ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ, ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΜΕ

από Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων, Κατάληψη Νάξου 75 & Κρασσά

 

ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ, ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΜΕ.

Σήμερα, με πείσμα χαμόγελα κι αυτοπεποίθηση κάνουμε ξανά πράξη τα συνθήματα μας και παίρνουμε τις ζωές μας πίσω. Δεκάδες συντρόφια μπαίνουμε ξανά στον κήπο που μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε να ζούμε. Ανοίγουμε ξανά το στέκι μας και το υπερασπιζόμαστε για να μπορέσει να υποδεχθεί άλλες τόσες γενιές. Ανάβουμε τον φούρνο και τη σόμπα κι αφήνουμε τη φωτιά μας να ταξιδέψει, στέλνοντας το δικό μας σινιάλο αντίστασης στο μαχόμενο κίνημα των καταλήψεων. Ανεβαίνουμε στις ταράτσες του στεκιού και χαιρετάμε με τις γροθιές μας τον ουρανό, στέλνουμε τα φιλιά μας σε όλο τον κόσμο που επιμένει κι αγωνίζεται.

Σπάμε τον φόβο και παίρνουμε δικαιωματικά ότι μας ανήκει. Παρότι δεν είμαστε γενικά και αόριστα υπέρ των δικαιωμάτων, για μας δικαίωμα είναι να παλεύουμε και να παίρνουμε πίσω – κόντρα στους νόμους – ότι είναι δικό μας. Ότι έχουμε φτιάξει με τα χέρια και το μυαλό μας. Ότι είναι πεθαμένο και περιμένει να ζήσει μέσα από το χρήμα όπως τα χιλιάδες άδεια σπίτια της πόλης. Εμείς επιλέγουμε να δίνουμε ζωή στην νεκρή ιδιοκτησία. Ζωντανεύουμε τα άδεια σπίτια όπως η ζωγράφος το κενό καμβά. Τους δίνουμε αξία, όχι για το κέρδος και τα μεσιτικά, όχι για τη βιομηχανία του τουρισμού. Τους δίνουμε αξία κοινωνική, γεμίζοντάς τα με φαντασία κι ουσιώδες περιεχόμενο. Αρχίζουν έτσι να καλύπτουν και να δημιουργούν ανάγκες κι επιθυμίες συλλογικές χωρίς να ζητάνε αντάλλαγμα. Γίνονται εργαστήρια κατασκευής συλλογικών σχέσεων αγώνα, φροντίδας και πρόνοιας πέρα από την οικογένεια, τη θρησκεία, το κράτος και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Γίνονται εργαστήρια κατασκευής οραμάτων για κόσμους χωρίς σφαγές και σύνορα, χωρίς θεούς κι αφέντες.

Ένα τέτοιο εργαστήριο είναι και το στέκι μας, στην Νάξου 75 & Κρασσά στην Κολιάτσου των Πατησίων. 27 χρόνια εργαστήρι ανατρεπτικών προθέσεων, λόγου και δράσεων ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταπίεση και την αδικία. 27 χρόνια χώρος απελευθερωμένος κι ανοιχτός στη γειτονιά: στους ονειροπόλους, τους αποκλεισμένους και τους κατατρεγμένους προλεταρίους, τις πάνκισες, τους φτωχοδιάβολους και το αληταριάτο, τις θεατρίνες, τις ρεμπέτισσες και τους ποιητές, τα φρικιά, τα διαφορετικά, τα ασυμβίβαστα μυαλά και τις ανυπότακτες καρδιές, τα εξαρτημένα άτομα, τις μάγισσες και τους δαιμονισμένους, τις ηλικιωμένες, τα γυμνασιόπαιδα και τα πιτσιρίκια. 27 χρόνια κόντρα σε μια σκατοκοινωνία όπου ο βίαιος θάνατος από τις σφαίρες ρατσιστών και ένστολων, τα push backs και τα “ναυάγια” στα σύνορα, τις γυναικοκτονίες, τους πνιγμούς στα λιμάνια, τις πτώσεις στις σκαλωσιές, γίνεται φυσική καθημερινότητα στις συνειδήσεις κι ακόμα ένα βιντεάκι στα κινητά των παιδιών. 27 χρόνια μαθαίνουμε τα κατατόπια της συλλογικής ζωής και ξανά-διασχίζουμε τα μονοπάτια του αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία.

27 χρόνια βγάζουμε τη γλώσσα στον κόσμο της ιδιοκτησίας και επιμένουμε -είμαστε εδώ όσες φορές χρειαστεί κι από την αρχή. Εδώ που πήγαμε σχολείο, που έχουμε φίλες/α/ους, που δουλεύουμε, κατοικούμε. Εδώ που αγαπηθήκαμε με τους φτωχούς γείτονες μας και μισήσαμε την βία των πλουσίων. Παραμένουμε και αγωνιζόμαστε για όσα μας έχουν κλέψει. Δεν θα μας διώξουν οι γόνοι καριεριστών & πολιτικών που ζουν στο Κολωνάκι. Δεν θα μας διώξουν οι επίδοξοι ιδιοκτήτες/κληρονόμοι της οικογένειας Παπαοικονόμου, οι τσιφλικάδες της περιοχής που μένουν στα βόρεια Προάστια, με τα δεκάδες ακίνητα στα Πατήσια και σε νησιά. Τους ξεκαθαρίζουμε ότι θα δυσκολευτούν πολύ να μας ξηλώσουν. Είμαστε παντού στη γειτονιά. Θα στριφογυρνάμε με επιμονή γύρω από το τεράστιο κυπαρίσσι της αυλής του στεκιού.

27 χρόνια Κατάληψη
27 χρόνια άνω κάτω η Πατησίων
27 χρόνια στον δρόμο του Αγώνα

ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ
ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΓΥΡΝΑΝΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΦΩΛΙΕΣ ΤΟΥΣ.

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω-κάτω Πατησίων
Κατάληψη Νάξου 75 & Κρασσά

English translation

We said that we are not leaving and we mean it

Today we are glad to transform our mottos into action and to have regain with persistence and confidence a fragment of our lives. The garden where we grew up and learned to live have returned to us through this action taken by tens of comrades, friends and solidarians. We are defending our place in the city by retaking this abandoned space for us and the coming generations. We light up the wood stove and the oven, transforming our fire into a message of resistance to the squatting movement. With our fists pointed to the sky we climb to the terrace of our squat, sending our warmest greetings to all those around the world who persist resisting.

We break the vicious cycle of fear reclaiming what is rightfully ours; we may not unconditionally support the civil rights provided by the State, yet we struggle against the law to retake what we consider to be ours within the city. Those things that we have built with our hands and minds, those things that are assumed dead unless capilitalised upon, like the thousands of empty houses and buildings in Athens. We choose to give life to the “dead” property, turning empty spaces into collective places of resistance. We creatively subvert the social context within which we assert value for these spaces: Not for profit making, not for real estate agencies, not for NGOs but in order to cover and transcend our collective needs and desires. We think of it as a laboratory, in which we build our collective relations of struggle, care and welfare, beyond the institution of the family, beyond religion and the State. This is the place where our visions come to life, where we come together imagining new potential worlds, against the normalisation of massacres and borders, against every god and every master.

We think of our political space in Naxou 75 and Krassa street (Koliatsou square in Patissia) as such a laboratory. For the past 27 years it has been the workshop where we express our subversive ideas and actions, against exploitation, oppressions and injustice. Those were 27 years during which this place was freed and open to the neighbourhood; hospitable to every dreamer, excluded proletarian, punks, to the world’s damned, to the crooked, the underground artists, musicians and poets, the freaks, the uncompromised spirits, the addicts and the young. During those 27 years we resisted against this fucked-up society: where racists and cops are violently killing our people, where pushbacks and “shipwrecks” at the boarders and femicides are normalised, where drowning people at the ports and “falling” from scaffolds is the “naturalised” condition forced upon us. During those 27 years we learned the ins and outs of collective living and discovered how to cross the pathways of struggling against power.

During those 27 years we ridicule the world of “private property”: we will be here as long as we have to, even if it means that we’d do it all again. This is our neighbourhood, where we went to school; this is where we firstly met with our friends, where we live and work. Where we formed bonds with our neighbours and where we hated for the first time the violence imposed by the rich. We struggle to take back everything that has been stolen from us. We are not going to let so easily the Papaoikonomou family, those rich inheritors living in the Northern suburbs of the city, whom own tens of properties in Patissia and in various islands, to steal it from us. We are clearly stating that it’s gonna take long until they rip us off. We are constantly spreading in this neighbourhood. We are swirling around the big cypress of the squat.

27 years squatting
27 years Ano Kato Patission
We are not gonna leave.

 

*συνεχής ενημέρωση

Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2023 στις 21.00 – DJ set οικονομικής ενίσχυσης για δικαστικά έξοδα αναρχικού ολικού αρνητή στράτευσης

Σάββατο 25/11

Reggae Dub Vinyl Session Από Sub Conscious Sound System (DIY Sound System based in Athens)

DJ SET οικονομικής ενίσχυσης για δικαστικά έξοδα του αναρχικού ολικού αρνητή στράτευσης Κ.Σ.

21.00-00.00

Κατάληψη Παπουτσάδικο

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Ευαγγελισμού και στους συλληφθέντες συντρόφους/ισσες

(Αναδημοσίευση κειμένου της κατάληψης Ευαγγελισμός)

ΟΛΗ Η ΠΟΛΗ ΤΟ ΞΕΡΕΙ. Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ

Τα ξημερώματα του Σαββάτου πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στην κατάληψη του Ευαγγελισμού.10 σύντροφοι και συντρόφισσες συνελήφθησαν, ένας εκ των οποίων -κι ενώ ήταν δεμένος με χειροπέδες- βρέθηκε από την ταράτσα του κτιρίου στο κενό, και αυτή τη στιγμή είναι ακόμα στο νοσοκομείο. Ο χώρος ξεκίνησε να σφραγίζεται άμεσα με λαμαρίνες, ενώ οι σύντροφοι μεταφέρθηκαν στη ΓΑΔΗ, όπου τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες, με τον τραυματία σύντροφο να κρατείται ξεχωριστά και να μην λαμβάνει αρχικά την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Έξω από το κτήριο υπήρξαν δυναμικές αντανακλαστικές αντιδράσεις, με αποτέλεσμα τη σύλληψη ενός ακόμη συντρόφου. Αντιδράσεις που συνεχίζονται και τις επόμενες μέρες.

Οι πρώτες δημόσιες πληροφορίες για ενδεχόμενη εκκένωση είχαν κυκλοφορήσει στις 20 Σεπτέμβρη, με δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα Ανώτατης Εκπαίδευσης και πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης Οδ. Ζώρα, για εκκένωση και «αξιοποίηση» του κτηρίου. Έτσι, την Πέμπτη 28 Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε παρέμβαση με κείμενο στη διαδικτυακή Σύγκλητο του Πανεπιστημίου, στην οποία ο πρύτανης Γ. Κοντάκης -που βρισκόταν εκείνη την ώρα στο Ρέθυμνο- είχε ειρωνικό ύφος και απέφυγε να πάρει θέση.

Μετά την εκκένωση, που πραγματοποιήθηκε λιγότερο από δύο μέρες μετά την παρέμβαση, τόσο ο Ζώρας όσο και ο Κοντάκης ήταν εξαφανισμένοι, με την Πρυτανεία να αποφεύγει να βγάλει κάποια ανακοίνωση και τον τελευταίο να μην έχει το σθένος να αναλάβει την ευθύνη για τις επιλογές του. Φυσικά δεν γινόταν να κρύβεται για πάντα, καθώς είναι πλέον γνωστό πως από τις 20 Ιουλίου η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου είχε ζητήσει, με δικές του ενέργειες, την εκκένωση του Ευαγγελισμού.

Το τάιμινγκ που επιλέχθηκε για την εκκένωση, δύο μήνες μετά, και μια βδομάδα πριν τη διεξαγωγή των δημοτικών εκλογών, δεν είναι μάλλον τυχαίο. Ο απερχόμενος δήμαρχος τελειώνει τη θητεία του και αποφεύγει να κάνει ιδιαίτερες τοποθετήσεις για το ζήτημα. Bασικός υποψήφιος (και πρώην γενικός αρχηγός της Αστυνομίας) δηλώνει πως δεν είναι ο ίδιος δήμαρχος και πως δεν γίνεται να συσχετίζεται. Ενώ άλλος αποφεύγει να πάρει θέση αλλά κάνει συνάντηση με τον Κοντάκη, ο οποίος δηλώνει πως μετά τις εκλογές θα ξεκινήσει επαφές για να εξασφαλίσει χρηματοδότηση. Και κάπως έτσι όλοι προσπαθούν να αποφύγουν οποιαδήποτε ευθύνη και το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η εκκένωση ενός ιστορικού πολιτικού χώρου, που είναι ενεργός και ζωντανός για 21 χρόνια, και αποτελεί ορόσημο για το κίνημα αλλά και την πόλη του Ηρακλείου.

Τυχαία δεν θεωρούμε ούτε την τρίτη απόπειρα εκκένωσης που πραγματοποιήθηκε ταυτόχρονα στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου στην Αθήνα, που παρουσιάστηκε από ΜΜΕ ως μία κοινή ενέργεια στα πλαίσια της “απόδοσης των πανεπιστημιακών χώρων στην κοινωνία”. Η -για ακόμα μία φορά- ταυτόχρονη επίθεση σε χώρους του αγώνα αποτελεί συνειδητή κρατική πολιτική και ατζέντα.

Μια επιλογή που γίνεται σε μια συγκυρία που το ελληνικό κράτος και κεφαλαίο ευθύνονται για δεκάδες νεκρούς, και που οι θάνατοι και οι καταστροφές έχουν γίνει κανονικότητα. Από τους απανθρακωμένους μετανάστες στον Έβρο μέχρι τους πνιγμένους στο Θεσσαλικό κάμπο (σε μία περιοχή που τρία χρόνια μετά από άλλη μία καταστροφή, δεν είχαν πραγματοποιηθεί ακόμα τα απαραίτητα έργα προστασίας τα οποία κόστισαν εκατομμύρια). Από εκατοντάδες δολοφονημένα ζώα και κατεστραμμένα χωριά, μέχρι τεράστιες καμένες αγροτικές εκτάσεις και περιοχές Νatura. Σε μία περίοδο, που το κόστος ζωής αυξάνεται ασταμάτητα και δεχόμαστε συνεχή επίθεση σε όλους τους τομείς: από την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων και τη νομική επίθεση στην οργάνωσή μας στους χώρους εργασίας, ως την καταστολή σε συγκεντρώσεις που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις τους και τους εκατοντάδες πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας.

Όσο οι γειτονιές μας γεμίζουν airbnb και προσανατολίζονται όλο και περισσότερο στα έσοδα από τους τουρίστες, την ίδια στιγμή που μετανάστριες πνίγονται στο Αιγαίο, όσο επενδυτές αγοράζουν ολόκληρα μπλοκ κατοικιών, ενώ άνθρωποι της τάξης μας καλύπτουν με το ζόρι τα όλο και αυξανόμενα έξοδα της στέγασης ή αναγκάζονται να μετακομίσουν σε άλλες γειτονιές, οι καταλήψεις καλύπτουν την κοινή μας ανάγκη για αξιοπρεπή διαβίωση. Σε μια κοινωνία που υπάρχουν χιλιάδες άδεια σπίτια και άνθρωποι χωρίς στέγη, οι καταλήψεις αμφισβητούν στην πράξη την έννοια της ιδιοκτησίας και τη δυνατότητα των λίγων να την αξιοποιούν για να γίνονται συνεχώς πλουσιότεροι, και αποτελούν παράδειγμα συλλογικής ζωής, Το θέμα δεν ήταν ποτέ αν είναι “νόμιμες” ή “παράνομες”, αλλά ότι είναι δίκαιες και αναγκαίες.

Η επίθεση σε αυτές δεν είναι αποκομμένη από τη συνολικότερη επίθεση στην κοινωνία και στους αγώνες που αναπτύσσονται, στους δρόμους, τα πανεπιστήμια, τις φυλακές και τους χώρους εργασίας. Οι καταλήψεις δεν είναι απλά κτίρια, αλλά αποτελούν χώρους οργάνωσης και αγώνα. Κομμάτι της αντίστασης στη δυστοπική πραγματικότητα που ζούμε, ενάντια στην εξατομίκευση, την απάθεια, και στο ακόμα χειρότερο μέλλον που ετοιμάζουν οι κυρίαρχοι για εμάς. Είναι χώροι στους οποίους αμφισβητούνται έμπρακτα οι αξίες του καπιταλισμού, ενώ διατηρείται η μνήμη των αγώνων που έδωσαν οι εκμεταλλευόμενοι στο παρελθόν, ώστε να την αξιοποιήσουμε στο σήμερα, στους δικούς μας αγώνες. Οι επιθέσεις σε αυτές, όπως τώρα στον Ευαγγελισμό ή οι εκκενώσεις στα Ζιζάνια και το Άνω-Κάτω στην Αθήνα το καλοκαίρι, τη στιγμή που η μισή Ελλάδα καιγόταν, είναι κομμάτι της συνολικής προσπάθειας κράτους και κεφαλαίου να χτυπήσουν τον εσωτερικό εχθρό, να φιμώσουν οποιαδήποτε φωνή αντιστέκεται και απειλεί την κυριαρχία τους, αλλά και κινήσεις εντυπωσιασμού, για να κρύψουν τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, και να μας αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά μας προβλήματα.

Οι δικαιολογίες που χρησιμοποιήθηκαν αρχικά περί «αξιοποίησης» του κτηρίου ως φοιτητικές εστίες και στη συνέχεια ως «πολιτιστικό χώρο» δεν είναι παρά προφάσεις. Αφενός πρόκειται για ψέματα για να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, όπως μπορεί να δει κάποιος από την ιστορία τόσων πρώην καταλήψεων. Πρόχειρα-πρόχειρα μπορούμε να σκεφτούμε την κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη (κέντρο των φοιτητικών αγώνων τη δεκαετία του 2000, που εκκενώθηκε υποτίθεται για να ξαναγίνει εστίες και έκτοτε ρημάζει), την κατάληψη Ορφανοτροφείου απ’ όπου ξεσπιτώθηκαν ντόπιοι και μετανάστριες για να γίνει «κέντρο αποκατάστασης» και τελικά κατεδαφίστηκε, τη MundoNuevo όπου μιλούσαν για κέντρο απεξάρτησης και αντ’ αυτού είναι ένα κτήριο κλειστό με λαμαρίνες, το Στέκι στο Βιολογικό που θα γινόταν βιβλιοθήκη, και τόσες ακόμα… Οι φαιδρότητες περί ενδιαφέροντος για το κτίριο φαίνονται και από την απόφαση της Πρυτανείας να εισηγηθεί την εκκένωσή του το καλοκαίρι, όταν γινόντουσαν (για τρίτη φορά τα τελευταία χρόνια) εργασίες αποκατάστασης. Εργασίες που πραγματοποιηθήκαν με τον κόπο και τους πόρους του κόσμου που δραστηριοποιείται σε αυτό, και αλληλέγγυου κόσμου από την Ελλάδα και το εξωτερικό, για την ασφάλεια τόσο του Ευαγγελισμού, όσο και της γειτονιάς.

Αφετέρου οι καταλήψεις δεν γίνεται να «αποδοθούν στην κοινωνία», γιατί αξιοποιούνται ήδη από αυτήν. Πριν από 21 χρόνια μπήκαμε σ’ ένα κτήριο-ερείπιο, που αποτελούσε κίνδυνο, αφού ήταν παρατημένο από δεκαετίες να σαπίζει, και είχε καταλήξει κυριολεκτικά μια εστία μόλυνσης. Απ’ ότι φαίνεται αυτά δεν ενοχλούσαν όσο η πολιτική μας δράση· όσο η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση, και ο αδιαμεσολάβητος αγώνας, που αποτελούν ξεκάθαρη απειλή για το σύστημα εξουσίας που βάζει το κέρδος πάνω από τη ζωή. Με τις δυνάμεις μας, και χωρίς την βοήθεια κανενός, αντιιεραρχικά και αυτοοργανωμένα, καταφέραμε να κάνουμε ένα ετοιμόρροπο κτίριο βιώσιμο και λειτουργικό. Το μετατρέψαμε σε έναν χώρο ζωντανό και ανοικτό προς την κοινωνία, μέσα απ’ τον οποίο όλα αυτά τα χρόνια έχουν λάβει χώρα ποικίλες πολιτικές, πολιτιστικές και κοινωνικές εκδηλώσεις. Ο Ευαγγελισμός δεν μπορεί να γίνει “πολιτιστικός χώρος εκδηλώσεων”, όπως δηλώνουν, όταν υφίσταται ήδη εδώ και 21 χρόνια ως τέτοιος. Μέσα στο κτίριο λειτουργούν σε μόνιμη βάση αυτά τα χρόνια κινηματικό βιβλιοπωλείο και δανειστική βιβλιοθήκη. Αυτοοργανωμένο καφενείο, γυμναστήριο και ξυλουργείο. Γίνονται βιντεοπροβολές, στεγάζονται συνελεύσεις και συλλογικότητες, ενώ αυτές τις μέρες συνεχιζόταν η συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους πλημμυροπαθείς στη Θεσσαλία. Αυτός είναι ο Ευαγγελισμός. Ένας χώρος ανοιχτός στην κοινωνία, αλλά και σε όσες αποκλείονται από αυτήν, και οι μόνοι που μπορούν να τον αξιοποιήσουν είναι τα υποκείμενα που δραστηριοποιούνται σε αυτόν.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Θέλουμε να καταστήσουμε ξεκάθαρο από την στιγμή που μας βγάλατε έξω, ότι από εδώ και πέρατο έργο σας θα είναι δύσκολο και όλοι οι υπεύθυνοι -από το κράτος μέχρι την Πρυτανεία- θα πληρώσετε το πολιτικό βάρος όσων επακολουθήσουν. Ας μην έχει κάνεις εμπλεκόμενος την ψευδαίσθηση ότι έχουν να κάνουν με 10-20 καταληψίες. Ο Ευαγγελισμός ήταν οι άνθρωποι που υπήρξαν εδώ, οι άνθρωποι που υπάρχουν τώρα και θα προσπαθήσουμε να είναι και οι άνθρωποι που θα έρθουν στο μέλλον. Άνθρωποι που οργανώνονται οριζόντια και από τα κάτω για τη δημιουργία ενός δυναμικού, δραστήριου και πολύμορφου κινήματος, που χρόνια τώρα έχουν μάθει να αγωνίζονται και να αντιστέκονται, και ξέρουν πολύ καλά πως να αντιδράσουν και σε αυτή τη νέα απειλή. Να είστε σίγουροι πως οι αγώνες και η αλληλεγγύη δεν θα προέλθουν μόνο μέσα από τα σύνορα του Ηρακλείου, αλλά όπως και κάθε φορά που κάποιος κατειλημμένος χώρος απειλείται, θα υπάρξουν αντιδράσεις από όλη την Ελλάδα, απ’ όλες τις υπόλοιπες καταλήψεις και τον κόσμο του αγώνα.

Δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα πίσω, μέχρι να ξαναπάρουμε τον Ευαγγελισμό. Και θα το κάνουμε.   

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ