι μια διαδικασία διαχωρισμού και κατανομής, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που βάζει αυτός που την ρυθμίζει. Είναι δηλαδή, η διαδικασία ελέγχου ενός πλήθους ανθρώπων, όσο μικρό, όσο μεγάλο και να είναι αυτό, ταξινομώντας τους σε κατηγορίες. Κατηγορίες που ορίζονται από κριτήρια όπως ο τόπος προέλευσης, το χρώμα του δέρματος, η οικονομική τάξη, η κοινωνική θέση, η ηλικία, το φύλο, η οικογενειακή κατάσταση, και πάει λέγοντας. Κι ανάλογα με την κατηγορία που τοποθετείται κανείς, θα αντιμετωπίσει και την ανάλογη διαχείριση από κράτος και αφεντικά. Αλλά ποιος διαλέγει ανθρώπους με βάση χαρακτηριστικά όπως το χρώμα; Η διαλογή ανθρώπων ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους, δεν είναι κάτι καινούριο στην «πολιτισμένη» Ευρώπη. Και δεν είναι τίποτα άλλο από τον – από τα πάνω – ορισμό τους, ως αντικείμενα προς πάσα χρήση. Κι αυτό κι αν βρωμάει φασισμό.

Μετανάστης ή Πρόσφυγας;

Το πρώτο είδος διαλογής που γίνεται στα συγκεκριμένα κέντρα είναι στην κατηγορία «μετανάστης» ή «πρόσφυγας» και βασίζεται σε διεθνείς ορισμούς των δύο «ταυτοτήτων». Μετανάστης θεωρείται αυτός που επιλέγει να φύγει από τον τόπο του και πρόσφυγας αυτός που αναγκάζεται. Ορισμοί, που παρά τις λεπτομερείς διατυπώσεις τους, μένουν σκοπίμως αόριστοι. Γιατί λέξεις όπως το «επιλέγει» ή το «αναγκάζεται» μπορούν να νοηματοδοτηθούν με πολλούς τρόπους, ανάλογα με το τι βολεύει. Παρόλο που θεωρητικά ως πρόσφυγες αναγνωρίζονται όσοι προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες, το κατά πόσο μια περιοχή θεωρείται επισήμως εμπόλεμη ζώνη ή ασφαλής περιοχή είναι αυθαίρετο. Γιατί στην πραγματικότητα, το κριτήριο που χρησιμοποιείται δεν είναι το αν σκοτώνονται άνθρωποι σε μια περιοχή. Αλλά το ποιος επιλέγει πότε, πώς και πόσοι θα σκοτωθούν. Έτσι, στις περιοχές όπου τον έλεγχο στους θανάτους δεν τον έχει η Δύση ή η εμπλοκή της δεν είναι στρατιωτικά, μιντιακά και κοινωνικά ελεγχόμενη, τότε θεωρείται ότι οι άνθρωποι «αναγκάστηκαν» να φύγουν από εκεί.

Ερχόμενοι στο τώρα, οι περισσότεροι Αφγανοί κατηγοριοποιούνται ως μετανάστες (παρά το γεγονός ότι στο Αφγανιστάν 40 χρόνια πέφτουν βόμβες, με εμπλοκή και των ευρωπαϊκών κρατών), οι Ιρακινοί κατηγοριοποιούνται πλέον ως πρόσφυγες (ενώ για περισσότερα από 20 χρόνια θεωρούνταν μετανάστες) και οι Σύριοι κατηγοριοποιούνται κατά κύριο λόγο ως πρόσφυγες (ανάλογα με την πόλη από την οποία προέρχονται). Ταυτόχρονα, όσοι κατηγοριοποιούνται ως μετανάστες θα επαναπροωθούνται σε περιοχές, που με τον ίδιο αυθαίρετο τρόπο ορίζονται ως ασφαλείς. Γιατί, για παράδειγμα, το κατά πόσο χώρες όπως η Τουρκία ή η Λιβύη είναι ασφαλείς περιοχές για τους μετανάστες, είναι και πάλι κάτι που σχετίζεται με το τι βολεύει. Έτσι τα κράτη, ρυθμίζουν και ελέγχουν προσδιορίζοντας τα χαρακτηριστικά αναλόγως τη συγκυρία και διαχειρίζονται (μέσω θεσμών πλήρως ελεγχόμενων από τα ίδια) το «πρόβλημα των μεταναστευτικών – προσφυγικών ροών» όπως τους βολεύει.

Ο επαναπροσδιορισμός των λέξεων μετανάστης – πρόσφυγας καθορίζεται από τα κράτη, ανάλογα με τα κριτήρια που ορίζουν και  τις συνθήκες που τα ίδια δημιουργούν. Συνθήκες που αποτελούν κομμάτι ενός γενικού πολέμου. Από τη μία πλευρά, η «πολιτισμένη» Δύση, ο 1ος κόσμος και από την άλλη, ο 3ος κόσμος, Μέση Ανατολή, Αφρική, Ασία. Την στιγμή που ο δυτικός «πολιτισμός» επιβιώνει και κερδοφορεί αντλώντας πρώτες ύλες, φυσικούς πόρους, κέρδος σε όλες της μορφές. Την ίδια στιγμή, ρίχνει βόμβες και σπέρνει δικτατορίες, καθιστώντας αδύνατη την επιβίωση και την αξιοπρέπεια. Ταυτόχρονα, επιδιώκει και την εκμετάλλευση όσων γλιτώνουν από εκεί. Εκμετάλλευση που περιλαμβάνει ανασφάλιστη εργασία, όλο και πιο  φτηνά μεροκάματα, αισχροκέρδεια από είδη πρώτης ανάγκης, κέρδη για τους δουλέμπορους, απαγωγές παιδιών, εμπόριο σάρκας και την μεγαλύτερη μπίζνα ξεπλύματος τις ΜΚΟ-μαφίες. Έτσι φτάνουμε στο εύλογο ερώτημα. Αν αυτό που ζούμε δεν είναι πόλεμος, τότε τι είναι; Και πώς καθορίζεται το τι σημαίνει «επιλογή» ή «ανάγκη» να εγκαταλείψει κανείς τον τόπο του;

Και η διαλογή συνεχίζεται…

Ανάλογα με τα κοινωνικά χαρακτηριστικά (μόρφωση, οικογενειακή κατάσταση, κλπ.) η διαλογή έρχεται να καλύψει ό,τι συμφέρει. Και συμφέρει να διαλέγει τους χρήσιμους, για τη Δύση. Άλλοτε μόνους, ηλικιακά μικρούς, εξειδικευμένους εργάτες, αφομοιώσιμους, μη επικίνδυνους. Άλλοτε οικογένειες και  ανειδίκευτες εργάτριες. Πάντα ανάλογα με το εκάστοτε συμφέρον. Δύσκολα θα βρει το πέρασμα στα κράτη φρούρια κάποιος/κάποια που δεν πληροί τις προϋποθέσεις που ορίζουν τον «χρήσιμο» ή τον «αποδεκτό». Και ακόμα πιο δύσκολα, θα βρει το πέρασμα όποιος/όποια στέκεται απέναντι σε όλους αυτούς τους διαχωρισμούς και απαιτεί την ελευθερία και τα δικαιώματά του/της.

Αλληλέγγυοι – πιστοποιημένοι εθελοντές / ΜΚΟ

Και η διαλογή συνεχίζεται… Αυτή τη φορά, όχι μόνο στο μετανάστης – πρόσφυγας. Αλλά και στο φρέσκο, καινούριο, «αλληλέγγυοι» και «πιστοποιημένοι εθελοντές». «Πιστοποιημένοι εθελοντές» είναι όσοι και όσες εργάζονται στις ΜΚΟ. Και ας αφήσουμε απέξω το μισθό, την τζάμπα εργασία, την συνεργασία με το στρατό και την αστυνομία. Και ας μείνουμε στο διαχωρισμό. Από τη μια, όσοι εργάζονται σε ΜΚΟ και από την άλλη πλευρά οι «αλληλέγγυοι». Αυτοί και αυτές δηλαδή, που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ότι βρίσκονται στην ίδια πλευρά με τους μετανάστες. Την απέναντι πλευρά από το κράτος και τα αφεντικά. Γιατί δεν αναγνωρίζουν θεσμούς, δεν κινούνται φιλανθρωπικά, ούτε από λύπηση. Και για αυτό το λόγο, γίνεται η διαλογή αυτή. Η ρύθμιση, ο έλεγχος, η διαχείριση, γίνεται από το κράτος και τα θεσμικά του όργανα και αυτοί θα ορίσουν το πρόβλημα. Και σε αυτή την περίπτωση το πρόβλημα για αυτούς είναι οι «αλληλέγγυοι». Και είναι πρόβλημα γιατί επιδιώκουν την σύνδεσή τους με τα ταξικά τους αδέρφια (τους μετανάστες/στριες), επειδή ενωμένοι μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι. Επικίνδυνοι για αυτούς που τους θέλουν υποτελείς, φοβισμένους και μόνους ή εξόριστους. Και αυτό δεν συμφέρει κανέναν που έχει εξουσία και αντλεί με οποιοδήποτε τρόπο κέρδος σε βάρος τους…

Κι αν ο στρατός διαλέγει…

Και όταν η διαχείριση γίνεται από το στρατό, και ο στρατός διαλέγει, τα λόγια περισσεύουν. Τα κέντρα διαλογής, πέρα από όλα τα άλλα, αποτελούν δομές εγκλεισμού. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, περιθωριοποιημένα, απομακρυσμένα από τα αστικά κέντρα, με άθλιες συνθήκες διαβίωσης (ποιότητα τροφής, έλλειψη βασικών συνθηκών υγιεινής ). Και με πιο βασικό χαρακτηριστικό, την διαχείριση τους από τον στρατό. Η ιστορία έχει δείξει και εδώ και στην «πολιτισμένη» Δύση, ποια είναι η πραγματικότητα και που μπορεί να φτάσει (βλ. ναζιστική Γερμανία).

Είναι πόλεμος και είναι παντού…

Και όποιος/όποια δεν αντιλαμβάνεται, ότι αυτό που ζούμε είναι πόλεμος και είναι παντού, παίρνει θέση σε αυτόν, στην πλευρά των αφεντικών, των κρατών, του στρατού, της αστυνομίας, της μαφίας, των ΜΚΟ. Για εμάς ένα είναι σίγουρο. Τασσόμαστε δίπλα στους μετανάστες, μοιραζόμαστε τις αρνήσεις τους, θέλουμε να είμαστε κομμάτι των αγώνων τους, υπερασπιζόμενοι την τάξη μας, ως κομμάτι του παγκόσμιου προλεταριάτου.

Κόντρα σε όλες τις διαλογές αυτού του κόσμου.

 

Υπόγειος Ήχος: Basketball & Rap in the streets vol.11

basket11basketball & rap in the streets …
vol 11…
Τρίτη 24 Μαϊου από τις 20:30 και μετά…
Στο γήπεδο μπάσκετ που βρίσκεται Ιερά Οδό & Κολοκοτρώνη
(δίπλα στο μετρό Αγ.Μαρίνα)

“Και θα συνεχίσουμε να παίζουμε μπάσκετ,
να παίζουμε rap,
να παίζουμε…
Θα συνεχίσουμε…
Και θα τα πούμε τη Τρίτη  😉 “

Fanzin: Σελίδα 2 – Συμβουλές επιβίωσης στο κόσμο των «free press»-«εναλλακτικών» – Show the Way

symvoules free press

*To παραπάνω κείμενο τυπώθηκε σε αφίσα και κολλήθηκε σε διάφορα σημεία και υπάρχει σαν κείμενο στο Παπουτσάδικο.

————————————————————————————————————————————————————————————————————-

Συμβουλές επιβίωσης στο κόσμο των “free press” – “εναλλακτικών” – “μεταμοντέρων”

Οι free press φυλλάδες, είναι χάλια. Οκ λίγο υπεβολικό είναι αυτο.  Κάποιες απο αυτές είναι χάλια, αν δεν είσαι πολύ βλαμμένος, πολυ φτιαγμένος απο το lifestyle και πολυ πορωμένος με την “εικόνα” σου και το “θέαμα”.

Όμως ο κόσμος που θα συναντήσεις στο “κόσμο των free press” είναι ωραίος. Ωραίος εμφανισιακά, προσεγμένος, ακολουθεί πιστά τις επιταγές της μόδας, και τις εξαργυρώνει με τις “κοινωνικές σχέσεις”, τύπου, “το πιο in bar της πόλης”, “πως να τη πέφτεις στους μέλλοντες ερωτικούς συντρόφους”, “manual συμπεριφορών για κάθε γούστο”.

Αλλά “απο έξω κούκλος και κούκλά”, και “απο μέσα πανούκλα”, ένα πράμα. Εντάξει, υπερβολή αυτό.                                                                                                                                                                                                                    Δεν είναι και όλοι και όλες έτσι; Αλλά πως γίνεται να εκφράζεσαι μέσα στην επιτομή του lifestyle, σε καιρούς τέτοιους;

Παλαιότερα οι free press φυλάδες, κυκλοφορούσαν μια φορά τη βδομάδα στα stands, σε μετρο, σε καφετέριες και σε επιλεγμένα σημεία. Τελευταία όμως, με το διαδίκτυο, ο κύκλος αυτος μεγαλώνει. Επειδή λοιπόν είναι πιθανό – ακόμα και αν δεν ανήκεις στο “χώρο” των free press, και του εναλλακτισμού– να βρεθείς στη δίνη της ιδεολογίας που πλασάρουν, ή σε κάποιο event που διοργανώνουν οι ίδιες, ή απλά είναι χορηγοί επικοινωνίας ή ξεφτίλας, αυτές είναι μερικές αλήθειες, που καλό θα είναι να τις σκεφτείς, να τις φιλτράρεις, για να μπορέσει να επιβιώσει η νοημοσύνη μας.

Και για να σε προλάβω. Γιατι έχεις μάθει να σκέφτεσαι γρήγορα και πρόχειρα. Νούμερο ένα συμβουλή. Μη το κάνεις αυτό. Είναι μια μαλακία. Αλλά σόρρυ, ξέχασα, το λεξιλόγιο στο κόσμο τoυ lifestyle πρέπει να είναι “καθωςπρέπει”.

Eπίσης, απαγορεύεται ρητά, στο φανταχτερό κόσμο των free press, οι λέξεις “δουλεύω”, “τάξη”, “καπιταλισμός” και όλα τα παράγωγά τους. Για συζητήσεις πάνω σε τέτοια θέματα, μόνο ότι έχει παίξει η τηλεόραση και αυτά δύσκολα. Είναι ντεμοντέ και ντεκαβλέ, ρε παιδάκι μου. Αν παρόλαυτα, σε πιάσαν οι ευαισθησίες και θές να τα θίξεις, τότε απαλά. Aπαλά, επιδερμικά και φιλάνθρωπα, όπως σου ταιριάζει.

Αν πετύχεις, σερβιτόρους, barwomen, παιδιά που δουλεύουν εκει γύρω, δεν το κάνουν για τη “φάση”. Μη τους ταυτίσεις, μέ τους πρεζάκηδες του lifestyle. Μπι κέρφουλ. Έχουν να πληρώσουν νοίκι, δεη, νερο, τηλέφωνο, να πάνε σουπερ και λαϊκή. Μπι κέρφουλ και σεβασμό. (ιδιάτερα, αν εσύ δούλευες πιο πριν και σχόλασες απο τη δουλειά). Βάλε τον εαυτό σου για λίγο στη θέση τους. Από την ίδια μεριά είσαι. Γάμα τα highλίκια και σκέψου.

Αν πας σε κάποιο event που γίνεται είτε σε “καλό” είτε σε “alternative” μαγαζί, ψάξε να βρεις τις διαφορες. Η μοναξιά κυριαρχει και στα δυο. Και όσο είναι προυπόθεση για να περάσεις “καλά”, τα ξύδια, τα “έτσι” και τα “αλλιώς”, τόσο οι φίλοι, οι έρωτες, οι κουβέντες πάνε περίπατο για μετά το hangover σου. Και η ζωή τσουλάει… Και τσουλάει αργά…

Συμβιβάσου με την ιδέα οτι δεν θα περάσεις καλά, δεν θα θυμάσαι και πολλά, γιατι δεν έγινε τίποτα. Αυτό είναι το “θέαμα”, το τίποτα που σου γαργαλάει το μυαλό.

Βάλε τη μουράτη κολώνια, που μαγνητίζει μύτες, και θα νιώθεις, όπως στη διαφήμιση, μοναδική, μοναδικός, εσύ, και κανένας άλλος και καμία άλλη… Η μπόχα, όμως, του μυαλού, δεν αρωματίζεται και βρωμάει από τα πρώτα λεπτά της κουβέντας. Ο εξαερισμός αερίζει μόνο το χώρο, με ό,τι συνεπάγεται αυτο για το μυαλό σου…

Πάρε μαζί σου τη πιστωτική, λεφτά, και μη ξεχνάς ποτέ, το θέμα είναι το “φαίνεσθαι” για σένα. Έτσι δεν είναι; Η “εικόνα” σου. Αυτό σε νοιάζει, οπότε αν δεν έχεις μια, μην αγχωνεσαι. Υπάρχουν χίλιες και μια δικαιολογίες, “ξεχασα το πορτοφόλι”, και τα λοιπά.. Μη πείς “δεν παίζει φράγκο”, και ας είναι αλήθεια, γιατί μη ξεχνας είσαι πελάτης, και πελάτης χωρις να αγοράζει, είναι άχρηστος, περισσεύει…

Πάρε μαζί ένα μπουκαλάκι με κρασί, ή τσίπουρο, ή ούζο με φράουλα, μαζί σου. Τα ποτά στα μαγαζιά είναι ακριβά.

Μην έχεις φάει πριν. Στάνταρ θα σε κεράσουν “καναπεδάκια” , ή brunches. Ή καλύτερα φάε. Δεν χορταίνεις με αυτες τις μαλακίες.

Σπιτικό φαγητό, ή σουβλάκια. Δεν υπάρχει καλύτερο.

Δεν χρειάζεται να ξέρεις ονόματα. Ένα “μαν”, “ρε συυ” φτάνει.

SOS προσωπικότητες: (δες ΤV, πιο ειδικά mtv ή mad, και ας βαριέσαι τις μαλακίες που παίζουν συνέχεια).

Πρόλαβε να διαβάσεις στα πεταχτά, τις στήλες των free press, και τις δυο πρώτες ειδήσεις. Μπορεί να πάει η κουβέντα εκει, και δεν πρέπει να δείξεις οτι ζείς στο “κουτάκι” σου. Δεν πειράζει αν δεν καταλάβεις τι έγινε. Έτσι είναι αυτα στα free press – enallaktika περιοδικά, σήμερα λένε αυτο, αυριο λένε το άλλο. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε… Τουρλου τουρλου το γιαουρτλού, και στου χαζού το σπιτι μη μιλάς, το μυαλό έγινε κιμάς.

Απομνημόνευσε τις “10 καλύτερες ατάκες για μια δύσκολη στιγμη”. Άρθρο, που παίζει σε όλα τα free press. Στα δύσκολα, πέταξέ μια απο αυτές. Στα δύσκολα όμως, γιατί τις ξέρουν όλες απ’εξω. Γκέγκε;

Ακόμα και αν δεν έχεις πάει ποτέ Μύκονο, Πάρο, Ικαρία, Γαύδο. Πες ότι έχεις πάει.

Πρόσεχε τι λες και σε ποιόν. Ή καλύτερα άστο. Πες οτι να ‘ναι.

Αν έρθει κάποιος και σου πει, ότι σε έχω δει και σε εκείνο το event, και σου πιάσει τη κουβέντα, δεν σημαίνει οτι σου τη πέφτει. Θέλει απλά λίγη προσοχή και να σου πει οτι ήταν εκεί.. Αυτό μόνο. Μη νομίζεις…

Το gossip ξεπερνά το επίπεδο Τατιάνα. Είναι ένας καλός λόγος για να περάσεις απαρτήρητος.

Αποδέξου ότι κανείς δεν θα σε φλερτάρει γιατί όλοι τσακώνονται για το gossip της Τατιάνας.

Την πρώτη κίνηση παίζει να στην κάνει η γυναίκα. Μην κομπλάρεις. Εδω όλα ειναι “εναλλακτικά”. Eπειδή έτσι προστάζει το lifestyle.

Αν σου ζητήσουν να γίνεται φίλοι στο foubou, δεν σημαίνει ότι θέλουν να σε καλέσουν σε ραντεβού, απλά έχει βαρεθεί τους ήδη υπάρχοντες “friends” στο προφίλ.

Μην πεις κακή κουβέντα για την Σώτη Τριανταφύλλου, το Μποκλάνο, το Κανάκη, το “Σκάι”, τη “Greenpeace”, το δήμο Αθηναίων, και τα υψηλόβαθμα στελέχη της αστυνομίας. Τα “κατακάθια” τα έχουν για “θεούς”.

Απαγορευμένες λέξεις: Σκατά, Πλαστικές επεμβάσεις, στα δεντράκια μου, ευρώ.

Πρόσεξε το λεξιλόγιό σου. Ποτέ μην πεις “χλεχλέδες”. Πάντα “ο κύκλος μου”. Για να δείξεις insider.

Μην τολμήσεις και πετάξεις κάτω σκουπιδάκι. Μη τολμήσεις και ΔΕΝ δείξεις οικολογικές ευαισθησίες. Είναι “must”. Μάθε όλα τα οικολογικά ζητήματα που παίζουν, και τις ΜΚΟ που απασχολούνται με αυτά. Το ξέρω, ότι είναι το πιο δύσκολο κεφάλαιο. Αλλά η οικολογική ευαισθησία είναι μες στο τοπ 5, των “ευαίσθητων” – “εναλλακτικών” – “free press” κόσμων. Και όπως όλες οι ευαισθησίες, πάνε πάντα με βάση το άτομο. “Μη πετάς το πλαστικο κάτω”, λες και θα πάει στη παράταση η καταστροφή του περιβάλλοντος. Λες και το καινουριο super ντούπερ ποδήλατο απο κράμα μετάλλων, όπου για να γίνει η εξόρυξη, για να επεξεργαστει και για να φτάσει στη μορφή που το καβαλάς, δεν έχει μολύνει το Περιβάλλον Σου;;;

Πρέπει να ξέρεις τους στίχους απο τις Μέλισσες απ’ έξω. Τι εννοείς δεν ξέρεις ποιοι είναι οι Μέλισσες;

Μην τολμήσεις να ζητήσεις από τον dj να παίξει rap. Θα σου βάλει παφ ντάντι και θα στο αφιερώσει.

Μην μείνεις μέχρι το τέλος. Δεν λέει. Απλά τελειώνει και ο καθένας πάει σπίτι του.

(το κείμενο αυτό είναι μια “απάντηση”, σε κείμενο που κυκλοφορεί σε “εναλλακτική μεταμοντέρνα σελίδα” δεν είναι αφορμη…οι αιτίες είναι εδώ…όπως και οι εχθροί μας…)

Show the way

fanzin

Σελίδα Fanzin

Υπόγειος Ήχος: Τρίτη 26 Απρίλη – Dj set στο Πατινάζ (Μπαρουτάδικο)

Το τσιμέντο μας πνίγει,Τα φράγκα μας βρωμάνε,
Στις πλατείες και στα πάρκα ανασαίνουμε….

Για την υπεράσπιση του Πατινάζ
για την υπεράσπιση των ζωών μας…

Τρίτη 26 Απρίλη 20:30
Στο Μπαρουτάδικο, στο Πατινάζ
(Μυκηνών & Εδέσσης – Αιγάλεω) 

PATINAZ

 

 

ακολουθεί κείμενο απο το  Σινιάλο

————————————————————————————————————————————————————————————————————-

Κάτω τα χέρια από το Πατινάζ… επ’ άπειρον

Μετά από την αποτυχία κάθε προσπάθειας της δημοτικής αρχής να ξεκινήσει το έργο του βρεφονηπιακού σταθμού μέσα στο Μπαρουτάδικο, στον χώρο του Πατινάζ, η κατάσταση έδινε την εντύπωση ότι οδεύει σε μια εναλλακτική λύση. Όλα ξεκαθαρίστηκαν, ωστόσο, όταν πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκαν τα 18 “μεγάλα” έργα που θα… αλλάξουν το Αιγάλεω και μέσα σε αυτά βρίσκεται κι αυτό της “βιοκλιματικής μελέτης του 5ου βρεφονηπιακού σταθμού”.  Ο 5ος Β/Ν σταθμός δεν υπάρχει αλλά η βιοκλιματική του μελέτη επαναφέρει προφανώς μια οικολογικοφανή προσθήκη στα ήδη υπάρχοντα σχέδια, ως περιβαλλοντικός εξωραϊσμός των τόνων τσιμέντου που θα καταπλακώσουν το χώρο του Πατινάζ.

Το ανεκδιήγητο αυτό έργο ευθύς εξαρχής – τον Φλεβάρη του 2012- υποστηρίζεται από όλες -πλην μιας στις μέρες μας- τις δημοτικές παρατάξεις στο Αιγάλεω δίνοντας την εντύπωση μιας συντριπτικής κοινωνικής συναίνεσης των κατοίκων της περιοχής. Η συναίνεση αυτή αναδείχτηκε μέσα στα χρόνια ως κατασκευασμένη από το δημοτικό διευθυντήριο αφού ελάχιστοι -κι αυτοί είτε ως εντεταλμένοι είτε ως προϊόν εκβιασμού- υπερασπίστηκαν  το “λαϊκό” και “κοινωφελές” αυτό έργο σε κάθε απόπειρα έγκλησής τους. Αντιθέτως, η αντίσταση στην κατασκευή του έργου ήταν ισχυρή και επίμονη παρά τις δημαγωγίες, τις λοιδορίες και τα ρόπαλα των ΜΑΤ.Το έργο αυτό εμφανίζεται λοιπόν και πάλι “από το παράθυρο” των νέων επιδοτήσεων των ΕΣΠΑ ενώ έχει πεταχτεί έξω από την πόρτα του Πατινάζ. Κανείς δεν μπορεί να δηλώνει ανυποψίαστος όταν υπάρχει επιμονή για την κατασκευή ενός τσιμεντένιου κτιρίου μέσα στο Άλσος για μια χρήση που θα αδυνατεί να εξυπηρετήσει αφού οι γονείς πληρώνουν ακόμη και τα χαρτιά υγείας των παιδικών σταθμών και σκουπιδιάρικο του δήμου είναι αυτό που διανέμει τα γεύματα στα παιδιά! Σε μια συνθήκη προωθημένου καπιταλισμού δεν πρόκειται να σταθούμε σε ερμηνείες ψυχολογικοποίησης των τοπικών αρχών στη βάση ενός εμμονικού χαρακτήρα επιβολής του έργου. Πάντα υπάρχουν συμφέροντα: τόσο υλικά όσο και σε επίπεδο προνομίων. Κανένα συμφέρον, ωστόσο, δεν μπορεί να κάμψει τη δύναμη των κοινωνικών αντιστάσεων  για την υπεράσπιση της ζωής και του φυσικού της περιβάλλοντος.

Κάτω τα ξερά σας από το Πατινάζ

Το Μπαρουτάδικο τσιμέντο δεν θα γίνει Συνεχίζουμε!

κατάληψη Σινιάλο

———————————————————————————————————————————————————————————————————–

και για να μην ξεχνιόμαστε…. 

το παρακάτω κείμενο είναι του Σεπτέμβρη του 2014 από εμάς “Υπόγειος Ήχος”

-ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΡΟΥΤΑΔΙΚΟ-

ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ

”Λίγο χρώμα που απόμεινε στο χάος του τσιμέντου ,

θα το υπερασπιστούμε μέχρι την τελευταία μας ανάσα –

αναδάσωση σε κάθε τετραγωνικό που το καλύπτουν με μπετό

εμπλουτίζοντας ταμεία”

Μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες για την τσιμεντοποίηση του Μπαρουτάδικου/Πατινάζ από τον πρώην δήμαρχο του Αιγάλεω, ”Καρδαρά” , ο οποίος είχε τη σύσσωμη στήριξη του δημοτικού συμβουλίου , την άγονη προσπάθεια καταστολής των κοινωνικών αγώνων για την υπεράσπιση του Μπαρουτάδικου από εντεταλμένες δυνάμεις των ΜΑΤ και μετά από συνεχείς αγώνες τόσο των κατοίκων της περιοχής αλλά και διάφορων συλλογικοτήτων , έχουμε ως αποτέλεσμα την παραίτηση του εργολάβου που είχε αναλάβει και τελικά – την αναστολή του έργου.

Λίγους μήνες μετά , μια νέα δημοτική αρχή ”αριστερών” πεποιθήσεων , ένας νέος ”καλοθελητής” εργολάβος και άλλοι πρόθυμοι ακόλουθοι των παραπάνω , ανοίγουν πάλι τους ασκούς του Αιόλου για το Μπαρουτάδικο, με απειλές από το νεοεκλεχθέντα δήμαρχο Μπίρμπα, πως θα ενεργοποιήσει κόσμο , φιλικά προσκείμενο προς τη υλοποίηση του έργου – ώστε να έρθει σε αντιπαράθεση – ρήξη με τους κατοίκους και τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους που υπερασπίζονται το χώρο.

[Εδώ κάπου γελάμε μόνο στη σκέψη ότι κάποιος Αιγαλιώτης θέλει να κουτσουρευτεί ακόμη πιο πολύ το πάρκο που όλοι μεγαλώσαμε ,αγαπήσαμε, ζήσαμε και εξακολουθούμε]

ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΜΑΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ

”παρακαταθήκη για τις νέες γενιές από τσιμέντο χορτάσανε, είσαι μέσα τι λες?

Πάμε να αφήσουμε δομές, ελεύθερες σα χθες, έχουν πληθύνει τόσο πολύ πια οι φυλακές”

Εμείς ως Υπόγειος Ήχος (μουσικοπολιτική HipHop συλλογικότητα) και ως κάτοικοι της περιοχής και των περιοχών γύρω από το Μπαρουτάδικο , δηλώνουμε πως γι’άλλη μια φορά θα ενισχύσουμε τον Αγώνα όλων των αντιστεκόμενων.

απέναντι στο φρικιαστικό και -για την κονόμα μόνο- έργο

απέναντι σε δημάρχους , εργολάβους , μπάτσους

απέναντι σε οποιονδήποτε δέχεται να υποβαθμίσει κάθε κοινωνικής αξίας χώρο

απέναντι σε αυτούς που θέλουν να καταστρέψουν λίγο-λίγο το πάρκο που μεγαλώσαμε και μας έκανε να αγαπήσουμε την κάθε στιγμή.

Ήμασταν , είμαστε και θα είμαστε διαμετρικά αντίθετοι μαζί σας. Μέχρι οι αγώνες και οι φωνές μας να στοιχειώσουν κάθε πάρκο , κάθε πλατεία και τις ίδιες τις ζωές σας.

”Δε θα επιτρέψουμε το Μπαρού να φορέσει γκρίζα ενδυμασία

ο εκφοβισμός τους δεν πιάνει – πακέτο

δήμαρχος – εργολάβοι και αστυνομία”

Ο ΠΝΕΥΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΟΥΜΕ

 

Υπόγειος Ήχος, Σεπτέμβρης 2014