Μηνιαία αρχεία: Ιανουάριος 2012

2 άρθρα

Ελληνικη Χαλυβουργια, 80 μερες απεργια, 80 μερες ελευθερια (κείμενο αλληλεγγύης στην απεργία των Χαλυβουργών από συντρόφους στη Βαρκελώνη)

Η Ελληνική Χαλυβουργία, ιδιοκτησία του εργοσταρχιάρχη Μάνεση, είναι μια από τις 3 εταιρίες (χαλυβουργική, σιδενόρ, ελ.χαλυβουργία) που ελέγχουν το 100% της παραγωγής χάλυβα στη χώρα. Μόνο τα 2 τελευταία χρόνια έχει υπάρξει μια αύξηση της παραγωγής, από 196.000 τόνους σε 266.000 τόνους χάλυβα, ενώ τα κέρδη της εταιρίας το 2010 ήταν 227 εκατομμύρια ευρώ.

Σε μια συνέλευση στα τέλη Οκτώβρη του 2011,οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν την πρόταση της εταιρίας για περικοπές μισθών της τάξης του 40%, την εντατικοποίηση της δουλειάς και την ελαστικότητα των ωραρίων. Η εταιρία απέλυσε 34 εργάτες, και στις 1 Νοέμβρη ξεκίνησε η απεργία και η κατάληψη του εργοστασίου. Στο επίκεντρο του αγώνα τους υπάρχουν 2 κύριες διεκδικήσεις, η επαναπρόσληψη των απολυμένων και η άρνηση της απόφασης του αφεντικού. Σε μια επικοινωνία με τους εργαζομένους, η συνέλευση τους  διευκρινίζει: «Η εντατικοποίηση της δουλειάς αύξησε την παραγωγή του χάλυβα τον περασμένο χρόνο από 196.000 σε 266.000 τόνους, ανεβάζοντας την επικινδυνότητα για εργατικά ατυχήματα σε καθημερινή βάση με αποτέλεσμα το θάνατο ενός εργαζομένου. Υπάρχει πολλή δουλειά, παρόλο που η εταιρεία ισχυρίζεται το αντίθετο για να δικαιολογήσει τους απολυμένους. Δεν έχουμε πάρει άδειες εδώ και πολλά χρόνια».

Σε ένα βίντεο σχετικά με το θέμα, ένας απεργός εξηγεί ότι “στη διάρκεια των 30 χρόνων που εργάζεται για την χαλυβουργία, συνέβησαν 7 θανατηφόρα ατυχήματα στο μέρος όπου εργάζεται και δεκάδες έχουν τραυματιστεί σοβαρά, υποφέροντας από σοβαρά εγκαύματα, ακρωτηριασμούς κ.λ.π. σε αυτό το καταραμένο εργοστάσιο. Τα κέρδη της εταιρίας Μάνεση είναι απεριόριστα, ωστόσο συνεχίζει τον εκβιασμό λέγοντας μας ότι αν δεν δεχτούμε τους εργασιακούς του όρους, δηλαδή να δουλεύουμε σαν σκλάβοι με μισθό 596 ευρώ το μήνα, θα απολύσει ακόμα 180 εργαζομένους από το σύνολο των 378.”

Στην πρόταση της εταιρίας να δουλεύουν 5ωρα το επόμενο τετράμηνο, η συνέλευση των εργαζομένων απαντά καλώντας σε αλληλεγγύη: «για τους εργάτες της χαλυβουργίας δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Αν χάσουμε σε αυτό τον αγώνα θα σήμαινε ότι ανοίγουμε την “πόρτα” στην 5ωρη εργασία, και στο νόμο της ζούγκλας και για τα άλλα εργοστάσια, αυτό που περιμένουν όλα τα αφεντικά της βιομηχανίας να συμβεί στην Ελλάδα και αργότερα σε όλη την Ευρώπη».

Σε συζήτηση που έγινε χθες στην χαλυβουργία, η γυναίκα ενός απεργού είπε: «από την πρώτη στιγμή αυτός ο αγώνας στηρίχθηκε από συνδικάτα, ομοσπονδίες, συνεργασίες γυναικών και νέων, συνελεύσεις από τις γειτονιές, συνελεύσεις ανέργων, φοιτητών κ.λ.π. Από το πρώτο λεπτό, υπήρξε ένα ποτάμι αλληλεγγύης που μετατρέπεται με την πάροδο του χρόνου σε χείμαρρο και προσφέρει οικονομική βοήθεια και τρόφιμα στις οικογένειες μας. Ευχαριστούμε για το εύρος της αλληλεγγύης ανάμεσα στην εργατική τάξη. Ευχαριστούμε για την διεθνή αλληλεγγύη από όλους τους εργαζόμενους».

 

 

-Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών
Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών
-Αλληλεγγύη στον αγώνα των απεργών της χαλυβουργίας. Θα νικήσουμε

Σύντροφοι από την Βαρκελώνη

 

* σημείωση του μεταφραστή: αυτή τη στιγμή οι απολυμένοι χαλυβουργοί είναι 65

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ

Εδώ και 3 μήνες, από 31 Οκτώβρη, οι εργάτες της Χαλυβουργίας βρίσκονται σε απεργία διαρκείας. Αντιστέκονται στα μέτρα που προσπάθησε να περάσει η εργοδοσία, για 5ωρη εργασία και αντίστοιχη μείωση των μισθών κατά 40%. Πολεμάνε όλοι μαζί, επίσης για να παρθούν πίσω οι εκδικητικές απολύσεις στις οποίες προχωράει συνεχώς η εργοδοσία, 65 το σύνολο μέχρι τώρα, μετά την απόρριψη των νέων μέτρων και την κήρυξη απεργίας. Ο αγώνας που δίνουν είναι αγώνας κομβικός για τη συνέχιση ή το σταμάτημα αντίστοιχων προσπαθειών, εκ μέρους των απανταχού εργοδοτών, καθώς είναι η πρώτη προσπάθεια ελαστικοποίησης της εργασίας σε βιομηχανία.

Στον αγώνα αυτό τα ΜΜΕ σιωπούν εκκωφαντικά, λάμπουν δια της απουσίας τους. Φυσικά δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο από τα όργανα προπαγάνδας του Κράτους. Η ΓΣΕΕ όμως, η οποία υποτίθεται ότι λειτουργεί από και για τους εργάτες, αλήθεια τι κάνει τόσο καιρό; Η ΓΣΕΕ και το ΕΚΑ, μη μπορώντας να κάνουν διαφορετικά, καθώς το τεράστιο κίνημα αλληλέγγυας σε όλη τη χωρά αλλά και πανευρωπαϊκά  τους παρέκαμψε και τους ξεπέρασε ουσιαστικά, αναγκάστηκαν να προκυρήξουν  απεργίες-πυροτεχνήματα, μια πανθριασιακή και μια παννατική, για να κρατήσουν τα προσχήματα. Και οι δυο αυτές απεργίες δεν προπαγανδίστηκαν (πιστοποιώντας έτσι το ρόλο των επίσημων συνδικάτων) και φυσικά δεν ανταποκρίνονται στο μέγεθος του αγώνα των απεργών χαλυβουργών και στην επίθεση που συνιστούν τα νέα εργασιακά μέτρα, που τα αφεντικά με το σιγοντάρισμα των εργατοπατέρων θέλουν να εφαρμόσουν σε όλους τους εργαζομένους. Το υπουργείο Εργασίας συμβουλεύει: «να λήξει η απεργία για να μη μείνετε όλοι στο δρόμο». Από τέτοιου είδους «συμβουλές» μέχρι την ευθεία τρομοκράτηση και τούμπαλιν, ας μην έχουμε αυταπάτες, εκείνοι τη δουλειά τους, εμείς τη δικιά μας. Και ποια είναι η δικιά μας δουλειά;

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στον αγώνα των απεργών. Κινήσεις αλληλεγγύης οργανώνονται παντού, από συνδικαλιστικούς φορείς, λαϊκές συνελεύσεις, στέκια, συλλογικότητες και από ανένταχτο κόσμο, όσο μπορεί ο καθένας στηρίζει την απεργία. Και η αλληλεγγύη αυτή είναι μεγάλη ακριβώς γιατί ο αγώνας είναι πραγματικός, δεν είναι συνθηκολόγηση με τα αφεντικά, είναι απεργία και είναι διαρκείας. Είναι ακριβώς αυτό που, δυστυχώς, δεν έγινε στις άλλες μονάδες της Χαλυβουργίας στο Βόλο, εκεί όπου αυτά τα μέτρα πέρασαν χωρίς καμία μάχη. Το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στον καθένα μας, αυτό να αναγνωρίσουμε και να σηκώσουμε.

Να μην ξεχάσουμε ότι πέρυσι τέτοιο καιρό οι Χαλυβουργοί είχαν ένα νεκρό συνάδελφο κι άλλους, λιγότερο ή περισσότερο, βαριά τραυματισμένους. Ένα ακόμα από τα γνωστά εργατικά «ατυχήματα», που είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας των αφεντικών να αυξήσουν τα κέρδη τους, με το να αυξάνουν την εκμετάλλευση (περισσότερες ώρες εργασίας, χειρότερες συνθήκες) αδιαφορώντας ταυτόχρονα για μέτρα ασφαλείας. Να σταθούμε δίπλα σε ανθρώπους που δουλεύουν καθημερινά στη φωτιά και το μέταλλο, σε εργάτες που αντιστέκονται στις ορέξεις του αφεντικού, που πολεμούν για το δίκιο τους όπως τους αρμόζει, σαν εργάτες, σαν εκμεταλλευόμενοι. Το παράδειγμα τους να μεταφερθεί σε κάθε εργασιακό χώρο.

Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας ενάντια στα αφεντικά είναι δύσκολος, αλλά ειδικά σε εποχές καπιταλιστικής κρίσης τα περιθώρια ειρήνης είναι μηδαμινά. Αυτός είναι ένας πόλεμος που πρέπει όλοι να πολεμήσουμε. Να οργανώσουμε τη γενική απεργία διαρκείας μέχρι την πλήρη αποδιοργάνωση αυτού του σάπιου μοντέλου παραγωγής. Να προετοιμάσουμε το έδαφος για την επανοικειοποίηση των μέσων παραγωγής. Να αυτοδιαχειριστούμε την παραγωγή, προς όφελος της κοινωνίας. Να ξεφορτωθούμε τα αφεντικά και το Κράτος. Για την εργατική χειραφέτηση και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Για έναν κόσμο ελευθερίας, χωρίς αφεντικά και δούλους.

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

(το κείμενο σε μορφή pdf)