———————————————————————————————————————————–
Ενάντια στα κέντρα διαλογής
Είναι διαλογή… Και διαλέγουν αυτοί που ασκούν την εξουσία. Το κράτος και οι θεσμοί, κάτω από το πέπλο της «εθνικής ενότητας», εξουσιοδοτούν στρατό και αστυνομία να κάνουν τη διαλογή. Με τον γνωστό «φιλόξενο» τρόπο που χαρακτηρίζει είτε το κράτος, είτε τα σώματα ασφαλείας. Κι όλα αυτά, στα λεγόμενα κέντρα «μετεγκατάστασης», «φιλοξενίας», hotspot ή όπως αλλιώς ονομάζουν τα Κέντρα Διαλογής. Εκεί, που οι από τα κάτω, οι βομβαρδισμένοι, οι κυνηγημένοι εργάτες και εργάτριες, θα διαλεχτούν και θα κατηγοριοποιηθούν σε διαφορετικά κουτάκια. Αυτά, που θα καθορίσουν το είδος της «φιλοξενίας» που θα δεχτούν από εδώ και πέρα αυτοί οι «βάρβαροι», στις «πολιτισμένες» ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Τι σημαίνει όμως διαλογή; Τι σημαίνει πολύ περισσότερο, διαλογή ανθρώπων; Είναι μια διαδικασία διαχωρισμού και κατανομής, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που βάζει αυτός που την ρυθμίζει. Είναι δηλαδή, η διαδικασία ελέγχου ενός πλήθους ανθρώπων, όσο μικρό, όσο μεγάλο και να είναι αυτό, ταξινομώντας τους σε κατηγορίες. Κατηγορίες που ορίζονται από κριτήρια όπως ο τόπος προέλευσης, το χρώμα του δέρματος, η οικονομική τάξη, η κοινωνική θέση, η ηλικία, το φύλο, η οικογενειακή κατάσταση, και πάει λέγοντας. Κι ανάλογα με την κατηγορία που τοποθετείται κανείς, θα αντιμετωπίσει και την ανάλογη διαχείριση από κράτος και αφεντικά. Αλλά ποιος διαλέγει ανθρώπους με βάση χαρακτηριστικά όπως το χρώμα; Η διαλογή ανθρώπων ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους, δεν είναι κάτι καινούριο στην «πολιτισμένη» Ευρώπη. Και δεν είναι τίποτα άλλο από τον – από τα πάνω – ορισμό τους, ως αντικείμενα προς πάσα χρήση. Κι αυτό κι αν βρωμάει φασισμό.
Μετανάστης ή Πρόσφυγας;
Το πρώτο είδος διαλογής που γίνεται στα συγκεκριμένα κέντρα είναι στην κατηγορία «μετανάστης» ή «πρόσφυγας» και βασίζεται σε διεθνείς ορισμούς των δύο «ταυτοτήτων». Μετανάστης θεωρείται αυτός που επιλέγει να φύγει από τον τόπο του και πρόσφυγας αυτός που αναγκάζεται. Ορισμοί, που παρά τις λεπτομερείς διατυπώσεις τους, μένουν σκοπίμως αόριστοι. Γιατί λέξεις όπως το «επιλέγει» ή το «αναγκάζεται» μπορούν να νοηματοδοτηθούν με πολλούς τρόπους, ανάλογα με το τι βολεύει. Παρόλο που θεωρητικά ως πρόσφυγες αναγνωρίζονται όσοι προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες, το κατά πόσο μια περιοχή θεωρείται επισήμως εμπόλεμη ζώνη ή ασφαλής περιοχή είναι αυθαίρετο. Γιατί στην πραγματικότητα, το κριτήριο που χρησιμοποιείται δεν είναι το αν σκοτώνονται άνθρωποι σε μια περιοχή. Αλλά το ποιος επιλέγει πότε, πώς και πόσοι θα σκοτωθούν. Έτσι, στις περιοχές όπου τον έλεγχο στους θανάτους δεν τον έχει η Δύση ή η εμπλοκή της δεν είναι στρατιωτικά, μιντιακά και κοινωνικά ελεγχόμενη, τότε θεωρείται ότι οι άνθρωποι «αναγκάστηκαν» να φύγουν από εκεί.
Ερχόμενοι στο τώρα, οι περισσότεροι Αφγανοί κατηγοριοποιούνται ως μετανάστες (παρά το γεγονός ότι στο Αφγανιστάν 40 χρόνια πέφτουν βόμβες, με εμπλοκή και των ευρωπαϊκών κρατών), οι Ιρακινοί κατηγοριοποιούνται πλέον ως πρόσφυγες (ενώ για περισσότερα από 20 χρόνια θεωρούνταν μετανάστες) και οι Σύριοι κατηγοριοποιούνται κατά κύριο λόγο ως πρόσφυγες (ανάλογα με την πόλη από την οποία προέρχονται). Ταυτόχρονα, όσοι κατηγοριοποιούνται ως μετανάστες θα επαναπροωθούνται σε περιοχές, που με τον ίδιο αυθαίρετο τρόπο ορίζονται ως ασφαλείς. Γιατί, για παράδειγμα, το κατά πόσο χώρες όπως η Τουρκία ή η Λιβύη είναι ασφαλείς περιοχές για τους μετανάστες, είναι και πάλι κάτι που σχετίζεται με το τι βολεύει. Έτσι τα κράτη, ρυθμίζουν και ελέγχουν προσδιορίζοντας τα χαρακτηριστικά αναλόγως τη συγκυρία και διαχειρίζονται (μέσω θεσμών πλήρως ελεγχόμενων από τα ίδια) το «πρόβλημα των μεταναστευτικών – προσφυγικών ροών» όπως τους βολεύει.
Ο επαναπροσδιορισμός των λέξεων μετανάστης – πρόσφυγας καθορίζεται από τα κράτη, ανάλογα με τα κριτήρια που ορίζουν και τις συνθήκες που τα ίδια δημιουργούν. Συνθήκες που αποτελούν κομμάτι ενός γενικού πολέμου. Από τη μία πλευρά, η «πολιτισμένη» Δύση, ο 1ος κόσμος και από την άλλη, ο 3ος κόσμος, Μέση Ανατολή, Αφρική, Ασία. Την στιγμή που ο δυτικός «πολιτισμός» επιβιώνει και κερδοφορεί αντλώντας πρώτες ύλες, φυσικούς πόρους, κέρδος σε όλες της μορφές. Την ίδια στιγμή, ρίχνει βόμβες και σπέρνει δικτατορίες, καθιστώντας αδύνατη την επιβίωση και την αξιοπρέπεια. Ταυτόχρονα, επιδιώκει και την εκμετάλλευση όσων γλιτώνουν από εκεί. Εκμετάλλευση που περιλαμβάνει ανασφάλιστη εργασία, όλο και πιο φτηνά μεροκάματα, αισχροκέρδεια από είδη πρώτης ανάγκης, κέρδη για τους δουλέμπορους, απαγωγές παιδιών, εμπόριο σάρκας και την μεγαλύτερη μπίζνα ξεπλύματος τις ΜΚΟ-μαφίες. Έτσι φτάνουμε στο εύλογο ερώτημα. Αν αυτό που ζούμε δεν είναι πόλεμος, τότε τι είναι; Και πώς καθορίζεται το τι σημαίνει «επιλογή» ή «ανάγκη» να εγκαταλείψει κανείς τον τόπο του;
Και η διαλογή συνεχίζεται…
Ανάλογα με τα κοινωνικά χαρακτηριστικά (μόρφωση, οικογενειακή κατάσταση, κλπ.) η διαλογή έρχεται να καλύψει ό,τι συμφέρει. Και συμφέρει να διαλέγει τους χρήσιμους, για τη Δύση. Άλλοτε μόνους, ηλικιακά μικρούς, εξειδικευμένους εργάτες, αφομοιώσιμους, μη επικίνδυνους. Άλλοτε οικογένειες και ανειδίκευτες εργάτριες. Πάντα ανάλογα με το εκάστοτε συμφέρον. Δύσκολα θα βρει το πέρασμα στα κράτη φρούρια κάποιος/κάποια που δεν πληροί τις προϋποθέσεις που ορίζουν τον «χρήσιμο» ή τον «αποδεκτό». Και ακόμα πιο δύσκολα, θα βρει το πέρασμα όποιος/όποια στέκεται απέναντι σε όλους αυτούς τους διαχωρισμούς και απαιτεί την ελευθερία και τα δικαιώματά του/της.
Αλληλέγγυοι – πιστοποιημένοι εθελοντές / ΜΚΟ
Και η διαλογή συνεχίζεται… Αυτή τη φορά, όχι μόνο στο μετανάστης – πρόσφυγας. Αλλά και στο φρέσκο, καινούριο, «αλληλέγγυοι» και «πιστοποιημένοι εθελοντές». «Πιστοποιημένοι εθελοντές» είναι όσοι και όσες εργάζονται στις ΜΚΟ. Και ας αφήσουμε απέξω το μισθό, την τζάμπα εργασία, την συνεργασία με το στρατό και την αστυνομία. Και ας μείνουμε στο διαχωρισμό. Από τη μια, όσοι εργάζονται σε ΜΚΟ και από την άλλη πλευρά οι «αλληλέγγυοι». Αυτοί και αυτές δηλαδή, που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ότι βρίσκονται στην ίδια πλευρά με τους μετανάστες. Την απέναντι πλευρά από το κράτος και τα αφεντικά. Γιατί δεν αναγνωρίζουν θεσμούς, δεν κινούνται φιλανθρωπικά, ούτε από λύπηση. Και για αυτό το λόγο, γίνεται η διαλογή αυτή. Η ρύθμιση, ο έλεγχος, η διαχείριση, γίνεται από το κράτος και τα θεσμικά του όργανα και αυτοί θα ορίσουν το πρόβλημα. Και σε αυτή την περίπτωση το πρόβλημα για αυτούς είναι οι «αλληλέγγυοι». Και είναι πρόβλημα γιατί επιδιώκουν την σύνδεσή τους με τα ταξικά τους αδέρφια (τους μετανάστες/στριες), επειδή ενωμένοι μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι. Επικίνδυνοι για αυτούς που τους θέλουν υποτελείς, φοβισμένους και μόνους ή εξόριστους. Και αυτό δεν συμφέρει κανέναν που έχει εξουσία και αντλεί με οποιοδήποτε τρόπο κέρδος σε βάρος τους…
Κι αν ο στρατός διαλέγει…
Και όταν η διαχείριση γίνεται από το στρατό, και ο στρατός διαλέγει, τα λόγια περισσεύουν. Τα κέντρα διαλογής, πέρα από όλα τα άλλα, αποτελούν δομές εγκλεισμού. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, περιθωριοποιημένα, απομακρυσμένα από τα αστικά κέντρα, με άθλιες συνθήκες διαβίωσης (ποιότητα τροφής, έλλειψη βασικών συνθηκών υγιεινής ). Και με πιο βασικό χαρακτηριστικό, την διαχείριση τους από τον στρατό. Η ιστορία έχει δείξει και εδώ και στην «πολιτισμένη» Δύση, ποια είναι η πραγματικότητα και που μπορεί να φτάσει (βλ. ναζιστική Γερμανία).
Είναι πόλεμος και είναι παντού…
Και όποιος/όποια δεν αντιλαμβάνεται, ότι αυτό που ζούμε είναι πόλεμος και είναι παντού, παίρνει θέση σε αυτόν, στην πλευρά των αφεντικών, των κρατών, του στρατού, της αστυνομίας, της μαφίας, των ΜΚΟ. Για εμάς ένα είναι σίγουρο. Τασσόμαστε δίπλα στους μετανάστες, μοιραζόμαστε τις αρνήσεις τους, θέλουμε να είμαστε κομμάτι των αγώνων τους, υπερασπιζόμενοι την τάξη μας, ως κομμάτι του παγκόσμιου προλεταριάτου.
Κόντρα σε όλες τις διαλογές αυτού του κόσμου.