Μηνιαία αρχεία: Μάιος 2016

5 άρθρα

Ύπόγειος Ήχος: hood LIVE

Τρίτη 31 Μαίου … 
στο Πατινάζ (μπαρουτάδικο) – Μυκηνών & Εδέσσης- Αιγάλεω
hood LIVE απο τις 20:30 και μετά….
-για την υπεράσπιση του Πατινάζ-
-για την υπεράσπιση των ζωών μας-

 

Το τσιμέντο, μας πνίγει – τα φράγκα, μας βρωμάνε

στις πλατείες και στα πάρκα ανασαίνουμε… 
——————————————————————————————–
Άλλαξαν κυβερνήσεις, δημοτικές αρχές, άλλαξαν οι καιροί…
Και κάθε τι που “χτίζουμε” έρχονται πληρώματα “καλοθελητών”
(αυτά τα καθίκια που θα κάναν τα πάντα για το χρήμα και τη μικρο εξουσία τους)
προσπαθώντας να τα “γκρεμίσουν”. Μάταιος κόπος.
Αλλάζουμε κι εμείς. Γινόμαστε πιο δυνατοί, πιο δυνατές,
πιο πεισματάρηδες, πιο αποφασιστικές, πιο πολλοί, πιο πολλές.
Και συνεχίζουμε να χτίζουμε – γκρεμίζοντας στα και τα ερείπια παλαιών εποχών.
Σε παλιά εργοστάσια στεγάζουμε τις επιθυμίες και τα κοινά μας όνειρα
Και τα βγάζουμε βόλτα στα πάρκα και στις πλατείες, γιατί εκεί μόνο μπορούμε να ανασάνουμε…
Ασφυκτιούμε στους χώρους αποξένωσης, στο φανταχτερό κόσμο του “εμπορεύματος”,όπου το “θέαμα” κυριαρχεί…
Σε παλιά εργοστάσια στεγάζουμε τις επιθυμίες και τα κοινά μας όνειρα
Και τα βγάζουμε βόλτα στα πάρκα και στις πλατείες.
Η μόνη περιουσία μας, τα πάρκα και οι πλατείες,
(γιατι ξεχνάτε οτι μας ανήκουν)
μαζί με τις στιγμές και τα λόγια μας.
Δυο λόγια, για τρια χρόνια πίσω…
Πάνε τρία χρόνια από τότε που η δημοτική αρχή και εργολάβοι
ονειρευόντουσαν έναν βρεφονηπιακό σταθμό – και πιο γεμάτες τις τσέπες τους.
Τη στιγμή που στο Αιγάλεω υπολειτουργούσαν όλοι οι υπόλοιποι
(και όχι μόνο στο Αιγάλεω).
Πάνε τρία χρόνια από τότε που η δημοτική αρχή και εργολάβοι ονειρευόντουσαν
ένα τσιμέντο στο ελάχιστο πράσινο που μας έχει απομείνει.
Πάνε τρία χρόνια προσπαθώντας να μας καταστείλουν με κάθε μέσο που διέθεταν
(μπάτσοι, ευυπόληπτοι πολίτες, δημοψηφίσματα, μεσοβέζικες λύσεις, λάσπη για όσους και όσες αντιστέκονταν)
αλλά μάταιος κόπος.
Πέρασαν τρία χρόνια, για να φτάσουμε στο σήμερα…
Καλοκαίρι του 2016 και είμαστε ακόμη στο πατινάζ, “στη πίστα”, στο “Μπαρού”
έχοντας την απάντηση για κάθε τους ερώτηση. Και μια ερώτηση για κάθε τους απάντηση.
Απαντάμε ακόμα με τον ίδιο τρόπο και με δυνατότερη φωνή ‘’το πατινάζ θα μείνει’’.
Και ρωτάμε, χωρίς να πάρουμε απάντηση “ποιός θα τολμήσει να το πάρει;”
Τώρα, μετά από τρία χρόνια, οι στίχοι – “μαχαίρι στο κόκκαλο” , οι λούπες και τα μπιτ πιο δυνατά,
ο χορός πιο έντονος, τα σπρέι στη τσάντα, όπως πάντα, η δίψα για skate άσβηστη,
οι γροθιές σφιγμένες και με τις επιθυμίες και τα κοινά μας όνειρα να “καίνε” ανάμεσα στα δέντρα…
Το τσιμέντο, μας πνίγει ….Τα φράγκα, μας βρωμάνε
Στις πλατείες και στα πάρκα ανασαίνουμε…
Υπόγειος Ήχος Μαϊος 2016

Ο λόγος των “τρελών” – ΠΡΟΒΟΛΗ | ΠΕ 9/6 | πλ.Ηρώων, Χαϊδάρι

Θα μιλήσουν οι “τρελοί” και οι “τρελές”. Με λέξεις και εικόνες δικές τους.
Για ό,τι θέλουν. Ό,τι τους απασχολεί. Ό,τι ζούμε. Για όσα δεν ρώτησε ποτέ κανείς.

Δεν θα μιλήσουν “ειδικοί”. Δεν θα μιλήσουν όσοι ρυθμίζουν – ελέγχουν – καταστέλλουν.
Δεν θα μιλήσουν όσοι τους θεωρούν ηλίθιους, παράξενους, επικίνδυνους. Δεν θα μιλήσουν όσοι τους λυπούνται.

Δεν θα μιλήσουμε εμείς. Εμείς απλώς θα δώσουμε τη φωνή μας στον:

λόγο των “τρελών”
ενάντια στον λόγο των “λογικών”

Για το τι είναι “τρέλα”…
Για τα φάρμακα… Για τα δεσίματα στα κρεβάτια… Για τα ύποπτα βλέμματα στη γειτονιά…
Για ένα τσούρμο μπάτσων, που σε συνοδεύουν στη φυλακή που φτιάξαν οι “λογικοί” αυτού του κόσμου.

Και σε αυτόν τον κόσμο, το “κανονικό”, το “υγιές”, ορίζει και το “μη κανονικό”, το “άρρωστο”.
Και η ζωή είναι γεμάτη μοναξιά, ανασφάλειες, ζόρια παντός τύπου,
στραπατσαρισμένους έρωτες, επιβολές, απαγορεύσεις, απογοητεύσεις και τσακισμένα όνειρα…
Καταναγκασμοί κοινωνικών προτύπων, κομμένων και ραμμένων στα μέτρα τους.
Κατά παραγγελία ζουρλομανδύες για την τάξη μας.

Και εσείς – οι “λογικοί” – ψάξτε στα γονίδια για την τρέλα, βρείτε στο dna το “πρόβλημα”.
Και ρυθμίστε το με φάρμακα και διαγνώσεις. Φάρμακα και διαγνώσεις…
Για να χωράμε στους μανδύες όλο και περισσότεροι…
Για να περισσεύουμε από τον κόσμο σας όλο και περισσότερες…
Τρελές και στιγματισμένες… Τρελοί και επικίνδυνοι…

Και αν υπάρχει “φάρμακο” και “θεραπεία” για την αρρώστια αυτή… της τρέλας…
Δεν είναι το παλιό αλοπερντίν, δεν είναι κάποιο αντιψυχωσικό,
δεν είναι μια χημική ουσία που μπλοκάρει νευρώνες του εγκεφάλου μας…
Δεν είναι οι ιμάντες στα κρεβάτια, ούτε οι κάμερες για παρακολούθηση… Δεν είναι…

Αν υπάρχει θεραπεία, τούτη είναι μόνο οι σχέσεις μας.
Σχέσεις εμπιστοσύνης, σχέσεις αληθινές, σχέσεις κατανόησης.
Αν υπάρχει θεραπεία, η ελευθερία είναι…

Στον πόλεμο των “λογικών” αυτού του κόσμου
εμείς έχουμε διαλέξει πλευρά.
Αυτή των “τρελών”.

o-logos-twn-trelwn-49χ86-RGB-small

ΠΡΟΒΟΛΗ της ταινίας ΠΕΜΠΤΗ 9/6 στις 20:30 στην πλ. Ηρώων* (Στρ.Καραϊσκάκη 41, Χαϊδάρι)

η ταινία που θα προβληθεί δημιουργήθηκε από την πολιτική συνέλευση της κατάληψης

 

 

*σε περίπτωση βροχής η προβολή θα γίνει στον χώρο της κατάληψης

 

 

Στο παραπάνω βίντεο χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από τα ακόλουθα γραπτά:
1). “Μας αφορά όλους”, Γιώργος Γιαννουλόπουλος
(βλ. http://www.psyspirosi.gr/2009-03-13-1…)
2). “Είναι οι ειδικοί”, Δημήτρης Παπασταμάτης
(βλ. https://aikaterinitempeli.wordpress.c…)


Και μια υπενθύμιση για το τι λέμε εμείς.

(το κείμενο αυτό είναι μια μικρή σύνοψη της εισήγησης της ομώνυμης εκδήλωσης που έγινε στις 26/3/15 στην κατάληψη Παπουτσάδικο)

τιτλοσ

 

Σε μια πόλη σαν το Χαϊδάρι, όπου λειτουργούν τα δύο μεγαλύτερα ψυχιατρεία της χώρας, το ζήτημα της διαχείρισης της ψυχικής υγείας είναι αναπόφευκτα κομμάτι της τοπικής κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτό όμως που δεν είναι απαραίτητα κομμάτι αυτής της πραγματικότητας, είναι η γνώση και η επίγνωση για τις συνθήκες και τις πρακτικές νοσηλείας, αλλά και για τον ρόλο που διαχρονικά παίζουν αυτές οι δομές και η επιστήμη σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, εμείς ως πολιτικά υποκείμενα (και όχι ως «ειδικοί»), επιλέγουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα στη βάση της σύνδεσής του με τις κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους που το επηρεάζουν ή/και το καθορίζουν και όχι στη βάση της ύπαρξης ή μη της ψυχικής ασθένειας, ούτε στο πώς αντιμετωπίζεται. Κι αυτό, με στόχο να καταδείξουμε το πώς και το γιατί το κράτος, με την επίφαση της ψυχικής υγείας, δημιουργεί θεσμικά εργαλεία χρήσιμα στην επίτευξη του κοινωνικού ελέγχου και όχι τόσο στην επίτευξη της θεραπείας.

δημοσια υγεια
Ο έλεγχος αποτελεί δομικό στοιχείο του συγκεντρωτικού μοντέλου διοίκησης των σύγχρονων κρατών και ως τέτοιο, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των συστημάτων και των δομών υγείας. Όπως και όλα τα ζητήματα, η υγεία του πληθυσμού διευθετείται θεσμικά από το κράτος με βάση το τρίπτυχο ρύθμιση / έλεγχος / διαχείριση (βλ. νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική εξουσία), με εστίαση στο αποτέλεσμα και όχι στο αίτιο, πάντα με γνώμονα την διατήρηση της κοινωνικής και πολιτικής ισορροπίας. Έτσι, η έννοια της δημόσιας υγείας δεν αφορά τόσο την ουμανιστική προσέγγιση της βιωσιμότητας, όσο την επίλυση του κοινωνικοπολιτικού προβλήματος της μαζικής ασθένειας. Η θέσπιση δηλαδή των κεντρικών υγειονομικών συστημάτων, προήλθε από την ανάγκη του κράτους να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα που προκαλούσαν οι επαναλαμβανόμενες επιδημίες στις μεγαλουπόλεις. Δεν σχετίστηκε ούτε με την ανάγκη των ανθρώπων να επιβιώνουν, ούτε με την εξάλειψη των παραγόντων που προκαλούν την ασθένεια (π.χ. κακές συνθήκες διαβίωσης, πόλεις χωρίς υποδομές, μόλυνση, κλπ.). Έτσι, το σύγχρονο υγειονομικό σύστημα, είναι ένα σύστημα στο οποίο οι πολιτικές αρχές καθορίζουν και επιβλέπουν την άσκηση της ιατρικής. Βασίζεται δε στο παραπάνω τρίπτυχο, στον ορισμό υγειονομικών κανόνων (ρύθμιση), στη δημιουργία θεσμών κοινοτικής επιτήρησης (έλεγχος) και στην θέσπιση δομών αντιμετώπισης (διαχείριση). Υπό το πρίσμα του κράτους λοιπόν, η δημόσια υγεία είναι μία έννοια σαν εκείνη της δημόσιας τάξης· και οι δύο, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες με τη λογική του ελέγχου και της διαχείρισης κρίσεων.

η επιστημη
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ιατρική επιστήμη – μεταξύ άλλων – έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του υγειονομικού συστήματος, αποκτώντας πλέον θεσμικό ρόλο στη διαχείριση της δημόσιας υγείας. Ως κομμάτι ενός ευρύτερου συστήματος διαχείρισης της ασθένειας και των επιπτώσεών της, η ιατρική ενσωμάτωσε μη ιατρικές παραμέτρους στη διαδικασία της προσέγγισής της (στατιστική, κοινωνιολογία, κ.ά.). Σαν συνέπεια, ενσωμάτωσε τη λογική της γενίκευσης, αλλά και την έννοια του ελέγχου της επιστήμης πάνω στις κοινωνικές δομές. Αυτοί οι συσχετισμοί οδήγησαν αναπόφευκτα σε μία φιλοσοφικού τύπου συζήτηση για την αντίθεση μεταξύ «υγιούς» και «νοσηρού», κάτι που συνέδεσε και σε θεωρητικό επίπεδο την ιατρική με το πεπρωμένο του κράτους και οδήγησε στη γέννηση της ψυχιατρικής, ως επισφράγισμα αυτής της σύζευξης. Η ψυχιατρική, ως ειδική ιατρική επιστήμη, κληρονομεί το επιστημονικό κύρος της ιατρικής και δίνει τεχνικό και επιστημονικό χαρακτήρα στον κοινωνικό αποκλεισμό, σκιαγραφώντας τα όρια της κανονικότητας μέσα από τον ορισμό ασθενειών, διαταραχών και παρεκκλίσεων. Κι αυτό, με γνώμονα τα κοινωνικά ήθη, τις πολιτικές επιταγές και την υποκειμενικότητα και όχι τα αντικειμενικά διαγνωστικά εργαλεία (ιατρικές εξετάσεις, επιστημονικά στοιχεία και δεδομένα). Ταυτόχρονα, μετουσιώνει τη σχέση μεταξύ γιατρού και ασθενή σε σχέση απόλυτης και αδιαμφισβήτητης εξουσίας, απογυμνώνοντας τον δεύτερο από την ατομική επιλογή και την ευθύνη του εαυτού του, αντικειμενοποιώντας τον, κάνοντάς τον έρμαιο στα χέρια θεσμικών παραγόντων και κράτους. Ο συσχετισμός της ψυχιατρικής με την επιστήμη, με την ανάλυση της κοινωνίας και των ορίων του «φυσιολογικού», δημιουργεί γενικότερους κανόνες για το τι σημαίνει αποδεκτή συμπεριφορά και τι σημαίνει επικινδυνότητα, υπαγορεύει κανόνες για τη σχέση μεταξύ ειδικού και μη-ειδικού και για τους τρόπους αντιμετώπισης των παρεκκλίσεων. Έτσι, αυτό που τελικά κάνει είναι να παράγει ιδεολογία, που όχι μόνο νομιμοποιεί ηθικά τις πρακτικές της – οι οποίες βασίζονται στην καταστολή και τη διαχείριση, αλλά ξεπερνάει και τα όρια της ειδικότητάς της, καθιερώνοντας νόρμες που υιοθετούνται από την κοινωνία ως θέσφατα.

το ασυλο
Το άσυλο προϋπήρχε όχι μόνο της ψυχιατρικής, αλλά και του κρατικού υγειονομικού συστήματος. Αν και υιοθετήθηκε από το σύγχρονο κράτος ως ψυχιατρική δομή, δεν απώλεσε τα χαρακτηριστικά του ασύλου. Κι αυτό γιατί η ψυχιατρική, αφενός ανέλαβε τον ρόλο του να κατατάσσει στη σφαίρα της ψυχικής ασθένειας όλες τις «παρεκκλίσεις» που διαχρονικά εγκλείονταν σε αυτό, αφετέρου επισφράγισε τη φυλακτικού και όχι θεραπευτικού τύπου λειτουργία του ασύλου. Χαρακτηριστικά, ο Νόμος Περί Συστάσεως Φρενοκομείων του 1862, στα κριτήρια για την έξοδο κάποιου από το άσυλο, εκτός από την «ίαση» συμπεριλάμβανε την «απουσία επικινδυνότητας» και την «κοινωνική βιωσιμότητα». Έτσι, τα υποκείμενα του άσυλου διαχρονικά είχαν συγκεκριμένα ταξικά, έμφυλα, φυλετικά και ηλικιακά πρόσημα και η διαχείρισή τους είχε σαφή χαρακτηριστικά κοινωνικού ελέγχου. Οι άποροι, οι περιφερόμενοι, οι πολιτικά αντιφρονούντες, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι άνεργοι, κ.ά., κατηγοριοποιημένοι ως ψυχασθενείς, οδηγούνταν υποχρεωτικά από τις αρχές σε εγκλεισμό σε άσυλα, σε μοναστήρια, σε ποινικές φυλακές και σε αστυνομικά τμήματα, ενώ όπου και όποτε υπήρχε γιατρός, η απόφασή του είχε χαρακτήρα διαταγής και σε νομικό επίπεδο (κάτι που ισχύει μέχρι και σήμερα). Ταυτόχρονα, η αρχιτεκτονική ως «θεραπευτικό μέσο» αποτέλεσε βασική παράμετρο της γενικότερης πρότασης της ψυχιατρικής για τα άσυλα, ενισχύοντας τη φυλακτικού τύπου μορφή τους. Κλειστές, οχυρωμένες εγκαταστάσεις, με εκτεταμένες περιοχές για την εργασία των ασθενών, με διαρρύθμιση κατάλληλη για την επίτευξη της πειθαρχίας, μακριά από κατοικημένες περιοχές για την αποφυγή αντιπερισπασμών. Η μορφή του ασύλου, σε συνδυασμό με την επιστημονική εξουσία του ψυχίατρου και την εμπλοκή των δικαστικών και κατασταλτικών αρχών σε αυτό, το καθιστούν μία δομή – μέσο του κοινωνικού ελέγχου και σε καμία περίπτωση θεραπευτική δομή.

αντιψυχιατρικη
Το κίνημα της αντί-ψυχιατρικής αναπτύχθηκε τις δεκαετίες 1960 και 1970. Η εμπειρία κάποιων ψυχιάτρων μέσα στα άσυλα, σε συνδυασμό με το περιβάλλον των ποικίλων κοινωνικών κινημάτων της εποχής, οδήγησαν στην αμφισβήτηση και την κριτική της υπάρχουσας ψυχιατρικής, των πρακτικών της και της ιδεολογίας που παράγει. Το γενικό πλαίσιο της σκέψης των λεγόμενων αντί-ψυχιάτρων, ήταν η κοινωνικοποίηση της τρέλας, η πρόταση δηλαδή πως πρέπει συνολικά σαν κοινωνία να εξετάσουμε την τρέλα, καθώς αυτή δεν είναι αμιγώς ιατρικό ζήτημα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έγιναν διάφορες προσπάθειες διαφορετικής προσέγγισης του ζητήματος, κάτι που παρήγαγε πολύτιμα συμπεράσματα για την ψυχική υγεία, την ασθένεια και την θεραπεία, αλλά και την σχέση του ασθενή με την κοινότητα. Η εμπειρία αυτών των πειραματισμών, απέδειξε ότι η αποφυγή των κατασταλτικών μεθόδων (χημική καταστολή, ηλεκτροσόκ, δεσίματα, κλπ.), της απομόνωσης και του περιοριστικού εγκλεισμού είναι δυνατά, όταν δίνεται έμφαση στις σχέσεις ισοτιμίας ανάμεσα στους ασθενείς και το ιατρικό προσωπικό, όταν κάθε περίπτωση αντιμετωπίζεται μοναδικά και πέρα από γενικεύσεις και όταν καλλιεργείται η κοινωνικοποίηση και η έννοια της κοινότητας. Αυτό ήταν και το όριο το οποίο βρήκαν μπροστά τους οι αντί-ψυχίατροι, την ίδια την κοινωνία. Γιατί η διάχυση (ή η επανατοποθέτηση) αυτής της ευθύνης μέσα στην κοινωνία και η αποδόμηση της εγκατεστημένης ιδεολογίας που σχετίζεται με την έννοια της ψυχικής ασθένειας και του αποκλεισμού, με την έννοια της κανονικότητας και της αποδοτικότητας, με την «απαγόρευση» της ανάληψης ευθυνών από τους μη-ειδικούς, είναι κάτι πιο συνολικό και βαθιά πολιτικό.

Κλείνοντας

Το ζήτημα της ψυχικής υγείας δεν μας απασχόλησε με όρους εντοπιότητας (αν και η αφορμή ήταν αυτή) ή ως ένα μερικό/ειδικό ζήτημα. Αντιθέτως, το αντιλαμβανόμαστε ως πολιτικό και συνολικό ζήτημα, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής δράσης και του λόγου μας. Γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για μια απελευθερωμένη κοινωνία, όταν δεν πιάνουμε όλες τις παραμέτρους που σχετίζονται με τον έλεγχο και τον ρόλο της εξουσίας και των θεσμών πάνω στις ζωές μας. Και ως προς αυτό, η περιγραφή της πορείας της ψυχιατρικής, είναι αποκαλυπτική.


το κείμενο σε μορφή pdf εδώ

Περισσότερα εδώ

Ενάντια στα κέντρα διαλογής – Με τους μετανάστες είμαστε μαζί (vol.1)

κεντρα-διαλογης-1

 

 

 

 

κεντρα-διαλογης———————————————————————————————————————————–

Ενάντια στα κέντρα διαλογής

Είναι διαλογή… Και διαλέγουν αυτοί που ασκούν την εξουσία. Το κράτος και οι θεσμοί, κάτω από το πέπλο της «εθνικής ενότητας», εξουσιοδοτούν στρατό και αστυνομία να κάνουν τη διαλογή. Με τον γνωστό «φιλόξενο» τρόπο που χαρακτηρίζει είτε το κράτος, είτε τα σώματα ασφαλείας. Κι όλα αυτά, στα λεγόμενα κέντρα «μετεγκατάστασης», «φιλοξενίας», hotspot ή όπως αλλιώς ονομάζουν τα Κέντρα Διαλογής. Εκεί, που οι από τα κάτω, οι βομβαρδισμένοι, οι κυνηγημένοι εργάτες και εργάτριες, θα διαλεχτούν και θα κατηγοριοποιηθούν σε διαφορετικά κουτάκια. Αυτά, που θα καθορίσουν το είδος της «φιλοξενίας» που θα δεχτούν από εδώ και πέρα αυτοί οι «βάρβαροι», στις «πολιτισμένες» ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Τι σημαίνει όμως διαλογή; Τι σημαίνει πολύ περισσότερο, διαλογή ανθρώπων; Είναι μια διαδικασία διαχωρισμού και κατανομής, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που βάζει αυτός που την ρυθμίζει. Είναι δηλαδή, η διαδικασία ελέγχου ενός πλήθους ανθρώπων, όσο μικρό, όσο μεγάλο και να είναι αυτό, ταξινομώντας τους σε κατηγορίες. Κατηγορίες που ορίζονται από κριτήρια όπως ο τόπος προέλευσης, το χρώμα του δέρματος, η οικονομική τάξη, η κοινωνική θέση, η ηλικία, το φύλο, η οικογενειακή κατάσταση, και πάει λέγοντας. Κι ανάλογα με την κατηγορία που τοποθετείται κανείς, θα αντιμετωπίσει και την ανάλογη διαχείριση από κράτος και αφεντικά. Αλλά ποιος διαλέγει ανθρώπους με βάση χαρακτηριστικά όπως το χρώμα; Η διαλογή ανθρώπων ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους, δεν είναι κάτι καινούριο στην «πολιτισμένη» Ευρώπη. Και δεν είναι τίποτα άλλο από τον – από τα πάνω – ορισμό τους, ως αντικείμενα προς πάσα χρήση. Κι αυτό κι αν βρωμάει φασισμό.

Μετανάστης ή Πρόσφυγας;

Το πρώτο είδος διαλογής που γίνεται στα συγκεκριμένα κέντρα είναι στην κατηγορία «μετανάστης» ή «πρόσφυγας» και βασίζεται σε διεθνείς ορισμούς των δύο «ταυτοτήτων». Μετανάστης θεωρείται αυτός που επιλέγει να φύγει από τον τόπο του και πρόσφυγας αυτός που αναγκάζεται. Ορισμοί, που παρά τις λεπτομερείς διατυπώσεις τους, μένουν σκοπίμως αόριστοι. Γιατί λέξεις όπως το «επιλέγει» ή το «αναγκάζεται» μπορούν να νοηματοδοτηθούν με πολλούς τρόπους, ανάλογα με το τι βολεύει. Παρόλο που θεωρητικά ως πρόσφυγες αναγνωρίζονται όσοι προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες, το κατά πόσο μια περιοχή θεωρείται επισήμως εμπόλεμη ζώνη ή ασφαλής περιοχή είναι αυθαίρετο. Γιατί στην πραγματικότητα, το κριτήριο που χρησιμοποιείται δεν είναι το αν σκοτώνονται άνθρωποι σε μια περιοχή. Αλλά το ποιος επιλέγει πότε, πώς και πόσοι θα σκοτωθούν. Έτσι, στις περιοχές όπου τον έλεγχο στους θανάτους δεν τον έχει η Δύση ή η εμπλοκή της δεν είναι στρατιωτικά, μιντιακά και κοινωνικά ελεγχόμενη, τότε θεωρείται ότι οι άνθρωποι «αναγκάστηκαν» να φύγουν από εκεί.

Ερχόμενοι στο τώρα, οι περισσότεροι Αφγανοί κατηγοριοποιούνται ως μετανάστες (παρά το γεγονός ότι στο Αφγανιστάν 40 χρόνια πέφτουν βόμβες, με εμπλοκή και των ευρωπαϊκών κρατών), οι Ιρακινοί κατηγοριοποιούνται πλέον ως πρόσφυγες (ενώ για περισσότερα από 20 χρόνια θεωρούνταν μετανάστες) και οι Σύριοι κατηγοριοποιούνται κατά κύριο λόγο ως πρόσφυγες (ανάλογα με την πόλη από την οποία προέρχονται). Ταυτόχρονα, όσοι κατηγοριοποιούνται ως μετανάστες θα επαναπροωθούνται σε περιοχές, που με τον ίδιο αυθαίρετο τρόπο ορίζονται ως ασφαλείς. Γιατί, για παράδειγμα, το κατά πόσο χώρες όπως η Τουρκία ή η Λιβύη είναι ασφαλείς περιοχές για τους μετανάστες, είναι και πάλι κάτι που σχετίζεται με το τι βολεύει. Έτσι τα κράτη, ρυθμίζουν και ελέγχουν προσδιορίζοντας τα χαρακτηριστικά αναλόγως τη συγκυρία και διαχειρίζονται (μέσω θεσμών πλήρως ελεγχόμενων από τα ίδια) το «πρόβλημα των μεταναστευτικών – προσφυγικών ροών» όπως τους βολεύει.

Ο επαναπροσδιορισμός των λέξεων μετανάστης – πρόσφυγας καθορίζεται από τα κράτη, ανάλογα με τα κριτήρια που ορίζουν και  τις συνθήκες που τα ίδια δημιουργούν. Συνθήκες που αποτελούν κομμάτι ενός γενικού πολέμου. Από τη μία πλευρά, η «πολιτισμένη» Δύση, ο 1ος κόσμος και από την άλλη, ο 3ος κόσμος, Μέση Ανατολή, Αφρική, Ασία. Την στιγμή που ο δυτικός «πολιτισμός» επιβιώνει και κερδοφορεί αντλώντας πρώτες ύλες, φυσικούς πόρους, κέρδος σε όλες της μορφές. Την ίδια στιγμή, ρίχνει βόμβες και σπέρνει δικτατορίες, καθιστώντας αδύνατη την επιβίωση και την αξιοπρέπεια. Ταυτόχρονα, επιδιώκει και την εκμετάλλευση όσων γλιτώνουν από εκεί. Εκμετάλλευση που περιλαμβάνει ανασφάλιστη εργασία, όλο και πιο  φτηνά μεροκάματα, αισχροκέρδεια από είδη πρώτης ανάγκης, κέρδη για τους δουλέμπορους, απαγωγές παιδιών, εμπόριο σάρκας και την μεγαλύτερη μπίζνα ξεπλύματος τις ΜΚΟ-μαφίες. Έτσι φτάνουμε στο εύλογο ερώτημα. Αν αυτό που ζούμε δεν είναι πόλεμος, τότε τι είναι; Και πώς καθορίζεται το τι σημαίνει «επιλογή» ή «ανάγκη» να εγκαταλείψει κανείς τον τόπο του;

Και η διαλογή συνεχίζεται…

Ανάλογα με τα κοινωνικά χαρακτηριστικά (μόρφωση, οικογενειακή κατάσταση, κλπ.) η διαλογή έρχεται να καλύψει ό,τι συμφέρει. Και συμφέρει να διαλέγει τους χρήσιμους, για τη Δύση. Άλλοτε μόνους, ηλικιακά μικρούς, εξειδικευμένους εργάτες, αφομοιώσιμους, μη επικίνδυνους. Άλλοτε οικογένειες και  ανειδίκευτες εργάτριες. Πάντα ανάλογα με το εκάστοτε συμφέρον. Δύσκολα θα βρει το πέρασμα στα κράτη φρούρια κάποιος/κάποια που δεν πληροί τις προϋποθέσεις που ορίζουν τον «χρήσιμο» ή τον «αποδεκτό». Και ακόμα πιο δύσκολα, θα βρει το πέρασμα όποιος/όποια στέκεται απέναντι σε όλους αυτούς τους διαχωρισμούς και απαιτεί την ελευθερία και τα δικαιώματά του/της.

Αλληλέγγυοι – πιστοποιημένοι εθελοντές / ΜΚΟ

Και η διαλογή συνεχίζεται… Αυτή τη φορά, όχι μόνο στο μετανάστης – πρόσφυγας. Αλλά και στο φρέσκο, καινούριο, «αλληλέγγυοι» και «πιστοποιημένοι εθελοντές». «Πιστοποιημένοι εθελοντές» είναι όσοι και όσες εργάζονται στις ΜΚΟ. Και ας αφήσουμε απέξω το μισθό, την τζάμπα εργασία, την συνεργασία με το στρατό και την αστυνομία. Και ας μείνουμε στο διαχωρισμό. Από τη μια, όσοι εργάζονται σε ΜΚΟ και από την άλλη πλευρά οι «αλληλέγγυοι». Αυτοί και αυτές δηλαδή, που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ότι βρίσκονται στην ίδια πλευρά με τους μετανάστες. Την απέναντι πλευρά από το κράτος και τα αφεντικά. Γιατί δεν αναγνωρίζουν θεσμούς, δεν κινούνται φιλανθρωπικά, ούτε από λύπηση. Και για αυτό το λόγο, γίνεται η διαλογή αυτή. Η ρύθμιση, ο έλεγχος, η διαχείριση, γίνεται από το κράτος και τα θεσμικά του όργανα και αυτοί θα ορίσουν το πρόβλημα. Και σε αυτή την περίπτωση το πρόβλημα για αυτούς είναι οι «αλληλέγγυοι». Και είναι πρόβλημα γιατί επιδιώκουν την σύνδεσή τους με τα ταξικά τους αδέρφια (τους μετανάστες/στριες), επειδή ενωμένοι μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι. Επικίνδυνοι για αυτούς που τους θέλουν υποτελείς, φοβισμένους και μόνους ή εξόριστους. Και αυτό δεν συμφέρει κανέναν που έχει εξουσία και αντλεί με οποιοδήποτε τρόπο κέρδος σε βάρος τους…

Κι αν ο στρατός διαλέγει…

Και όταν η διαχείριση γίνεται από το στρατό, και ο στρατός διαλέγει, τα λόγια περισσεύουν. Τα κέντρα διαλογής, πέρα από όλα τα άλλα, αποτελούν δομές εγκλεισμού. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, περιθωριοποιημένα, απομακρυσμένα από τα αστικά κέντρα, με άθλιες συνθήκες διαβίωσης (ποιότητα τροφής, έλλειψη βασικών συνθηκών υγιεινής ). Και με πιο βασικό χαρακτηριστικό, την διαχείριση τους από τον στρατό. Η ιστορία έχει δείξει και εδώ και στην «πολιτισμένη» Δύση, ποια είναι η πραγματικότητα και που μπορεί να φτάσει (βλ. ναζιστική Γερμανία).

Είναι πόλεμος και είναι παντού…

Και όποιος/όποια δεν αντιλαμβάνεται, ότι αυτό που ζούμε είναι πόλεμος και είναι παντού, παίρνει θέση σε αυτόν, στην πλευρά των αφεντικών, των κρατών, του στρατού, της αστυνομίας, της μαφίας, των ΜΚΟ. Για εμάς ένα είναι σίγουρο. Τασσόμαστε δίπλα στους μετανάστες, μοιραζόμαστε τις αρνήσεις τους, θέλουμε να είμαστε κομμάτι των αγώνων τους, υπερασπιζόμενοι την τάξη μας, ως κομμάτι του παγκόσμιου προλεταριάτου.

Κόντρα σε όλες τις διαλογές αυτού του κόσμου.

 

Υπόγειος Ήχος: Basketball & Rap in the streets vol.11

basket11basketball & rap in the streets …
vol 11…
Τρίτη 24 Μαϊου από τις 20:30 και μετά…
Στο γήπεδο μπάσκετ που βρίσκεται Ιερά Οδό & Κολοκοτρώνη
(δίπλα στο μετρό Αγ.Μαρίνα)

“Και θα συνεχίσουμε να παίζουμε μπάσκετ,
να παίζουμε rap,
να παίζουμε…
Θα συνεχίσουμε…
Και θα τα πούμε τη Τρίτη  😉 “